Muziek: Ernst ui Fallende Blätter Op. 56 van Rudolf Leberle, gespeeld door Fabian Hinsche op gitaar
3 Mei 2023
Baarschaamte, Ballingschap en Habanera
Aflevering 142, de eerste van de Meimaand. Ik realiseer me dat ik al een eind ben opgeschoten in het derde jaar Schermloze Avonden, het “echte” blog-element van deze site.
Opmerkelijk
Ik herken een opmerkelijk element in het hedendaagse discours. Het dient ons schuldbewust te maken en tegelijkertijd een handvat te geven om anderen de maat te nemen.
Schaamte…
Ik haal de Dikke VanDale erbij: Het gevoel van onbehagen dat iemand vervult bij het gezien, bekend of openbaar worden van dingen aan hem, handelingen van hem of toestanden om hem die met de eerbaarheid, het fatsoen of de zedelijkheid in strijd zijn, of die hem verachtelijk doen schijnen bij anderen.
Een heel verhaal. We kennen dan ook heel wat schaamte tegenwoordig. We dienen ons te schamen over slavernij(verleden), behandeling van minderheden, genders en non-binairen, vaccinatieweigering, asielzoekers, vliegen, autorijden, vlees eten, tot het blanke ras behoren, sympathisant van Zwarte Piet zijn. Etcetera, etcetera. Sommigen vinden al dat we ons in algemene zin moeten schamen, gewoon als mens die deze planeet bewoont.
Deze week kwam ik via Facebook een speciale schaamte tegen: Baarschaamte. Afzien van kinderen krijgen als duurzame keuze.
Men rekent fijntjes voor dat we per kind dat niet geboren wordt jaarlijks 58 ton CO2 uitstoot besparen (inclusief het nageslacht dat niet komt, omdat het kind er niet is om het te verwekken). Dit geldt voor een kind uit het Westen, in de Derde Wereld levert het niet zoveel op omdat mensen daar volgens de klimaatzeloten slechts een heel klein ecologisch voetafdrukje hebben. Volgens anderen fokken ze daar weer maar raak, dus of ze zich daarginds dan niet moeten schamen…
Wow, 58 ton per jaar! Dan krijgt de industrie tenminste weer ademruimte! Tata Steel Holadijee!
Daar heb je alweer zo’n kil rekenmodelletje waar een paar wetenschappers een voor hen letterlijk broodnodige publicatie mee hebben gewonnen…
Ik heb rond kinderen krijgen overigens al meer opmerkelijke rekenmodellen gezien. Kinderen zouden qua levensonderhoud en opvoeding een klein huis kosten, dus bezint eer ge begint. Anderen mogen geen kinderen krijgen omdat dat dan de maatschappij weer een groot huis zou kosten. Allemaal mensen uitgedrukt in geld of andere ideologische valuta.
En dan nu de Baarschaamte. Of Baby-shaming van en door anderen.
Vooropgesteld, de beslissing om kinderen te krijgen is in principe voorbehouden aan de (wilsbekwame) ouders. Als zij vertrouwen in elkaar en op de toekomst voor hun kinderen, dan hoef je ze niet aan te praten dat ze het niet moeten doen. Als die beslissing er eenmaal is, is dat helaas geen garantie dat er ook echt kinderen komen.
Sommigen vinden het echter ethisch onverantwoord om nog kinderen op de wereld te zetten met de huidige “klimaatcrisis”. Anderen betogen dat een enkel kind genoeg is, ook al toont de statistiek aan dat dit niet genoeg is om het menselijk ras in stand te houden. Een waardevolle ouderschapsrelatie willen deze klimaatenthousiastelingen de mensheid nog net niet ontzeggen, anders leef je alleen maar voor klimaatschaamte. Waarbij men, jawel, daar gaan we weer, met het voorstel komt tot financiële prikkels om meer dan een kind krijgen te ontmoedigen. Geen kinderbijslag maar kinderaftrek van je salaris. Bij deze discussie ziet men vooral de Westerse mens met al zijn/haar spullen als de hoofddader. Arne Somaliers tellen niet mee in de ecologische voetafdruk, zegt men dan, dus kun je hen hun kindertal ook niet aanrekenen.
Ik kwam zelfs een variant tegen op het CO2 quotum modelletje van Barbara Baarsma, het verhandelbare recht om kinderen te krijgen. Een maatschappij zou dan moeten aangeven hoeveel kinderen “toegestaan” zijn en het kinderquotum verhandelbaar maken. Dan krijgen de armen ook nog een centje mee van kinderloosheid…
Overigens, eventuele rampspoed waarbij halve volksstammen om het leven komen worden niet meegerekend in dat quotum. Wie dan leeft, wie dan zorgt?
Ik bespeur wokistische trekjes. En erger nog, trekjes van overgemodelleerde quasiwetenschappelijke ontmenselijking. We ademen ook CO2 uit, weet je nog? En de vele dieren doen dat ook. Ben je dan al schuldig als je leeft? Quatsch, zelfs je overlijden levert nog CO2 op, hetzij door de schoorsteen, hetzij door de natuurlijke processen.
Kinderen zijn hard nodig voor de toekomst. Ze zijn de enige hoop op een betere wereld voor de mensheid in hun eigen tijd, maar krijgen daarbij ook hun eigen uitdagingen, net zoals die er in het verleden en het heden waren en zijn. Daar is niets aan te doen.
Wij, de mensen van dit moment, zijn er op gegeven moment niet meer, dus “de planeet redden” zit er dan voor ons niet meer in. Bovendien, wat heeft het voor nut om de planeet te willen “redden” en daarvoor op je eigen wijze je best te doen als we als gewoon volk geen kinderen meer mogen krijgen?
Ja, er zijn een paar misantropen die beweren dat de Aarde zonder mensen beter af is. Ik geloof daar niet in. Wel, in het hypothetische geval dat de mensheid zichzelf opblaast met de planeet erbij, denk ik dat de natuur zich uiteindelijk herstelt en dat de evolutie gewoon weer haar gang gaat. Is het niet hier, dan is het elders.
Muziek in de Luie Stoel
Ditmaal laad ik de CD-speler en vind een interessante plaat met gitaarwerk van Rudolf Leberl (1884 – 1952). Ik maakte daar ooit kennis mee op een gitaarfestival en vond daarna tot mijn verrassing een Naxos-CD.
Rudolf Leberl werd geboren in het toenmalige Sudetenland en bleek een muzikaal talent. Hij bracht het tot hoogleraar in de muziek.
Na de Eerste Wereldoorlog kreeg hij te maken met discriminatie door de Tsjechen, hij was Sudetenduitser. Na de bezetting van Tsjechoslowakije door de Nazi’s, werd hij gedwongen zijn muzikale carrière op te geven.
Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog wist hij uit Tsjechoslowakije te ontsnappen, anders was hij daar wegens zijn etniciteit opgepakt als Nazi-collaborateur door de Tsjechische overheid. Daarbij moest hij al zijn composities achterlaten. Die werden later gelukkig teruggevonden door een leerling en over de grens naar het Westen gesmokkeld. Dat bewaarde ze voor vernietiging. Leberl stierf in armoede in West-Duitsland.
Politieke waanzin in een notendop.
Qua muziek componeerde Leberl een uitgebreid repertoire in de Romantische stijl waarvan het meeste in vergetelheid verzonk. Hij schreef een verrassend aantal (meer dan 1500) gitaarstukken, waarin hij zijn liefde voor Boheemse volksmuziek met de negentiende -eeuwse gitaar romantiek combineerde.
Achtergrondmuziek bij dit blog wordt het deeltje Ernst uit Fallende Blätter.
Boek op Schoot
Vandaag heb ik een klein boekje op schoot. Ik pak het volgende Sinterklaascadeautje voor mijn moeder dat we via de erfenis hebben teruggekregen. De Klank van de Lach, een verzameling rijmpjes van Toon Hermans (1916 – 2000) uit 2016. Dat lijkt op de viering van zijn honderdste geboortedag.
In mijn jeugd maakte ik kennis met hem als komiek, later merkte ik dat hij met zijn schilderijen en boeken nog een veel rijkere kant had.
Een postume verzameling heeft als nadeel, dat iemand de rijmpjes kiest op basis van persoonlijke motieven. Persoonlijk vind ik de keuze op een aantal punten wat minder geslaagd. Toch blijkt uit de diverse rijmpjes dat Hermans een speelse filosofische kijk met humor weet te combineren.
Achterin staat heel netjes een bronvermelding. Er staat zelfs een onemanshow bij uit 1958. Ik was toen net een jaar en mijn ouders hadden voor het eerst een eigen woning. Bijzonder!
Gitaar op Schoot
Ik ga aan het werk met Pirucha, een Habanera van Adela del Valle. Hoe speel je een Habanera? Ik heb ooit geleerd dat een Habanera een luie tango is. Dat klinkt bij dit stuk echter niet zo goed. Daarnaast heeft de habanera een middendeel dat nogal iel klinkt als je het te snel doet.
Oplossing: De eerste regel wordt een intro, de thema’s speel ik op stevig tempo en het middendeel wordt langzamer en zoeter. Daar experimenteer ik de sessie mee.
Knutselen met Blokjes
Verder met het Disney Sprookjeskasteel 71040. De basis met de torentjes is klaar, ik begin nu met de opbouw en de hoge toren. Zakje 10 gaat open. Ik haal ondertussen wat verloren blokjes uit het verzamelbakje. Het blijft een heel bouwwerk, maar leuk om te doen. In dit gedeelte zitten een paar leuke interieur objecten, waaronder een hang gordijn.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees verder in Alambar van Jack Vance, een verzameling van vijf Science Fiction verhalen uit de vijftiger jaren. Klassieke SF met vreemde werelden en technologieën, redelijk transparant qua verhaal. Een verhaal over intelligente sardientjes en een galactisch bouwbedrijf. Op het moment lees ik Kruistocht naar Alambar waarin een slavenhaler zich voordoet als heilsprofeet en zijn volgelingen op een technologieplaneet verkoopt als slaven die bedrijfsgeheimen moeten stelen. Het Slaven-volgsysteem zal een natte droom zijn voor een totalitair regime: Je kunt iedereen volgen en op afstand straffen.