Muziek: Scarborough Fair van het album Guitarscapes van Dan Gibson
31 Mei 2023
Pensioen-ongelijkheid, pers-onvrijheid en kinderdromen
De Honderd Zes en Veertigste. We zitten net nog in Mei. Het is apart weer, de ene dag zonnig, de andere dag bedekt. Zouden ze soms aan het klooien zijn met zilverjodide, zoals de Arabieren doen? Wel, regen valt er niet.
Opmerkelijk
De Eerste Kamer keurde de nieuwe Pensioenwet goed. Pensioenen in wording en de lopende pensioenen worden inzet van beursspelletjes op “individuele potjes” waarbij de 1500 miljard pensioengelden de veel te vrije markt opgaan. Dat stemt me niet optimistisch als ik naar de inflatie en de prijzen van de laatste tijd kijk, de economie is rommelig. Moet dat de enige basis vormen voor ons pensioen? Zodoende zijn er nogal wat bezorgde geluiden rond deze ondoordachte en onuitvoerbare zet.
Saillant detail is, dat de pensioenregelingen van ministers, staatssecretarissen en Kamerleden bij het oude blijven.
Wat nu? Wat is dit voor vreemde handelwijze? Waarom is dat? Dat wekt bij mij terecht wantrouwen. Alweer een regeling waar het elitaire bestuurdersclubje geen last van heeft, maar het gewone volk wel? Ik ben niet gek op dit soort experimenten met het Plebs…
***
Persvrijheid is een groot goed in een democratie en als het goed is een onderdeel van de vrije meningsuiting. Een Pravda als enige krant met gecertificeerde en gecontroleerde overheidswaarheid is geen goed voorbeeld van vrije nieuwsverschaffing. Waarheid is dan ver te zoeken, je krijgt in dat geval slechts een narratief.
In het verleden hadden we een behoorlijke variëteit aan journalistieke media die aardig representatief waren voor de diverse stromingen in Nederland. Door overname en clustering is die variëteit tegenwoordig slechts in naam aanwezig, kijk maar naar de DPG Media Groep als eigenaar en beleidsbepaler van Trouw, Volkskrant, AD en alle regionale satellieten daarvan.
Als reactie ontstonden met name in de Coronatijd alternatieve media zoals Black Box TV en Café Weltschmerz. Daarnaast ontstonden er discussiemedia zoals De Nieuwe Wereld en zagen we de opkomst van columnisten als Marianne Zwagerman met haar rubriek Dwarsnieuws.
Dat alternatieve geluid vinden de Narratievelingen van de overheid niet fijn. Vandaar dat men al jaren pogingen doet om dit geluid het zwijgen op te leggen. Zeer democratisch, maar niet heus.
Het programma Argos Medialogica bracht met name Café Weltschmerz en Black Box TV in verband met complotaanhangers en potentiële terroristen met een naar mijn idee zeer suggestieve koppeling van deze kanalen met een aantal geruchtmakende zaken.
Ja, ik ben ook wel benieuwd naar de rol van Joris Demmink in een Nederlands pedo-netwerk met zijn Turkse jongetjes… Men schuwt blijkbaar geen middel om die nieuwsgierigheid tegen te gaan.
Een interview met de baas van de NCTV met zijn rapport over gevaarlijke en potentieel gewelddadige complotaanhangers zet dan ook direct de toon.
Vervolgens probeert Argos slim gebruik te maken van framing van gasten waarvan er eentje anti-semitisch zou zijn en de ander een complottheorie zou aanhangen van de Westerse ambitie om de olievelden in Koerdistan over te nemen, waarbij de aardbeving in dat gebied een gouden gelegenheid zou bieden. Hee, hebben we een poging tot dat kunstje in Irak al niet tweemaal eerder gezien?
Het programma van Argos kwam op mij over als een complottheorie. De pot verwijt hiermee de ketel dat hij zwart ziet.
Daarnaast zou minister De Jonge graag zien dat Marianne Zwagerman het zwijgen werd opgelegd naar aanleiding van haar column over de show rond de kinderen van Kaag. Tja, hij zal zich haar columns over de coronamaatregelen nog herinneren, die zijn vage handelwijze aan de dag legden. Een minister die persvrijheid wil beknotten?
Een debat daarover in het kader van de persvrijheid werd echter door het kartel weggestemd.
Persvrijheid? Misschien moeten we als volk daar eens over debatteren. Dat kun je niet alleen aan Den Haag overlaten. Dan krijg je alleen maar hun verhaaltje.
Muziek in de Luie Stoel
Vanavond pak ik Guitarscapes van Dan Gibson met de gitaar in de hoofdrol. Lekker even tot rust komen.
Als je weleens in een reformzaak bent geweest, ken je Gibson vast wel. De man van de Solitudes serie. Hij is inmiddels overleden, maar hij pionierde ooit met opnames in de vrije natuur en mixte die met rustige muziek tot een New Age genre. Vandaar dat je op veel van de Solitudes vogels hoort, of bosgeluiden, geruis van de zee is ook populair en op een nummer vind je zelfs het knapperen en knisperen van een kampvuur. Hij huurde allerlei musici in en produceerde meer dan 250 albums die behoorlijk goed verkochten.
Achtergrondmuziek wordt het nummer Scarborough Fair, een meditatieve versie van dit populaire volksliedje.
Boek op Schoot
In een Minibiebje in de buurt vinden we een Ankertje, een klein boekje uitgegeven door Ankh Hermes, getiteld Kinderen en Dromen van Roger Rundqvist. Het boekje is kort genoeg om in een avond uit te lezen.
De auteur beveelt aan om als volwassene goed en aandachtig naar de droomverhalen van kinderen te luisteren en geeft een aantal voorbeelden. Dat helpt kinderen om de soms angstige dromen een plaats te geven en geeft ze de geruststelling dat ze hun verhaal ergens zonder oordeel kwijt kunnen.
Een voorbeeld uit het boekje doet me aan mijn oudste dochter denken.
Zij had nachtmerries over monsters onder haar bed die in het donker tevoorschijn kwamen. Ik was destijds net met het Dungeon Master role playing game bezig op een Amiga500 computer. Mijn dochter vond dat erg interessant, op de computer iemand anders spelen. Ik stelde haar voor dat ze ’s nachts een ninja was en dat ze zodra ze een monster zag, haar werpsterren en zwaard kon gebruiken. Dat hielp, de ochtend daarop meldde ze dat ze de monsters had verjaagd. De nachtmerries kwamen niet meer terug.
Positieve aandacht voor dromen van kinderen is belangrijk, ook voor de relatie kind-ouder vice versa.
Als kind van een jaar of elf had ik een tijd bijna dagelijks nachtmerries over gifslangen die me beten, waardoor ik langzaam doodging en helemaal verstijfd wakker werd. Ik vertelde dat uiteindelijk aan mijn moeder in goed vertrouwen. Echter, niet veel later misbruikte ze die angst uit mijn dromen tegen mij voor een opvoedkundig doel. Dat was traumatisch en heeft wat mij betreft de relatie met haar in de jaren erna sterk beïnvloed, ik keek wel link uit om haar het achterste van mijn tong te laten zien. Vertrouwen is een grote kracht, maar blijkbaar ook zeer kwetsbaar.
Ik probeer de laatste jaren steeds mijn dromen te onthouden en op te schrijven. Dat is best lastig, soms blijven alleen flarden hangen. Heel soms blijft er ook niets anders over dan een angstige koude rilling en stijf overeind staande nekharen. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak.
Gitaar op Schoot
Al gravend in de bladmuziekstapel vond ik Latin America van Gerald Schwertberger (1941 – 2014). Ooit was dat mijn eerste kennismaking met Latin muziekvormen zoals de Rumba, Bossa Nova en Samba. Ik vind het ontzettend leuke stukjes, dus genoot ik bij het spelen een stukje nostalgisch plezier. Met de aantekening dat de stukjes wel een beetje zijn weggezakt. Ik ga ze oefenen. Leuk opnameproject.
Knutselen met Blokjes
Op mijn werk maakten we onder meer uitwisselprocedures voor onderdelen van een apparaat. Met een stapsgewijze aanpak beschreven we de capriolen om een onderdeel uit te wisselen tot het moment dat het te vervangen onderdeel op tafel lag. Daarna werd de procedure samengevat met “bouw het nieuwe component volgens de stappen x – y, maar nu in omgekeerde volgorde. Men ging ervan uit dat uitbouwen voldoende ervaring opleverde voor wederom inbouwen. Ik had als niet-mechanicus wel mijn bedenkingen en soms kwamen die uit…
Lego levert handleidingen voor de bouw. Slopen gaat echter niet in omgekeerde volgorde! Dat merk ik bij de deconstructie van het Disney Sprookjeskasteel 71040 in de 13 zakjes. Zeker als je een zakje bijna vol hebt, moet je oppassen niet te ver te slopen en per ongeluk onderdelen van een ander zakje mee te nemen.
Goed, de toren is nu netjes gedemonteerd en ik ben aan de gang met de wallen.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees in Cugel Gewroken van Jack Vance, een humoristisch stukje fantasy uit 1983. Een vijandige magiër teleporteert de hoofdpersoon Cugel ver van de beschaving naar een uithoek van de planeet. De terugreis is een hele heisa en brengt de nodige verwikkelingen met zich mee. Cugel is een echte schelm die niet terugdeinst voor slimme streken. Met dertien ambachten en een paar ongelukken weet hij als bemanningslid passage te krijgen op een schip naar de beschaving.
Als tenminste de vrouw van een hooggeplaatste passagier geen toeristisch uitstapje had geëist…