Muziek: En hommage à Déodat de Séverac van Francis Kleynjans, gespeeld door Ralf Winkelmann op gitaar
19 Juli 2023
Dwangsommen, Preludes en Woordverwarring
De honderd drie en vijftigste. Inmiddels beslaan de Schermloze Avonden meer dan 320 pagina’s in Word. Tijd voor een boek? Hmmm… weet ik niet. 😉 Als ik ooit nog eens beroemd word, zou het een aardige postume publicatie kunnen worden. Dat doen ze met popsterren ook, na hun verscheiden verschijnen er plots allerlei obscure garagebandjes die het bij leven nooit gehaald zouden hebben.
Opmerkelijk
De Exodus der Politici zet door. Wie komen er nu bovenaan de lijsten bij de volgende verkiezingen?
***
De demissionaire staatssecretaris Justitie en Veiligheid kondigt een reservering van meer dan 55 miljoen euro (ons belastinggeld) aan voor dwangsommen wegens te laat afhandelen van asielprocedures. Deze reservering zou voor 2023 en 2024 gelden. Voor het jaar daarna zou er gezien de grote instroom nog veel meer geld nodig zijn.
Uit nieuwgierigheid zoek ik iets op over de asielprocedure in Nederland: Als enige land in Europa betaalt Nederland een dwangsom aan asielzoekers wanneer de beslissingstermijn over hun asielaanvraag 15 maanden (was vroeger 6 maanden) overschrijdt. Die geldt zowel voor geaccepteerde als uitgeprocedeerde aanvragen. Die termijnen bezorgen de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) gezien de hoge instroom grote kopzorgen. Door capaciteitsgebrek worden de termijnen niet altijd gehaald en dan treedt een ingebrekestellingsprocedure in werking. Dat loopt aardig in de papieren.
Daarom is de wet die de dwangsommen regelt tijdelijk opgeschort. Dit is echter door de rechter ongeldig verklaard op grond van EU-regels. Dus er moet nog steeds worden betaald.
Ik vind het apart. Moet Nederland dwangsommen betalen voor het disfunctioneren van het ambtelijk apparaat voor asielzoekers? Ik zou zeggen, handel eerst de Toeslagenaffaire en de claims van de Groningers eens correct af. Wanneer we alles intern op orde hebben, dan komt er pas ruimte voor Vreemdelingenzaken, lijkt me.
😉 Ik hoor ze al roepen: “Daar heb je er weer een met Eigen Volk Eerst.”
Muziek in de Luie Stoel
Ik pak een gitaaralbum: Les Preludes, muziek van Francis Kleynjans en Augustin Barrios gespeeld door Ralf Winkelmann. Het zwaartepunt van het album ligt op de Preludes van Kleynjans.
De Fransman Francis Kleynjans (*1951) begon als tiener zijn opleiding op het Conservatoire National de Musique in Parijs en ontwikkelde zich tot een hedendaags componist voor de gitaar met inmiddels meer dan 700 composities. Zijn muziek is niet hardcore-contemporary, maar meer neo-klassiek van aard met duidelijke invloeden van Debussy, Ravel, Fauré en Satie.
Kleynjans’ preludes zijn voor een belangrijk deel hommages aan klassieke componisten uit het verleden. Achtergrondmuziek wordt zijn prelude En hommage à Déodat de Séverac, een Franse componist die een tijdgenoot van Debussy en Ravel was.
Boek op Schoot
Ik lees Man En Vrouw Samen Een en toch Twee van Jacob Slavenburg uit. Wow, dat was even zware kost, ook al is het redelijk lichtvoetig geschreven. In drie delen behandelt de auteur filosofische aspecten van mannelijkheid en vrouwelijkheid. Een historisch overzicht toont de gedachten over deze twee in de oudtijdse en klassieke culturen en het vroege Christendom. Dan wordt het ingewikkelder in het deel over manifestatie van mannelijk en vrouwelijk in de vorm, bijvoorbeeld in identiteit en seksualiteit, om uiteindelijk uit te monden in de psychologie van Jung en de geheimen van de alchemie.
De trend in het verhaal is dat je als mens androgyn bent. Je draagt zowel mannelijke als vrouwelijke aspecten in je geest en wat de boventoon voert dan wel onderdrukt is, is afhankelijk van vele factoren. Daarmee kom je in de hedendaagse genderdiscussies terecht. Opvallend is het dat daarbij de (verontwaardiging over de) onderdrukking de boventoon voert. Het woord androgyn is overigens al een verwarring op zich als je naar een exacte definitie zoekt. Niet alleen het woord zelf, maar ook alle varianten om afgeleide betekenissen te verwoorden.
Het boek blijft in de geestelijke en spirituele sfeer, het gaat veelal over het innerlijk. Suggesties over fysieke verbouwingsoperaties komen niet voor. Die lijken me persoonlijk ook discutabel. Er wordt heel veel moeite gedaan om methodes te ontwikkelen om lichamelijke hardware zo te manipuleren dat een man fysiek er als vrouw uit kan zien en een vrouw fysiek als man. Maar breng je zo innerlijk en uiterlijk werkelijk in overeenstemming? Is het dan niet beter om de rol van uiterlijkheid ter discussie te stellen? Oi, dan krijg ik economen over me heen, want uiterlijkheid is big business.
Ik neem de literatuurlijst achter in het boek door. Boeken van ver voor de jaartelling tot nu. Ik sta er van te kijken hoe veel studie er voor dit onderwerp is gedaan.
Toch nog even een stukje over de omslag van het boek, het plaatje bij dit blog. Dit is een fragment van het schilderij Isabella van de Engelse schilder John Everett Millais (1829 – 1896). Hij was lid van de Pre-Raphaelite brotherhood, een groep Engelse schilders uit de 19e eeuwse Romantiek. De naam Raphael komt van de Italiaanse schilder Raphael (1483 – 1520). Millais’ schilderijen zijn vaak een revival van Renaissance-technieken.
Het schilderij Isabella is gebaseerd op een gedicht van John Keats (1795 – 1821). Ja de dichter die ik me herinner van de literatuurles Engels: A thing of beauty is a joy forever. In dat gedicht zijn Lorenzo en Isabella verliefd, maar de familie vindt Lorenzo van te lage stand en haar broers vermoorden hem. Aan Isabella vertellen ze dat Lorenzo naar het buitenland is gevlucht en zij sterft van liefdesverdriet.
Ja, wat is liefde anders dan het verlangen om samen te zijn, om als twee toch een te zijn? Dat spreekt heel duidelijk uit de symboliek op het schilderij. Ze delen een vrucht. Een granaatappel? Zowel een teken van vruchtbaarheid als dood? We weten hoe Keats’ gedicht eindigt.
Gitaar op Schoot
Ik kreeg deze week de bevestiging dat mijn inschrijving van Noabermuziek is doorgekomen, na de vakantie hoor ik meer. Dat wordt dus oefenen voor een huiskameroptreden in December. Ik pak het eerste deel van het programma, stukjes uit de Renaissance en Barok.
Nou, dat wordt oefenen! Ik ben vanavond echt niet in de stemming en concentratie valt me zwaar. 😉 Tja, dat krijg je als je een paar avonden laat naar bed bent gegaan.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees door in de verzameling Science Fiction en Fantasy van Jack Vance (1916 – 2013) en wel het tweede verhaal uit De Drakenruiters. In de vertelling Grote Planeet gaat een delegatie van de Aarde op onderzoek naar problemen op de Grote Planeet, van oudsher een toevluchtsoord voor alternatieve groeperingen die het op Aarde niet meer konden vinden.
Voordat ze de Aardse Enclave op deze planeet bereiken, storten ze neer op 40.000 kilometer afstand van deze veilige haven. De overlevenden van de crash maken een gevaarlijke en opwindende reis door de wildernis en hebben contact met de nodige exotische culturen. Een spion van de lokale antagonist maakt hen het leven moeilijk, zeker als blijkt dat de leider van de expeditie verliefd op haar wordt. Een enkele alinea aan het einde van het verhaal suggereert de goede afloop.
Qua verhaal is de vertelling niet sterk, maar de levendige beschrijving van landschap en exotische culturen en gewoontes met de nodige humor maakt veel goed.