Muziek: Equis Fair van het album Celtic Book of Days van David Arkenstone
26 Juli 2023
Nattigheid, SUP-toeslag en Graallegenden
Schermloze Avond Honderd Vier en Vijftig. De laatste van Juli. We maken nog even gebruik van het langere daglicht met een wandelingetje in de buurt.
Opmerkelijk
Twente krijgt deze maand het predicaat Natste Plekje van Nederland, ondanks de voorspellingen van een gloeiend droge zomer ter plaatse. Je ziet, klimaat-weersvoorspellingen zijn pas achteraf te verifiëren.
***
Je ziet hier en daar gevolgen van de Single Use Plastic (SUP) heffing. Laatst zagen we bijvoorbeeld een bordje bij de Coffee to Go in ons koffietentje. Extra geld betalen voor een “groene wereld”. Wel, lokaal het kopje koffie opdrinken lijkt me groener, dan kom je ook niet in de verleiding om het bekertje in de vrije natuur te dumpen.
Het is me wel een raadsel waarom we geen Nederlandse term voor SUP hebben. Wat dacht je van Eenmaliggebruikskunststof? 😉 Lekker lang woord.
Ik ben benieuwd wie dat geld van de SUP heffing eigenlijk krijgt. Dat blijkt totaal onduidelijk. Strijken de ondernemers die extra op? Of is het toch een stille belasting die uiteindelijk aan wapentuig voor Oekraïne besteed wordt? Voor Plastic Explosieven?
Ik ben niet tegen het terugdringen van (wegwerp)plastic. Alleen… plastic verpakkingen werden ons opgedrongen door de commercie (de oude tassen en zakjes waren zo arbeidsintensief, dat kost geld en belast de winst) en nu moeten we opeens extra gaan betalen om terug gedwongen te worden naar het oude (zelf tasjes en pannetjes meenemen). Dat lijkt meer op exploitatie van de eindgebruiker dan een ideëel doel.
***
Het ontkennen en/of vergoelijken van de Holocaust is van nu af aan wettelijk verboden in Nederland.
Ontkennen en vooral vergoelijken is terecht laakbaar, want de Holocaust is een schrikwekkend voorbeeld van een misdaad tegen de menselijkheid in de vorm van georganiseerde en geïndustrialiseerde terreur.
Ik heb weleens gelezen dat de Nazi’s de vernietigingskampen hebben ontworpen omdat hun aanhangers en andere medewerkers de praktijk van de Endlösung, het face to face doden van weerloze medemensen, psychologisch niet meer aankonden. Hun menselijkheid zat in de weg… Die ervaringen werden onder meer opgedaan bij de massa-executies in Oekraïne, zoals die van BabaYar. Dus moest er meer “afstand” komen tussen mens en misdaad.
Afstand kweken tussen mens en misdaad. Dat is een waarschuwing, zeker nu. We hebben een technologische infrastructuur en de middelen (en bij sommigen ook de wens) om met een druk op de knop afstand bediend de gruwelijkste misdaden tegen de menselijkheid te plegen. Oorlog en executie als een videospelletje. Gezellig Counterstriken zonder risico op eigen verliezen die moreel en motivatie verminderen. Pas dus op met bijvoorbeeld overheden de macht te geven je met (surveillance)technologie te “monitoren” (lees overheersen). Voor je het weet krijgen de camera’s bewapening.
Maar, moet voor die ontkenning een speciale wet worden gemaakt? Moet je alle regels van fatsoen in een wettelijke kader met bijbehorende sancties gieten? Dan ligt Gutmensch-extremisme op de loer: Straks wordt het nog strafbaar om regenboogvlaggen omgekeerd op te hangen of een crucifix aan je gevel te bevestigen. Om niet te zwijgen over verkiezingsplakkaten van bepaalde partijen achter het glas van je voordeur.
Ik ontken of vergoelijk de Holocaust absoluut niet, dus voor mij is die wet niet nodig. Blijkbaar is er toch een doelgroep. Misschien levert iets nauwgezetter en strakkere inburgering van die doelgroep betere resultaten op dan een dode letter van de wet…
Waarom blijft de Holocaust-ontkenning trouwens het enige voorbeeld? Het zou de minister zeer sieren als ze ook het ontkennen van gebeurtenissen zoals de Armeense Genocide zou verbieden. Of is ze bang dat de grote roerganger Erdogan hierdoor ontstemd raakt en zijn invloed laat gelden in haar familie?
Ik zie nog wel een probleempje. Hoe ga je bewijzen dat iemand de Holocaust ontkent? Als ik mijn buurman hoor roepen dat Auschwitz pure onzin is en ik doe aangifte, dan is het mijn woord tegen het zijne. Dat is dus geen zaak, tenzij de halve buurt het ook gehoord heeft en in de rechtbank verschijnt als getuige. Of gaat de overheid een uitzonderingetje maken a la DDR in de vorige eeuw? Een jaartje strafkamp voor de zekerheid? Dat was destijds toch een heerlijke klik-cultuur, of niet? Een heksenjacht als methode om je frustraties richting je medemens bot te vieren?
O tempora, o mores!
Boek op Schoot
In de boekenkast vind ik een exemplaar van De Heilige Graal, Legende van het Avondland. Ik zou niet weten hoe ik aan dit boek ben gekomen. Het is opvallend dat de auteur niet op de omslag vermeld staat.
Na enig zoekwerk blijkt dit de Duitser Franjo Terhart (1954 – 2020) te zijn. Terhart was een leraar Latijn en Filosofie die een groot aantal boeken schreef over esoterische en religieuze onderwerpen, plus een paar kinderboeken. Zijn boek over De Graal is een duidelijk gepopulariseerde versie van het verhaal met een groot aantal illustraties.
De Graal is een vermenging van Keltische, Christelijke en naar verluidt Midden Oosterse motieven en cultuuraspecten. Die komen in het boek op enigszins chaotische wijze aan de orde. Als je Graal zegt, zeg je veelal Arthurlegenden, zo vond ik vroeger al. Het verhaal intrigeert me behoorlijk.
Het boek besteedt dan ook aandacht aan de Graal- en Arthurverhalen van Chrétien des Troyes (1135? – 1190), Wolfram von Eschenbach (1170? – 1220), Robert de Boron (rond eeuwisseling 13e eeuw), Geoffrey of Monmouth (1095 – 1150) en vele anderen. Zelfs de Graal-revival in de opera’s van Richard Wagner (1813 – 1883) komt nog even langs.
Daarbij passeren talloze legendarische symbolen de revue waar weer andere verhalen aan hangen. Bijvoorbeeld de speer van Longinus waarmee deze soldaat Jezus bij de kruisiging in de zij zou hebben geprikt. Het bloed aan de speer zou de drager onbeperkte macht geven. Voer voor verhalen. Die aardig zijn verbeeld in de stripverhalenserie De Bewaker van de Lans van Ferry en Ersel.
Te veel om op te noemen, waardoor het boek verandert in een geïllustreerde chaos vol van dwarsverbanden zoals de verhalen rond Maria Magdalena en Jezus, de reis van Jozef van Arimathea naar Glastonbury, de Tempeliers en de Katharen. Uiteraard komt ook de Da Vinci Code nog even langs. Ik kom een paar historische onnauwkeurigheden tegen. Ook noemt de auteur opvallend vaak dat bepaalde informatie niet zeker is. De schrijver is blijkbaar geen fan van de gnostiek, met een extra uitleg dat de Nag Hammadi geschriften niet canoniek zijn en dat de Apocriefen terecht zijn verworpen door de kerk.
Het boek is leuk om te lezen, maar voor echte kennis van zaken is wat meer gestructureerde informatie nodig. In dit boek staan te veel disclaimers.
Muziek in de Luie Stoel
De muziek in de luie stoel past vandaag bij het boek op schoot: The Celtic Book of Days van David Arkenstone.
Een Book of Days -noemen we dat brevier?- is vaak een verzameling van gedenkwaardige dagen, bijvoorbeeld de heiligendagen, seizoensverhalen en sagen en legenden die aan een bepaalde datum verbonden zijn. De nummers van Arkenstone’s album zijn gewijd aan Keltische legenden en gebeurtenissen.
David Arkenstone was destijds een van de new-age muzikanten van de Narada-stal. Hij is een multi-instrumentalist met nadruk op keyboards en heeft inmiddels 76 albums uitgebracht in de new-age sfeer. Nee, hij speelt dit album niet helemaal zelf, er doen een groot aantal instrumentalisten en zelfs een koor mee.
Achtergrondmuziek voor dit blog wordt het openingsnummer Equis Fair.
Gitaar op Schoot
Ik maak een begin met mijn repetities voor Noabermuziek in December. Tja, en dan ervaar ik het nadeel van een verzamelwerk zoals mijn DOS Amigos Homepage Collection. Allemaal interessante stukken. Welke zou ik ook alweer doen? Afleiding te over. Plus de ervaring dat stukken die ik lang geleden speelde er niet meer zo vast in zitten.
Voor de belangstellende gitarist: Hier vind je wat meer informatie en samples van de DOS Amigos Homepage Collectie. Als Drukkerij Haveka nog bestaat, kun je ze via mijn site bestellen.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik ga verder in het Science Fiction en Fantasy repertoire van Jack Vance (1916 – 2013) en wel het derde verhaal uit De Drakenruiters. In het titelverhaal concurreren twee landheren, Joan Banbeck en Ervis Cardolo, om de heerschappij. Een derde factie, de Sacerdoti, houdt zich op de vlakte als bewaarders van de technologie van de oude mensen, maar speelt wel een sleutelrol in het doorgeven daarvan. Zij zijn verder passief, bij wijze van boetedoening voor de misdaden van de mensheid.
De landheren vechten met legers met allerlei soorten draken. De voorouders van deze draken, de Grondvormen, zijn de gemeenschappelijke vijand. Als de ster Coralyne dichtbij staat, landen ze met hun ruimteschepen en “oogsten” een deel van de menselijke bevolking voor een niet nader aangegeven doel terwijl ze de rest van de wereld verwoesten om de mensheid in het heelal uit te wissen.
Joan Banbeck bereidt zich effectief voor op de komst van de Grondvormen en weet ze met tijdelijke hulp van Ervis Cardolo en de Sacerdoti te verslaan. Het ruimteschip van de Grondvormen wordt oorlogsbuit. Het begin van een vernieuwde Odyssee van de mensheid in het heelal.
Een verhaal waarin Vance’s karakteristieke humor ontbreekt. Dit maakt het nogal abrupte einde van het verhaal des te opvallender.