Muziek: Batucuda van het album Echoes of Brazil van Badi Assad
11 November 2020
Brazilië en Sint Maarten
Schermloze avond zestien. Vier kwadraat op de elfde van de elfde.
Ik merk dat het donkere seizoen aan de gang is, na ons avondrondje in de buurt had ik dringend behoefte aan de leunstoel is de relaxstand. Tijd voor een stukje muziek op de oordopjes. Ditmaal werd dat Echoes of Brazil van Badi Assad.
Assad? Die uit Syrië? Nee, zij is het zusje van de broertjes Assad, het bekende gitaarduo. Ik hoorde ze voor het eerst bij het klassieke gitaarprogramma Gitariteiten in de tachtiger jaren en had het genoegen ze live te horen spelen in Enschede in 1990. Wat een avond, wat een sfeer!
Mijn gitaarleraar Ed was een enthousiaste fan die hen ook persoonlijk kende, hij bezocht alle concerten die ze in Nederland gaven. Zo kwam hij op een dag met het bericht dat zij ook een zusje hadden: “Ze is hartstikke goed: Op sommige punten speelt ze haar broers eruit,” en met een knipoog, “en het is nog een knappe meid ook!” 😉 Tja, als het oor wordt gestreeld, wil het oog ook genieten, nietwaar?
Badi Assad zit meer de jazz-kant op, naast gitaarspelen zingt ze ook. Niet op deze plaat, weliswaar, maar ze doet dat heel verdienstelijk op andere albums. Op deze plaat brengt ze de Braziliaanse muze instrumentaal. Achtergrondmuziek voor dit blogje is Batucada. Luisteren van de hele plaat leverde me een heerlijk uurtje relax op.
Deze aflevering van Schermloze Avonden is het tweehonderdtiende bericht op de blog. Ik heb de blog ingedeeld in secties van 70 berichten om het overzichtelijk te houden, dus nu ga ik er een nieuwe inhoudspagina bij maken. Een klein jubileum, ik blijk ondanks chronisch gebrek aan inspiratie er toch nog het een en ander uit te persen.
Na een uurtje gitaarmuziek luisteren heb ik uiteraard zin om zelf te spelen. Ik grasduin eens in mijn bladmuziekkast op zolder en haal er wat al heel lang niet meer gespeeld materiaal uit. Voldoende om me een uurtje te vermaken en er een stukje uit te pikken dat het leuk gaat doen op de website en op de band.
Ik realiseer me dat het de elfde van de elfde is. Normaal gesproken de dag van het prinsenbal, maar ja, het carnaval heeft na de Coronauitbraak van afgelopen voorjaar van de overheid een zwarte piet gekregen. 😉 Daar mag het dus wel. Tja, we zullen op de aankomst van Sinterklaas komende zaterdag denk ik alleen onregelmatig witgeschilderde zwarte Pieten aantreffen. Deze werknemers zullen dit jaar wel iets moeten weten van het wereldwijde web, want wegens het door de overheid verordonneerde niet-meer-dan-twee-personen-op-bezoekjes-per-dag beleid zal de Sint het virtueel moeten doen.
Wat 11 November ook is, dat is Sint-Maarten. In lang vervlogen tijden ging ik als kind in Amsterdam Noord nog met een lampion langs de deuren om een baal snoep op te halen. Ja, Amsterdam Noord, dat is praktisch Zaanstreek, hè. Ik herinner me nog de waxinelichtjes die steeds uitwoeien, waarbij een poging om ze weer aan te steken soms tot een lampionbrandje leidde. Tegenwoordig probeert Halloween de voet tussen de deur te krijgen, een soort Angelsaksische invasie, en Sint-Maarten heeft het nakijken. Die heeft nu spijt dat hij zijn mantel aan een bedelaar heeft gegeven en daardoor een nu praktisch vergeten heilige is geworden.
Ik heb geen zin in moeilijk lezen vanavond, dus ga ik met Broeder Cadfael weer terug naar het middeleeuwse Shrewsbury vlak bij de grens van Wales. Het derde deel, getiteld Het Gemene Gewas. Ditmaal gaat het om de fatale effecten van een olie met Monnikskap, heerlijk voor stijve spieren maar dodlelijk in een konijnenragout. Leuk om te lezen en je steekt nog iets op van de geografie van het oude Wales.
Dat brengt de tijd weer richting bedtijd en wederom heb ik de beeldschermen niet gemist.