Muziek: Panama van Ernesto Lecuona gespeeld door Enrique Chia en orkest
6 September 2023
Kamerstoelendans, Latin en Oud Delden
Aflevering 160. De eerste na de vakantie. Raar maar waar, maar het vakantieverblijf was zo lekker ruim en rustig dat mijn home sweet home gevoel dit jaar veel minder was. Er zat een heel prettige energie op het Friese platteland. Dat moeten ze zeker niet gaan verpesten met windmolens, zonneparken en boerenuitkoop!
Opmerkelijk
Het is me nooit zo opgevallen, maar de Tweede Kamer laat op het moment een ongekende stoelendans zien naast de even opvallende uittocht. Van de ene partij naar de andere. Hoe moet ik nu vertrouwen krijgen in een partij als diens kopstukken bij iedere verkiezingen opportunistisch op zeteltjes met de beste kansen jagen? Waarvoor staan ze dan eigenlijk, behalve dan voor hun plucho-manie met ingebouwde fractiediscipline als ze er eenmaal zitten? Het lijkt een dans om de meest biedende partij.
Het geeft me sombere gedachten bij het begrip democratie. Zeker als dit soort baantjesjagers als ze eenmaal zitten nog beleid menen te moeten maken ook.
Muziek in de Luie Stoel
Ik kom een bijzonder album tegen. Music of Ernesto Lecuona van de pianist Enrico Chia met orkest en begeleidingsband.
Ernesto Lecuona y Casado (1896 – 1963) was een Cubaanse componist en pianist. Hij begon al vroeg met muziek, zijn zus Ernestina gaf hem pianolessen vanaf zijn vijfde jaar. De jonge Ernesto studeerde reeds af op het conservatorium toen hij 15 was. Hij werd een productieve componist van uitvoerings- en filmmuziek. Hij zorgde voor een groeiende belangstelling voor Cubaanse muziek door Afro-cubaanse ritmes en vormen in zijn composities te verwerken. Sommige van zijn stukken werden wereldhits, zoals Siboney, Malaguena en Siempre en mi Corazon (Always in my Heart). Onderhoudende muziek met Zuid-Amerikaanse vrolijkheid, maar ook drama en romantiek. Eerlijk is eerlijk, ik heb een zwak voor deze muziek, ook al zal ik als stijve Hollander nooit zo kunnen swingen.
Het regime van Fidel Castro zat hem niet lekker, dus hij verhuisde naar de Verenigde Staten. Daar werd zijn muziek verder bekend bij het grote publiek.
Achtergrondmuziek wordt Panama, een stukje vrolijkheid. 😉 Ja, toen was er nog geen sprake van Panama Papers.
Boek op Schoot
Ik stuit op een stukje nostalgie, een boekje uit de erfenis van mijn schoonmoeder dat bij ons in de boekenkast is beland. Groeten uit Delden van Herman Haverkate Senior (1922 – 2010).
Delden was de bakermat van vaderskant van mijn schoonfamilie. Zij woonden destijds op een boerderij op de Vossenbrink. Een kwestie rond de erfenis zorgde helaas voor verwijdering in de familie.
Haverkate was geboren Deldenaar en schreef onder meer als journalist bij de toenmalige Twentse Courant in rubrieken zoals Vespertied, Gaddergood en Nog Efkes. Oftewel voor de rest van het Nederlands taalgebied: Vespertijd, Verzamelingetjes en Nog Eventjes.
In Groeten uit Delden schetst Haverkate de sfeer van het vooroorlogse Delden dat zich in die tijd onder leiding van de Baron van Twickel nog beperkte tot de oppervlakte binnen de oude wallen van het stadje. Na de oorlog sloeg de nieuwbouw uitgebreid toe in het stadje, ook al bleef het centrum het karakter van een verstild stadje behouden.
Haverkate beschrijft Delden en zijn bewoners in een nostalgische beschouwende stijl, met soms een vleugje weemoed. Hij schetst een sfeer die er nu in Delden niet meer bestaat.
Zo lees ik stukjes over Carelshaven, ooit een schipperskroeg maar tegenwoordig een high society restaurant met ambities. Hotel de Zwaan met zijn kaartclub. Muziekvereniging Amicitia met de repetities. Baron Rudolf van Twickel en de romantische watertoren van Delden. Het wonderlijke echtpaar Willem en Dien. De wonderwielrenner Leo Nijhuis “de Knoef”. Een staalkaart van Deldense locaties en karakters. Zelfs een geheime zender uit de tijd dat radio’s nog een luxe waren passeert de revue.
Het boekje was te veel voor een avond. Desondanks een aangename tijdpassering.
Gitaar op Schoot
Ik ga ijverig verder met mijn programma. Ditmaal werk ik aan het hedendaagse blokje: Ommagio a Caturla van Leo Brouwer, Don’t Give Up van Annette Kruisbrink en Daybreak van Gisele Sikora. Ik heb de vakantie-afkick blues nog niet uit mijn systeem, dus heel goed gaat het niet. Dat geeft wel aanleiding tot een aantal aandachtspuntjes in de stukken.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Verder gaat het met het werk van Jack Vance (1916 – 2013). Ik lees het verhaal Nachtlamp. De weesjongen Jaro groeit op op de planeet Gallingdale waar het opbouwen van een sociale rang in bepaalde verenigingen heel belangrijk is. Hij werd daar echter niet geboren, dat was op de planeet Camberwell. Een antropologenechtpaar vond hem daar na de moord op zijn moeder. Dat trauma was zo levensbedreigend voor hem dat de doktoren een deel van zijn geheugen wisten. Daarop adopteerden de antropologen hem en gingen naar hun thuisplaneet Gallingdale. Ze wonen daar op een vervallen landgoed en zijn daar wars van alle reputatie- en imagovorming.
De herinnering aan het trauma blijft Jaro achtervolgen. Daarom wil hij tot ontzetting van zijn pleegouders ruimtevaarder worden en zet daar stappen toe. Dat levert hem kennissen op in de vorm van een ruimteondernemer en een technicus van ruimteschepen. De ondernemer bleek later Jaro’s vader te zijn die op gewelddadige wijze werd dwars gezeten op de planeet Fader door Asdrubal, een plaatselijk lid van de elite. Deze organiseerde tevens de moord op Jaro’s moeder, een vrouw uit de lokale elite. Tevens laat hij Jaro’s tweelingbroer Garlet die niet kon ontsnappen opsluiten.
Jaro doorloopt zijn schoolopleiding. Vlak voor zijn entree op de universiteit komen zijn pleegouders om het leven en krijgt Jaro diverse aanbiedingen op zijn landgoed. Uiteindelijk verkoopt hij dat met medewerking van de ruimte-ondernemer en de technicus in ruil voor een ruimteschip.
Hiermee trekken ze Jaro’s verleden en de rol van Asdrubal daarin na. Jaro blijkt erfgenaam van een gigantisch vermogen als ze tenminste Asdrubal veroordeeld krijgen.
Wederom een boek vol exotische culturen en gewoontes. Hier en daar vertragen de uitgebreide beschrijvingen het verhaal, maar de bonte verzameling houdt wel de aandacht vast.
Ik kom net niet aan het eind goed, al goed toe.