Muziek: Fire van The Crazy World of Arthur Brown
18 Oktober 2023
Wereldopinie, Voorcalculatiemisser en Automatische Piloot
Aflevering 166. We hebben de winterjassen van stal gehaald, de nazomer veranderde in voorherfst. Da’s normaal in Oktober, daar hoef je geen krantenkoppen aan te wijden. Als abnormaal melden wat normaal is, is blijkbaar een goede paginavulling.
Opmerkelijk
Eens temeer blijkt een oorlog zich tegenwoordig niet te beperken tot wapengekletter en oorlogsmisdaden op het terrein van de kemphanen zelf. Public Relations is een vooraanstaand strategisch doel. Het winnen van het hart van de wereld voor de zaak is net zo belangrijk geworden als wapens en vijandelijke verliezen om als overwinnaar uit de bus te komen. Dat legitimeert namelijk je oorlogsinspanningen.
Dat zie ik aan de reacties rond de raketinslag op een ziekenhuis in Gaza. Ik gebruik hier bewust het woord bombardement niet, want dat suggereert een dader. Daar waag ik me niet aan, want de daders kunnen van meerdere kanten komen.
Een aanslag op een ziekenhuis met slachtoffers onder weerloze patiënten en hulpverleners die daar nog zitten om het beste van die situatie te maken, is een oorlogsmisdaad en een misdaad tegen de menselijkheid. Punt. Hadden we daarvoor geen gerechtshof in Den Haag zitten?
Het aanvallen van burgerdoelen is bijna zo lang de oorlog bestaat een grimmige praktijk. Moorden, roven en brandschatten van burgers komt in allerlei geschiedenisverhalen voor. Alleen is die praktijk met de twee wereldoorlogen en de conflicten daarna steeds meer gemeengoed geworden.
Begon het ooit als gerichte demoraliseringsactiviteit onder de burgers van de tegenstander teneinde van binnenuit de motivatie tot oorlog te ondermijnen, tegenwoordig lijkt het meer een initiatief om de publieke wereldopinie te sturen. Wereldwijde afkeer van oorlogsdaden van tegenstanders blijkt een pre voor de desbetreffende partijen. Zo breng je de oorlog ook buiten de grenzen van de conflictgebieden.
Israël kreeg direct de schuld. Rechtlijnig en wellicht simplistisch denkend aan wraak voor hun eigen slachtoffers van de Hamas-aanval ligt dat voor de hand. Oog om Oog, Tand om Tand. Zij onze weerloze mensen afknallen, dan wij ook hun weerloze mensen afknallen.
Ik twijfel echter aan deze gemeenplaats. Die is te simpel. We weten al dat Hamas operationele centra en wapendepots strategisch midden in bevolkingsgebieden in Gaza situeert. Iedere aanval daarop veroorzaakt burgerslachtoffers. Hamas is daarnaast heel goed in staat om de eigen bevolking op te offeren voor het “grotere goed” en het martelaarschap voor Allah.
Wonderlijk genoeg: Zodra de Amerikaanse president Biden bij zijn bliksembezoek aan Israël verklaart dat mogelijk “the other team” de schuldige is, verdwijnt die aanslag met bijbehorende verontwaardiging uit onze krantenkoppen richting de achterpagina’s. Om de dag daarop weer op te duiken met allerlei twijfels en opmerkingen over “foutje, baas, moet kunnen” van een Hamas raket die de verkeerde kant op ging.
Het valt me steeds weer op hoe vaak de termen mogelijk en waarschijnlijk in de persberichten verschijnen. Je zou haast denken dat men het nieuws te snel brengt.
Wederom rijst de vraag wie er nu echt belang bij heeft om de wereldopinie aan te sturen op een vijandigheid die in het verleden bijvoorbeeld meer dan zes miljoen industrieel vermoorde slachtoffers van bepaalde etniciteit heeft “opgeleverd”. Snakt men zo naar een zondebok en de woestijn daar omheen?
Hopen die “belanghebbenden” werkelijk dat het opofferen van pionnen zoals die in Gaza hun uiteindelijke strategie begunstigen? Het wordt hoog tijd dat de wereld inziet dat de pionnen op zijn en dat nu de kopstukken en spelers van dit schaakspel ontmaskerd dienen te worden. Anders zie ik nog meer torens, paarden, lopers en koninkrijken vallen. Tot het hele bord aan stukken gaat…
***
Ook bij de geweldige klimaatplannen zien we een in deze tijd zeer gebruikelijk fenomeen. De falende voorcalculatie. Ze vallen toch duurder uit dan verwacht. De veelgeroemde zonneparken op zee blijken toch wat lastiger voor het reeds belachelijk hoge oorspronkelijk gebudgetteerde bedrag te realiseren.
Wie krijgt de schuld? De financiële markt. Diezelfde markt die onze hypotheekrentes hoger maakt, energieprijzen opdrijft en inflatie introduceert. Ik merkte dat daardoor onze energiekosten ten opzichte van vorig jaar 250% gestegen waren bij een minder verbruik in kubieke meters en kilowatt uren. Een markt die door politieke ballonnetjes is opgeblazen.
De D66 energie minister Rob Jetten speelt de vermoorde onschuld nu groen beleid duidelijk tot rode cijfers leidt. Ik geef een tip: Compenseer de Groningers eerst voor hun aardbevingsschade, bouw daar veiligheid tegen aardbewegingen in en hou de gasvelden open alleen voor Nederland. Met die weggegooide dertig miljard voor “klimaatdoeleinden” (die 0,000036 graad, weet je nog?) is daar vast zat ruimte voor.
Muziek in de luie Stoel
De mp3-speler brengt me vandaag Anthology, een verzamelalbum van de progrock groep Emerson, Lake and Palmer. Daarin kwam ik het nummer Fire tegen, een cover van Crazy World of Arthur Brown. Een gouwe ouwe uit de zestiger jaren. Die wordt achtergrondmuziek.
De groep Crazy World of Arthur Brown bestond niet lang van 1967 tot 1969. Hun grootste hits waren Fire en een cover van I put a Spell on You van Jalacy Hawkins uit 1956. Men noemde hun muziek psychedelisch en de zanger werd bekend door zijn bijzondere outfit zoals een hoofddeksel dat in vuur en vlam stond.
Het liedje handelt min of meer over de dood van de onschuld. Is dat wat we nu meemaken?
Boek op Schoot
Ik kom deze week een interessant boek tegen: Niemand in de cockpit van Baudet en De Vos. Een case study over de stikstofcrisis.
Het boek geeft een leuk historisch overzicht over de klimaatpaniek in de Westerse wereld en de stikstofcrisis in het bijzonder. Ik herinner me nog de verhalen van De Club van Rome, Het Gat in de Ozonlaag en de Zure Regen uit de vorige eeuw die reeds in de vergetelheid zijn verzonken. Inmiddels heeft men daarbij de “hulp” gekregen van allerlei computermodellen met ingebouwde onnauwkeurigheid en onzekerheid.
Logisch, je kunt de toekomst pas met zekerheid “voorspellen” als die in het verleden ligt. Toch vertrouwt men die modellen als het Orakel van Delphi. Helaas zonder op de legendarische knipoog van dit orakel (Ken Uzelve) te letten.
In de Griekse mythologie kennen we een aantal voorbeelden van cryptische voorspellingen van dit orakel, bijvoorbeeld bij het verhaal van Oedipus. Daar leer ik van dat je behoedzaam met voorspellingen om moet gaan, al te enthousiast erop in gaan maakt zelf vervullende profetieën. Dat geldt voor die modellen met een zekere onnauwkeurigheid net zo goed.
Het is een schimmig netwerk van voorwaarden voor Natura 2000 gebieden en kritische depositiewaarden waarbij al jarenlang steeds dezelfde namen van de Universiteit van Wageningen opduiken. Dat beperken tot een enkele “autoriteit” die de “toegestane kritische depositiewaarden” steeds naar beneden blijft bijstellen, geeft mij geen gevoel van wetenschappelijke consensus op dit onderwerp. Zeker omdat deze “autoriteit” wordt bijgestaan door een fanatieke klimaatactivist met een grote hobby voor rechtszaken ten gunste van klimaatmaatregelen.
Meest alarmerend is een credo onder bewindslieden dat je steeds meer zien verschijnen.
Dat luidt: Niet gehinderd door enige kennis van zaken.
Bij mij als techneut beginnen dan mijn tenen krom te trekken. Bij belangrijke en veelomvattende beslissingen moet je duidelijk weten waarover het gaat. Een vage notie is niet voldoende. Je kunt mensen niet per decreet gaan dwingen tot een duurzaamheidsinvestering van 60.000 euro per huis “om de planeet te redden” als je argumentatie daartoe drijfzand is en je ondertussen de energieprijzen blijft opkrikken om het volk te “duwen” (nudgen).
De stikstofproblematiek is begonnen omdat bewindslieden iets tot wet hebben gemaakt terwijl ze onvoldoende kennis van het onderwerp hadden om de gevolgen te overzien. Dat gold blijkbaar evenzeer het Parlement dat over die wetsvoorstellen moest stemmen.
Iedereen vertrouwde op experts die later het spel steeds veranderden onder het mom van “voortschrijdend inzicht”. Daarop moest men allerlei ontsnappingsweggetjes bedenken voor de gevolgen van die wet, wat steevast mislukte. De klimaatzaak van Urgenda werd daardoor een schot voor open doel.
Het credo Niet gehinderd door enige kennis van zaken komt bij beleidsmakers steeds vaker voor.
Neem als voorbeeld Minister Hugo de Jonge. Je weet wel, die jongen die van alle ongevaccineerden de woonplaats kende, die met corona-toegangsbewijzen zwaaide, alles veilig en effectief noemde (☹ Maar niet heus!) en graag danste met Janssen, een vaccin dat inmiddels wegens gevaarlijke bijwerkingen van de markt is gehaald.
Hij heeft inmiddels promotie gemaakt. Van Volksgezondheid was het al een hele stap richting Volkshuisvesting. Van de zachte sector naar de harde bakstenen. Daar kwam een stapje bij: Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, omdat de desbetreffende bewindspersoon opeens vrijwillig verdween naar een functie elders. Alles demissionair, dat wel.
Twee ministersposten tegelijk in hetzelfde koppie. Knap, hoor! Ach, dat doe je er met de vingers in de neus toch even bij? Je vergeet gewoon alle ballast van het vorige kabinet. Daar gaan je actieve herinneringen.
Daar heb je het weer: Niet gehinderd door enige kennis van zaken.
Zo kan een basisschoolonderwijzer van origine blijkbaar regelgevend en polariserend laveren tussen medische crisisproblematiek, ruimtelijke ordening en de binnenlandse bestuurscultuur. Hij moet wel een heel groot hoofd hebben om al die onderwerpen in enig detail daarin te passen. Als politicus word je een duizendpoot, hoor!
Wel, de zorg wordt nog steeds verder uitgekleed (dat was Volksgezondheid) en er is nog steeds een grote woningnood (dat was Volkshuisvesting). Hebben we al een verzetsbeweging die pleit voor eigen bestuur van Curaçao (dat zijn de Koninkrijkszaken)?
Dat zal wel de reden zijn dat Ome Hugo heel goed is geworden in het ontwijken of zeer vervagen van inhoudelijke vragen. En als hij het echt niet weet, noemt hij de vraag gewoon een complottheorie. Daar hoef je als zinnig mens toch niet op te reageren?
Ik zie het alweer: Complot is geen theorie, maar harde praktijk. Zonder kennis van zaken.
Op naar 22 November. Als het doorgaat, tenminste. Of is dat ook een complottheorie?
Gitaar op Schoot
Ik verdeel mijn tijd tussen het voorspeelprogramma en nieuwe muziek. Het is raar, maar naarmate de einddatum dichterbij komt, krijg ik meer moeite me erop te concentreren.
😉 Een mooi onderwerp voor de komende gitaarles.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Op de e-reader lees ik nog steeds Duisters Linkerhand, ook bekend als De Linkerhand van het Duister, een roman uit 1969 van Ursula Leguin (1929 – 2018).
Genly Ai, de gezant van de planeetconfederatie Oekumene, probeert de bevolking van de planeet Winter te interesseren om zich aan te sluiten. Zijn missie in het koninkrijk Karhide mislukt, zijn beschermheer Estrave valt in ongenade zodat hij haastig moet vertrekken.
Zijn volgende stap is de totalitaire staat Orgoreyn, waar hij in eerste instantie gehoor lijkt te vinden. Dit is echter deel van een machtsspel en hij wordt ondanks waarschuwingen van Estrave gearresteerd door de plaatselijke geheime dienst en naar een strafkamp, een “Vrijwillige Boerderij” in de poolstreken gedeporteerd. Hier ondergaat hij eindeloze ondervragingen en medische experimenten als “afwisseling” voor dwangarbeid.
Estrave komt hem redden. Hen wacht een barre tocht van honderden kilometers over de poolkap van Winter om het relatief veilige Karhide te bereiken. Tijdens die tocht leren ze elkaar beter kennen.
In dit gedeelte kom je de feministische thema’s tegen waardoor Leguin mede bekend is geworden. Op Winter zijn de mensen tweeslachtig en vervullen periodiek zowel de rol van man als vrouw. Genly Ai komt van de Aarde en is man. Dat leidt tot een filosofische discussie over rol, gelijkheid en ongelijkheid. Een interessant gedachtenexperiment. Nee, het is geen relaas over transgenderisme. Het feit dat de mensen op Winter tweeslachtig zijn en periodiek overschakelen naar vrouw of man, impliceert niet dat ze non-binair zijn. Trouwens, toen Leguin dit boek schreef, bestond de term nog niet.