Muziek: Gavota al Estilo Antiguo van Barrios gespeeld door Leonardo Palacios op klassieke gitaar
8 November 2023
Debatsoap, Roetveegpiet en Utopia
Schermloze Avonden aflevering 169. In de tot nog toe sombere Novembermaand ontwaren we een uitstoot-neutrale rookpluim aan de horizon: Zie ginds komt de stoomboot! Dat worden weer krakelingen en gekrakeel.
Opmerkelijk
Geheel in Amerikaanse stijl zenden de publieke omroepen lijsttrekkersdebatten uit tussen fervente politieke tegenstanders. Zo ook Baudet (FVD) versus Jetten (D66).
De show werd daarbij opgeëist door de non-binair Bram. Deze verongelijkte jongeman leek op een Robert Long kloon in tuinbroek. Hij kondigde speciaal nog even aan dat hij glitter-oogschaduw op had. Die werd echter compleet overschaduwd door zijn priemende woedende blik richting Baudet, die hij persoonlijk verantwoordelijk verklaarde voor zijn discriminatie. Een tranentrekkende vertoning waarbij de presentatrice hem nog over de bol aaide. Het was toch zo spannend voor hem allemaal, die arme… eh, jongen?
Bram kon Baudet niet uitleggen wat non-binair is en verwees naar Google. Dat zette voor mij de toon. Je zegt dat je iets bent, maar kunt zelf niet duidelijk maken wat dat is. Wat een zwaktebod, dat Googlen! Dan zou ik zeggen, doe eerst wat onderzoek voordat je anderen verantwoordelijk stelt voor discriminatie.
Uiteraard probeerde Jetten profijt te trekken uit Baudet’s onwetendheid. Daarbij noemde hij Bram echter een “hij” en verslikte zich vervolgens in of het nou “hen” of “hun” had moeten zijn.
Verwarring compleet. Eerlijk is eerlijk, “hen” en “hun” zijn voor mij persoonlijke voornaamwoorden die een groep aanduiden en geen aanduidingen voor individuele personen die moeite hebben met mannelijke of vrouwelijke identiteit. Dan laat ik een knipoog naar de zelfstandige naamwoorden Hen (vrouwelijk lid van het kippenhok) en Hun (mannelijk of vrouwelijk lid van een agressief expansief volk uit de vroege middeleeuwen) zelfs buiten beschouwing.
Al snel na het programma bleek dat Bram, die in het werkelijke leven een linkse journalist/activist met banden met de NPO is, een toneelstukje opvoerde. Onze publieke omroep doet actief aan framing. We zitten tegenwoordig met een debatsoap “Onderweg naar Morgen”.
***
Met de stoomboot aan de einder duikt ook de contramine rond Zwarte Piet weer op. Tegenwoordig blijk je als Sinterklaasvereniging geen subsidie meer te krijgen als je goed zwart geschminkte Pieten in de optocht laat meelopen. Crowd-funding helpt om de traditie toch te handhaven.
Extinction Rebellion heeft zich inmiddels verenigd met de activisten van Kick Out Zwarte Piet. Dus nu krijgen we KOZP-XXR een soort Akwasi on steroids. Na hun bijdrage aan de pro-Hamas demonstraties is dit een nieuwe ontmaskering van dit klimaatclubje. Tja, het is nu veel te nat om je aan de A12 vast te plakken, je drijft de afrit zonder waterkanon al af, dus gaan ze maar over op de winter-activiteiten.
Ik voel zelf steeds meer weerstand tegen het Roetveeg-piet construct. Dat zijn namelijk bevlekte blanken. De vlekken zijn as, van de uitdrukking “in zak en as zitten”, een teken van rouw. Waarover? Wel, daarin zit hem de kneep. Dat past in hetzelfde woke-straatje als de excuusdrang over het slavernijverleden. De zogenaamde witte schuldgevoel propaganda.
Ik pleit ervoor dat iedere belanghebbende etniciteit zijn eigen Piet aan de optocht levert. Dan komt ook Zwarte Piet weer terug.
***
Hengelo kent al jaren het systeem De Vervuiler Betaalt bij de vuilstort. Een dubbeltje per kilo. Je rijdt de met grof vuil beladen auto de weegbrug op, sjouwt daarna het grofvuil naar een hele rits speciale containers (gratis cursus afval scheiden) en weegt de auto met inzittenden bij de uitgang opnieuw. Het verschil tussen de metingen vormt de basis voor het bedrag dat je moet betalen.
Ooit hadden we een vermeend vuilgewicht dat ons prompt tot wereldkampioenen gewichtheffen uitriep. Wij sjouwden 10 kilo, het systeem dichtte ons meer dan 100 kilo toe. Die zouden we in de drie minuten inclusief aan- en afrijden hebben verstouwd. Ja, toen moesten de gewichten nog met de hand worden genoteerd en uitgerekend.
Deze week brachten we 10 kilo en blokkeerde het systeem met een foutmelding. Ons uitrijgewicht bleek groter dan ons inrijgewicht. Nee, we kregen geen geld toe. We dienden ons bij het loket te melden.
Tja, waar werden we van verdacht? Afvaldiefstal? Mensensmokkel? De beambte kwam er niet uit. Rij maar door, verzuchtte hij na een vruchteloos vingeren van zijn aanraakscherm.
Muziek in de luie Stoel
Ik pak een van mijn eerste gitaar cd’s uit de vorige eeuw, gespeeld door Leonardo Palacios op klassieke gitaar. Een echt DDDtje uit 1992. Een Nederlandse opname van Arts Music Recordings, ook wel bekend als het Erasmus label uit Rotterdam. Het label specialiseerde zich met opnames door musici uit Nederland.
In die tijd stond er een keurmerk op cd’s dat aangaf in hoeverre ze echt digitaal waren of niet. De letters gaven de opnametechniek, de mastering-techniek en het eindmedium aan. A was analoog, D was digitaal. DDD was dus “het beste”. Later leerde ik dat dit geen garantie was voor perfecte weergave. 😉 Het sampling theorema van Shannon zat ertussen! Dat wordt Googlen, mensen!
Augustin Barrios (1885 – 1944) was een Paraguayaanse gitarist en componist die bekend werd door zijn romantische composities en een daarmee aantal inheemse muzikale vormen op de wereldkaart zette. Hij begon al vroeg met opnames.
Het boekje bij de CD vermeldt helemaal niets over de componist, maar des te meer over de gitarist. Geboren in Paraguay verhuisde hij naar Nederland, studeerde af op gitaar in Den Haag en werkt sindsdien in den lande als gitaardocent.
Achtergrondmuziek wordt deze keer Gavota al Estilo Antiguo, Barrios’ eigen interpretatie van een barok-Gavotte.
Boek op Schoot
Ik lees verder in Mariakapellen en Landkruisen in Twente, een uitgave in eigen beheer van de gelijknamige werkgroep.
Ik concentreer me ditmaal op het maatschappelijke effect. Het is opvallend dat veel kapellen en landkruisen initiatieven van de buurt zijn. Heel veel vrijwilligerswerk voor de bouw en het onderhoud. Een stukje sociale cohesie dat we in Twente Noaberschap noemen. Het is daarnaast triest om te lezen dat vandalisme zijn tol eist.
Opvallend is ook het aantal kapellen en landkruisen dat uit deze eeuw stamt. De kerken lopen leeg, de kapelletjes zitten vol, vermeldt het boek. Een duidelijke hang naar het kleinschalige en de eigen identiteit die ondersneeuwt in de globalistische organisatie die de Katholieke kerk uiteindelijk toch is geworden.
Gitaar op Schoot
Ik ben geselecteerd voor Noabermuziek in Haaksbergen. Tijd om spijkers met koppen te slaan in de maand die me nog rest. Ik kort het programma verder in, maar ik laat het publiek wel een blokje kiezen. Daarnaast doe ik wat werk voor het visuele aspect: Plaatjes van de snaarinstrumenten en de componisten.
De volgende Schermloze Avond maak ik kennis met de bewoners van de huiskamer waar ik speel.
Knutselen met Blokjes
Verder met de Lego piratenboot. Vandaag laten de blokjes zich beter terugvinden dan de vorige keer. Ondanks het feit dat donkerbruin en zwart bij kunstlicht moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Met een muziekje erbij wordt blokjes zoeken een aangename tijdpasseering.
Verhaal voor het Slapen Gaan
De Meesterdromer van Ursula Leguin (1929 – 2018) was een tegenvaller. Met De Ontheemde pakt ze mijn aandacht weer helemaal terug.
De Ontheemde –The Dispossessed– uit 1974 is een onderdeel van de Hainish cyclus, een reeks vertellingen waarin ze veronderstelt dat de mensheid van een andere planeet komt dan de Aarde.
In dit boek draait het om twee planeten die om elkaar heen cirkelen, Anarres en Urras. Zij zijn als het ware elkanders maan. Urras is een kapitalistische en hiërarchische maatschappij. Anarres werd het toevluchtsoord van de anarchistische en utopische stroming van de Odonisten die na een revolutie Urras ontvluchtten. In deze maatschappij staan het samen delen en het collectief centraal.
De planeet Urras is rijk aan grondstoffen en heeft een gunstig klimaat, Anarres is ruw, arm aan grondstoffen met een hardvochtig klimaat, de strijd om het bestaan is daar hard. Die omstandigheden tekenen de maatschappijen.
De natuurkundige Shevek begint op Anarres aan zijn universele theorie van alles die de tijd overbodig zal maken. In eerste instantie wordt hij met zijn gewaagde theorieën misbruikt om een goede sier te maken richting de geavanceerde wetenschap van Urras. Hij wordt uitgenodigd op Urras om verder te werken, maar daar wordt het duidelijk dat ze zijn theorie willen gaan gebruiken om over het heelal uit te zwermen.
Het boek bestaat uit afwisselende hoofdstukken met het heden op Urras en flashbacks van zijn tijd op Anarres. Hij komt erachter dat de macht die de Odonisten hebben afgezworen achter de schermen steeds sterker terugkomt in de collectief bestuurde samenleving.
Hij wijkt uit naar Urras in de hoop de beide werelden te verzoenen, maar de praktijk blijkt hardvochtig. Hij gaat op zoek naar de onderdrukte klasse op Urras voor antwoorden.
In dit boek laat Leguin duidelijk maatschappelijke opvattingen zien. Ze schrijft over de verhouding tussen mannen en vrouwen, een van haar vaste onderwerpen. Op Anarres zijn vrouwen gelijk aan mannen en lijden daaronder, omdat dat een deel van hun identiteit onderdrukt. Op Urras is dat omgekeerd, maar daar trekken de vrouwen achter de schermen aan de touwtjes.
Daarnaast reflecteert ze op het besef dat het in de aard van de mens zit om te willen overheersen, wat voor maatschappij je ook hebt. Ook in idealistische en utopische samenlevingen duikt vroeg of laat een elite op, die de massa misbruikt voor eigen doeleinden. Wat dat betreft verschilden de kapitalistische en communistische samenlevingen in haar tijd niet van elkaar.
Ik ben halverwege het boek. Volgende keer de afloop!