Muziek: Serenata Española van Joaquín Malats gespeeld door David Russell op klassieke gitaar
29 November 2023
Excuses met Rouwbetuigingen en Non-dualiteit
Een Zeven Twee, Goed Idee. Herinnert u zich deze nog?
172e aflevering. 1-7-2 klinkt net zoals de slogan van Radio Veronica in een ver verleden. De klank van daarvan was geldig tot September 1972 toen Radio Veronica verhuisde van 192 meter naar 538 meter. Van helemaal rechts op de Middengolf afstemschaal naar helemaal links.
Middengolf, zou de huidige generatie nog weten wat dat is?
Opmerkelijk
Deze week regende het rouwbetuigingen en excuses voor de verkiezingsuitslag van vorige week. Dat het “domme volk” massaal PVV had gestemd zou een duidelijk bewijs zijn dat de democratie failliet is. Zulk een “dom volk” moet je niet laten kiezen, lijkt de elitaire mening die rond zoemt over de Grachtengordel. Met als illustratie een kaartje in het NRC dat laat zien dat het “domme volk” overal in Nederland woont, op enkele dappere bolwerken voor VVD, GL/PvdA en NSC na. Merk op dat het kaartje het beeld vertekent, het criterium “grootste partij” is relatief en zegt weinig over absolute aantallen.
Verkiezingsuitslag op de kaart, bron NRC.
Ik zie wel wat humor in de geografie. Is er werkelijk een PVV meerderheid op Rottumerplaat? Heeft deze partij sympathisanten op de onbewoonde Noorderhaaks bij Texel? Of op de Griend in de Waddenzee? Nog opvallender is het feit dat het eilandje Richel naast Vlieland een PvdA/GL bolwerk is. 😉 Zou daar het tuig van de richel wonen?
Het valt me nog mee dat ze nu geen coup met linkse dictatuur onder Sint Frenske voorstellen.
Het signaal van deze uitslag ontgaat hen blijkbaar. Waarom hebben mensen zo gestemd? Men had beter FVD kunnen kiezen, dan was het echt duidelijk geweest en was er misschien ook wel iets veranderd. Volgende keer dan maar? Die kans zit er wel in, nu niemand met de PVV samen in een kabinet wil.
De geschiedenis met de LPF lijkt zich te herhalen. De mainstream staat weer vol op cancelcultuur, zoals we zagen met de verkenner van de PVV. Zijn naam was nog niet genoemd of nieuws over zijn schandalen dook op. Van de VVD-schandalen hoorde je nooit wat, dat was altijd mantel der (partij)liefde werk.
Mijn vrouw Erna heeft een simpele regel, die tegenpartijdig antidemocratisch coaguleren erg lastig maakt: De samenstelling van het kabinet moet de verkiezingsuitslag reflecteren. Het aantal bewindslieden naar rato van het aantal stemmen. Dat is door al het Haagse gekonkel al jaren niet meer gebeurd.
***
De verkiezingsuitslag geeft krantenkoppen kleur. De verliezende partijen maken zich ernstig zorgen of het klimaat nog wel genoeg aandacht krijgt, nu de klimaatontkenners van de PVV aan de macht dreigen te komen.
Nu.nl kopt geruststellend Drie kwart van de Nederlanders maken zich wel degelijk druk over het klimaat. (😉 Klopt dit grammaticaal wel?)
Dit suggereert dat men uit de verkiezingsuitslag zou afleiden dat het klimaat buiten beeld raakt bij het volk. Zie een impliciete boodschap: PVV stemmers zijn klimaatontkenners. Driekwart maakt zich wel druk! Blijkbaar valt dat toch een beetje mee. Mooi toch? Is er zelfs onder PVV stemmers nog hoop? Wel, als ik zie dat slechts 23,5 % van de kiezers PVV heeft gestemd, minder dan een kwart, is de kop driekwart nogal suggestief.
Het artikel reflecteert een CBS enquête tijdens de verkiezingscampagne. Het artikel kwam uit na de verkiezingsuitslag. Aparte timing. Al lezend kom ik er snel achter dat de kop de lading niet dekt. Druk maken kan beide kanten op.
😉 Ik maak me ook wel druk over het klimaat, alleen niet op dezelfde manier als Sint Frenske en zijn groene achterban. 40 miljard belastinggeld voor 0,000036 graad? Daar moet toch echt meer waar voor dat geld komen. Als we dat geld nou eens eerst besteden aan het Nederlandse leefklimaat. Zorg, onderwijs, woningbouw, dat soort zaken.
***
Het heeft gesneeuwd. De daken zijn wit, zonnepanelen zijn ondergesneeuwd. Geen opbrengst dus. De oplossing: Een warmer en zonniger klimaat. Oi, propageerde men niet toevallig zonnepanelen als remedie voor de opwarming van de aarde? Dan zal dit tegenvallen!
Muziek in de luie Stoel
De netwerkspeler (onze CD-speler is in reparatie) biedt vandaag Reflections of Spain door de gitarist David Russell.
David Russell (*1953) werd in Schotland geboren, maar verhuisde als kind naar Spanje. Daar vatte hij belangstelling op voor de gitaar en maakte er zijn beroep van. Ik maakte kennis met hem via het album Tárrega: Integral de Guitarra en bezocht zelfs een live optreden van hem in Enschede begin negentiger jaren. Hij heeft een aansprekende speelstijl.
Op Reflections of Spain is duidelijk dat veel Spaanse muziek voor klassieke gitaar oorspronkelijk niet voor gitaar geschreven is. De werken van Malats, Granados en Albéniz zijn allen transcripties van pianomuziek, alleen de stukken van Tárrega en Ruiz Pipo zijn gecomponeerd voor gitaar. Het is niet verbazingwekkend dat Spaanse pianomuziek een goede basis vormt voor transcripties, want veelal zit er een gitaar in verstopt.
Achtergrondmuziek wordt het enthousiaste Serenata Española van Joaquín Malats.
Boek op Schoot
Bladeren op de e-reader brengt me vandaag Verlichting in de Liefde van Paul Smit. Je kunt Smit een avontuurlijk bestaan niet ontzeggen, na de middelbare school twee jaar bij Defensie, daarna toch studeren, festivals organiseren, een eigen IT bedrijf runnen en vervolgens naar een carrière als cabaretier switchen. Het is niet verbazingwekkend dat humor een vast bestanddeel van zijn output is, te weten trainingen voor het bedrijfsleven.
Het eerste deel van het boek is zeer (quasi?)-neurowetenschappelijk getint. Ons brein neemt ook in de liefde met behulp van diverse hormonen en observaties onbewust al besluiten voordat we ons er überhaupt van bewust zijn.
Wat we volgens Smit’s verhaal daarna doen is er een geschikt verhaaltje bij bedenken op basis van een ik-bewustzijn dat acteert als het duo Statler/Waldorf uit de Muppet Show. Een soort rectificaties van instinctief gedrag, dus. Met heel wat verwijzingen naar de almachtige neuro-wetenschap die dit allemaal heeft uitgezocht. Die gedachten met goed/kwaad kwalificatie zouden heel wat stress veroorzaken.
Na een tijdje komt de non-dualiteit en de discussie rond de illusie van de vrije wil aan de orde.
Non-dualiteit is een denkwijze dat dualistisch denken (zwart/wit, goed/kwaad, licht/donker, man/vrouw) een zelf-geconstrueerd idee is door ons bewustzijn en dat in werkelijkheid alles een is en is zoals het moet zijn.
Ook bij het begrip Non-dualiteit acteert Smit humoristisch, maar hier beginnen mijn twijfels en verlies ik het contact. Ik denk dat ik eerst eens behoorlijk studie moet maken van wat men nu werkelijk onder non-dualiteit verstaat.
Het troost mij niet dat alle ellende die mensen elkaar en de rest van de wereld aan doen een gevolg zou zijn van de heerschappij van ons onbewuste breinfabriekje en dat we daar niks aan kunnen doen, dat het slechts zou zijn wat het moet zijn. Wie is waar dan nog verantwoordelijk voor?
Er wringt me hetzelfde als bij zijn vorige boek Verlichting voor Luie Mensen dat ik halverwege al aan de kant legde. Wel, dat doe ik nu ook. Toch kan ik ook wel lachen om de manier waarop hij de verliefdheidswaanzin presenteert. Een ding is zeker, je bent dan wel gefocust!
😉 Wellicht moet ik me gaan realiseren dat verlichting voor mij een illusie is.
Gitaar op Schoot
Ik repeteer stevig door met mijn programma voor Noabermuziek Haaksbergen over anderhalve week. Het begint op trainen te lijken, om iets meer dan een half uur achter elkaar door te spelen. Daarnaast is het domweg herhaling, dat impliceert het woord repeteren ook. Dat vraagt om wat afwisseling, zodat ik ook wat tijd besteed aan de andere boeken op mijn muziekstandaard.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Vandaag lees ik in Verhalen van Aardzee van Ursula Leguin (1929 – 2018), een verzameling verhalen uit 2001 die aansluiten op de vier Aardzee boeken die ze eerder schreef. Ja, hierin tref ik weer de intuïtieve bedachtzame en filosofische schrijfstijl die me aanmoedigde om zelf fantasy-verhalen te gaan schrijven.
In het verhaal De Vinder ontsnapt Otter aan de invloed van een magier en sticht uiteindelijk de tovenaarsschool van Roke, bekend uit de Aardzee trilogie.
Donkerroos en Diamant vertelt hoe de jonge man Diamant eerst de roep van zijn hart en de liefde voor het heksenmeisje Donkerroos onderdrukt, maar die later toch weet terug te vinden als de musicus die hij altijd had willen zijn.
In Het Gebeente van de Aarde voorkomen een magiër en zijn leerling een verwoestende aardbeving door met de Aarde te praten.
Op het Hoge Moer vertelt van de wijze Irioth die ooit door hoogmoed het voortbestaan van de magische wereld in gevaar had gebracht omdat hij levenden zijn wil had opgelegd. Hij boet die schuld met het genezen van de veestapel op de Hoge Moer. De archimagus Ged (de hoofdrolspeler uit de Aardzee boeken) was op pad gegaan om hem onschadelijk te maken, maar ziet nu Irioth’s inkeer en laat het zo.