Schermloze Avonden (177)

Muziek: Xodó da Baiana van Dilermando Reis, gespeeld door Salvatore Fortunato op klassieke gitaar

10 Januari 2024

De Slimste Mens, Braziliaans Sentiment en een Witte Walvis

Een Zeven Zeven, zo ver ben ik nu met de Schermloze Avonden. Eindelijk zien we buiten weer een zonnetje, het was heerlijk fietsen in de vrieskou. Weeralarm? Niks hoor, op onze kou kun je jezelf prima kleden, het is hier Werchojansk niet.

Opmerkelijk

Deze week verontwaardiging alom. De KRO had rapper Akwasi uitgenodigd in het quizprogramma De Slimste Mens. Je weet wel, die vogel van Kick Out Zwarte Piet, die op Twitter talloze geweldsoproepen deed tegen Zwarte Pieten en regelmatig het blanke ras op racisme uitfoetert in zijn “creatieve uitingen”.

Hieruit blijkt al dat de KRO-NCRV duidelijk RTL-neigingen krijgt. Niet het onderwerp -de slimmigheid van de kandidaten- is belangrijk, maar de “Bekende Nederlander met een Missie” die publiek moet trekken. Ja, blijkbaar is het alleen nog het woord missie, dat aan het culturele verleden van de KRO en NCRV herinnert…

Zijn deelname leidde op Twitter (tegenwoordig X) direct tot de hashtag  #Akwasi, waarin velen op allerlei manieren hun verbazing uitten. De KRO schrok daar nogal van en verbood haar medewerkers Twitter te gebruiken omdat het een poel van haat en racisme zou zijn. Prompt begint er een actie tegen Twitter als het rioolputje van de Social Media, waarbij talloze “sympathisanten” dit medium eveneens cancelen. De “gewone man” zou zich niet meer thuis voelen op Twitter.

Ik ben absoluut geen sympathisant van Akwasi en zijn KOZP clubje. Ik vind het een overdreven figuur die dankbaar gebruik maakt van het wokisme dat nu de ronde doet om zichzelf in de kijker te spelen. Zijn geschreeuw op de Dam en zijn geweldsoproepen en blanke-bashen via datzelfde Twitter namen me al tegen hem in.

Ik heb al eerder gemerkt, dat woke-geschreeuw om iets te verbieden of te cancelen meer bedoeld is om de hen onwelvoeglijke meningen te onderdrukken. Het wordt dan juist interessant om eens te bekijken waar ze dan zo jammerend overheen vallen.

Tijd voor wat onderzoek, ik had al eerder een Twitter account genomen om gewoon eens passief te observeren wat dat is.

Ik blader onder #Akwasi de zaak eens door. Nou, die poel van racisme vind ik ontzettend meevallen. Ik zie veel verbazing dat de KRO uitgerekend hem in dat programma uitnodigt. Anderen citeren Akwasi’s eigen racistische uitspraken en teksten van zijn raps op Twitter ter illustratie van hun verbazing. Het gaat over zijn persoon en niet zozeer over zijn ras. De echte scheldpartijen rond racisme ontstaan tussen voor- en tegenstanders van Akwasi’s “kandidatuur” op Twitter.

Akwasi is inmiddels naar zijn zeggen van Twitter verdwenen, met medeneming van al het bewijsmateriaal rond zijn uitspraken. Die zet heeft hij al eerder gedaan, toen hij kritiek kreeg op zijn racistische tweets. Briljante zet om de vermoorde onschuld te spelen. Blijkbaar waren veel Twitteraars hem toch voor. Wat hij erop heeft gezet blinkt bepaald niet uit in pacifistische gemoedelijkheid. Hij verheugt zich er al op dat over tien jaar de negers de baas zijn en ons tot slaaf maken…

Er zit voor Akwasi natuurlijk wel een risico in dat programma De Slimste Mens. Zijn “geloofwaardigheid” is er vast niet mee gediend als hij die quiz verliest. Dan ben je namelijk niet slim genoeg. 😉 Moet ik nu De Slimste Mens gaan bekijken om te zien of ze hem geen extra gemakkelijke vragen geven die niets met Margarine te maken hebben? (😉 Zou Akwasi thuis alleen maar roomboter gegeten hebben, dat hij het niet verstond?)

😉 Ik geloof dat ik me als gewone man wel thuis ga voelen op Twitter. Akwasi is nu al de slimste mens, maar dan in de Twentse betekenis van het woord slim! Of is dat racistisch?

***

Na vele weken regen en somberheid brak de zon door in een stukje winterse pracht met dito temperaturen vlak onder het vriespunt. Heerlijk, dat zonlicht en die heldere lucht waarin we weer eens sterren kunnen zien.

We mogen daar echter niet van genieten van de klimatologen: Code Geel voor een strak windje waar je zonder de juiste kleding onderkoeld van raakt. Daarnaast zag ik een “alarm” voor gevoelssneeuw, het sneeuwt niet, maar het voelt zo dat er vijftien centimeter sneeuw ligt. Duidelijk een persiflage op alle weeralarmen. Door Fantasia bestuurd weer.

Verder treden er ongemakken op rond het batterijvermogen van elektrische auto’s en vastgevroren laadkabels. Warmtepompen hebben grote moeite om de huizen warm te krijgen waarbij ze urenlang loeien en fors meer stroom verbruiken.

Iedere keer weer een stukje klimaatpaniek. Ook al vriest het, toch warmt de Aarde op, zegt men dan. Het lijkt er haast op dat men dat graag wil, want dan doen warmtepompen en autobatterijen het beter.

Tikkie tegenstrijdig allemaal. En ze klagen tegenwoordig om niks. In de vorige eeuw vroor het in November weleens -18 graden Celsius. Toen trok ik mijn dikke jas, muts en handschoenen aan en fietste gewoon naar mijn werk. Met een bevroren snor. Van weercodes had toen niemand ooit gehoord.

Muziek in de Luie Stoel

Afgelopen week arriveerde een Sinterklaascadeautje dat ik nog tegoed had: De cd Reis Guitar Music met muziek van de Braziliaan Dilermando Reis (1916 – 1977). Een nieuw voorbeeld van de alleraardigste gitaar-opnames van het Briljant label.

Dilermando Reis was een belangrijke vertegenwoordiger van de Braziliaanse populaire muziek. Hij was zelf zowel solo- als begeleidingsgitarist en veel van zijn composities werden onderdeel van het nationale populaire muziek idioom in Brazilië, met name walsen en Choros. Een Choro is oorspronkelijk een sentimenteel liedje, een vroeg voorbeeld van Braziliaanse straatmuziek. In de praktijk zijn Choros vaak vrolijk en swingend van karakter.

Reis’ muziek op deze cd klinkt onweerlegbaar romantisch en sentimenteel. Dat geeft de plaat een heerlijk relaxed karakter ondanks de duidelijke virtuositeit van sommige passages. De Italiaanse gitarist Salvatore Fortunato maakt er een fijne plaat van.

Achtergrondmuziek wordt Xodó da Baiana, een feestelijk stuk dat in de verte een beetje lijkt op Let’s get Loud van Jennifer Lopez.

Boek op Schoot

Ik ga weer eens verder in Spiritueel Incorrecte Verlichting van Jed McKenna. Dit is echt een boek dat je in kleine stukjes moet lezen, anders slaat de verwarring toe. Ik zie de opmerking uit het eerste deel Spirituele Verlichting, vergeet het maar terug:

Er is maar één echte spirituele leer: Denk zelf na en zoek uit wat waar is.

Een doordenkertje, zeker in deze tijd van allerlei soorten informatie, waarbij bestrijdende partijen elkaar steevast beschuldigen van desinformatie. Nadenken en uitzoeken: Hoeveel daarvan besteden we uit aan personen en instanties die eigenlijk ons vertrouwen niet waard zijn omdat ze eigen doeleinden hebben die jouw bestaan niet dienen? Het gevaar ligt op de loer dat je niemand meer vertrouwt, zelfs je naasten niet. En hoe krijg je de kennis om na te denken en uit te zoeken wat de waarheid is zonder vertrouwen in wat voor bron dan ook?

Het boek illustreert dat vooral door de brieven van Julie die dat proces van waarheidsvinding is doorgegaan. Heftige citaten!

Hoe dan ook, een hoofdstuk was wel weer genoeg om te kauwen.

Gitaar op Schoot

Ter voorbereiding van mijn volgende online gitaaravond neem ik drie Playford Tunes van John Duarte onder handen. Het is met volksliedjes altijd uitzoeken welk tempo je moet hebben. Het blijkt dat het tempo van het liedje Godesses wel wat hoger kan. De andere twee –Ribbon Dance en Sage Leaf– oefen ik op nauwkeurigheid, niet op tempo.

Knutselen met Blokjes

De doos van de Piratenboot wordt steeds leger, maar nu kom ik regelmatig steentjes tegen die zeldzaam zijn en daarom slecht vindbaar blijken. De opbouw van het kampanjedek blijkt een ingenieuze constructie. Met een muziekje op de oortjes ditmaal Focus Live above the Bar is dat leuk en ontspannend werk.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Verder en verder kom ik in Moby Dick van Herman Melville (1819 – 1891). Opvallend wordt het aantal zijsprongen dat de auteur maakt. Ik lees een stukje dierkunde over allerlei walvissen en een verhandeling over de kleur wit in spirituele zin naar aanleiding van de Witte Walvis. Wit als kleur van zowel goed als kwaad. Ik vermoed dat wokisten op grond van deze passage het boek zouden cancelen. Daarnaast geven de bespiegelingen van een wacht op de masttop (een stuk oncomfortabeler dan een kraaiennest) een interessante kijk op het zeemansleven.

Het verhaal schiet ook op. Kapitein Achab komt bovendeks en enthousiasmeert de bemanning voor de jacht op de Witte Walvis als enig doel van de reis. Een portie drank helpt de feeststemming. Eerste Stuurman Starbucks heeft bedenkingen, maar wordt door Achab overtroefd en op zijn loyaliteit aangesproken. Melville past in dit gedeelte het gezichtspunt aan, de stuurlieden Starbucks, Stubb en Flask en de matrozen geven hun eigen impressie van de situatie. Melville versterkt dit geheel door een uitgebreide verhandeling over Achab’s waanzin.

Kortom, de jacht is geopend.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

error: Inhoud is beschermd!
Scroll naar boven