Muziek: Laideronnette, Imperatrice Des Pagodes van Ravel, op gitaar gespeeld door Paul Galbraith
24 Januari 2024
Meelwormen, Stroomnetopstopping en Franse Impressies
Een Zeven Negen, de teller loopt door. De winter is weer even vertrokken. Buiten huilt de wind om het huis… Dat brengt me een liedje in herinnering. 1948 van Gerard Cox op een melodie van Alone Again van Gilbert O’Sullivan. Of geluk toen gewoon was, weet ik niet, ik was nog niet geboren en we hoorden er weinig over. In 1948 waren wel veel mensen even bang voor de Russen als sommigen nu zijn. En Israël bestond toen net als staat. Er zou nog heel wat worsteling volgen.
Opmerkelijk
Het Koninklijk Huis gaf deze week een heel eigen interpretatie van representativiteit. Willem A v. ON propageerde en demonstreerde de klimaatvriendelijke meelwormenburger en Maxima v. ON-Z uitte zich bij de jaarlijkse World Economic Forum bijeenkomst in Davos enthousiast over de digitale ID, want dan wist je tenminste “wie er allemaal gevaccineerd waren.”
Meelwormen gebruikte menig sportvisser als levend lokaas. Ik zie ze niet zo zitten als kronkelende “vleesvervanger”, net zoals die andere insecten die men chemisch bewerkt als zodanig wil introduceren. We zijn als mensen omnivoren en hebben dus een balans tussen plantaardige en dierlijke voeding nodig. Pogingen tot ombouwen tot herbivoren of insecteneters is tegen onze natuur.
Een digitaal ID heeft ruimte genoeg voor een doopceel dat vrij toegankelijk is voor autoriteiten, ook diegenen die het niet goed met je voor hebben. Identiteit, medisch doopceel, politieke geaardheid, psychologisch profiel, financiële situatie, strafblad en andere privé-informatie, alles past erin als het eenmaal gemeengoed is geworden. Handig voor het handhaven van de “veiligheid” tegen regeringsvreemde opvattingen.
Het Koningshuis heeft wel een heel eigen interpretatie van hun opdracht Samenbindend, Vertegenwoordigend en Aanmoedigend. In Den Haag haalt men de schouders op: Vrije meningsuiting heet het daar…
***
De Spreidingswet is er door, asielzoekers kunnen verplicht over Nederland worden verspreid. Hengelo geeft het goede voorbeeld en brengt 120 asielzoekers onder bij de plaatselijke Van der Valk. De goedkoopste kamer kost daar 124 euro per nacht en dan komt het eten er nog bij. Voordelig voor Van der Valk met het geld van ons belastingbetalers. Sommigen noemen dit verschijnsel al Asielindustrie…
Of zou Van der Valk een speciaal laag asieltarief hebben, waarvoor de gewone Nederlander ook best wel bij Van der Valk wil komen eten?
***
Een opvallende gewoonte, de stormen krijgen tegenwoordig een naam. Aan het begin van het jaar ontmoetten we Henk, vorige week kwam Isha langs en deze week passeerde Jocelyn.
Ooit gaf men alleen maar namen aan orkanen met verwoestend potentieel. Een beetje westerstorm met windkracht tien bleef hier altijd anoniem. Ik herinner me Katrina nog, die Saint Orleans blank zette. En nu krijgt iedere storm plots een naam?
Dat is nu klimaatpaniek. O jee, de storm heeft een naam! En dan komt er ook weer een codekleurtje bij.
***
Door alle zonnepanelen en laadpalen voor elektrische auto’s raakt het stroomnet overbelast door onbalans, met stroomstoringen als gevolg. Dat zagen we in Amsterdam en zelfs in het verre Hengelo.
De politiek reageert daar divers op. D66 gaat voor piekvermijden: Je warmtepomp mag alleen nog maar draaien als je hem niet nodig hebt midden in de nacht, of wordt overdag bij veel vraag automatisch teruggeschakeld, waardoor je in de kou komt te zitten. 😉 Ik heb nog niet het voorstel gezien om bij zonnig weer de zonnepanelen af te laten schakelen, zodat ze het net niet overbelasten met terug leveren.
Het CDA stelt weer voor om warmtepomphouders en electra-auto-piloten extra te laten betalen omdat ze meer stroom trekken. Waar dat geld naartoe gaat is een raadsel. Om koper aan te schaffen voor netverzwaring?
Da’s nog eens groene chaos. We kunnen natuurlijk dieselaggregaatjes gaan gebruiken om overdag warmtepompen te laten loeien en elektrische auto’s op te laden. Dat belast het stroomnet niet! Of misschien een eigen mini-kerncentrale in de achtertuin? Er zijn al atoombatterijen.
Tja, bij heel die groene energie business bleek regeren bepaald geen vooruitzien. Pas op de plaats met al die groenigheid lijkt me geboden totdat de infrastructuur dit aan kan. Dan tien jaar maar geen klimaatdoelen…
***
Tjonge, vier opmerkelijkjes deze week. Gebeurt er echt zo veel of valt het steeds meer op wat er gebeurt?
Muziek in de Luie Stoel
Ik heb behoefte aan een rustig muziekje. Dat vind ik op de mp3-speler via French Impressions van de gitarist Paul Galbraith. De titel geeft een aanwijzing, Frans en Impressionisme. Kortom, muziek van Claude Debussy (1862 – 1918), en Maurice Ravel (1875 – 1937), beiden belangrijke vertegenwoordigers van het Impressionisme.
Het impressionisme begon in de schilderkunst en waaide over naar de andere kunsten, bij de muziek gebeurde dit voornamelijk in Frankrijk. Als reactie op de Romantiek, stelt Impressionisme sfeer boven emotie. De muzikale vormen worden intiemer en er komen sfeer-elementen uit Oosterse- en volksmuziek in de compositie.
Achtergrondmuziek wordt een stuk uit Ravel’s Ma Mère L’Oye. De titel is een verwijzing naar de Sprookjes van Moeder de Gans van Charles Perrault (1628 – 1703), ook al schreef Ravel in ditzelfde werk ook sfeertekeningen op andere auteurs. Ik kies het stuk Laideronnette, Imperatrice Des Pagodes, naar een literair sprookje van Madame d’Aulnoy (1650 – 1705). Hierin hoor je duidelijk de Oosterse invloeden. Galbraith bespeelt een 8-snarige gitaar, waardoor hij de compositie over de hele diepte kan weergeven.
Boek op Schoot
Ik knap af op de spiritualiteitstrilogie van Jed McKenna, dus pak ik iets anders. The Story Grid van Shawn Coyne, een redacteur en literaire agent in Amerika. Het boek gaat over zelf-redactie voor schrijvers, een manier om te kijken of het verhaal dat je schrijft ook echt werkt.
Ik kwam aan het boek via een mailtje van mijn schrijfsoftware Scrivener. Scrivener heeft connecties met het Amerikaanse schrijfcursusbedrijf Story Grid. Na het voltooien van hun vrij dure cursussen kun je naar hun zeggen als schrijver de bestsellerlijsten bestormen of als redacteur successen boeken. Ik was nieuwsgierig en dan is een download snel gemaakt.
In de traditie zijn schrijvers en redacteuren niet per definitie elkaars vrienden, zo zegt Coyne. Dat heeft te maken met commerciële aspecten: Is een boek, een verhaal, verkoopbaar aan een lezerspubliek en wat moet je doen om dat te bereiken? Dat is het belang van de uitgever waar de redacteur voor werkt, iets onverkoopbaars uitgeven is weggegooid geld.
Uit dat zakelijke komen soms dingen tevoorschijn die je als schrijver niet had (willen) voorzien, zoals de helft schrappen of het verhaal helemaal omgooien waarbij de passages die je het beste vond verdwijnen, het zogenaamde kill your darlings. Met de Story-Grid methode zou je dat kunnen voorkomen.
Met een uitgebreide verhandeling rond commercieel en literair zet Coyne de toon van het boek, de marktwerking in literatuur en lectuur. Daarnaast schetst hij het belang van een doelgroep waarvoor je schrijft, welk genre je adopteert en wat de regels van dat genre zijn, bijvoorbeeld in de zin van lezersverwachtingen.
Inderdaad, dat klinkt voor mij als amateur behoorlijk zakelijk. Het is interessant om te lezen hoe uitgeverijen met genres omgaan in de zin van marktvraag. Het ene jaar kun je beter detectives schrijven terwijl het volgende jaar horror opeens helemaal in is. Tja, als je dan een beetje lang over je detective gedaan hebt…
Aan de uiteindelijke analysemethode om vast te stellen of je verhaal op de rails blijft kom ik net niet toe. Volgende keer meer.
Gitaar op Schoot
Via mijn Sinterklaascadeau, een muziekboek met 100 stukken, kwam ik in contact met de muziek van de Argentijn Héctor Ayala. Wat zoeken op Internet leverde een stel alleraardigste stukjes op, de een eenvoudig, de ander wat lastiger. Daar vermaak ik me mee.
Knutselen met Blokjes
De Lego Piratenboot krijgt nu de masten, tuigage en zeilen. Bijna klaar
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ja, Moby Dick van Herman Melville (1819 – 1891) is een hele pil met de nodige uitweidingen. Ismael is met de sloep van Starbucks behouden teruggekeerd op de Pequod. Nou ja behouden, de sloep werd wel eerst overvaren, maar goed.
De tocht gaat voort als Fedallah, een van Achab’s verstekelingen, als uitkijk een geheimzinnige fontein van een walvis waarneemt. Kapitein Achab zet onmiddellijk de achtervolging in. Daarna blijft de spookfontein zich steeds net buiten hun bereik manifesteren. Zo komt de Peqod gaandeweg in de wateren ten zuiden van de Kaap de Goede Hoop terecht.
Daar ontmoeten ze voor het eerst een andere walvisvaarder, de Goney. Goney is een volksnaam voor een Albatros. Uit het gedicht Rime of The Ancient Mariner van Samuel Coleridge (1772 – 1834) weten we dat een albatros een slecht voorteken kan worden als je die onheus behandelt of zelfs doodt. De Goney heeft geen nieuws over Moby Dick, dus Kapitein Achab negeert het schip verder. Dit is voor Melville de mogelijkheid om uitgebreid uit te weiden over de gam, het traditionele ontmoetingsritueel van walvisvaarders op zee.