Muziek: Baia van het album Music of the Brazilian Masters, gespeeld door Almeida, Barbosa-Lima en Byrd
20 Maart 2024
Kaas, Schuren, Hoesten en een onverwacht Staatsbezoekje
Ik sta aan de vooravond van het begin van de lente met aflevering 187. Warempel, het was vandaag aangenaam lenteweer totdat ze hoog in de lucht weer chemtrails begonnen te trekken. Dan verdwijnt de zon in de mist. Complottheorie? Ik vraag het me af met de bedekte hemel van de laatste tijd.
Opmerkelijk
De “klimaatbezorgden” organiseren regelmatig hetzes tegen bepaalde types voedsel. Eerst ging vlees in de ban, nu spreekt men al van een kaasbudget. Kaas zou een enorme “ecologische voetafdruk” hebben, zodat kaas eten tot abjecte duurzaamheidszonde wordt verklaard.
Achterliggende gedachte is de illusie van klimaatactivisten dat je met wegwerken van landbouw- en veeteelt in Nederland het klimaat van de hele wereld kunt redden. Ietsje ambitieus, dat wel. Ze vergeten dan wel dat we zelf ook nog moeten eten.
Wat ze eigenlijk voorstaan is het exporteren van onze ecologische voetafdruk naar buitenlandse voedselleveranciers. Net zoals afgewerkte autobatterijen en versleten windmolenwieken ergens naar Verweggistan gaan, goed buiten beeld. Dat komt me hypocriet over.
Het probleem begint bij het begrip ecologische voetafdruk dat wordt gebruikt als schaamlap. Hierin blijkt de CO2 doctrine een vooraanstaande rol te spelen. Zaken als vervuiling -naar mijn idee het grootste probleem- verdwijnen compleet in de achtergrond.
Uit belangstelling keek ik eens naar een ecologische voetafdruk test op Internet van het Wereldnatuurfonds. Nuttige tips waren vermindering van autogebruik waar mogelijk, groente en fruit uit je buurt kopen (waarvoor je uiteraard wel landbouw nodig hebt!), letten op de seizoenen (beschikbaarheid van groente en fruit). Het topic energie besparen lijkt me twijfelachtig omdat men louter aan opwekkingsmethoden refereert en niet aan het eigenlijke verbruik. Daarnaast sijpelt ook de anti-vlees gedachte duidelijk door in de testen, die heeft heel wat invloed op het eindresultaat.
Wordt het dan Jong Belegen Insectenbrij in plaats van een lekker stukje Edammer kaas? Zeker niet! Ik noem deze actie meer een aanloop tot menutirannie.
***
Er was weer een Palestinademonstratie in Amsterdam. De nieuwe aflevering van het “Schuren van Halsema”. Na het verstoren van de opening van het Holocaustmuseum twee weken terug raasde nu een toeterende, Jodenhaat schreeuwende en vlaggende meute door de stad, ongehinderd, ja zelfs begeleid door de autoriteiten.
Als ik dat lawaai en getoeter hoor en dat gevlag, geschreeuw en die van haat vertrokken gezichten zie, denk ik niet helemaal onwillekeurig aan de opgehitste moordlustige meutes in Islamitische landen als ze te hoop lopen tegen “ongelovigen”, of “afvalligen” uit eigen kring.
Is het vooroordeel of bittere realiteit, dat ik die associatie krijg? Dat de “kleine” Jihad de “grote” Jihad volledig overvleugelt? Met als doel de wereld te veroveren voor hun “almachtige, barmhartige en genadevolle god” die zijn razende volgelingen blijkbaar zelf niet almachtig genoeg achten om de wereld te onderwerpen aan zijn wil? En daarbij barmhartigheid en genade uit het woordenboek schrappen, maar wel belasting heffen op de onderworpenen?
Juist die grote Jihad was toch het onderwerp tijdens de Ramadan, dacht ik? En niet de kleine?
***
Er ontstond lichte paniek rond “uitbraken” van mazelen en kinkhoest. De verminderde vaccinatiegraad zou de oorzaak zijn, ook al hoorde ik ook een viroloog zeggen dat je juist door de vaccinatie varianten krijgt die even epidemisch opduiken en dan weer uitsterven.
Door de paniek zou men vaccinatiedwang overwegen. Die dwang is er al, nu sommige kinderdagverblijven kinderen zonder volledig inentingsbewijs willen weigeren. De VVD wil dat zelfs wettelijk toestaan.
Dat doet me denken aan het beleid van het huisdierenhotel waar we ooit kwamen: De kat mocht er niet in zonder de jaarlijkse vaccinaties en je moest bewijs overleggen. Dat had voornamelijk te maken met aansprakelijkheid. Ons arme dier legde echter het loodje na de prikken, ze waren iets te veel voor haar immuunsysteem.
Het verbaast me niks dat mensen nu beter uitkijken bij zogenaamd veilige en effectieve vaccins: De coronavaccins en alle leugenachtigheid, kuiperijen en bedrog daaromtrent hebben ook mij wantrouwig gemaakt wat betreft de goede bedoelingen van de overheid.
Ik ben de obscure vaccinmiljardendealtjes van onze regering en Ursula von der Leyen, de vrijstelling van de Farma voor schadeclaims op de vaccins, de QR-code misère en de aarzeling om bijwerkingen te erkennen nog lang niet vergeten. Zeker nu het kabinet blijft volharden in het ontkennen van alle affaires rond dit vaccin en iedere vraag daaromtrent als onzin karakteriseert, wordt mijn vertrouwen in de “goede zorgen” van de regering niet beter. En blijkbaar ben ik daarin niet alleen.
Invoeren van vaccinatiedwang zal het vertrouwen in de overheid tot een nulpunt brengen. En dan wordt het tijd voor revolutie.
***
NRC kopt: Tijdens wereldreis voor ruwe aardolie tankt Poetin in Zeeland. Nee maar, een geheim staatsbezoek in Vlissingen? Deze kop is een duidelijk voorbeeld van de symboolwerking. Alles wat op de wereld fout gaat komt nu opeens door Poetin persoonlijk. Men maakt duidelijk gebruik van een stukje massahysterie. Wat Biden cum suis achter de schermen echter allemaal uitvreten blijft net zo verstopt als de laptop van zijn zoon. De Europese Unie idem dito.
Ondertussen maakt men zich door deze tankbezoekjes zorgen over de effectiviteit van economische sancties tegen Rusland. Nou, die effectiviteit zien we: Inflatie, prijsstijgingen en toenemende armoede. Bij ons en niet bij hen!
***
Een stukje humor van Mira Ornstein van de politieke partij Rood-Groen op Twitter: In onze fractie hebben we de regel: alles rechtser van ons noemen we extreem rechts en alles linkser van ons noemen we naïef.
😊😊😊
Mira Ornstein is een fictieve politica, gepeeld door Femke Lakerveld. Met rake sketches legt zij de symboolpolitiek van het linkse blok bloot. Mira’s motto is RoodGroen, Samen doen. Ze laat daarbij zien dat dit niet meevalt met de huidige linkse woke. Zeker nu je bij D66 als lid geroyeerd wordt als je maar naar Wilders kijkt.
Muziek in de Luie Stoel
Vanavond is het de cd-speler die de dienst uitmaakt. Mijn Deense vriend Ole heeft weer wat gitaar-cd’s opgestuurd. Ditmaal Music of the Brazilian Masters. De opname is een interessante ontmoeting van Laurindo Almeida (1917 – 1995), Carlos Barbosa Lima (1944 – 2022) en Charlie Byrd (1925 – 1999).
Almeida was een Braziliaanse gitarist en componist die mede aan de bakermat van de bossa nova beweging stond. Hij begon als jazzgitarist en verdiende zijn sporen ook op het klassieke front.
Barbosa Lima was een wonderkind op gitaar en ontwikkelde zich tot vooraanstaande klassieke gitarist en arrangeur. Ik herinner me zijn originele opnames van de sonates van Scarlatti nog levendig. Hij kreunde stevig mee en bracht een mespuntje Latin swing in dit oude materiaal.
Byrd was een Amerikaanse jazzgitarist die zich aansloot bij de bossa nova beweging. Hij maakte diverse bossa-nummers, onder meer van Gilberto en Jobim, populair in de States.
Deze heren slaan op de plaat welgemoed en vrolijk aan het jammen met Braziliaanse klassieken van Gnatalli, Vianna, Jobim en Mignone. De flaptekst vermeldt waar ze zich in het stereo-beeld bevinden. Een heerlijke plaat die zeker wordt verrijkt door een bassist en een drummer. 😉 Zo kun je de swing ook in je maag voelen.
Achtergrondmuziek wordt de evergreen Baia van Ary Barroso.
Boek op Schoot
Ik vervolg mijn reis in de Atlas van de Bewegingswereld door Louise van Swaaij en Jean Klare. Ik verlaat Thuis, trek door de Moerassen van Verveling, verwijl een moment in Herstel en bibber van de koude rationaliteit in Kilte. Hier komt een favoriet sprookje van me langs: De Sneeuwkoningin van Andersen. Als kind fantaseerde ik al over het tuintje van Kay en Gerda, de rit in de arrenslee en het eindeloos puzzelen op de tangram-achtige puzzel in het paleis van de Sneeuwkoningin op de Noordpool. Haastig steek ik de zee over richting Ideeënstroom.
Het blijft een mooi boek. Consumeren in kleine beetjes!
Gitaar op Schoot
Ik heb morgen weer een gitaaravond. Daarom repeteer ik de voorspeelstukken en vermaak me daarna met een hele rits stukken die ook nog op de standaard zijn. Ik maak warempel een heel uur vol. Dat is lang geleden!
Knutselen met Blokjes
Een bekend liedje van de Byrds uit mijn jeugdjaren zegt het al: A time to cast away stones/A time to gather stones together. Dat geldt ook voor Lego-blokjes. Ik breek de vliegtuigjes weer af, de vliegtuigjesdoos zit weer vol. Een stevige duimnagel aan de linkerhand blijkt praktisch gereedschap.
Verhaal voor het Slapen Gaan
In mijn epub-bibliotheek stuit ik op verhalen van de Vlaamse auteur Hubert Lampo (1920 – 2006). Mijn herinneringen gaan direct terug naar De Komst van Joachim Stiller, een van mijn leeslijstboeken uit mijn gymnasiumtijd. Ik hoefde er niet eens voor naar de bieb, mijn vader had allerlei Nederlandse auteurs op rij in zijn boekenkast staan.
Ik vond Joachim Stiller een intrigerend boek. Als duidelijk voorbeeld van het Magisch Realisme bracht het verhaal paranormaliteit naar het dagelijks leven. Die stijl werd een van de inspiratiebronnen voor mijn eigen schrijven.
Ik vind een epub van drie verhalenbundels: Dochters van Lemurië en De Engel en de Juke-box en De Man die onderdook. Ik maak me sterk dat deze boeken ook in de boekenkast van mijn vader stonden. Zeker weet ik dat niet: Zowel mijn vader als zijn boekenkast zijn buiten de tijd gekomen.
Ik start met Regen en Gaslicht, een sfeervol verhaal waarin de ik-persoon een oude vriend ontmoet in een cafeetje in Antwerpen. Deze vriend komt met een fantastisch verhaal. Hij heeft is getrouwd met een vrouw met een gevoelig en slecht hart, ze kan door de minste of geringste emotie een hartaanval krijgen. Als hij ontslagen wordt, durft hij niet naar huis te gaan om het te vertellen en zwerft hij door de stad.
In een cafeetje belt hij per ongeluk een verkeerd nummer en krijgt een vrouw aan de lijn die beweert al een eeuwigheid op hem te wachten. Hij vraagt haar adres en gaat erop af. In een mistig oord ontmoet hij de vrouw die er precies zo uitziet als zijn vrouw in betere en liefdevoller tijden. Zij praat over eeuwige liefde en dat toeval niet bestaat. Uiteindelijk bedrijven ze de liefde.
Vervuld van schuldgevoel sluipt hij de volgende dag naar huis. Daar blijkt zijn eigen vrouw aan een hartaanval overleden. Het dompelt hem in diepe rouw. Als hij later teruggaat naar de plaats van zijn ontmoeting met de geheimzinnige vrouw, is het pand vervallen en verlaten. Al jaren, beweert een buurtbewoner.
Als de vriend zijn verhaal besluit komt een vrouw het café binnen. Hij herkent haar als zijn overleden vrouw, of die ander en verlaat in grote verwarring het etablissement. Later bleek hij zelfmoord te hebben gepleegd.
Lampo heeft een breedsprakige stijl waarbij je goed bij de les moet blijven. De lengte van zijn bijzinnen is volgens mij legendarisch. Dat valt extra op de e-reader met een groot lettertype. Ondanks deze gedateerde stijl, schrijft hij fris en meeslepend. Volgende week een volgend verhaal!