Schermloze Avonden (189)

Muziek: Felicidade van het album Brazil with Love, gespeeld door Sharon Isbin en Carlos Barbosa Lima op klassieke gitaar

3 April 2024

Kopekenspel, Felicidade en een Muze

Schermloze Avond 189. Nou ja, avond… Door het verzetten van de klok duurt overdag langer. Dit jaar brengt dit tijd verzetten me uit evenwicht, een rare week met emoties dicht onder de oppervlakte en een gevoel van onbalans. Voor mij is dat gespeel met de tijd een week ongemak. Voor energiebesparing hoef je het ook niet meer te doen.

Opmerkelijk

Deze week was ik getuige van een vreemd spel. Het onderonsje tussen Klaver en Baudet over partijfinanciering werd op magische wijze de dag daarop gevolgd met het nieuwtje dat het Kremlin Nederlandse politici omkocht voor niet nader gespecificeerde doeleinden. Iets dat werd gemeld door een buitenlandse geheime dienst.

Heet zoiets geen doorgestoken kaart?

Klaver is een irritant en zuigerig mannetje met zijn verongelijkte krullenkop. Amsterdammers hebben voor zijn type een kernachtige kreet die ze niet alleen denken maar ook regelmatig uiten. Die financieringskwestie was al een stokpaardje van hem. Dat leidt de discussie een beetje af van zijn eigen geldstromen.

Een apart toneelspel. Forum voor Democratie zou al in 2016 zijn omgekocht. Dat was het jaar van het Oekraïne referendum. Het Nederlandse volk verklaarde toen geen zin te hebben in associatie met Oekraïne, wat genegeerd werd door Rutte cum suis. De EU-ambitie die hij daarmee belichaamde was een van de oorzaken van de huidige rotzooi daar.

Ik heb destijds ook tegengestemd. Ik heb echter geen enkele Kopeke van het Kremlin op mijn bankrekening bijgeschreven gekregen. Of zou ik daarom net in dat jaar een voordelige licentie van Kaspersky Internet Security hebben kunnen kopen?

Omkooppraktijken zijn van alle tijden en gelden voor iedere politieke richting. Pecunia non olet, riepen de Romeinen al. Douceurtjes heet dat in Haagse kringen. Het gaat er blijkbaar om dat die financiële zoetigheid zo wordt gebruikt dat de bankrekening voor geselecteerde lieden een diskrediet wordt.

Nederland Bananenrepubliek. Wat een schijnheilige vertoning! Nee, we mogen geen man en paar noemen, dat is vertrouwelijk. Dat willen ze ook niet, want stel dat het paard in hun eigen gang staat.

***

Deze week heb ik mijn Twitter-account gedeactiveerd. Ik kon het niet meer aanzien, al dat gescheld, gespeculeer en gemanipuleer. De algoritmen werkten blijkbaar goed, op gegeven moment zag ik alleen nog maar filmpjes van geweld en wandaden van Noord-Afrikaanse types. Daarnaast was het portret van Timmermans met zijn groene golf ook slecht voor mijn eetlust.

Twexit, dus…

Muziek in de Luie Stoel

Vandaag pak ik het album Brazil with Love van de gitariste Sharon Isbin samen met Carlos Barbosa Lima. Een heerlijke verzameling van klassiekers in Latin-swing.

Ik heb Sharon Isbin warempel ooit live horen spelen, destijds in de Twentse Schouwburg in Enschede in 1990. Ze kwam op in een lange rode jurk, een uiterst onpraktisch kledingstuk als je klassieke gitaar speelt. Ze moest regelmatig de plooien herschikken. Het was een mooi concert met een heel apart effect toen ze de toegift aankondigde, ze had een onverwacht lage stem en een karakteristiek Amerikaans accent dat je vaak in Westerns hoort.

De inmiddels overleden Carlos Barbosa Lima was me ook bekend. Niet alleen van zijn Scarlatti elpee die ik als beginnend amateur aanschafte, maar ook van zijn fysiek veeleisende arrangementen. Bar en Boos Lima noemde mijn duo-partner zijn zettingen in die tijd, terwijl hij na het spelen zijn stijve handen masseerde.

Achtergrondmuziek wordt A Felecidade, de beroemde bossa nova van Jobim en De Moraes uit de bekende film Orfeu Negro. De muziek sorteert voor op Orfeu’s zoektocht na de dood van zijn geliefde Serafina en beschrijft het fragiele van geluk. Het kostte wat moeite om de scene van dit stuk in de film te vinden, maar het lukte. De serenade van Orfeu aan Serafina is het titelplaatje vandaag.

Ondanks het vermoeden van donkere wolken brengt de melodie iets van dat geluksgevoel over.

Boek op Schoot

Vandaag de laatste aflevering van de Atlas van de Bewegingswereld door Louise van Swaaij en Jean Klare. Kort, want een gesprongen adertje in mijn linkeroog zorgt voor irritatie bij het lezen. Ik reis door Het Grote Genieten en bezoek de stad Verandering. Daarna volgt een tocht door de landen van Vergankelijkheid en eindigt de odyssee in het verborgen continent Elders.

😉 Aha, dat betekent dus Een Functie Elders. Deportatie naar een onbekend oord. Ook de Nederlandse politiek kent een Goelag Archipel.

Gitaar op Schoot

Ik hou een beetje opruiming in de stapel uitdraaien van bladmuziek. Daar kom ik wat interessant oud materiaal tegen dat ik weer oppak. Ik speel een tweetal stukken van onbekende Noord Amerikaanse componisten uit de negentiende eeuw: Fleur de Lis, een interessante Gavotte, en Chant du Nord, een melancholieke ballade.

Daarna werk ik alvast aan de voorpeelstukjes voor de volgende gitaaravond.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik lees verder in Alle Verhalen van de Vlaamse auteur Hubert Lampo (1920 – 2006). In Cauda met Irène, een verhaal uit de bundel Dochters van Lemurië.

De schrijver Frederik Groenevelt verlaat zijn veilige huis op weg naar een lezing die hij zal geven in het Museum voor Letterkunde. Onderwerp daarvan is de rol van de vrouw bij het onstaan van een kunstwerk.

Het is duister en mistig weer, waardoor hij spijt heeft dat hij eruit moet voor de lezing. Hij loopt door en al mijmerend over zijn schrijverschap voelt hij plotseling een hand op zijn arm. Het blijkt Irène, zijn onbeantwoorde jeugdliefde van de universiteit. Zij was net op weg om hem thuis te bezoeken.

Frederik stelt voor om naar zijn huis te gaan. Daar legt Irène de reden uit van haar komst: Ze had Frederiks boek De Jeugd van Christiaan van der Woude gelezen. Dat boek van klassenstrijd en versmade liefde was zijn eerste gepubliceerde roman. In de hooghartige en bevooroordeelde Eliane, een van de hoofdpersonen, herkent Irène zichzelf, maar ze stelt droogjes vast dat Frederik met zijn beschrijving ook heel veel van zichzelf laat zien.

Frederik kan dan niets anders dan zijn liefde voor haar bekennen. Irène verzucht dat hun liefde de gemiste kans voor hun levens is geweest. Een avond lang geleden leek het er bijna van te komen, maar angst dreef de beiden uit elkaar. Op deze avond zou dat niet gebeuren en ze bedrijven de liefde.

Het einde van het verhaal toont dat zijn hele ontmoeting met Irène een droombeeld was. Hij neemt het applaus van de literaire kring in het Museum voor Letterkunde in ontvangst en de voorzitter bedankt hem voor het interessante onderwerp, de vrouw als muze voor zijn romans.

Ondanks de relatief eenvoudige verhaallijn weet Lampo ook hier met uitgebreide mijmeringen en complexe bijzinnen heel wat op papier te krijgen. Is hij zo langzamerhand een anachronisme in de snelle schrijverswereld van show, don’t tell? 😉Desondanks onderhouden zijn verhalen me. Een erfenis uit de tijd dat we nog papieren boeken lazen en het beeldscherm niet het dagelijks leven beheerste.