Muziek: Gato van Julian Aguirre, gespeeld door Polly Ferman op piano
2 December 2020
Latin en Wereldsomberen
De negentiende schermvrije avond.
Overdag merk ik dat zelfs het scherm delen (op afstand, ik werk soms tegen wil en dank thuis), een functionaliteit van moderne samenwerkingssoftware, de samenwerking niet op gang brengt. Ik probeer een collega wegwijs te maken in een lastig proces met een heleboel klikken in vensters. Ik zit als een gek te gebaren en te wijzen, maar ik sta er niet naast, ik zit op onzichtbare afstand. Wat lastig is het om te beschrijven waar iemand naartoe moet in een druk scherm vol toeters en bellen terwijl je hem niet kunt zien. Dat vreet energie, die invalide communicatie.
De schermloze avond is dus weer behoorlijk welkom. Ik strijk weer neer in mijn luie stoel met muziek. Ditmaal Argentine Piano Music door de pianiste Polly Ferman. Zij is gespecialiseerd in Latijns-Amerikaanse pianomuziek en brengt die met verve en de levendige swing die deze muziek nodig heeft.
Ik maakte als amateurgitarist in de vorige eeuw kennis met Latin via het boek Latin America van Gerald Schwertberger. Daarin stonden de basisthema’s van de Bossa, Tango, Samba, Rumba en nog een aantal voornamelijk ballroom vormen. Ik vond dat ontzettend leuk en speelde nog een aantal Latin-boeken door. Lastig tellen met al die gepuncteerde en syncopische ritmes. Ik voelde me toch een beetje als een Hollands boertje met een klompendans te midden van de swing van het carnaval in Rio. Dat heupwiegen ging me niet zo goed af, de muziek gaat pas lopen als je de innerlijke controledwang laat glippen.
Ik was ooit eens op een gitaarconcert waar studenten van de Flamenco-afdeling van het toenmalige Rotterdams Conservatorium muziek en dans brachten. De groep danseressen bestond uit Hollandse dames, puur uit de klei getrokken, en een aantal vrouwen met een Mediterraan uiterlijk. Onder het dansen merkte iemand op: “Die blondjes zijn hoogstens geschikt voor een klompendans, moet je zien.” Even afgezien van de denigrerende opmerking, begreep ik zijn punt. De Hollandse dames waren een aardig stukje minder soepel in de heupen dan de Mediterraansen. Dat is bij Flamencodansen wel erg opvallend.
Die mindere soepelheid begreep ik wel, ik had hetzelfde met Latin. Ik ben niet altijd in staat om die losheid te bereiken. Dat zit een beetje in mijn cultuur, denk ik. Is niet erg, ik speel het toch graag.
Na het uurtje muziek wordt het tijd voor een stukje lezen. Ik heb Sapiens van Yuval Noah Harari nog niet uit. Een opmerkelijk boek met een toch wel somber beeld van wat de mens op aarde doet en waar het in de ogen van de auteur naartoe gaat. Van Cognitieve Revolutie en Agrarische Revolutie in de oertijd naar het door hebzucht gedreven Consumentisme van deze tijd met een bevolking die de pan uitgroeit en de wereld zo’n beetje opeet maar toch probeert om via technologie onsterfelijkheid te bereiken. Eerlijk is eerlijk, de onsterfelijke mens zou een nachtmerrie voor deze planeet zijn, zeker als onsterfelijkheid te koop is, of het privilege van de elite wordt. Goed, daar is al genoeg Science Fiction over geschreven.
Het boek is een interessant relaas dat me hier en daar een ongemakkelijk gevoel geeft, vooral omdat soms de keerzijde van menselijke ontwikkeling wordt gepresenteerd als willens en wetens ingecalculeerd. Dat geeft me een gevoel dat ik vroeger regelmatig kreeg gepresenteerd: De mens is geneigd tot alle kwaad en niet bekwaam tot enig goed. Op basis daarvan werden ongelukjes in de kindertijd, zoals het laten vallen van een kopje bij de afwas, soms gebombardeerd tot bewuste terreurdaad.
Het is in deze tijd al lastig genoeg om vertrouwen te bewaren zonder oogkleppen op te zetten. Om niet te gaan geloven dat die ene procent van de mensen die 99% van de middelen bezit crises als Corona gebruiken om de wereldbevolking te decimeren en tot slaaf te maken van hun eigen megalomane behoeften.
Het idee alleen al dat er mensen zijn die tot zoiets in staat zouden zijn, het “regelen” dat de wereldbevolking in aantal terugvalt naar 500 miljoen, zoals een populaire complottheorie vermeldt, maakt dat je snakt naar mensen en ook media die je wel kunt vertrouwen. Okee, we hebben genoeg gekken gehad die ernstige pogingen daartoe hebben gedaan (Hitler, Stalin en Mao als bekende voorbeelden), maar dat er gekken zouden rondlopen die dat soort ideeën eropna houden om vijf, zes miljard mensen op te offeren voor hun idealen is een ronduit verkillend idee.
Sommige boeken maken niet blij: Ik denk dat ik maar weer eens terugga naar Broeder Cadfael in de Middeleeuwen. Die loste moorden tenminste met eentje tegelijk op.
Gelukkig is er ook nog de gitaar. Een paar Mediterrane stukjes brengen dan weer de zon in huis.