Muziek: Sequenzer from 70 to 07 van het album Kontinuum van Klaus Schulze
15 Mei 2024
Barricades, Liedjesklucht en muziek van Klaus S.
Schermloze Avond 195. 1,95 dat doet me denken aan de Serie 1 bouwpakketjes van Airfix die ik als elfjarige met dubbeltjes bij elkaar spaarde. De onderdelen zaten in een transparant zakje. Een Republic P47 Thunderbolt was het allereerste vliegtuigje dat ik in elkaar zette.
Tja, dat vliegtuig was een herinnering aan een voorbije oorlog die op de een of andere wijze nog steeds woedt.
Opmerkelijk
Studentenprotesten gingen deze week eenzijdig internationaal. Barricades, vernielingen, Arabische kreten, maskers en mondkapjes, scheldschriften in het Engels en meningen die althans voor mij bevestigen dat ultralinks en ultrarechts hetzelfde zijn. 😉 De wet van de cirkel. Modulo 2π.
Vooral die eenzijdigheid steekt me. Daarom heb ik onlangs een wat uitgebreider blog Opstandige Jongeren over dit onderwerp geschreven. Ik herhaal dat hier niet. Het lijkt me in ieder geval, dat veel van de hedendaagse studenten bijles in zelfstandig denken nodig hebben.
***
Wat een toestand met dat songfestival. Ik herinner me de tijd dat het Eurovisie Songfestival nog een echte liedjeswedstrijd was. Een van de tv programma’s van Eurovision, een in 1954 opgericht Europees samenwerkingsverband.
Programma’s van deze organisatie begonnen altijd met het bekende stralende sterretjeslogo met daarbij de beroemde begintune: Het Te Deum van Marc Antoine Charpentier (1643 – 1704).
Te Deum Laudamus, wij loven U, God. In het licht van de huidige ontwikkelingen krijg ik een heel beklemd gevoel bij deze muziek in de Eurovisie context. Een voorteken van de ambities van de EU? God op Aarde worden?
Hoe dan ook, het beginscherm in zwart-wit was me bekend van Nieuwjaarsconcert, internationale voetbalwedstrijden en genoemd songfestival in de vorige eeuw. Het gaf een exotisch tintje.
Het sterretjeslogo is inmiddels vervangen door een moderne en eigentijdse animatie waarin je als je goed kijkt een euro-teken langs ziet komen. Reclame voor de Central Bank Digital Currency? Met als muzikale omlijsting een in fors marstempo gespeeld Te Deum, beduidend sneller dan de vroegere versie. Ja, je gaat met je tijd mee, of niet? Wachten op de techno-versie?
Oren heb je tegenwoordig bij het Eurovisie Songfestival niet meer nodig. Het klinkt nergens naar, veelal standaard deuntjes met tempo 120 slagen per minuut. De videoclip is belangrijker dan het liedje. Daarnaast is het hele festival een politieke arena geworden. Strategisch punten wisselen. Plus een showcase voor de huidige gender-ideologie, opgesierd met Satanische rituelen en ander angstvoorstellingen.
Men was in Nederland zeer verbolgen over het lot van “Onze Joost”. Grappig dat je dan oprispingen van nationalisme krijgt. Een mug werd een olifant en de media bliezen die nog een keer in afleveringen op met suggestieve berichtgeving. Als je het in een keer vertelt, komen je lezers en kijkers niet meer terug voor het vervolg. De hele kwestie geeft duidelijk aan dat er in het songfestival geen muziek meer zit. Alleen maar propaganda.
Muziek in de Luie Stoel
In de vorige eeuw maakte ik kennis met de Duitse synthesizerspeler Klaus Schulze (1947 – 2022) via het album Timewind uit 1975, een van zijn eerste albums die wereldwijd werd uitgebracht. De elpee had twee ongelooflijk lange nummers voor die tijd, eentje van 30 minuten en eentje van 28 minuten. Het was nieuw voor me, het uitrekken van een simpel thema naar een hele elpee-kant. Een schril contrast met de singeltjes waarop je binnen zeg vier minuten door het hele nummer heen moet. Daarnaast was het voor mij een kennismaking met minimal music.
Klaus Schulze was oorspronkelijk een klassieke gitarist, maar breidde zin instrumentarium uit met e-gitaar en bas. Eind zeventiger jaren sloot hij zich een korte tijd aan bij de synthesizergroep Tangerine Dream en vormde met hen de basis voor de zogenaamde Berlijnse School, een trend in elektronische muziek.
Daarna ging hij verder op zichzelf met synthesizers, sequencers en computers, met hier en daar samenwerkingen met andere muzikanten. Met als resultaat meer dan 90 albums en vele verzamelingen en singles uit dit repertoire.
Op de mp3 speler speelde ik eigenlijk Moondawn, een album uit 1976. De tracks van dit album waren echter iets te lang voor een upload naar de blog. Daarom knipte ik een iets korter fragment uit het album Kontinuum uit 2007. Qua sound lijkt dit album op de vroege Schulze met een snufje Tangerine Dream. De lijnen zijn heel lang.
Achtergrondmuziek wordt het nummer Sequenzer from 70 to 07. 25 minuten meditatie op een sequencer track, een steeds herhaalde muzikale begeleidingsstruktuur. De thema’s komen heel subtiel onder het begeleidingspatroon vandaan.
Boek op Schoot
Al bladerend in de epub-verzameling stuit ik op Het Magdalena Mysterie van Kathleen McGowan. Het boek is onderdeel van de Magdalena trilogie.
De ondergeschoven rol van de vrouw in met name het Christendom en de Islam heeft me altijd geïntrigeerd. We leerden op de Gereformeerde School dat de man het hoofd was van de vrouw en dat zij stil moest zijn in de gemeente. Dat vind je bij Bijbelvaste politieke partijen zoals de SGP nog steeds terug. En ja, de Islam kent het hoofddoekjes- en burkaverhaal (😉 In Nederland heet dat “identiteit van de vrouw”, in Iran, Afghanistan en Saudi Arabië betekent het iets heel anders).
Toen ik een tijdje rondstruinde in verhandelingen rond Gnostische geschriften zoals de Nag Hammadi rollen, kwam ik verwijzingen tegen naar het evangelie van Maria Magdalena. Rond haar persoon bestaan heel wat legenden. In de Arthur-legenden komt ze zelfs in Britannia terecht, naar verluidt met de Graal die later vele queestes van de Ridders van de Ronde Tafel zou opleveren. Haar reputatie in het Christendom werd extra twijfelachtig gemaakt door Paus Gregorius in de Middeleeuwen, hij presenteerde haar als boetvaardige hoer. Niet dat het veel hielp, want legendes van Maria die met Jezus getrouwd was en kinderen had, bleven gewoon in stand. Het leek de kerk echter geen goed idee om met een nazaat van Jezus geconfronteerd te worden, slecht voor de dogmatiek.
Met dat in gedachten begin ik aan het boek. Ik stuit op een interessant citaat: Geschiedenis is níét wat er is gebeurd is, maar wat er op schrift is gezet. Daar zit wat in, dat geldt niet alleen voor historici en journalisten, maar ook voor schrijvers van heilige boeken. De schrijvers zijn mensen met eigen gezichtspunten en eigen agenda’s en zeker in het verleden ook een bepaalde elitaire klasse. Zo kom je er soms niet achter wat er echt gebeurd is, omdat de werkelijkheid een bepaalde club niet uitkomt. Dan past men de waarheid gewoon aan.
Het boek is geen geschiedkundige verhandeling. Integendeel, het is een thriller met een zeer hoog Dan Brown gehalte. Het is een spannend verhaal met elementen als de bloedlijnen van Jezus en Maria Magdalena en de vervolging van de Katharen als actie van de Katholieke Kerk om hun spirituele monopolie te verdedigen. Vooral die bloedlijn-kwestie wordt gepresenteerd als een soort rechtvaardiging van de macht van edelen en elites, alsof ze door de hogere macht zijn uitverkoren om te heersen. Dat komt mij nogal cliché-matig over en rechtvaardigt geenszins hun wandaden en genocides.
Daarnaast treden er een aantal geheime conflicterende organisaties van zeer rijke lieden op die al tweeduizend jaar op soms gewelddadige wijze hun gelijk verdedigen en hun geheimen overleveren. Om het nog een beetje vrolijk te maken, komen er ook nog wat love themes voor in het verhaal.
Al lezend bedenk ik me wat voor een vreemd verschijnsel georganiseerd geloof met mainstream, rechte leer en dogma’s en de strijd tegen “ketterij” eigenlijk is. Er zijn heel wat (anders)gelovigen omgebracht omdat men vond dat hun denkbeelden afweken van de “rechte leer”.
Het woord ketterij komt trouwens uit de tijd dat de mainstream kerk een aantal gewelddadige kruistochten tegen de Katharen in Languedoc organiseerde. In die kwestie waren religieuze en wereldse machtsbelangen zeer verstrengeld, getuige een citaat: Dood allen, God zal de zijnen herkennen.
Het boek leest lekker weg, ook al stuit je hier en daar op clichés. Door een aantal flashbacks kom je terug in Jezus’ tijd. In de diverse scenes worden de hoofdrolspelers menselijk neergezet. Voor de spanning voert de schrijfster een ideologische strijd tussen Jezus en Johannes de Doper op, die doorklinkt in het gedrag van de Kerk en de geheime organisaties in latere tijden. De schrijfster is zeer vredelievend van aard, zelfs de wandaden van de bad guys worden opgevat als dwalingen van enkelen. De meeste mensen deugen, nietwaar? 😉 Totdat men in plaats van kunst granaten voor Oekraïne gaat kopen.
Tja, heel erg Dan Brown-achtig. Op het einde ontdekt men het Evangelie van Maria Magdalena, maar het zal nog enige tijd duren voordat de blijde boodschap de gewone gelovige bereikt. 😉 Mogelijk zien we meer in de volgende delen van de trilogie.
Gitaar op Schoot
Geen generale repetitie, deze keer. Ik speel ditmaal niet voor op de online gitaaravond. Zodoende ga ik verder met een aantal stukken uit Coin des Guitaristes van Francis Kleynjans en Diez Piezas Fugaces van Maximo Pujol.
Kleine stukjes met een licht hedendaagse klank. Leuk spul!
Verhaal voor het Slapen Gaan
Een rijke verzameling, die verhalenset van Hubert Lampo (1920 – 2006). Vandaag lees ik het titelverhaal uit De Engel en de Jukebox uit 1978.
De ik-persoon, een schrijver, wandelt als quasi-zeeman door de Antwerpse uitgaanswijk. Bij het café The Golden Mermaid gaat hij naar binnen. Een sfeervol staminee waar de jukebox Les Feuilles Mortes speelt. Hij leest nog even de brief van zijn uitgever waarin deze hem aan een deadline herinnert voor zijn boek van zeemansverhalen. Daarbij krijgt hij de tip zich in het Antwerpse nachtleven te dompelen voor meer realistisch en sfeervol schrijven.
Hij herkent het dienstertje dat zijn bestelling op komt nemen als engel. Hij biedt haar een drankje aan en ze komen in gesprek.
Zij prikt door zijn zeemansvermomming heen, maar hecht weinig geloof aan zijn bewering dat zij een engel is. Iedereen noemt me zo, zegt ze. De schrijver raakt ontzettend tot haar aangetrokken. Verdere kennismaking komt er echter niet, want de waard ziet zijn gedrag als aanstootgevend en gooit hem op de keien, dat alles begeleid door een passend muziekje uit de jukebox.
Thuis gaat hij moeizaam aan het werk met zijn concept en een recensie van een roman van een schrijfster bij dezelfde uitgeverij. Gelukkig komt er een vriend langs die dokter is. Deze stelt na enig onderzoek de diagnose verliefdheid. De schrijver hecht er weinig geloof aan en maakt de recensie van de schrijfster af en stuurt die naar de krant.
De dag daarna koopt hij een krant. Grote koppen melden een vreselijke lustmoord in The Golden Mermaid. Tot zijn afschuw en verdriet herkent hij het portret van het slachtoffer: Het dienstertje dat hij als engel herkende.
In opperste wanhoop scheurt hij met zijn oude autootje naar The Golden Mermaid. Daar treft hij tot zijn opluchting het dienstertje in levenden lijve aan. Zij heeft net zijn recensie in de krant gelezen en maakt zich bekend als de schrijfster van het boek dat hij bekeken had. Ze vertelt hem dat de krant de portretten van de vermoorde vrouw en het hare verwisseld heeft. Het slachtoffer prijkt nu boven haar recensie.
Ze geeft aan dat ze hier een baantje als dienster had aangenomen omdat je van haar uitgever een brief had gekregen om zich in het Antwerpse uitgaansleven te verdiepen. Het leek haar handiger om dat vanaf de goede kant van de bar te doen, vandaar. Met de waard als lijfwacht.
Tja, de ik-figuur kan niets anders doen dan zijn verliefdheid bekennen op zijn engel en tadaaa, het happy end is daar.
Goed beschouwd is het een zeer dun verhaal waarin de auteur de draak steekt met de verplichte magisch realistische inhoud van zijn schrijven. De sfeertekenen en een vleugje humor maken echter veel goed.