Muziek: With or without You, van U2 gespeeld door Jacques Stotzem
26 Juni 2024
Gedachtengoed, Menselijke Ketens en Toon
De Tweehonderd Eerste. Ditmaal kostte het me wat moeite om de computer uit te zetten door mijn geknutsel met audio software. Eens te meer blijkt dat updates vaak tot blijvende incompatibiliteit leiden. 😉 De producenten verwijzen elkaar daarom naar het erfenis (legacy) domein om niet hun verantwoordelijkheid te hoeven nemen. Dat is net zoiets als het kind met het badwater weggooien “omdat het niet meer van deze tijd” zou zijn.
Opmerkelijk
Ook deze week waren er weer voorstelrondjes van beoogde “ultrarechtse” bewindslieden. Ultrarechts? Ja, zo noemen de “reguliere” media hen steevast. Is het een grap of is het om te huilen? Tja, als zij ultrarechts zouden zijn, is links voor mij gewoon ultralinks, het midden is verdwenen.
Ditmaal stond het woord omvolking in de schijnwerpers, een volgens ultralinks door ultrarechts gepropageerde complottheorie waarmee de autochtone bevolking gepland “vervangen” (lees overheerst en geëlimineerd) zou worden door allochtone migranten onder leiding van de bekende kwaadaardige elite.
Het woord omvolking lijkt op een besmette term uit het verleden. De Nazi-ideologie Umvolkung voorzag in de “reiniging” van de veroverde gebieden in met name Oost Europa, de Slavische Untermenschen zouden worden geëlimineerd, waardoor er Lebensraum kwam voor de trotse raszuivere Ariërs. Deze zouden dan met name de uitgestrekte vruchtbare landbouwgebieden van het toenmalige Europees Rusland (inclusief Oekraïne) in bezit nemen. Een genocidale ideologie!
Men viel de beoogde Minister van Asiel en Migratie (😉 ah, promotie voor het ambt, een staatssecretaris is niet zwaar genoeg) heftig aan op de term omvolking die ze had gebruikt. Jezus, wat een gekissebis! Toen zij eenmaal beloofde die term niet meer te zullen gebruiken, moest zij vervolgens ook afstand nemen van het gedachtengoed achter die kreet. Anders vond men haar niet geloofwaardig.
Afstand nemen van een gedachtengoed? Hoe doe je dat? Ontkenning? Wonderlijke bekering? Witwassen? Exdoctrineren? Moet er een exorcist bij komen? Hoe controleer je dat het werkelijk uit je brein verdwenen is en je daden niet meer beïnvloedt? Ja, ja, ik ontwaar hier totalitaire gedachtenpolitietrekjes die Mao Tse Tung en Stalin niet misstaan zouden hebben. Sommigen zouden het liefst je gedachten 24/7 monitoren en bij de minste of geringste afwijking van hun ideologie de zelfmoordknop indrukken. Dan heb je na een paar generaties een prachtig geconditioneerd volkje. Genetische omvolking.
Hoe leg je dit gekissebis uit aan de bewoners van bijvoorbeeld Ter Apel, Harderwijk en Budel? Voor hen is de lang niet altijd probleemloze demografische dynamiek dagelijkse praktijk, waardoor ze zich in het nauw gedreven voelen in hun eigen land. Voor hen lijkt het wel degelijk op omvolking, alle boetes wegens te grote AZCs ten spijt. Boetes, die ze zelf als mede-belastingbetaler weer op moeten brengen.
***
De criminalisering van (stemmers van) de PVV gaat door. Ultralinks strijdt dapper om deze groep verontruste Nederlanders te stigmatiseren en als het even kan uit het publieke debat te verwijderen.
Er ontstond ophef omdat de kamervoorzitter volgens traditie uitgenodigd is bij Ketikoti, de Surinaamse feestdag om de afschaffing van de slavernij in 1863 te vieren en te herdenken. De huidige kamervoorzitter is de PVVer Martin Bosma.
Zijn aanwezigheid was niet gewenst omdat hij zich in het verleden als kamerlid kritisch had uitgelaten over de woke beweging die schuldbewustzijn en vooral compensatiebereidheid van de blanke bevolking nastreeft over onderwerpen zoals slavernij. Ook had hij een zekere Tula, een leider van de Curaçaose slavenopstand in 1795, een gewone crimineel genoemd. Ik vermoed dat de familie van de blanken die tijdens deze opstand werden vermoord daar net zo over dachten.
Het organisatiecomité trekt de uitnodiging van de kamervoorzitter in. Bosma mag niet komen. Een zucht van verlichting? Weer een unmensch minder bij het deugdelijk streven? Of een duidelijk teken dat het concept van de multiculturele samenleving toch een beetje achterhaald raakt, omdat vele exotische culturen in zichzelf gesloten blijven en daarbij en passant tot uitsluiting overgaan?
De deugmensch verliest mijn geloofwaardigheid.
***
Afgelopen zondag organiseerde de klimaatbeweging Urgenda The Climate Chain. Voor gewone Nederlanders onder ons: De klimaatketting. 😉 Ik noem deze verregaande Angelsaksificering van ons taalgebruik altijd bullshit-bingo.
De opzet was, dat mensen gekleed in het rood een menselijke keten langs de Nederlandse kust zouden vormen om voor meer klimaatbeleid te demonstreren, een veel veiliger protestplek dan de snelwegen rond Den Haag. Toeloop verzekerd: Een meerderheid van het Nederlandse volk zou de huidige geplande maatregelen veel te weinig vinden.
😉 Ik neem dit soort statistische meerderheidsbeweringen wel met een korreltje zout. Ze hebben mij niks gevraagd.
Nog meer? Even samenvatten wat er al speelt aan voorgenomen maatregelen. Van het gas af, iedereen aan de kostbare warmtepomp, warmtenet of biomassa. Verbieden van auto’s op fossiele brandstof, iedereen elektrisch op de weg. Verduurzaming van alle huizen tegen een fors bedrag, weg spaargeld van de eigenaars. Groene stroom en een horde zonnepanelen waarvoor op het huidige net geen plaats is. Windmolenparken met onvoorzien effect op het leefmilieu van mens en dier. CO2 taks op alles wat je koopt, een soort groene boete. Individuele uitstootrechten. Wegwerken van de boerenstand. Invoeren van insectenprut voor de 3D geprinte biefstukjes.
Het aparte is dat het allemaal ontzettend veel kost, maar niemand kan inschatten wat het werkelijk oplevert. Hoogstens een aflaat voor je ziel, denk ik, zo is de kerk vroeger ook rijk geworden, want verduurzaming is een verdienmodel. En dan toch nog meer maatregelen willen? Een maandelijkse vaccinatie tegen scheten laten misschien, zodat je persoonlijke CO2 uitstoot minder wordt?
Ik zou liever een menselijke keten organiseren tegen de oorlog, de meest klimaat- en leefklimaat onvriendelijke menselijke activiteit ter wereld, georganiseerd en gesteund door mensen die ver van het front in “goedkope oplossingen” denken. 😉 Weet je nog, Kajsa? Of heb je ook last van gebrek aan actieve herinneringen?
Muziek in de Luie Stoel
Ik heb op de mp3-speler de albumpresentatie op staan. Ik kies vandaag op basis van de album cover. Zo stuit ik op Catch the Spirit van de fingerstyle gitarist Jaques Stotzem.
Jaques Stotzem (*1959) is een Belgische gitarist. In zijn tienerjaren zag hij de bluesgitarist Stefan Grossman op tv en bekeerde zich direct tot de gitaar en werd autodidact. Ja, Grossman schreef ook lesboeken. Zodoende werd hij professioneel gitarist met een geheel eigen stijl in het jazz, rock en blues genre. In 2009 trad hij op bij het toenmalig Twents Gitaarfestival. Ik maakte daar een workshop in fingerstyle en concert van hem mee. Een aardige no-nonsense gitarist!
😉 Mijn ervaring met Fingerstyle was toen als niet kunnen zwemmen in een pierenbadje. Met een heel amicale en geduldige badmeester, zodat ik uiteindelijk toch mijn baantje trok.
Op het album Catch the Spirit parafraseert Stotzem bekende pop-idolen zoals The Beatles, U2, Jimi Hendrix, Neil Young en Sting. Achtergrondmuziek wordt zijn versie van With or Without You van U2 waar ik toen in Enschede kippenvel van kreeg.
En nu weer, want als je ouder wordt, denk je weleens: Wie van ons staat straks alleen?
Boek op Schoot
De boekenbeurs in Glanerbrug leverde me een heel bijzondere hardcover op: Levensboek van Toon Hermans (1916 – 2000). Zijn bespiegelende maar onvoltooide autobiografie kwam uit na zijn dood. Dit is een boek dat ik niet meer wegdoe en zeker in de toekomst ga herlezen.
Ik herinner me mijn eerste kennismaking met Toon Hermans nog goed. Wij waren als kinderen in Sliedrecht eens uitbesteed naar een onderbuurvrouw, die we Tante Ank noemden. Zij was getrouwd met Oom Jan, een huiskamergeleerde die zich al sigaren rokend opsloot in het achterkamertje waar hij zijn studeerkamer met zwaarbeladen boekenplanken had. Tante Ank hield zich enthousiast bezig met modelvliegtuigjes en techniek. Soms kreeg ik een afgebouwd vliegtuigje mee als ik boodschappen voor haar deed, want bouwen, dat was volgens haar de lol, daarna werden het alleen maar stofnesten. Op die wijze maakte ik bijvoorbeeld kennis met een Junckers 52, een Petlyakov I-16 en een Amerikaanse Delta Dagger.
Zij hadden een platenspeler met platen van de conferences van Toon Hermans. En zo maakte ik kennis met “Hier die bal!” Ook wij moesten hartelijk lachen om zijn grappen en woordspelingen. Op ons bord bleef de gehaktbal gelukkig wel liggen.
Het mooie van Toon Hermans was dat hij niet dwangmatig politiek geëngageerd wilde zijn, zoals veel cabaretiers van nu. Zijn humor was eenvoudig, direct en soms heel diepgaand. Lachen is gezond als er geen leedvermaak in het spel is. Dat lijkt tegenwoordig namelijk de rode (😉 of groene?) draad in veel cabaret-uitingen.
In zijn levensboek kom ik regelmatig opmerkingen tegen waar ik stil van word en al snel verzucht: “Toon, dat heb je mooi gezegd!”
Dezelfde indruk die ik kreeg bij zijn gedichtenbundels en vooral ook bij het boek Gewoon God dat hij samen met Mieke Mosmuller schreef. Een diep geloof in goedheid van God en mensen.
Niet geheel zonder kanttekeningen, Hermans was geen afstandelijke dromer. Scherp analyseert hij de verwording van theater en kunst naar showbusiness met alle glitter die je afleidt van de essentie.
Ook maatschappijkritiek is hem niet vreemd. Zo beschrijft hij een foto van een aantal leiders in de westerse wereld met de bespiegeling dat tegenwoordig de leugen en misleiding regeert. Als hij nu nog had geleefd had hij het gebrek aan actieve herinneringen en de “goedkope oplossingen” kunnen toevoegen.
Ik heb genoten van Hermans’ boek. Ik voelde regelmatig ontroering. Tja, en moet ik dan nog ingaan op het hoe en waarom van deze emoties? 😉 Nee, dat hou ik voor mezelf. Lees het boek!
Gitaar op Schoot
Ik worstel wat met de syncopische ritmes van vorige week en blader welgemoed door een boek met salonmuziek van de Amerikaanse componiste Carry Hayden.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees verder in De Stervende Aarde tegen van Jack Vance (1916 – 2013). Oorspronkelijk gepubliceerd in 1950, Nederland was er pas rijp voor in de zeventiger jaren.
In het verhaal Ulan Dhor gaat de gelijknamige hoofdpersoon in opdracht van de heerser Khandive de Gouden op reis naar de verloren stad Ampridatvir, waar ooit de magiër Rogol Domedonfors de scepter voerde. Khandive wilde zijn magie en geheimen gebruiken.
Na een lange reis komt Ulan Dhor aan in Ampridatvir. Deze technologisch geavanceerde maar vervallen stad is al eeuwen verdeeld in een godsdienst twist tussen de aanhangers van Pansiu en Cazdal die ieder in hun tempel de helft van het geheim van Rogol Domedonfors bewaren en vereren. Daarnaast leeft er een volk van monsters dat in de donkere uren beide facties bedreigt met verslinding.
De ene factie is gekleed in grijs, de ander in groen. Het volk is al zo geconditioneerd dat ze elkaar niet meer waarnemen en volledig langs elkaar leven. Grijs weet niet dat groen bestaat en groen ziet grijs niet staan.
Verhaal gaat dat de magiër Domedonfors hen uit frustratie over hun twisten in een ver verleden heeft verlaten en pas terugkomt om de stad te herstellen als ze hun conflict hebben bijgelegd. Niemand kent overigens de technologie van de stad nog, overal staan gebruiksvoorwerpen en machines in onbruik.
De groenen en de grijzen worden wel agressief als ze iemand in het rood waarnemen, want die is volgens de overlevering een kaper.
Samen met het meisje Elai dat hij daar ontmoet gaan ze op verkenning en ontdekken hoe de daar al eeuwenlang geparkeerde luchtvoertuigen werken. Daarmee stelen ze de geheimen van Domedonfors uit de tempels van de facties. Daardoor worden de bewoners van Ampridatvir zich bewust van elkaar en een felle strijd ontbrandt tussen groenen en grijzen.
Het geheim leidt hen naar de plek waar de hersens van Domedonfors nog altijd voortleven. Ze wekken hem op. De magiër ziet de vervallen staat van zijn stad en begint aan het herstel. Als hij echter ziet dat de bewoners nog altijd twisten, wordt hij kwaad en zet de vernietiging van Ampridatvir in. Pas dan komen de bewoners er achter dat ze elkaar nodig hebben.
Zodra Ulan Dhor en Elai erachter komen dat Domedonfors hen wil gaan gebruiken om een nieuw ras bewoners te kweken, komen ze in verzet. Ulan Dhor weet de hersens van Domedonfors te spietsen met zijn zwaard en na een spannende doodsstrijd en de vernietiging van de stad ontsnappen beiden.
Ulan Dhor realiseert zich, dat hij zonder de magie van Domedonfors niet bij Khandive de Gouden hoeft aan te komen. Daarom vliegt hij samen met Elai het verhaal uit op weg naar zijn thuisland.