Schermloze Avonden (205)

Muziek: The Pyramids van het album Solitudes Mysterious Places van Dan Gibson

24 Juli 2024

Botanisten-woke, mysterieuze Plaatsen en een Queeste

De Tweehonderd Vijfde Schermloze Avond alweer. De vierde jaargang is bijna vol. De vakantie is hier begonnen en dat merk je aan het verkeer op straat. Het is rustig. Zo krijg je ook in je woonplaats wat vakantiegevoel. Wat waarschijnlijk niet geldt in de grote steden waar de BnB’s weer volstromen.

Opmerkelijk

Het woke gedachtengoed woekert steeds maar voort, deze week onder de botanisten. Er blijken ruim tweehonderd planten, schimmels en algen een racistische Latijnse soortnaam te hebben. Een botanistencongres stemde in Madrid voor wijziging van die namen met een nipte meerderheid.

De Islamieten noemen ongelovigen in het Arabisch kafir. Een reli-racistische kreet die in de Koran wordt aangehaald in combinatie met allerlei gewelddadigheden als straf voor deze “ondankbare” lieden die zich weigeren te onderwerpen. Zo noemden de Arabische slavenhandelaren hun Afrikaanse koopwaar.

De Hollanders in Zuid Afrika namen deze kreet over in de zeventiende eeuw om de inboorlingen van de Kaapkolonie aan te duiden, die uiteraard nog nooit van Jezus en God hadden gehoord en er een eigen religie op na hielden. Arabisch beheersten de Hollandse kaaskoppen echter niet, dus ze gingen op het gehoor af en noemden de negers aldaar Kaffers. Het woord kwam ook in gebruik als plaatsbepaling.

Door dat laatste sloop het woord in plantenbenamingen, ook gelatiniseerd tot caffra, caffrum of caffrorum.

Tja, en als het in de verte iets met negers te maken heeft, struikelen de wokisten er direct over. Alle botanische termen met dat woord erin zijn volgens hen automatisch racistisch, ook al zal niemand een plantje daardoor discriminerende neigingen aanwrijven.

Men wil de “C” uit de gewraakte term schrappen. Dan hou je affra, affrum of affrorum over. Dat zou dan een onschuldige verwijzing naar Afrika zijn. Nou, dat is potjeslatijn, want de Romeinen hadden voor Afrikaans gewoon het woord Africanus. De botanisten vreesden echter dat door te grote wijzigingen hun taxonomisch systeem onderuit zou gaan, dus blijft het bij schrappen van een letter.

Wokewaanzin in optima forma. Zeker omdat er ook het plan bestaat om historisch besmette plantennamen te cancelen, er schijnen planten naar Hitler en Mussolini genoemd te zijn. Net zoiets als het omtrekken van standbeelden van Hollandse helden uit de Gouden Eeuw.

Dan word ik benieuwd naar het lot van de Edelweiss…

Goed, Kaffer was dus de besmette term. Mag uitkafferen dan ook niet meer? Als we dan toch lekker bezig zijn, stel ik hierbij voor om ook het woord Kafir te verbieden en de Koran hierop aan te laten passen. Als je woke bent, moet je toch consistent zijn, nietwaar? Niet alleen de tak uitrukken, maar ook de wortel.

***

Op de Pride Walk in Amsterdam was het niet allemaal pais en vree. Er ontstond in de kleurige optocht strijd tussen vertegenwoordigers van de rivier en de zee en die van de Davidsster. Omtrekkende manoeuvres door allerlei steegjes hadden geen resultaat, ze kwamen elkaar steeds weer tegen.

Zo langzamerhand begint er wrijving te ontstaan tussen de LH en BTQIA+ afdelingen van de beweging. Een LH belangenvereniging gaf aan dat de woky Pride Walk scene zo maatschappelijk en politiek beladen begint te raken, dat mensen niet meer uit de kast durven te komen uit vrees voor identificatie met woke-extremisme. Ja, dat krijg je met polarisatie waarbij zelfs het midden tot extremen wordt gerekend.

Muziek in de Luie Stoel

De mp3 speler moet aan “het sap”, maar biedt voldoende bereik voor de oortjes zodat ik buiten kan zitten. Vandaag speel ik Solitudes Mysterious Places, een new-age album van Dan Gibson.

Als je weleens in een reformzaak bent geweest, ken je Gibson vast wel. De man van de Solitudes serie. Hij is inmiddels overleden, maar hij pionierde ooit met opnames in de vrije natuur en mixte die met rustige muziek tot een New Age genre. Vandaar dat je op veel van de Solitudes vogels hoort, of bosgeluiden, geruis van de zee is ook populair en op een nummer vind je zelfs het knapperen en knisperen van een kampvuur. Hij huurde allerlei musici in en produceerde meer dan 250 die behoorlijk goed verkochten.

Voor dit album huurde Gibson de Canadese componist Donald Quan in. Deze maakt filmmuziek en speelde ooit in de begeleidingsband van Loreena McKennitt. De zogenoemde soundscapes  zijn vernoemd naar geheimzinnige plaatsen zoals de Pyramiden, Angkor Vat en Stonehenge. Deze plaat is niet de enige Solitudes die hij heeft mede-geproduceerd.

Met deze muziek droom je zo weg, de lange lijnen vertragen je tempo en maken even wegdommelen gemakkelijk. Het nummer The Pyramids vormt de achtergrondmuziek bij dit blog.

Boek op Schoot

Ik lees verder in De kracht van Familieopstellingen van Vincent van der Burg. Ditmaal zit ik in het hoofdstuk over de perfecte ouders. Het systeem van familieopstellingen gaat er van uit dat je ouders vanuit dit systeem gezien altijd de juiste ouders voor je zijn om ervoor te zorgen dat je je in de geest van het systeem kunt ontplooien. Het woord perfect is in deze materie niet noodzakelijkerwijs optimaal, want ouders hebben weer ouders en voorouders in het systeem dat binding, ordening en balans tussen geven en nemen in stand probeert te houden.

Kern van het hoofdstuk is je ouders identificeren, erkennen en ze hun plaats gunnen. Daar hoort ook vergeving bij van dingen die mis gegaan zijn. Dat idee doet me denken aan mijn hypnosesessie vlak voor de dood van mijn moeder. Daar zat ook een acceptatie- en vergevingsritueel in.

Dat alles lijkt me wel ontzettend moeilijk in geval van geweld en misbruik.

De rol van ouders in het systeem is duidelijk, van je vader krijg je mannelijke eigenschappen, van je moeder de vrouwelijke en verstoring daarvan levert onbalans. Transgender zit niet in het systeem, behalve dus als onbalans als je van vader of moeder onvoldoende gender-eigenschappen hebt meegekregen.

In het familiesysteem bestaat tussen ouders en kinderen een ingebouwde onbalans tussen geven en nemen. Je moet als kind accepteren wat je van je ouders krijgt en kan die “schuld” alleen inlossen door zelf als ouders te fungeren. Zo kan het ook zijn dat storingen in het systeem van generatie op generatie worden doorgegeven. Dat maakt het ook zo moeilijk om slepende conflicten zoals in het Midden Oosten op te lossen als de erfenis van ouders zo’n grote rol speelt.

Complexe materie, dat familiesysteem.

Gitaar op Schoot

Ik pak een paar stukken uit Guitar Works by Caroline V. Hayden, verzameld door Annette Kruisbrink. Ik merk nu duidelijk de ongelukkige pagina-overgangen bij een paar stukken. Soms had invoeren van een herhaling de notatie wat compacter gemaakt. Een mooie oefening voor eigen zettingen in het Dorico bladmuziekprogramma.

Knutselen met Blokjes

Ik had nog wat huiswerk bij het demonteren van de Maanlander (Lego-set 10266, meer dan 1000 blokjes). De bodemplaat bleek nog heel wat steentjes te bevatten. Goed, de set is nu klaar voor herbouw.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Afgelopen week overleed de kinderboekenschrijfster Tonke Dracht (1930 – 2024). Zij begon als tiener te schrijven in het Jappenkamp Tidjeng omdat er niets te lezen was. Zo maakte zij haar eigen werelden die haar hielpen aan de barre realiteit van Japanse gevangenschap te ontkomen.

Van jeugdboekenschrijvers kun je iets leren, zoals ik bij Carry Slee en Francine Oomen al merkte. Reden om een paar epubs op te duikelen.

Ik las haar bekendste boek De Brief voor de Koning uit 1962. Een avonturenverhaal dat speelt in de fictieve landen Dagonaut en Unauwen met als antagonist het land Eviellan.

De schildknaap Tiuri hoort op zijn nachtwake voor zijn ridderslag buiten de kapel een roep om hulp. Een oude man vraagt hem om in het diepste geheim een brief naar de Ridder met het Witte Schild in het woud te brengen en hem instructies te vragen.

Tiuri gaat in op zijn verzoek en steelt een paard om de ridder te zoeken. In het woud vindt hij de Ridder met het Witte Schild, maar deze is stervende na een lafhartige aanslag door krijgers uit het vijandige buurland Eviellan. Met zijn laatste adem bindt hij Tiuri op het hart de brief aan de koning van Unauwen te brengen, waarin hij een complot van Eviellan openbaart.

Dat is het begin van een avontuurlijke reis waarin Tiuri kennis maakt met listige vijandschap en onverwachte vriendschap. Hij voltooit zijn missie en wordt uiteindelijk toch tot ridder geslagen ondanks zijn desertie.

Er zit een mooie spanningsboog in het verhaal met een levendige omschrijving van steden en landschappen onderweg, goed gedoseerd als achtergrond. Heel subtiel kom je soms passages tegen die je laten zien dat dingen niet altijd zijn zoals ze lijken.

Het gewelddadige hack and slash verhaal dat je vaak in moderne Young Adult verhalen tegenkomt, is hier afwezig. Het ergste geweld dat Tiuri pleegt is een schot in de arm van een boogschutter op de wallen als hij een gevangenis ontsnapt. Uiteraard is er wel voldoende suggestie van de wandaden van de antagonist en zijn trawanten, maar grafisch is dat niet.

Leuk om te lezen. De stijl is veel minder gedateerd dan ik op grond van de publicatiedatum verwachtte.

Op naar het volgende avontuur!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

error: Inhoud is beschermd!
Scroll naar boven