Muziek: Randy’s Passage van het album Narada Guitar 2, The best of Two Decades gespeeld door Andy Roos
31 Juli 2024
Zeus de Smurf, slecht Nederlands en Ridderverhalen
Schermloze Avond 206. Een mooie gelegenheid om lekker buiten te gaan zitten met een boek. Hebben we na de Verwatering van de Aarde in Twente weer eens een klassieke zomeravond!
Opmerkelijk
Deze week stond in het teken van (het begin van) de Olympische Spelen.
Ik herinner met de gedachte achter de Olympische Spelen nog uit mijn gymnasium opleiding. Ooit was het een Oud-Grieks sportevenement, gewijd aan Zeus, de oppergod die op de Olympus woonde en een gans pantheon van ruziënde godheden probeerde te bestieren. 😉 Dat viel niet mee! Daar hebben we onze Griekse en Romeinse mythologie aan te danken, al die goden, net mensen met al hun ijdelheden.
Eens in de vier jaar kwamen sporters uit de diverse concurrerende Griekse stadstaten bijeen voor wedstrijden tijdens een algehele wapenstilstand. De vrede lukte niet altijd, ook in die tijd verstoorde de politiek regelmatig de pais en vree van het evenement.
De Christelijke Oost-Romeinse keizer Theodosius I verbood de Olympische spelen in 393 omdat het een heidens feest zou zijn. Het Christendom kreeg in die tijd heerszuchtige, dogmatische en demagogische trekjes, getuige het feit dat niet veel later ook de wijsgerige Akademeia, de school van Plato en Aristoteles in Athene werd gesloten. Zelf nadenken was niet meer gewenst, de kerk zou dat overnemen. Hou jij ze arm, dan hou ik ze dom. Het zou tot de Renaissance duren voor de erfenis van de Akademeia werd herontdekt.
Pierre de Coubertin (1863 – 1937) haalde het Olympische idee, sportieve concurrentie in vrede, einde negentiende eeuw weer van stal. Dat nam niet weg dat de Olympische Spelen daarna toch verwerden tot een reclame-evenement voor nationale en internationale ideologieën. De Olympische Spelen van 1936 in Berlijn vormen een afschrikwekkend voorbeeld.
Dit jaar vinden de Spelen plaats in Parijs. En jawel, er staan wederom weer een aantal ideologieën in de etalage, met name de klimaathysterie en de wokistische LHBTQAI+ agenda. De sport raakt nogal naar de achtergrond.
De ambitie om de Parijse Spelen de “groenste ooit” te laten zijn viel al direct ten offer aan de grote hoeveelheden airco’s die de atleten koel moesten houden tegen het zomerweer. Daarnaast blijkt het water van de Seine nog steeds niet geschikt om zwemmend een sportieve prestatie te leveren. Nee, die vervuiling komt niet door CO2 uitstoot, want dan zou je spuitwater krijgen.
De wokistische LHBTQAI+ agenda kwam vooral aan het licht tijdens de openingsceremonie met de vaudeville van de drag queens die op “ludieke” wijze de draak staken met de Christelijke wortels middels een persiflage op het laatste avondmaal. Daarbij keerde Zeus terug als een soort grote Smurf. Vergezeld van een van de ruiters van de Apocalyps die de dood van een kwart van de wereldbevolking symboliseert. Welke agenda zou dat zijn?
Ik moest even terugdenken aan Oog in Oog met het Beest van Naomi Wolf. Hierin waarschuwt ze tegen de terugkeer van het kwaad dat ooit werd vertegenwoordigd door de (volgelingen van) barbaarse goden met hun mensenoffers. Zijn die goden in hun hedendaagse gedaante weer terug met hun ongebreidelde lust naar bloed en lijden? Met hun Malthusiaanse drang om de wereldbevolking te decimeren om “het klimaat te redden”?
Direct daarna braken er stroomstoringen uit, vergezeld van revancherende humor want op social media zag je overal een grijnzende Jezus bij de stoppenkast staan. 😉 De Lichtstad in het duister!
Ik kan me levendig voorstellen dat de LHB scene zich wil loskoppelen van het TQAI+ segment. 😉 Dat zou de afkortingen overigens wel eenvoudiger maken. Het is allemaal te nadrukkelijk en te agressief, dat wokistisch gezeur dat eenzijdig erkenning en schuldbewustzijn eist.
Ik merk het aan mezelf als ik de vaudeville shows van de TQAI+- scene bekijk. Ik neig naar negeren of op zijn hoogst gedogen met een randje van ergernis. Dat is dus zeker geen erkennen!
Grappig genoeg doen de taferelen an sich me weinig. Het is het wokistisch gedachtegoed achter die evenementen en hun symbolen dat mijn irritatie voedt. Dat dwangmatige van gij zult mij erkennen en onderdanig zijn aan mijn eisen. Erkennen dat doe ik zelf, dat gaat me niet lukken op commando van een ander. Dan gooi ik de kont tegen de krib.
Een collega bracht in de vorige eeuw foto’s mee van de beroemde travestieten en ladyboys uit Bugis Street in Singapore, Boogie Street in de volksmond. Als vrouwen uitgedoste en opgemaakte mannen. Soms knap gedaan, je zag er geen barst van. Ik zag het als folklore en zat er niet zo mee. De Singaporese regering wel, want die liet die folklore uitroeien en de straat slopen in de tachtiger jaren.
Maar nu, met die agressieve eenzijdige eisen van de woke-beweging wekken soortgelijke taferelen in het heden ergernis bij me op. Dat komt ook door het etiketje racist dat je van deze deugmenschen direct krijgt opgeplakt als je jezelf niet volmondig achter hun identiteitsbeschermelingen schaart. Hoezo racist? Een identiteit is niet per definitie een ras!
Een laatste ding vervulde me rond de Spelen met afschuw: De terugkeer van het mondkapje. Atleten mochten plots niet benaderd worden zonder gezichtsbedekking, men was bang voor een coronavariant die slecht zou zijn voor hun prestaties. Flirten op afstand zou al gevaarlijk zijn. Dat die angst nog steeds rondwaart vind ik afschuwelijk, ik heb alweer reclame voor de volgende prik-campagne gezien. Wat ik echter nog erger vindt is dat dit narratief van onderdrukking en polarisatie domweg in stand wordt gehouden. Never waste a good crisis? Quatsch!
***
Verwarrende taal in de Tubantia deze week: Rijkswaterstaat begonnen met doorspoelen van Twentekanaal om concentratie HCH te verdunnen.
Dat doorspoelen zal met de regenval van de afgelopen tijd best lukken. Meer water, een lagere concentratie van andere stoffen: basis scheikunde. Dus, een concentratie verlaag je. Verdunnen is uitgesloten. Het is bedroevend dat goed Nederlands in de media geen eerste vereiste meer is. Zou dat zo gekomen zijn sinds de taalkundige inburgeringseisen zijn verlaagd? 😉 Dat krijg je bij die Belgische mediaconcerns die eigenaar zijn van onze mainstream media, die werken taalkundig met de Franse slag.
Muziek in de Luie Stoel
Op deze zomeravond pak ik een sampler, Narada Guitar 2, The best of Two Decades. Het geluid in mijn oortjes overstemt mooi het loeien van de airco twee huizen verderop.
Narada is een godheid uit het hindoeïsme die zowel patroonheilige van de muziek als van de dieverij is. Een leuke twist voor de naam van een platenlabel, want er moet per slot van rekening geld verdiend worden. Ik hoop maar dat de contracten voor de aangesloten musici geen pure diefstal zijn.
Narada brengt sinds 1983 New-Age easy listening na een begin als postorderbedrijf voor Nieuwetijdsmuziek. Leuke muziek die rust en complexiteit combineert, een aardige afwisseling van de klassieke muziek die ik meest draaide. Er is van alles, van wereldmuziek naar gitaar-jazz en gespeeld door goede musici. Een sampler -een lekkermakertje- bewoog me ooit tot de aankoop van een hele rits cd’s, heerlijk voor in de luie stoel. Samplers en compilations vormen een aardig deel van de Narada discografie. Een soort digitale duurzaamheid, dat hergebruik van bestaand materiaal.
Narada Guitar 2 uit 2000 brengt een dwarsdoorsnede van Narada’s gitaristenstal. Achtergrondmuziek wordt Ray’s Passage van de jazzgitarist, componist en geluidsproducer Andy Roos.
Boek op Schoot
Vandaag combineer ik dit met Verhaal voor het Slapen Gaan. De avond was te mooi voor serieuze zwaarmoedigheid op e-ink.
Gitaar op Schoot
Deze week was het weer tijd voor een nieuw setje snaren, dus ik kan er met een frisse klank tegenaan. Toch heb ik nog geen zin in een nieuwe opname. Geeft niet, ik studeer verder op een paar kleine stukjes met lastige ritmes. Ik puzzel met een stukje dat in 12/8 is genoteerd. Het lijkt alsof het lastiger telt dan in een vierkwartsmaat met triolen.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Vorige week las ik De Brief voor de Koning uit 1962 van de onlangs overleden jeugdboekenschrijfster Tonke Dracht (1930 – 2024). Dat was een goed geschreven bijna klassiek ridderverhaal. Een avonturenverhaal dat speelt in de fictieve landen Dagonaut en Unauwen met als antagonist het land Eviellan.
Vandaag pak ik het vervolg De Geheimen van het Wilde Woud uit 1965.
Schildknaap Tiuri is inmiddels ridder geworden en zijn trouwe vriend Piak gaat met hem mee als schildknaap. Hij raakt ongedurig van het nietsdoen en besluit in te gaan op de uitnodiging van ridder Ristridin voor een reünie. Als hij op diens slot aankomt, hoort hij dat deze is verdwenen in het Wilde Woud.
Daarmee begint een zoektocht naar de verdwenen ridder en zijn mannen en de ontdekking van de verborgen krijgsmacht van Eviellan onder leiding van de tweelingbroer van de kroonprins van Unauwen. Tiuri wordt gevangen genomen, maar weet te ontsnappen.
Een aantal interessante bijrollen geeft wat variatie in de personages, heel soms krijgen zij het perspectief van het verhaal.
In dit verhaal spelen wat meer lijnen. Zo zijn daar de Mannen in het Groen met hun koning, de bewoners van het woud die de Eviellanen gedogen maar toch partij kiezen in de oorlog, ook al wordt hun woud in brand gestoken. Er is een afvallige burchtheer met zijn aantrekkelijke dochter die uiteindelijk toch de “goede” partij kiezen. En uiteraard komen we wat verwarrende romantiek tegen rond jonkvrouwen met een ietsje pietsje voorzichtige erotiek.
Het verhaal eindigt in stijl met een tweegevecht tussen de tweelingbroers die beiden om het leven komen, want de “goede” overwinnaar valt aan verraad ten offer. Gelukkig heeft de “goede” broer nog een zoon die als opvolger opgeleid kan worden.
Het is een jeugdboek uit de vorige eeuw. De karakterontwikkelingen hebben niet ontzettend veel diepgang, ook al komt wel aan de orde dat “goed” en “kwaad” niet voor iedereen hetzelfde is. Geweld is minimaal beschreven, maar het schuldgevoel dat Tiuri oploopt na het doden van zijn eerste tegenstanders voegt iets toe aan zijn karakterschets. Je kunt zijn getraind om te doden, het ook werkelijk doen is een andere stap. Dat kun je niet zomaar trainen. In de klassieke ridderverhalen rollen de koppen zonder veel scrupules, maar dat is hier anders.
Kortom, een mooi verhaal voor een rustige zomeravond met net iets meer grijs tussen zwart en wit.