Muziek: Their Memories van het album The Pearl, ambient gespeeld door Brian Eno en Harold Budd
7 Augustus 2024
GrachtenParade, Waarschuwingen en Ambientmuziek
De 207e. De “oudejaars”-schermloze avond van de vierde jaargang. Tja, dat is nu eenmaal een blog: Regelmatig terugkomen met een stukje. Bijna vier jaar opmerkelijkheden, muziekjes, boeken, gitaarspelen en lezen in bed.
Ik heb weleens gedacht ermee te stoppen. Echter, het heilzame effect van een avondje schermloos is er zeker. Dat brengt me terug naar de tijd dat we alleen een zwart-wit teeveetje op de slaapkamer hadden dat we nauwelijks gebruikten.
Opmerkelijk
Deze week was de GrachtenParade boottocht in Amsterdam. GrachtenParade? Whasdah? Oh, sorry, ik was even bekrompen nationalistisch in mijn eigen taal bezig. Ik moet meer globalistisch inclusief Angelsaksisch denken. Canal Parade, dus.
😉 Toen ik nog Amsterdammer was in de zeventiger jaren, maakten we grapjes over deze toeristentaal: He fell into the Canal with a lot of Cabal. Waren we toen misschien al aspirant complotdenkers?
Nou, het was me de vertoning wel. Het lijkt ieder jaar extremer en bloter te worden. Sado-macho pakjes alom en de lulletjes hingen open en bloot.
Om het evenement aantrekkelijk te maken voor kinderen die moeten worden opgevoed in diversiteit, verbouwingen en puberteitsremmers, was de kinderdisco-meidengroep K3 uitgenodigd. Geheel in stijl voor een boottochtje: Blub ik ben een Vis. Ik ben een klein geel visje in een zee van blauw. Regenboogje eroverheen…
Verhaal gaat dat de gemeente Amsterdam meer geld gaat uitgeven om de Pride evenementen een hele maand te laten duren. 😉 Ze doen ook alles voor toerisme!
Tja, het is wel een geweldige aanleiding voor gerichte seksuele voorlichting. Ik kreeg die toen ik aan mijn vader vroeg wat die rare langwerpige zakjes waren die in de gracht langsdreven. 😉 En nu drijft er een seksueel rariteitenkabinet langs. Vooruitgang moet er zijn.
***
Een interessante ontwikkeling in de mediataal, zelfs in een lokaal blaadje waar je tussen alle advertenties nog enige zinnige inhoud moet proberen te ontdekken. De woorden risico, gevaar, pas op! en mogelijk worden steeds frequenter. Een enorme crisis-drive die de tekst steeds ongeloofwaardiger maakt. Een hele pagina over brandveiligheid bij barbecues, oppassen met natuurbranden en oververhitting. En dat na drie dagen mooi weer terwijl het inmiddels alweer regent. Het vak Overdrijven heeft blijkbaar veel journalisten door hun eindexamen heen geholpen.
***
Ik heb deze week een nieuw Twitter account aangemaakt. Nee, er is niks veranderd. Concurrerende partijen bestoken elkaar met dader-slachtoffer filmpjes van beide zijden en schelden elkaar verrot.
Gelukkig is de humor van Mira Ornstein, ons Rood-Groen kamerlid, er ook nog. Ze grapte over heerlijk vlees eten als reminder om geen vlees te eten en om zich te identificeren met gewone mensen. Of ze meldt dat er bij de partij RoodGroen tegenwoordig een praatgroep is voor mensen die toch geen principes blijken te hebben.
Een heerlijke persiflage op de links-politieke arrogantie. Het leuke is dat sommige mensen de humor van haar bijdragen niet herkennen, denken dat het echt is en navenant reageren.
Kijk mee! @miraroodgroen.
Muziek in de Luie Stoel
Vandaag stuit ik op The Pearl, een album van Harold Budd en Brian Eno uit 1984.
Brian Eno (*1948) begon ooit als jazzmusicus en toetsenist bij de popgroep Roxy Music. Ja, Brian Ferry, weet je nog? Daarna besloot hij zijn opleiding in experimentele muziek in de praktijk te gaan brengen. Zijn album Ambient 1: Music for Airports luidde het genre ambient music -omgevingsmuziek- in. Dat is en veel gevallen rustgevende muziek zonder duidelijk thema en/of ritme met de nadruk op atmosferische klanken en stemmingen. Mooi om in een meditatieve stemming te raken.
Harold Budd (1936 – 2020) was actief in de jazz en componeerde na zijn muzikale opleiding avant-garde muziek. Hij kreeg echter een afkeer van de gedwongen star modernistische en licht ontvlambare sfeer in de avant-garde scene en richtte zich op ambient.
Budd en Eno maken gebruik van aangepaste instrumenten zoals een prepared piano, fragmenten op tape en allerlei elektronische effecten.
Achtergrondmuziek wordt Their Memories. Het simpele pianothema komt vertraagd en elektronisch vervormd als echo terug, net alsof herinneringen zich met het heden mengen.
Boek op Schoot
Enige tijd terug las ik Oog in Oog met het Beest van de Amerikaanse feministe Naomi Wolf. Zij werd gecanceld en uitgestoten toen ze twitterde over de schadelijke effecten van de coronavaccins op menstruatie en vruchtbaarheid bij vrouwen. Ik vond het een schokkend en deprimerend boek.
Ik stuitte op het Engelse origineel Facing the Beast als epub en besloot het nogmaals te lezen. Het was heel raar, ik merkte dat door de vertaling zeggingskracht verloren was gegaan, want het Engelse origineel kwam me veel explicieter en gepassioneerder over.
Een belangrijk hoofdstuk is haar betoog over globalistische clubs zoals de WHO, VN, EU en WEF. Ze hebben een belangrijk verschil met de traditionele natiestaat, namelijk de accountability, de verantwoordelijkheid van beleidsmakers en beslissers voor hun activiteiten.
In een “normale” democratie is idealiter een regering met echte mensen verantwoordelijk en ook aansprakelijk voor de gevolgen van hun beleid. Het volk kan daar met verkiezingen en referenda op reageren. Als het goed is, tenminste… Na vier kabinetten Rutte ben ik daar echter absoluut niet zeker meer van. Kijk maar hoe het met het referendum rond het associatieverdrag met Oekraïne is gegaan. Met de vaccinatie-uitsluiting. En met de beoogde maar afgeketste onderzoeken naar de oversterfte.
Bij globalistische organisaties is het veel minder of zelfs totaal niet duidelijk wie verantwoordelijk is voor het beleid en teruggefloten moet worden als dit schadelijk blijkt of dictatoriale trekjes vertoont. Boven de mist trekt een diffuus elitair collectief aan touwtjes om jou te laten dansen, zo lijkt het.
Een ander hoofdstuk toont nog heftiger haar woede over de malversaties van Big Pharma rond de coronavaccins. Die kwamen aan het licht nadat de rechter openbaarmaking van documenten van Pfizer en de Amerikaanse Food and Drug Association had afgedwongen. Het was eigenlijk de bedoeling dat deze documenten 75 jaar in de kluis zouden blijven liggen. Wat op zich al verdacht is. Uit deze documenten blijkt dat de beroemde kreet veilig en effectief een farce is en dat het woord effectief op heel andere zaken slaat.
Big Pharma, de controle-instanties en de beleidsmakers overal ter wereld, ze wisten wat ze deden en weten dat nog steeds. Ze wisten wat ze aanrichtten, maar speelden Joris Goedbloed onder het mom van veiligheid en volksgezondheid en gaan er ook gewoon mee door.
Over accountability gesproken. Hoe veroordeel je iemand die voor al dit leed verantwoordelijk is? Volgens Naomi Wolf hebben we een Nürnberg II nodig om ooit nog het vertrouwen in rechtvaardigheid terug te krijgen.
Net zoals Nürnberg I ooit (gedeeltelijk) een uitdrukking van accountability werd voor de misdaden van het Nazisme. Met als kanttekening dat de buit aan “nuttige Nazi’s” zoals Werner von Braun reeds was verdeeld onder de overwinnaars en zodoende “buiten veroordeling” bleef.
Het blijft een deprimerend boek dat aantoont dat waakzaamheid ten opzichte van de “goede bedoelingen” van hen die boven ons gesteld zijn, hard nodig is. Is dat complot-denken? Niet per se, het is immers in de geschiedenis al vaker gebleken dat een complottheorie gewoon praktijk kan zijn.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik pak een nieuw boek van de kinderboekenschrijfster Tonke Dracht (1930 – 2024). Ditmaal Het Geheim van de Klokkenmaker uit 1990.
De geschiedenisstudent Jan A. heeft een kamer in het huis van de Klokkenmaker, dat volhangt met allerlei modellen mechanische klokken. Op een dag ontdekt Jan A. dat de Klokkenmaker met een tijdmachine bezig is om te onderzoeken of je in het heden iets van de toekomst kunt leren. De machine is echter nog niet goed getest.
Jan A. vindt dat jammer, want hij had graag een sprong naar het verleden gemaakt om de grote geschiedkundige gebeurtenissen met eigen ogen te zien. De Klokkenmaker waarschuwt hem, zijn aanwezigheid aldaar zou de loop van de geschiedenis kunnen beïnvloeden. Dat is een vast thema in SF romans, een reis naar het verleden kan de reiziger door omstandigheden onmogelijk maken. Dat is een beetje lastig bij terugkeer in het heden.
Jan. A maakt zich nogal zorgen over het tentamen van de volgende dag, want dan wordt hij door de professor zelf doorgezaagd over zijn scriptie. Hij wilde dat hij in de toekomst kon kijken of hij slaagde of zakte.
Hij kan de verleiding niet weerstaan om de tijdmachine te programmeren en een dagje in de toekomst te springen, te kijken of hij geslaagd is en dan snel weer terug te gaan voordat de Klokkenmaker het merkt.
Als hij in de toekomst aankomt, blijken de omstandigheden plots veranderd en zakt hij voor zijn tentamen omdat hij wordt gehinderd door de telefoontjes die de professor van een student krijgt. Deze geeft aan dat Jan A. een nep persoon is. Later blijkt hij zelf die student te zijn die belt.
Het verhaal wordt erg ingewikkeld na een aantal tijdsprongen vice versa waarbij de toekomst het heden steeds meer beïnvloedt. Er duiken alter ego’s op met kennis van elkaar. En helaas, door de kennis uit de toekomst te gebruiken wordt het steeds zekerder dat Jan A. zakt voor zijn tentamen.
De geschiedenis eindigt als Jan A. als verteller in een toekomst terechtkomt waarin de tijd geen rol meer speelt. 😉 Ja, toen was ik het contact met het verhaal al volledig kwijt. Een puzzel voor de moderne jeugd!