Muziek: Fim de Festa van Dilermando Reis, op klassieke gitaar gespeeld door Salvatore Fortunato

28 Augustus 2024

Asielcrisis, Zomeravondmuziek en Middengolven

Schermloze Avond tweehonderd en tien. Ik kijk verbaasd naar een kronkelig stel slijmsporen op de muur van het schuurtje. Wat voor slakkenvergadering werd hier gehouden? Op een hoogte en plek waar zo te zien geen voedsel te vinden is?

Mijn blik valt op de muurthermometer er vlak naast. Aha! Dit zijn klimaatslakken!

Opmerkelijk

Het kabinet doet een poging om een asielcrisis uit te roepen, maar een deel van het parlement wil daar niet aan. 😉 Even raden welk deel!

Een asielcrisis geeft de mogelijkheid tot asielbeperking of zelfs asielstop onafhankelijk van Europese regelgeving op het punt van immigratie. Met in het achterhoofd dat Nederland er in tien jaar een miljoen inwoners heeft bijgekregen op dat hele kleine stukje woningnooddruftige Aarde die in belangrijke mate uit (im)migratie zijn voortgekomen is het wellicht niet zo’n gek idee om eens even de rem erop te zetten en ons te beraden over de demografische effecten.

Islamisme is er daar een van, zien we in Engeland, Frankrijk, Duitsland en Zweden ondanks de enigszins gekleurde berichtgeving op dat punt. Heerszuchtige groeperingen die een religie, waarvan de naam in het Arabisch al onderwerping betekent, kapen om via een “demografische transformatie” hun sharia-helsstaat te vestigen, kun je maar beter buiten de deur houden.

☹ Maar ja, als je je daar zorgen over maakt, ben je al ultrarechts tegenwoordig. Of zijn mijn zorgen het resultaat van een algoritme, net zoals op het veel verguisde Twitter platform?

Als ik kijk naar de Taliban-“kledingvoorschriften” voor vrouwen met daarbij een spraak- en zangverbod buitenshuis. Hun stem zou intiem bezit van de man zijn, dus moeten ze effectief gemuilkorfd worden. Bedenk je dat eens: gewoon monddood gemaakt. Waarom? Trekt hun stemgeluid soms andere mannen aan? Wat een zielig clubje eigenlijk. Daarom maak ik me inderdaad zorgen over wat hier kan gebeuren als dit soort jongens een meerderheid vormen. Is dat dan nog steeds die zogenaamde “identiteit van de vrouw” in Nederland waarmee ze op dit moment hier schermen? Dat moeten we niet willen!

😉 Een wrang lichtpuntje: Met al die “kuisende” bedekking is er een nieuwe generatie textielbaronnen in de maak. Zou de textiel weer in Twente terugkomen? Of krijgt de economie van Bangladesh nu een boost?

Muziek in de Luie Stoel

Ik heb dringend behoefte aan een muziekje voor de zomeravond, het is een lekkere temperatuur om buiten te zitten. Ik ben bij het album Reis Guitar Music gespeeld door Salvatore Fortunato aan het goede adres. De muziek komt uit de pen van de Braziliaan Dilermando Reis (1916 – 1977). Een nieuw voorbeeld van de alleraardigste gitaar-opnames van het Briljant label.

Dilermando Reis was een belangrijke vertegenwoordiger van de Braziliaanse populaire muziek. Hij was zelf zowel solo- als begeleidingsgitarist en veel van zijn composities werden onderdeel van het nationale populaire muziek idioom in Brazilië, met name walsen en Chôros. Een Chôro is oorspronkelijk een sentimenteel liedje, een vroeg voorbeeld van Braziliaanse straatmuziek. In de praktijk zijn Chôros vaak vrolijk en swingend van karakter.

Achtergrondmuziek wordt Fim de Festa, een weemoedige melodie op het einde van een feest. Een beetje de sfeer van Manha de Carnaval.

Radiootje op Schoot

Reeds als kind was ik geïntrigeerd door radiootjes. Niet zozeer om te luisteren, maar om exotische stations op lange-, midden- en korte golf op te zoeken. Een tocht langs de geheimzinnige stationsnamen op de afstemschaal, de meesten stonden niet eens in mijn oude Bosatlas. Wie weet nog waar de stations Beromünster, Velthem, Sottens en Droitwich gevestigd waren?

Vreemde geluiden, vroege voorbeelden van radiografisch dataverkeer en niet te vergeten de zogenaamde nummerstations die in Duits of Engels geheimzinnige eindeloze cijferreeksen overbrachten. Verhaal ging dat het geheime gecodeerde berichten voor spionnen waren.

Uiteraard had ik als kind geen geld voor een echte kortegolfradio. Gelukkig waren en de huiskamerradio, de radio in het kantoortje van mijn vader op school en de opgepimpte transistorradiootjes met een lange antennedraad die ik op het eind om het radiootje heen wikkelde. Ondertussen las ik alles over DX-en en het effect van atmosferische lagen op de ontvangst van verre zenders.

Als volwassene had ik dat geld wel. Zodoende schafte ik me een tijdje geleden een digitaal kortegolfradiootje aan, een Tecsun PL800 die vrij goed bekend staat. Langegolf 100 – 519 KHz, middengolf 520 – 1620 KHz en korte golf 1,7 tot 30 MHz. Ja, FM band zit er ook nog op, 76 – 108 MHz. Op zich jammer dat de politieband daar niet meer zit.

De AM banden komen vooral ’s avonds goed door. Je merkt wel dat lange- en middengolf veel minder worden gebruikt dan vroeger. De Hilversumse zenders zijn daar al lang vertrokken! Er is vrij veel storing van elektrische apparatuur in de buurt. Toch is er hier en daar een magisch moment van een vreemde taal te midden van fading en interferentie. Of de demonstratie van een praktische storing ten gevolge van gelijktijdige directe en indirecte ontvangst, wat je merkt als een echo-effect.

Ik stel wel vast, dat de Twentse etherpiraat weer terug is op middengolf en FM! Ik hoor zelfs een liedje over Veenhuizen, ooit de plek waar gepakte etherpiraten hun straf uit moesten zitten.

Internet heeft veel van de radiocommunicatie verdrongen. Sterker nog, je hebt tegenwoordig geen radio meer nodig om op de korte golf te surfen. Web-based Software Driven Radio is goed vertegenwoordigd, zelfs vlak in de buurt (http://websdr.ewi.utwente.nl:8901/).

Toch, het invullen van frequenties en klikken op een webpagina kan de romantiek van een transistorradiootje in de hand niet vervangen!

Gitaar op Schoot

Ik ben al een tijd bezig met Fado, een stukje uit de Coin des Guitaristes van Francis Kleynjans. In dat stukje komen veel doorgebonden triolen tegen kwarten voor. Op de een of andere manier krijg ik ze niet passend op elkaar. Concentreer ik me op de triolen in de melodie, dan zijn sommige achtsten niet op tijd, concentreer ik me op de achtsten, danj zijn de triolen niet gelijkmatig.

Een triool is toch al lastig in te schatten als die door het ritme heen loopt. 1/3 is immers geen afgerond getal maar een repeterende breuk, dus er zit altijd iets onnauwkeurigheid in.

Vanavond probeer ik het anders. Met loslaten dat het allemaal exact op tijd moet en het subtiel gebruiken van de vrijheid die de onnauwkeurigheid ook inhoudt.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik ga verder met mijn Tonke Dragt (1930 – 2024) serie. Een merkwaardig boek uit 1993 getiteld De Torens van Februari.

Het verhaal begint aan het strand. De jonge Tom Wit is zijn geheugen kwijt geraakt en weet niet hoe hij op die plek gekomen is. Een oude man, mijnheer Avla geheten, heeft zich over hem ontfermd en spoort hem aan om een dagboek bij te houden in een opschrijfboekje dat hij bij zich heeft. Dat is een raar boekje, gedeeltelijk leeg, gedeeltelijk beschreven in een schrift dat hij niet kan lezen.

Daarmee begint een proces dat herinneringen terugbrengt maar ook meer vragen oproept. De jongen was in zijn eigen wereld bevriend met een geleerde Thomas Alva die had uitgezocht dat je naar andere werelden kan reizen op het moment dat hun tijdlijnen elkaar snijden. Onder meer 29 februari was zo’n gelegenheid, je hoefde alleen maar een bepaald woord te zeggen en je stond in de parallelwereld. Nadeel is wel, dat je geheugen van de wereld die je hebt verlaten bij de overgang kwijtraakt.

Je kunt weer terug als je het woord nog weet bij de volgende schrikkeldag. Uiteraard raak je dan je geheugen aan de huidige wereld kwijt.

Oplossing is het bijhouden van een dagboek en opschrijven wat je beleeft. Het dagboek blijft in stand, alleen staat in de andere wereld het geschrevene in spiegelschrift. 😉 Dat moet je uiteraard eerst snappen.

De andere wereld wil echter geen toeristen ontvangen die ellende uit hun eigen wereld meebrengen, omdat er door een anomalie twee onbekende torenflats in de duinen terechtgekomen zijn, die de jongen Torens van Februari noemt. Een torenwachter geeft daar rondleidingen in de volgens de bevolking afzichtelijke bouwsels en duinwachters controleren of er geen verdachte figuren rondstruinen op verboden paden in de omgeving. Wordt er iemand ontdekt, dan wordt diegene gearresteerd en gedwongen bij eerste gelegenheid naar de eigen wereld terug te keren.

Heel geleidelijk ontdekt de jongen wie hij is en voor wat voor keuze hij staat: Zijn oude wereld achter zich laten of terugkeren. In het verboden gebied ontmoet hij een hond Téja die hem tegen de zin van Avla naar de duinwachter Jan Davit en zijn dochter Téja brengt.

Deze vangen hem op en helpen hem inburgeren. Ondertussen wordt hij verliefd op het meisje, waardoor het bewustzijn van zijn keuze hem zwaar gaat vallen. Jan Davit spoort hem aan om zijn dagboek te vernietigen en te blijven, maar Tom wil het fijne weten van de wereldovergang. Hij wil wel terug naar huis, maar hij wil haar niet vergeten door geheugenverlies. Na zijn terugkeer vergeet hij haar inderdaad niet door zijn dagboek, keert naar de parallelwereld terug en laat zijn familie achter.

Het boek is ingewikkeld door alle spiegelbeeldconstructies en de verschillende perspectieven van zowel de jongen als de oude man die al vaker heen en weer is gereisd. De verwarring is goed getroffen, evenals de dilemma’s die er spelen.