Muziek: Sur le Fil van Yann Tiersen, op harp gespeeld door Lavinia Meijer

4 September 2024

Genderneutrale baby’s, Oversterfte en Gedachtenlezen

Aflevering 211. Op de een of andere manier herinnert me dat aan “Wat je zegt, ben je zelf”. Zo lang je niet iemands verhaaltje na-brabbelt, zit daar iets van waarheid in. Het zou een grappig thema zijn voor Twitter. 😉 Kijken wat er nog overblijft na aftrek van egotripperij. Desondanks blijven politici er gebruik van maken.

Opmerkelijk

Soms leer je iets van Twitter. Iemand beweerde dat zij op kraamschudden was geweest bij een theyby. Theyby? Wat is dat? Een dorp in Denemarken? Een buitenaards wezen?

Ik zag daarbij een tweet van een “Bevalcentrum Oost” (alweer zo’n rare kreet, was dat vroeger niet iets met verloskunde?) met maandstatistieken: 32 jongetjes, 35 meisjes en 1 theyby, de laatste gesierd met een regenboogvlaggetje. Gemerkt in de baarmoeder? 😉 O jee, ik had waarschijnlijk het genderneutrale woord incubatie-orgaan moeten gebruiken.

Google helpt me voort. Het is de kreet die ouders voor hun spruit gebruiken als ze het wurm genderneutraal willen opvoeden. Ik maar denken dat de term baby al genderneutraal is. En wat dacht je van zuigeling? Of veroordeelt de genderneutralist de laatste kreet omdat dit een impliciete verwijzing naar borstvoeding is, en zodoende naar het vrouwelijke?

Net zoals met woke, slaat de gendermisere compleet door. Waanzinnig en knettergek.

Laatst kwam ik een krantenkopje tegen waarin een religieuze opvoeding, met name de Christelijke, als kindermishandeling werd aangemerkt. De auteur was duidelijk wokie, over Islam en andere gezindten sprak hij/zij veiligheidshalve niet.

Als ik dit zo beschouw, kun je genderneutraal opvoeden op dezelfde manier aanduiden: Je moet als kind identiteitsloos door het leven totdat de heilige regenboog je de waarheid openbaart waar je ergens in de letterbak past. Desnoods met wat verbouwing en hormoonkuren die je levenslang dwars gaan zitten.

Val kinderen daar niet mee lastig, als ze volwassen zijn, kunnen ze zelf kiezen als ze dat nodig vinden.

***

Onlangs kwam er een interessant onderzoeksrapport uit van de heren Ronald Meester en Bram Bakker. Zij onderzochten de mogelijke relatie tussen oversterfte en covid-vaccinatie. Daaruit kwamen twee belangrijke conclusies: 1) De relatie is niet uit te sluiten, verder onderzoek dringend noodzakelijk, en 2) De data van instituten zoals het CBS en RIVM zijn vervuild en bemoeilijken nauwkeurig onderzoek.

De mainstream media besteedden geen aandacht aan dit rapport, omdat het “te moeilijk zou zijn voor de gemiddelde lezer en kijker.” De inhoud kwam hen ook niet zo goed uit.

Als bij toverslag verscheen er een (contra-)rapport uit de koker van de covid-vaccinatie enthousiastelingen CBS en NIVEL. Dat beweerde doodleuk dat de oversterfte onder ongevaccineerden een stuk hoger lag dan onder gevaccineerden. Beetje reclame voor het Pfizer product dat ze ook dit jaar weer willen gaan verkopen aan angstige mensen. Ondertussen heeft het CBS de hogere oversterfte reeds als “normaal” betiteld.

Zo zie je maar weer, met statistiek en rammelende data kun je alle kanten op om het verhaaltje de goede kant op te dringen en de waarheid te versluieren. Het Beest uit het boek Facing the Beast van Naomi Wolf bestaat echt!

Muziek in de Luie Stoel

De album-weergave op mijn mp3 speler brengt me ditmaal bij Voyage van de harpiste Lavinia Meijer met werken van Debussy, Ravel, Satie, en Tiersen. De meeste stukken zijn transcripties omdat ze niet voor harp gecomponeerd zijn.

Lavinia Meijer (*1983) begon als 9-jarige harp te spelen en ontwikkelde zich vlot tot een van de vooraanstaande harpistes in Nederland. Naast het standaard harp repertoire verkende ze de minimal music van onder meer Glass en Einaudi.

Achtergrondmuziek wordt een stukje minimal music: Sur le Fil (Op de draad) van Yann Tiersen, een stuk uit de filmmuziek voor Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. 😉 De titel past uitstekend bij de omslag van de CD. Oorspronkelijk is het een pianostuk, de harp geeft een heel eigen klank aan de compositie. Een echte koorddans op de snaren.

Boek op Schoot

Ik lees Facing the Beast van Naomi Wolf uit. De laatste hoofdstukken gaan niet zozeer over de malversaties rond coronavaccinaties die blijken uit de Pfizer documenten. Het gaat meer over de donkere energieën en het verloren geloof in spiritualiteit in de moderne Westerse samenleving waardoor mensen verblind raken voor de krachten van het kwaad.

Ze noemt Guantanamo Bay, de Amerikaanse strafinrichting voor politieke vijanden, een plek van donkere en Satanische energie. Haar beschrijving van de trots van medisch personeel over hun methoden om hongerstakingen bij gevangenen te breken is verkillend en toont aan dat de volgelingen van Dr. Mengele naar deze enclave op Cuba zijn verhuisd. En dat in een inrichting onder beheer van de “voorvechter van onze vrijheid”. Hier merk je dat het Beest waar zij het over heeft ook werkelijk bestaat. Niet alleen in Moskou of Peking, zoals de media steevast beweren, maar zeker ook in Washington. (De ambitie naar) Macht corrumpeert en maakt door en door verrot.

Rode draad in haar verhaal blijft het nadelige effect (complot?) van de Pfizer en Moderna covid-vaccinaties op de gezondheid, het welbevinden en de vruchtbaarheid van vrouwen en hun nakomelingen. Daar hoor de je mainstream media net zo min over als over de oversterfte. Gaan die doofpotten ooit nog open?

Gitaar op Schoot

Ik verzamel vast wat repertoire voor een kleine vakantie. Ik stuit op twee deeltjes Comme des Chansons van Thierry Tisserand. Een alleraardigste verzameling stukken met vormen uit de lichte muziek. Doorspelen gaat minder soepel dan ik dacht, het is al een paar jaar geleden dat ik twee boekjes uit die serie heb opgenomen. Blijkbaar is de routine wat versleten. Dat wordt mooi huiswerk, vingerzettingen uitzoeken voor de nieuwe zettingen van deze muziek die ik met Dorrico aan het maken ben.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Het blijft leuk, die Tonke Dragt (1930 – 2024) serie. Ditmaal een science fiction boek uit 1969 getiteld Torenhoog en Mijlen Breed.

De planeetonderzoeker Edu komt aan op Venus voor een vrijwillige tweede termijn. Zijn grote wens is het verkennen van de wouden op die planeet. Onderzoek is echter beperkt wegens de vermeende vijandigheid van de mogelijke Venusbewoners.

Op een nacht droomt Edu dat hij wordt geroepen door het woud. Hij legt de orders naast zich neer en verkent de bossen. Daar maakt hij kennis met de Afroi, een intelligente levensvorm waarvan de leden telepathisch met elkaar communiceren. Zij hadden de mensengedachten opgevangen en waren nieuwsgierig geworden. Ze leggen uit dat mensen ook telepathisch begaafd zijn, maar die eigenschap hebben onderdrukt.

De kolonie reageert eerst afwijzend op Edu’s ontdekking, omdat het besef dat ieders gedachten open en bloot liggen angst aanjaagt. Tot overmaat van ramp ontdekt Edu dat hij zelf gedachten kan lezen en  hij weet niet hoe hij dat moet onderdrukken. Zo ziet hij de verborgen angst van vrienden en ontdekt hij dat de vrouw waar hij verliefd op is, niet van hem houdt.

Gaandeweg verandert de houding van de kolonie en komt er voorzichtig contact op gang. De Afroi zijn heel nieuwsgierig naar de wereld buiten hun planeet.

Het boek besluit met een hint naar een vervolgverhaal als Edu afscheid neemt van de Afroi en terugkeert naar de Aarde om een oude vriend op te zoeken. Deze kom je tegen in het verhaal Ogen van Tijgers.

Een interessant concept, hoe zou de wereld eruit zien als je gedachten niet meer kunt verbergen, dat ze leesbaar zijn voor iedereen zoals bij de Afroi? Zou er dan nog politiek bestaan als ook niet actieve herinneringen plotseling zichtbaar worden?