Muziek: Fantasía Mediterránea for Guitar van Antón García Abril, op klassieke gitaar gespeeld door Francisco Bernier

9 Oktober 2024

Herdenkingen, Mediterrane fantasie en Brunetti met mondkapje

De 216^e Schermloze Avond was ditmaal iets langer. Dat is het voordeel van op tijd eten. Een lekker maaltje opgebakken boerenkool, de verse boerenkool was er net. Maarr… de vorst is toch helemaal niet over de grond geweest? Dat moest toch voordat de boerenkool goed was?

😉 Tja, deze boerenkool kwam uit Spanje. Col Rizada. Daar vriest het blijkbaar altijd. Bijwerking van de opwarming van de aarde.

Opmerkelijk

Op 7 Oktober herdachten beide partijen in het Israël-Hamas conflict de verschrikkelijke gebeurtenissen van 7-10 vorig jaar.

De ene kant als de moord op meer dan 1200 onschuldige Israëlische burgers. De andere kant is gemengd, sommigen kijken er op terug als overwinning van Hamas op een wrede onderdrukker en anderen herdenken het als het begin van een door Israël geplande genocide op de Palestijnen en Libanezen. Het laatste clubje heeft naar mijn idee de klok niet helemaal gelijk staan.

Het beeld van die verminkte naakte dode Israëlische vrouw die op 7 Oktober door Hamas baardmannetjes in triomf door Gaza werd gesleept, karakteriseert voor mij de agressie en intentie van Hamas.

Dit clubje zal ongeacht het resultaat van hun inspanningen altijd doorgaan met religieus gedreven onderdrukking en moord, net zoals de voormalige Islamitische Staat. Niet alleen jegens hun vijanden, maar ook richting hun eigen mensen die ze als schild gebruiken, in naam van hun bekende zelf-verbeelde en gekaapte barmhartige en genadevolle god. Waarbij ze er niet voor terugdeinzen om dit “geloof” in geweld over de aarde te verspreiden.

De reportages van AT5 uit Amsterdam waren voor mij veelbetekenend. De Joodse herdenking kwam ingetogen en triest over, de Palestijnse demonstraties wekten bij mij een verhit agressief, oppressief en wokistisch beeld.

De blinde, schreeuwende en opgehitste menigte deed mij te veel denken aan de door “geestelijken” opgehitste volksgerichten in Islamitische landen waarbij “zondaars” tegen de sharia publiekelijk worden verminkt en/of vermoord. Dit soort religieus getinte waanzin vervult mij met afschuw. Pro-Palestina demonstranten die mensen op straat aanvallen die volgens hen de verkeerde mening uitdragen, versterken dat beeld.

Ik vraag me steeds meer af of die Nederlandse mannen en vrouwen die gemaskerd en met Arafat-sjaaltje en hoofddoekjes “getooid” de haat tegen Israël schreeuwen, wel weten wat voor een ideologie ze daarmee vertegenwoordigen en zich blijkbaar daaraan onderwerpen. De naam van die ideologie betekent in het Arabisch niet voor niets onderwerping!

Laat dat niet gebeuren… Met dat soort onderwerping heb je namelijk geen universiteit meer nodig. Laat staan regenboogzebra’s… Dit even ter herinnering aan Queers for Palestine.

***

Toen ik op de TH Twente studeerde, was de Batavierenrace een vooraanstaand evenement. Ik heb zelf aan deze estafette hardloopwedstrijd tussen Nijmegen en Enschede een aantal maal meegedaan in de nachtploeg. Gezelligheid en teamgeest.

Om dit te organiseren zijn heel wat vrijwilligers nodig. Daar blijkt het dit jaar aan te schorten. Daarom gaat de estafetteloop in 2025 niet door.

Hoe het komt? Tja, zou het de langstudeerboete zijn? Of gaat er te veel tijd op aan demonstreren voor buitenlandse strijdgroepen?

Jammer, ik heb het altijd een mooi evenement gevonden.

Muziek in de Luie Stoel

De mp3 speler biedt me vandaag een stukje gitaarmuziek: Antón García Abril Guitar music, gespeeld door Francisco Bernier.

Antón García Abril (1933 – 2021) was een zeer veelzijdig Spaanse componist en musicus. Hij componeerde een opera, balletten, orkestwerken, koor- en zangwerken, kamermuziek, stukken voor piano, gitaar en orgel plus een groot aantal soundtracks voor film en televisie. Zijn muziek is een mix van traditionele Spaanse vormen en een snufje avant-garde.

Zijn repertoire voor gitaar is bescheiden, ik zie tien stukken. Zijn mix tussen traditioneel en hedendaags komt goed over in de achtergrondmuziek: Ruim elf minuten Fantasía Mediterránea for Guitar.

Boek op Schoot

Ik lees het laatste deel van Op zoek naar Antwoorden van Wiggert Meerman, zijn verhaal van een Ayahuasca medicijnkuur bij de Huini Kuin indianen in het Amazonegebied op zoek naar zichzelf.

Wiggert treft in het boek een interessante antagonist: Tom. Tom was in het dorp gekomen om te leren hoe hij een echte wereldverbeteraar moest worden. Hij zag zichzelf als de incarnatie van Jezus en verhief het lijden voor een hoger doel tot een steeds herhaald credo. Zijn lawaai en morele appèls irriteerden Wiggert mateloos. 😉 De dorpelingen haalden slechts hun schouders op, ze verstonden er toch niks van.

Inderdaad, het is altijd een uitdaging om goede intenties achter de woorden te zoeken bij een star moreel appèl. Zoiets als je doet het voor elkaar bij de covid-vaccinaties.

Het laatste deel van het boek behandelt eenzaamheid als mogelijkheid om antwoorden te vinden, visualiseren van wat je wilt, leven in overvloed (nee, geen geld en glitter), geduld (wat mij niet meevalt) en vertrouwen. Vooral dat laatste is wat mij betreft de laatste jaren wat lastiger geworden.

Een verhaal over innerlijke vrede, is de ondertitel van het boek. De auteur is realistisch, het is met zijn ervaring in de jungle hetzelfde als met het halen van het rijbewijs: Daarna begint de opbouw van de (rij)vaardigheid pas echt, ook de innerlijke vrede blijft iets waar je doorlopend energie in moet steken.

Wat heb ik aan het boek overgehouden? Wat heb ik er van geleerd?

Dat vind ik bij dit genre altijd een moeilijk vraag. Er staat zo veel in het boek dat ik het op dit moment niet eens in detail kan reproduceren. Er zijn dingen die ik herken, zaken die ik ook wel best zou willen, maar blijkbaar nooit heb gedurfd. Ik moet erg oppassen zo’n boek te gaan zien als een opsomming van dingen die ik niet heb. Een oefening in mild zijn voor jezelf, maar niet tè.

Op zich was het een heel leesbaar boek. De schrijver geeft ook toe dat hij eerst een schrijfcursus heeft gevolgd. 😉Misschien had hij dat beter niet kunnen toegeven.

Ik zou zeggen, ervaar het zelf!

Gitaar op Schoot

Ik ben nog niet helemaal tevreden met de vingerzettingen bij twee deeltjes Comme des Chansons van Thierry Tisserand. Ik puzzel dus verder. Daarna neem ik tijd voor het oefenen van een tweetal stukjes voor de volgende online gitaaravond. Het lukt me niet om er compleet tevreden mee te zijn, dus ik heb nog wat te doen.

Knutselen met Blokjes

Ik pak weer eens een Lego-doos. De beurt is aan de Maanlander 10266. Weten jullie nog? 1969? De tijd dat technologie ons een betere wereld zou bezorgen? Wel, dat heeft technologie ook deels wel gedaan. Alleen zijn we ook achter de schaduwkant gekomen.

In de stapel blokjes zoek ik de exemplaren voor het maanoppervlak. Een bevreemdend tussenresultaat: Twee astronauten die op de maan op de bus zitten te wachten, want de Maanlander is nog niet klaar.

Dat doet me een beetje denken aan de twee astronauten, Sunita en Butch, die door technische defecten tot februari vastzitten in het International Space Station. Nu maar hopen dat ze nog genoeg blikjes in de keukenkast hebben liggen.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik beloofde de ontknoping van het Brunetti verhaal Vluchtig Verlangen van Donna Leon. De oom blijkt betrokken bij mensensmokkel van Nigeriaanse vrouwen. Dat gaat niet zachtzinnig, bij een gelegenheid werden de meisjes bij nadering van een schip van de kustwacht rucksichtslos geboeid overboord gegooid, waarbij ze jammerlijk verdronken.

De oom en zijn clubje worden opgepakt nadat Brunetti de neef een als horloge vermomde GPS-tracker heeft laten meegegeven op de smokkeltocht. En toen was het verhaal opeens op. Geen happy end, niks.

Ik pak Liefdadigheid, een van de recentere Brunetti-verhalen van Leon. Recent, jazeker, dat kun je zien aan allerlei verwijzingen naar de coronacrisis. Malversaties met covid-steunfondsen, mondkapjes en de allesoverheersende angst voor besmetting waardoor er slechts ellebogen en vuistslagen ter begroeting overblijven. Schokkend om te lezen: Brunetti die een verhoor doet met een mondkapje op.

Het wekt bij mij niet de leukste herinneringen op, maar ik lees toch door.

Brunetti krijgt het verzoek van Elisabetta, een jeugdvriendin, voor een informeel onderzoek. De man van haar dochter lijkt betrokken te zijn bij gevaarlijke activiteiten, of Brunetti dat zou willen onderzoeken. Volstrekt discreet, want de jeugdvriendin vreest het roddelcircuit en de afwijzing van haar maatschappelijke klasse.

Brunetti gaat aarzelend aan de gang en interesseert zijn collega’s Griffoni en Vianello voor de zaak. Discretie vereist, want alles is niet officieel. Een eerste spoor leidt hem naar een liefdadigheidsorganisatie voor armen in Belize van de echtgenoot van de jeugdvriendin.

Gezien het gemak waarmee je in Italië een liefdadigheidsorganisatie kunt oprichten met de nodige fiscale voordelen, ruik ik de misdaad al!