Muziek: Choro de Saudade van Augustin Barrios, op klassieke gitaar gespeeld door John Williams
16 Oktober 2024
Tweetophef, Oordopjes en Barrios
Ik ga voor de 217e keer een woensdagavond Schermloos. Ook in Oktober vliegen de dagen blijkbaar als een schaap in het veen, het was pas toch nog September? De winkels liggen al tijden vol met Sinterklaas- en Kerstspullen, de kindertjes, waaronder onze kleindochter, worden al geteisterd met de eerste speelgoedgidsen. Blijkbaar willen ze dat onze beurs sneller leegloopt dan de tijd een zandloper laat leeglopen.
Opmerkelijk
Kamerophef over een tweet over burgemeester Halsema van Amsterdam, want ze had het toch zo ontzettend goed gedaan met die 7 Oktober demonstraties en dan komt Wilders met de opmerking dat ze wel met die Palestina-supporters mee mag naar het buitenland. Iedereen kreeg toch zijn/haar stem…? Vrijheid van meningsuiting kreeg toch alle ruimte…?
Ik betwijfel dat ten zeerste. Toen de Dodenherdenking werd verstoord door rellende Mocro’s, was het land te klein. Nu Joden hun doden van de terroristische Hamas-aanval herdenken wordt het een demonstratie genoemd en mag er opeens een tegendemonstratie op zicht- en gehoorsafstand plaatsvinden. Ik schreef daar volgende week al over, je waande je daar aanwezig bij een Islamistisch volksgericht waarop een “overspelige” vrouw tot groot enthousiasme van het gepeupel in overeenstemming met de sharia onder lofroepen tot een grote god wordt gestenigd tot de dood erop volgt.
Deze uiting van het pact tussen links wokisme en Islamisme is heilloos en gevaarlijk. Ik kan me voorstellen dat Joden, die de dertiger en veertiger jaren van de vorige eeuw hebben meegemaakt, de schrik om het hart slaat. Reden temeer voor Israël om zich krachtig te verdedigen, want straks is dit land nog de enige plek op aarde waar Joden relatief veilig kunnen leven.
De roodbruin geschilderde Amsterdammertjes met de drie kruisjes krijgen nu iets wrangs. Heldhaftig, Vastberaden, Barmhartig? Dat was deze actie van Halsema zeker niet. Amsterdam huilt, waar het ooit heeft gelachen.
***
De Volkskrant kwam met een opvallend kopje: Oordoppen in tijdens een feestje of concert: hoe krijg je pubers zo ver?
Ja, daar heb je eenzelfde soort discussie als een helm moeten dragen op brommer, e-bike of vetfiets. Drommelse opstandige jongeren, ook!
Een treffend voorbeeld van het paard achter de wagen spannen. Ik stel een creatieve oplossing voor: De volumeregelaar op feestje en festival flink lager. Dan kun je elkaar zelfs nog verstaan. Da’s toch een veel positievere vibe dan gehoorgestoord ronddwalen bij een geluidsmuur.
Ik vrees echter voor commerciële belangen: Oordopjes zijn best prijzig, da’s een markt. Sinds ik een verkoper van hoortoestellen als sponsors bij een techno-festival heb gezien…
***
Engelse advertenties hebben soms ingebouwde humor: How to learn AI for free… Simpel en gratis:Stoppen met leren en de hele dag mainstream media, social media en X beloeren, dan wordt je intelligentie vanzelf kunstmatig!
Muziek in de Luie Stoel
Vandaag brengt de mp3-speler me Barrios, the Great Paraguayan gespeeld door John Williams op klassieke gitaar.
John Williams (1941) kwam al als kleuter in aanraking met de gitaar en bouwde een indrukwekkende carrière op als klassiek gitarist. Ik hoorde voor het eerst van hem in de zeventiger jaren. Sommigen hadden kritiek op zijn spel omdat het weliswaar virtuoos zou zijn, maar ook mechanisch. In deze opname van Barrios’ muziek toont hij geduld, adem en een duidelijke dynamiek. Zo ontzenuwt Williams de kritiek uit zijn jonge jaren
Augustin Barrios (1885 – 1944) kwam al in zijn jeugd in aanraking met kunst en cultuur. Zijn moeder speelde gitaar en hij volgde haar voorbeeld. Als tiener ontwikkelde hij zich tot gitaarvirtuoos en componist. Hij behaalde zijn universiteitsdiploma als een van de jongste studenten van het land. Met zijn bul op zak, wijdde hij zijn leven aan de gitaar, zowel op het toneel als op papier.
Hij speelde concerten in Zuid Amerika en Europa. Politieke strubbelingen tegen het begin van de Tweede Wereldoorlog maakte reizen erg moeilijk, zodat hij zijn laatste jaren in El Salvador sleet. Zijn dood is omstreden, er gaan verhalen over de minnaar van zijn vrouw die hem vergiftigd zou hebben.
Zijn muziek is 19e eeuws Romantisch van aard met een duidelijke invloed door muzikale vormen uit zijn geboorteland. Veel van zijn werk is technisch uitdagend.
Achtergrondmuziek wordt het weemoedige Choro de Saudade.
Boek op Schoot
Vandaag pak ik De Reis van de Wijze Kat van James Norbury. Een kat hoort over een oeroude pijnboom, die grote innerlijke rust verschaft. Terstond gaat het dier op reis om die te vinden.
Twee dingen vallen me direct op als ik het boek open sla: Een minimum aan tekst en een maximum aan prachtige illustraties, waarvan een aantal in Sumi-e techniek, pentekeningen op rijstpapier.
Op reis ontmoet de kat diverse dieren met allemaal hun eigen verhaal en wijze lessen. Allemaal heel kort en krachtig, de auteur heeft geprobeerd die met zijn eigen interpretatie van Zen-verhalen te verwoorden. Zo kom je zelfs nog een versie van het verhaal van de Japanse Steenhouwer tegen.
Een leitmotiv in De Reis van de Wijze Kat blijkt de uitspraak Niet de reis of de bestemming doet er het meest toe, maar het gezelschap. Aan het eind van het verhaal heeft de kat zodoende een reisgenoot.
Het is lekkere lezen en vooral kijken naar de illustraties en de diepzinnige tegenspraak in citaten zoals Wat we willen, is zelden wat we nodig hebben, terwijl wat we nodig hebben, vaak niet is wat we willen. Dat is een nadenkertje in deze tijd van materiele verleiding.
Gitaar op Schoot
Ik vermaak me met een aantal stukjes uit Guitar Works by Caroline V. Hayden, een interessant boek met bewerkingen door Annette Kruisbrink. Vermaaksmuziek in de typische dansvormen die in de negentiende eeuw in de Verenigde Staten populair waren. Nee, vermaaksmuziek betekent niet dat het super gemakkelijk is. Het ligt wel lekker in het gehoor.
Knutselen met Blokjes
Ik ga verder met de Maanlander 10266. Weten jullie nog? 1969? De tijd dat technologie ons een betere wereld zou bezorgen? Over maanlanding gesproken, er gaan nu verhalen rond dat alles in een studio op Aarde is opgenomen. 😉 De geweldige sprong voor de mensheid was dan in ieder geval niet ver van de koffieautomaat.
Het maanoppervlak is klaar, ik begin aan het onderste deel van de maanlander zelf. Hierin zit de raketmotor voor de landing. Je kunt de brandstof- en zuurstoftanks hiervoor goed zien in het model. Vanwege de symmetrie komen er steeds viertallen van dezelfde constructie voor. Voor sommige kleine deeltjes wordt dat een heel gezoek.
Tja, de astronauten moeten nog even geduld hebben voordat ze weer naar huis kunnen.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik ga verder met Liefdadigheid, een van de recentere Brunetti-verhalen van Donna Leon.
Brunetti doet op een via-via verzoek van Elisabetta, een oude vriendin, wat onderzoek naar de liefdadigheidsinstelling van haar man, die een ziekenhuis in Belize ondersteunt.
Al snel blijkt dat dit instituut belastingontduiking faciliteert, de royale donateurs krijgen een belangrijk deel van hun geld weer terug nadat zij de gift hebben afgetrokken voor belasting. Het instituut pikt een graantje mee, waarvan de PR manager van de tent, tevens minnares van de echtgenoot, allerlei dure spullen en luxe vakanties in Midden Amerika koopt. De reclamefolder van het ziekenhuis bevatten gefotoshopte afbeeldingen van een hotel in de buurt.
Elisabetta blijkt zich eerder zorgen te maken over de ontrouw van haar man en wilde wraak nemen door onderzoek naar zijn liefdadigheidsinstelling te stimuleren. Ze heeft wat je noemt een wraaklustig karakter richting degenen waarvan ze denkt dat ze haar benadelen of waar ze jaloers op is. Als Brunetti daarachter komt, baalt hij stevig dat hij zich voor het karretje heeft laten spannen.
Het verhaal loopt droevig af: De fraude komt aan het licht, de minnares is spoorloos en de echtgenoot raakt in een coma na een ruzie met een medebestuurslid over de gang van zaken bij de instelling. Er zijn alleen maar verliezers, want Elisabetta’s wraak is verre van zoet.
De sfeer is wat somberder geworden in de laatste Brunetti-verhalen. De coronacrisis trekt zijn spoor met mondkapjes en ontoegankelijke ziekenhuizen, en de ergernis over de malversaties van macht en geld is prominenter aanwezig. De vroegere Brunetti’s hadden nog iets van rechtvaardigheid, maar die lijkt nu verdwenen.