Take a Pebble van het eerste album van Emerson, Lake and Palmer
23 December 2020
Kerstinkopen en muzieknostalgie
Schermloze Avond 22, twee elfjes inmiddels.
Het loopt tegen Kerstmis (sterker nog, ik schrijf dit stukje op Kerstavond). Werkelijk de raarste kerst in mijn leven met harde lockdown en een bezoekersmaximum van drie waarbij sommigen al klagen dat dit het reproductiegetal ver boven de een zal brengen. Inmiddels is Covid-20 al van stal gehaald, een variant die met de Engelse kerstman is meegekomen. Daarnaast is het traditionele winterweer al tijden verleden tijd met een record van 12 graden in deze week. Een witte kerst is echt een droom.
Ik help Erna met de kerstinkopen voor het diner door tijdens mijn thuiswerkpauzewandelingetjes in kleine beetjes te winkelen te midden van een menigte gemaskerden, helaas, een glimlach is totaal niet te zien. Het zal vast vrede op aarde blijven omdat iedere belligerent nu bang is om het virus op te lopen.
Muziek in de luie stoel brengt me terug naar mijn tienerjaren. Zou het traditie zijn? De Top 2000 zoemt rond en ik ga ook terug in de tijd. Gisteren To My Children’s Children van The Moody Blues, vandaag het eerste album van Emerson, Lake and Palmer. De langspelers van vroeger waren nog niet zo lang, dus mijn luie stoel sessie wordt iets korter dan als ik een klassieke plaat op zet.
In de zeventiger jaren was ik een fan van Emerson, Lake and Palmer, later werd dat minder. Dit eerste album stamt uit 1970 en bevat een leuke mix van stevige en rustige nummers met als meest bekende song Lucky Man.
Het lange stuk Take a Pebble staat hierbij als achtergrondmuziek. Een liedje met een vage tekst die refereert naar de plons in het water van je leven die verliefd-zijn veroorzaakt en de leegte die ontstaat als het uit raakt: De steen is verdwenen, maar het gevoel rimpelt nog een tijdje voort. 😉 Zeer herkenbaar uit die fase van mijn bestaan.
Tijd voor de gitaar. Het is bijna kerstmis, dus pak ik het setje kerstliedjes in een arrangement van Peter Gerits. Mocht je ze willen horen, ik heb ze hier staan. Te Bethlehem geboren doe ik altijd drie keer als hommage aan mijn in 2001 overleden schoonmoeder. Zij zong altijd mee als ik tijdens het koken van het kerstdiner op de gitaar mijn kerstliedjes speelde. Haar foto staat op het kastje in de gitaarkamer, en ze lijkt mee te doen op het Eia, eia, die Hem ter wereld bracht.
Ik lees Homo Deus van Yuval Noah Harari vanavond uit. Dat gaat sneller dan ik dacht, want de laatste tientallen pagina’s gaan op aan noten en literatuurverwijzingen. Hij is geen harde toekomstvoorspeller, gelukkig niet, maar het beeld dat we worden ingehaald door technologische vooruitgang waarin we slechts worden gekend aan de data die we aan het systeem leveren, spreekt me niet bijster aan.
Als je het een en ander leest over de algoritmen van Facebook en Google en de grote plannen met Big Data, vraag ik me wel af waar het naartoe gaat, of een machine inderdaad meer weet over mij dan ikzelf. We krijgen op dit moment al tienmaal zoveel informatie voor de kiezen als in mijn jonge jaren en het is inderdaad de vraag in hoeverre we het nog bij kunnen houden voordat de bovenkamer in de kortsluiting gaat.
De werking van de algoritmen van Facebook en Google geven duidelijk aan dat ik tegenwoordig een verdienmodel ben. Zoek ik op Google naar oordopjes, dan word ik in Facebook overstroomd met reclame voor oordopjes en koptelefoons. Zoek ik op Google naar de gezondsheidsrisico’s van mondkapjes, valt Facebook me steeds lastig met ergerlijke reclame over “comfortabele” en “trendy” mondkapjes en quasi-wetenschappelijke plaatjes over virusverspreiding als je weigert je jezelf de adem te benemen “voor het groter goed”. Dan zie ik duidelijk dat deze algoritmen niet voor mij werken. Voor wie dan wel? Voor een dwingende elite die je probeert in hun gareel te dwingen? Met mondkapjes? No way. Het blijft een teken van onderdrukking voor me.
Wat technologie betreft heb ik wel historisch overzicht opgedaan in mijn leven. Ik herinner me de tijd dat we een middengolfradiootje hadden en een zwart-wit tv die zeer selectief aan ging, want tv kijken was iets wat je moest doseren, anders zat je de hele dag aan de buis gekluisterd. Dat was de tijd dat ik probeerde top40 liedjes op te nemen op band en het geklets van de deejay eruit probeerde te knippen.
We gingen van taperecorder naar cassetterecorder naar digitaal mp3 naar streaming. De videoband kwam, werd vervangen door DVD en Blue Ray en nu volg je het gros van je films ook via Internet streaming. De tv schermen werden steeds groter en gaven daardoor ook steeds beter het gebrek aan inhoud weer. Voor het eerst Internet in 1990, de verleiding van de link. Mijn eerste website poging in 1998. Je ziet, het netwerk wordt steeds belangrijker en overheersender.
Veel technologie heeft mijn leven comfortabeler gemaakt en me nog meer speelgoed gegeven. Een tekstverwerker en een printer in plaats van een schrijfblok, bijvoorbeeld. Aan de andere kant bestaat er -gezien de verdienmodel algoritmen- ook een prijs voor dit gemak.
Goed, ik ben nu ook gekend aan de data die ik in het systeem zet, die ben je nu aan het lezen. Dat is geen eeuwige bijdrage, trouwens, daar moet het systeem nog iets aan doen. Het staat er zo lang als ik de rekening voor de provider betaal. Als ik dat niet meer kan, of er zelfs niet meer ben en niemand heeft er zin in om mijn digitale grafsteen (financieel) te onderhouden, dan verdwijnt het domweg. Net zoals je graf wordt geruimd als de grafrechten verstreken zijn.
En wie weet gebeurt dat in de toekomst met de mensheid ook wel. Net zoals in het volgende citaatje uit Karn Evil Nine van Brain Salad Surgery van Emerson, Lake and Palmer (we blijven in de stemming):
Rejoice! Glory is ours!
Our young men have not died in vain,
Their graves need no flowers
The tapes have recorded their names.
Dat liedje stamde uit 1973. Goed, de opslagmedia zijn wat geëvolueerd, vroeger het bandje, nu The Cloud.
Dan kan ik me beter op de kerst concentreren. Eerste Kerstdag samen eten, met dochters, schoonzoon en kleindochter. Keurig binnen de regulaties. Daar verheug ik me op. Juist in deze tijd.