Muziek: Allegretto uit de Arpeggione Sonata van Schubert, gespeeld door The English Guitar Quartet

6 November 2024

Onbedekte dapperheid, Ontvrienden en Vooringenomenheid

Schermloze Avond 220. Het getal doet me onmiddellijk denken aan de netspanning van vroeger: 220 V / 50 Hz. Er zit een interessante geschiedenis zowel achter de hoogte en de frequentie van “het net” waarbij de uitvinders Edison en Tesla een rol spelen. Ik herinner me in ieder geval de waarschuwing: “Pas op, twee twintig!”

Op dit moment mag de netspanning zwalken tussen 207 en  253 V. Vooral die bovenwaarde is belangrijk voor bezitters van zonnepanelen, want bij die waarde schakelen de panelen af.

Opmerkelijk

De Iranese studente Ahoo Daryaei werd agressief lastig gevallen door leden van de paramilitaire organisatie Basij vanwege een “niet volgens de voorschriften gedragen hijab”. Deze “vrijwilligersorganisatie” was tijdens het bewind van Khomeini opgetuigd onder meer om de “Islamitische goede zeden” voor vrouwen te bewaken. Deze organisatie was betrokken bij de eerdere dood van Mahsa Amini die door hen werd opgepakt wegens een “niet correct gedragen hijab”.

Uit dapper protest trok Daryaei de rest van de door de Basij-mannen verscheurde kleding uit en liep ze in ondergoed over straat om later gewelddadig te worden opgepakt. De autoriteiten noemen haar geestelijk gestoord. Iedereen weet echter dat de Iraanse overheid dodelijk korte metten maakt met opstandige vrouwen.

Dit is blijkbaar het lot van de vrouw in Islami(s)tisch Iran. Speelbal van “regels” van een stelletje oude ayatollahs met een heilig boek in de hand en hun fanatieke adepten. Zijn ze zo bang dat vrouwen hun eigen lust opwekken zodat hun ware aard boven komt? Moet het “zedelijk pakketje” daarom zo goed ingepakt zijn?

Een hoofddoekjesdiscussie hebben we hier ook. Men vergoelijkt dit vrouwelijke kledingvoorschrift in de Islam met de kreet identiteit en uiting van respect. Is het daarom dat er steeds meer zwarte hijabs in het straatbeeld verschijnen?

Een aantal politici prijzen deze daad van Ahoo Daryaei nogal opportunistisch de hemel in. Tegelijkertijd beweren ze echter dat men hier, met name het huidige kabinet, mensen met dezelfde religieuze achtergrond als zij uitsluit en dat een hoofddoekje een zelf gekozen identiteit is.

Dat wringt bij mij. Hoe kan iets dat ginds in Iran richting vrouwen via dwang, sancties, mishandeling (waaronder verkrachting) en dood wordt afgedwongen, hier opeens een uiting van vrijheid zijn? Hoe kan datzelfde waarmee men vrouwen in Afghanistan compleet en onherkenbaar inpakt en op straat het zingen en spreken verbiedt hier een identiteit zijn? Hoe kan diezelfde ideologie een vrouw tot eigendom van een man verklaren waarmee hij kan doen wat hem goeddunkt?

Hebben sommige vrouwen daarginds misschien door wat het werkelijk betekent en zijn ze zo dapper om met gevaar voor eigen leven daartegen te protesteren, terwijl ze hier de “vrijheid” nemen om zich daaraan te onderwerpen?

Die tekenen van misogynie die we ginds waarnemen, hebben we in deze wereld niet nodig, laat staan een ideologie die ze ondersteunt en propageert!

***

Donald Trump werd gekozen tot president van de Verenigde Staten. Een golf van afschuw gaat door links Nederland, als ware het dat Hitler opnieuw aan de macht gekomen is en Poetin er een trouwe bondgenoot bij heeft gekregen om heel het linkse ideaal aan gruzelementen te gooien. Men vindt het een schande dat mensen van een voorbeeld-natie uit een soort reactiviteit voor “het kwaad” hebben gestemd. Net zoals bij ons in November vorig jaar…

Ja, ja, het is een zware last om een door jezelf toegeëigend moreel gelijk te verdedigen tegen zulke dwazen…

Hebben ze echt voor het “kwaad” gestemd, dan? Feit blijft wel dat Trump zijn vorige termijn geen enkele oorlog of regime-change actie is begonnen, in tegenstelling tot zijn voorgangers. Dat klinkt naar mijn idee positief.

Wederom merk ik dat meningen tegenwoordig zwaarder wegen dan feiten en dat mensen dito gepolariseerd reageren. Jarenlange vriendschappen vallen er zelfs ten offer aan. Wrang hoor: Ontvrienden uit menings-nijd. Een gematigde en genuanceerde mening die de optie voor vrede open laat, wordt niet meer geaccepteerd. Gij zult partij kiezen of sterven in eenzaamheid!

Zucht… Ontvrienden: Een heel vreemde reactie op de mening van mensen die ik zelf heb leren kennen als weldenkend, genuanceerd en ervoor beducht om niemand doelbewust te kwetsen.

Ontvrienden is iets raars. Je loopt een tijdje met elkaar op als pelgrims langs de levensweg. Het is zo, er kan een splitsing optreden, je wegen (😉 naar hetzelfde doel) kunnen zich scheiden, maar je haakt met “officieel” ontvrienden nog even een pootje, want in deze gepolariseerde tijd is een ex-vriend blijkbaar domweg een vijand geworden.

Ach, dat toont de leegheid van vriendschappen op social media weer eens aan. Hoe zit het dan in real life? Net zo deprimerend? Of zijn de tijdlijnen nu echt uit elkaar aan het groeien?

Muziek in de Luie Stoel

Ik kom een curiositeit tegen op de mp3 speler. Romantic Guitar Quartets van The English Guitar Quartet, een album uit 1990. Een kwartet met een basgitaar, twee conventionele gitaren en een “sopraan”-gitaar.

1990, dat doet me een beetje denken aan de gloriejaren van het Segovia Kwartet met Joop Koek, Saskia Spinder, Frank Meijer en mijn toenmalige gitaarleraar Ed Westerik. Het enige klassieke kwartet met een fanclub. Làààng verleden tijd!

The English Guitar Quartet ontstond in 1978 en was oorspronkelijk een ensemble van studenten van het Britse conservatorium Royal Academy of Music. Ja, als ik op Facebook kijk, bestaan ze blijkbaar nog steeds, zelfs na de Covid-jaren. 😉 Nee, de heren zien er nu niet meer zo jong uit als op de platenhoes.

De samenstelling van het kwartet is uitstekend geschikt voor het spelen van arrangementen van strijkkwartetten zoals in de achtergrondmuziek, het Allegretto uit de Arpeggione Sonate van Franz Schubert (1797 – 1828).

Een Arpeggione is overigens een kruising tussen een cello en een gitaar. Het zessnarig instrument ziet eruit als een cello en kan gestreken worden, maar heeft wel een gitaar-toets met fretten. De gitaarbouwer Stauffer ontwierp het instrument in de negentiende eeuw.

Boek op Schoot

Al bladerend op mijn ereader stuit ik op Wetenschap als Nieuwe Religie van de wiskundige/statisticus Ronald Meester. Het boek kwam begin 2022, midden in de coronacrisis uit. Ik besteedde er in Schermloze Avond van 27 Juli 2022 al aandacht aan.

Ik had die naam onlangs nog gezien en opeens wist ik het. Hij is samen met Marc Jacobs de auteur van een geruchtmakend onderzoeksrapport over de relatie tussen oversterfte en covid-vaccinaties. Met de conclusies van dit onderzoek in de hand is het verbijsterend dat de overheid de vaccinatie en boostercampagne gewoon doorzet zonder nou eens echt onderzoek te doen of al dat boosteren wel zo goed voor ons is.

De resultaten van dit onderzoek werden direct daarop uiterst knullig en onwetenschappelijk “bestreden” met het NIVEL onderzoek dat later werd teruggetrokken en nog wrakkiger opnieuw gepubliceerd. Wat iets zegt over het gevaar dat de gevestigde orde in het werk van Meester en Jacobs zag.

Het was inderdaad tijdens de coronacrisis dat de wetenschap haast religieus werd geloofd, waarbij net zoals in veel klassieke religies andere meningen of bevindingen als ketterij werden verguisd en vervolgd. Terwijl het in de wetenschap juist zo is, dat je met waarnemingen moet bewijzen dat jouw hypothese waar is en dat er continu discussie mag zijn over die waarheid.

Ik begin het boek nogmaals te lezen. Dat is niet verkeerd, want dan vallen details op die je eerder hebt gemist.

Een van de zeer interessante details was het verschijnsel vooringenomenheid, een houding die we tegenwoordig massaal tegenkomen en waaraan ik me zelf vast ook schuldig maak. De interpretatie van op zich wetenschappelijk correct bepaalde feiten kan zwaar beïnvloed worden door een bias. De beruchte waarnemer in de theorie van Einstein die de interpretatie van de waarneming beïnvloedt.

Meester’s observatie is dat een (initiële) vooringenomenheid het heel moeilijk maakt om een overtuiging te veranderen. Daardoor kan hard bewijs toch niet landen en is er veel harder bewijs nodig voor zaken die buiten de bias vallen dan zaken die er binnen zitten.

Dat zie je nu ook rond de oversterfte, die Meester en Jacobs in relatie tot de covid-vaccinaties hebben onderzocht. De vooringenomenheid dat alleen vaccins ons van covid zullen redden zorgt ervoor dat tegengeluid totaal niet landt, bijwerkingen worden genegeerd en echt ter zake kundig wetenschappelijk onderzoek uitblijft.

Het enge daaraan is, dat je vooringenomenheid middels gerichte propaganda moedwillig in een gemeenschap kunt injecteren, ongeacht de gevolgen. Dat is ook het doel van propaganda. Dat deden ze niet alleen in vroeger tijden! Het is niet voor niets dat overheden gedragswetenschappers in dienst hebben om de introductie van bepaalde maatregelen en overtuigingen te begeleiden. Het juiste beeld op het juiste moment kan en zal de publieke overtuiging een bepaalde kant op masseren.

Dat zagen we tijdens de coronacrisis met de ongevaccineerden, die als zondebok werden opgevoerd en met QR-codes werden gestigmatiseerd.

Dat zien we met de oorlog in Oekraïne, waarbij de opportunistische expansiepolitiek van de NAVO sinds de val van de Sovjet Unie plots is vergeten en Rusland als de agressor wordt gepresenteerd. Wel, de Amerikanen zouden toch ook niet stil zitten als Mexico een lidstaat werd van een Chinees defensiepact en mogelijk wat raketjes uit Peking zouden opstellen?

We maken het nu mee met de Palestina-demonstraties waarbij de rol en de activiteiten van Hamas en Hezbollah wordt vergoelijkt als vrijheidsstrijd en de Israëliërs, die zich uiteraard moeten verdedigen tegen de nogal dodelijke manifesten van deze organisaties, als agressor  worden beschouwd samen met alle Joden die buiten Israël leven.

Dat zien we ook met de klimaatdiscussie. De overstromingen in Spanje werden wel heel snel aan de huidige klimaatveranderingen door menselijke invloeden geweten. En dat terwijl in die streken heel wat menselijke beïnvloeding (dammen en dijken) ongedaan was gemaakt om iets “weer terug te geven aan de natuur”.

Ik lees met interesse verder.

Gitaar op Schoot

Ik pak vandaag een paar oude boeken op van Maria Linnemann. Leuk maar niet ontzettend gemakkelijk materiaal. Ja, ik was een heleboel vergeten van jaren terug toen ik de stukken voor het eerst speelde. Leuk om te merken dat na een paar keer doorspelen de herinnering toch terugkomt.

Knutselen met Blokjes

Zou de zuurstof van de astronauten op het maanoppervlak nog toereikend zijn voor het gereedkomen van de Lego Maanlander 10266? Even de adem inhouden.

Ik zoek de poten en de raketmotor van het landingsgedeelte uit de stapel blokjes. Ditmaal geen slecht humeur van me, de constructie verloopt vlekkeloos. Hoog tijd voor het bemanningsverblijf.

Ik zag op Youtube nog een leuk filmpje over de software ontwikkeling van de Apollo Guidance Computer, waarvan een exemplaar in de Maanlander ingebouwd zat. Met deze computer bestuurden de astronauten middels een toetsenbordje en een Spartaans display het gehele proces.

Het hele softwarepakket werd geschreven in Assembler taal (ja, dat herinner ik me nog van de 6800 en 68000 CPUs). Alle routines waren uitgebreid voorzien van commentaarregels waarbij humor en diepzinnigheid van de programmeurs de ruimte kreeg. Shakespeare citaten, grapjes uit films, pakkende opmerkingen, van alles zat ertussen.

Wonderbaarlijk dat deze software paste in een computertje met de rekenkracht van een calculator, maar toch met een paar zaken zoals een vroege multitasking die tegenwoordig gemeengoed zijn.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik verder met het derde verhaal uit De Antwerpse Romans van Hubert Lampo (1920 – 2006), getiteld Een Geur van Sandelhout uit 1976.

In dit verhaal is de ik-persoon de auteur zelf. Hij zit in het proces van de verfilming van zijn boek De Komst van Joachim Stiller. Hij gaat op weg met de regisseur en zijn medewerker naar op bezoek naar de scenarioschrijver voor een nadere kennismaking. De goede man woont in een klein dorpje ten zuiden van Parijs, een hele rit vanaf Antwerpen.

De auteur lardeert zijn verhaal met flashbacks en herinneringen. De terugreis via een restaurant in Parijs verloopt niet zonder oponthoud, zodat de hoofdpersoon diep in de nacht in Antwerpen terugkeert op de plek waar hij zijn auto heeft achtergelaten. Met een lege accu omdat hij de lampen heeft aangelaten. Er zit niks anders op dan in de auto te overnachten, op dat uur is er geen wegenwacht.

Hij wordt wakker in en verwarde stemming. Plots is hij terug in het Antwerpen in de tijd van zijn eerste huwelijk met Mary, op weg naar de school waar hij onder leiding van een tirannieke directeur op een lagere school lesgeeft. In die tijd heeft hij een stille bewondering opgevat voor een bibliothecaresse in de buurt.

Hij beschouwt zichzelf als een laffe hond, niet in staat om te ontsnappen aan het door hem gehate onderwijzersbestaan, de heerszuchtige directeur, en een huwelijk waar zijn schoonmoeder de dienst uitmaakt.

De directeur haalt hem uit de klas voor een onderhoud. Daarin verwijt deze hem gebrek aan plichtsbesef, speculeert hij op een verhouding met de bibliothecaresse en dreigt hij dat aan zijn vrouw te melden.

Dat wekt de auteur uit zijn lethargie. Hij kaffert de directeur uit en neemt zich voor ontslag te nemen. De opmerkingen maken hem echter attent op de bibliothecaresse die hij heimelijk bewondert. Hij gaat erlangs en daar blijkt dat zij ook voor hem gevoelens koestert waarbij de titel verschijnt, haar parfum heeft de geur van sandelhout. Hij raakt in tweestrijd en gaat ondanks de verleiding toch naar huis.

Daar haalt de schoonmoeder hem het bloed onder de nagels vandaan en haar dochter kiest partij voor haar. De schoonmoeder belt de school en hoort dat de directeur door een hartaanval om het leven is gekomen, waarop ze de schoonzoon van moord beschuldigt. Daarom besluit de hoofdpersoon weg te lopen uit het huis dat ze met die schoonmoeder delen. In een café ontmoet hij een man die hem wel helpen wil met zijn auto. Startkabels brengen leven terug en de auteur rijdt midden in de nacht naar huis en zijn latere vrouw Lucia en vraagt zich af of hij die dag in zijn verleden gedroomd heeft.

😉 Ik ben nog niet ver genoeg in het verhaal om te lezen wat er met zijn relatie met de bibliothecaresse is gebeurd. De rol van die plotselinge tijdsverschuiving is me nog niet duidelijk. Ik heb echter nog wel wat pagina’s te gaan.

Lampo’s stijl is iets korter geworden, hij schrijft wat minder wijdlopig in zoete Vlaamse termen. Desondanks zijn de sfeertekeningen treffend, alhoewel in dit verhaal het sprookjesachtige van de magische realiteit wat minder is.

Volgende keer meer!