Muziek: We are the Ones van het album Soul Nectar 2 van Diane Arkenstone

20 November 2024

Witpietprotest, Genezende Muziek en het legendarische Thule

Schermloze Avond Twee Twee Twee. Warempel, het is een beetje winter met natte sneeuw. Waterkoud. Met nieuwe bandjes onder de auto kunnen we er weer tegen. Mensen zijn erg vroeg met de kerstlampjes in de straat. Mmmm, de smaak wordt er niet beter op met die vieze flitsende kleurtjes.

Opmerkelijk

De hetze tegen Zwarte Piet door Akwasi en zijn kompanen van KOZP neemt steeds groteskere vormen aan.

De roetveegpieten zouden “te wit” zijn en nog steeds tekenen dragen van blanke racistische superioriteit. Wat nu? Moet er opeens meer zwart op de gezichtjes? Wat gaat het worden? Half-om of toch maar weer helemaal zwart? Of streven zij soms complete omvolking van de Pieterbazen na?

In Almelo werd op het laatste moment de karakteristieke Zwartepietenhaardracht een bron van conflict. De voorzitter van de Almelose Sinterklaasintocht, de heer Kroeskop (😊 😊 Wat toevallig) moest op stel en sprong alle kroeskop-pruiken laten vervangen door steile haardracht om een disruptieve invasie van de Akwasi Brothers te voorkomen.

Ja, in Almelo is altijd wat te doen… En niet alleen met stoplichten.

Wat gaan we nu krijgen? Kun je straks ook bij de kapper als niet-zwarte geen kroesje meer laten zetten omdat dat een “walgelijke racistische karikatuur” zou zijn waarmee witmensen als een soort overwinningssymbool kunnen pronken?

Over karikatuur gesproken: Al eerder werd in Nijmegen bakkerij ’t Kraayennest aan de schandpaal genageld omdat hun marsepein-Pietjes diezelfde “walgelijke racistische karikatuur” zouden voorstellen. Nou, als je de foto bekijkt, ziet het er eerder appetijtelijk uit, mmmm, lekker marsepein!

De Sinterklaasfiguurtjes lijken wel heel erg op Frans Timmermans. Maar ja, da’s onrecht tegen een blanke, ook al is ie lid van het inclusiviteitsvriendelijke Groenlinks/PvdA, dat kan de Akwasi Brothers weinig schelen.

Tegelijkertijd blijken de Akwasi Brothers zich plots te interesseren voor buitenlandse politiek. Met kreten als Free Palestine (hee, waar is het Nederlands gebleven?) en een paar passende vlaggetjes en sjaaltjes hopen ze ook daarginds de zwarte pieten uit te drijven. Palestina? Wonen daar niet die Hamas-racisten die zo ontzettend inclusief zijn richting de homo-gemeenschap? KOZP staat er gekleurd op.

😉 Ja, het woord racisme/racistisch/racist is hard op weg om het woord duurzaam dit jaar te passeren als Meest misbruikte Woord van het Jaar. Die Akwasi-ketels kunnen niks anders dan anderen verwijten dat ze te weinig zwart zien. Da’s ook racisme in de misbruikte betekenis van het woord.

Wellicht wordt het tijd om de Akwasi Brothers op permanente vakantie naar Ghana te sturen, daar heeft hun voorman nog geliefde familie zitten die hem graag terugziet. Kunnen zijn maatjes hem mooi helpen met verbinden. Ze hadden vanuit Middelharnis zo de boot kunnen nemen.

***

Nee maar, Pieter Omzigt keert weer terug in de Kamer. Per omgaande nog wel.

Twee weken terug ving ik al iets op terwijl ik mijn stramme zwemspieren oefende in het Babbelbaantje in het Hengelose Twentebad. Twee oudere heren waren tussen de slagen door in druk gesprek gewikkeld over De Terugkeer van Pieter en dat ze bepaalde NSC-subsidies beter aan het Twentebad konden doneren dan ze in Den Haag spenderen.

😉 Oi, vooruitziende blik of inside job?

Hij zal wel moeten, nu een NSC-staatssecretaris en twee Kamerleden het voor gezien houden wegens de “racistische sfeer” in het parlement. Dan ben je zo je bijdrage aan de meerderheid kwijt. De dames hebben wel lang genoeg deel uitgemaakt van de scene om een riant wachtgeld te ontvangen, dus ze hoeven zich geen zorgen te maken dat ze geen kerstboom en wintersport meer kunnen betalen.

Het doet me een beetje denken aan de “wachtgeld-escapes” van Kamerleden uit de LPF-tijd. Het inmiddels vijftigjarige Simplistisch Verbond had hier een mooie kreet voor: Geen Gezeik, Iedereen Rijk!

☹ Maar, dat geldt dan toch ook voor ons?

Muziek in de Luie Stoel

Na wat bladeren in de albums op de mp3 speler stuit ik op Soul Nektar 2 van Diane Arkenstone uit 2018.

Ze pakte voor het eerst een gitaar toen ze zeven jaar was. Daarna kwamen er diverse instrumenten bij, waaronder keyboards, synthesizers, fluit, percussie en haar eigen stem.

Een hartafwijking met diverse bijbehorende operaties speelde haar in haar jeugd danig parten. Daarmee maakte ze bijna-dood ervaringen mee. Door die ervaringen kreeg ze een hang naar en inspiratie voor healing muziek. Met die healing muziek gooit ze hoge ogen in de new-age sfeer, met 34 solo-albums als resultaat.

Bovendien werkte ze in diverse new-age bands mee, zoals Enaid, Enalem, Adventure Cargo, Ah Nee Mah en de projecten van haar ex-echtgenoot David Arkenstone. Dat werd een bijdrage aan zo’n dertig albums erbij.

De CD toont aan hoe je met de juiste opname- en edit-apparatuur in je eentje een uitgebreide instrumentatie kunt realiseren. Het is knap om alles te synchroniseren zodat de hartslag bewaard blijft. De muziek heeft de kenmerken van meditatiemuziek, veel herhaalde patronen en een zeer goede drumcomputer, zo te horen.

Achtergrondmuziek wordt We are the Ones, een nummer dat bij mij in ieder geval goed werkte om in een trance te raken, lees lekker in de luie stoel in slaap te vallen.

Boek op Schoot/Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik ben vandaag in voor ontspannen lezen, dus komt er geen moeilijke materie op schoot. Deze keer lees ik uit De Kinderen van Moeder Aarde van Thea Beckman, een trilogie uit de tachtiger jaren van de vorige eeuw.

Thea Beckman (1923 – 2004) was een gevierd jeugdboekenschrijfster uit de jeugd van mijn kinderen. Ze werd bekend met Kruistocht in Spijkerbroek, een gangbaar jeugdboek uit de zeventiger jaren.

Historische settingen waren haar specialiteit, ze gebruikte onder meer de Honderdjarige Oorlog, de Kruistochten en her Rampjaar 1672 als achtergrond. Wat dat betreft is de Thule trilogie, waarvan De Kinderen van Moeder Aarde het eerste deel is, als toekomstroman een vreemde eend in de bijt.

Het boek speelt zes eeuwen na de Derde Wereldoorlog die het grootste deel van de menselijke beschaving heeft verwoest nadat een kernoorlog het evenwicht zodanig had verstoord dat de aardas verdraaide.

Haar omschrijving van de kernoorlog is betrekkelijk klinisch. Eerste dag: 2 miljard doden. Tweede dag idem dito. Op de derde dag meer dan de helft van de wereldbevolking dood en een groot aantal van de overlevenden niet meer tot langdurig overleven in staat. Een nucleaire winter reduceert daarop de resterende mensheid tot barbaarse bendes die elkaar om eten afslachten. Daarna duurt het nog generaties voordat er geen mismaakte kinderen meer geboren worden.

Door de aardas-omwenteling, door mensen in Thule de Wraak van Moeder Aarde genoemd, krijgt Groenland een vriendelijk klimaat. De gletsjers ontdooien en onthullen een vruchtbaar land voor een kleine groep overlevenden. Deze stichten Thule, een zelfvoorzienende staat waarin vrouwen de macht hebben omdat de oorlog het inzicht heeft gebracht dat mannen er een potje van maken als ze de baas kunnen spelen. Een staat waarin technologie een ondergeschikte rol vervult, de natuur wordt geëerbiedigd en samenwerking, dienst en wederdienst, de voornaamste valuta is. Daarnaast speelt intuïtie een belangrijkere rol dan ratio en er is weinig standsverschil.

Inderdaad, in de zeventiger jaren was de angst voor een atoomoorlog duidelijk aanwezig, het Ban de Bom symbool stamt uit de zestiger jaren en bleef sindsdien actueel. Nu wordt de Wraak van Moeder Aarde (d.i. het klimaat) als voornaamste angst geprojecteerd, waarbij men gemakshalve buiten beschouwing laat dat de atoomarsenalen nu helemaal garant staan voor totale vernietiging, ook van de elite die meent dit spelletje te kunnen spelen.

De Kinderen van Moeder Aarde noemt dit speelse nucleaire “knopjesdrukken” reeds in de context van de reden waarom Thule geen mannelijke regering kent. We zien nu een nieuw voorbeeld van dit gevaarlijke spel, een Amerikaanse president die de deur naar wereldwijde escalatie open zet nadat hij bij de verkiezingen is verslagen, als wraak op de keuze van het volk, nog vlak even voordat zijn opvolger aan de macht komt.

De hoofdpersoon van het boek is de prins Christian, de zoon van de Thuleense koningin. Zijn voornaamste taak is om de dynastie van de vrouwelijke staatshoofden te garanderen door bij een streng geselecteerde vrouw een dochter te verwekken. Iets dat zijn vader in eerste instantie wel lukte, maar de koningsdochter kwam door een ongeluk om het leven, zodat zijn zoon die rol nu krijgt.  Uitvoerende macht heeft hij niet.

Christian raakt echter verliefd op Thura, een meisje uit het gewone volk en begint daarmee zijn opstandigheid tegen de vrouwelijke overheersing te ervaren waardoor ook zijn vader is vertrokken en in de rimboe verdwenen. In het begin van het verhaal ontmoet hij op een reis zijn vader die als woudloper vanuit de wildernis komt voor bevoorrading. Ze hebben een ongemakkelijk gesprek over liefde en wat je daarbij voor lief neemt.

In het oude Europa ontstond na de oorlog het rijk Baden aan de oevers van het Bodenmeer. Deze duidelijk Pruisisch geïndoctrineerde staat maakt dezelfde fouten als de grootmachten van voor de oorlog, met hebzuchtige bovenklasse, onderdrukking van het werkvolk, oorlogszuchtige expansiedrang en massaal misbruik van grondstoffen, waardoor het land verpietert. De macht is daar aan de mannen, met de Egon, een tiran, als hoofd van staat. Rangen en standen zijn uiterst belangrijk.

Een zekere professor Kunz bestudeert de kaarten van de oude wereld en vermoedt dat er in het oude Groenland nieuwe mogelijkheden zijn voor expansie van het rijk. Belust op eigen roem en eer gaat hij op weg met een oorlogsschip als “vredesonderhandelaar”.

De problemen beginnen zodra dit schip bij de hoofdstad van Thule aankomt. Christian maakt kennis met de offensieve en klasse-gecentreerde mentaliteit van de Badense officieren, ook al heeft hij ook bewondering voor hun technologie. Hij wil hun goede bedoelingen vertrouwen. Door hun rücksichtslose gedrag richting mens en dier verandert hij van gedachten.

Het komt tot een confrontatie waarbij het Badense oorlogsschip uiteindelijk op de rotsen vaart en de overlevende bemanning in Thule moet blijven om ontdekking van het land door het thuisfront in Europa te voorkomen. De expeditie zal dan als verloren worden beschouwd.

Of dit altijd blijft werken, is nog de vraag, de trilogie heeft nog twee boeken meer. Christiaan en zijn vader weten ondertussen de vrouwen ervan te overtuigen dat ook mannen kunnen meebeslissen over het reilen en zeilen in Thule.

Opvallend aan het boek is de ideologische en emotionele diepgang waarbij ook het contrast tussen mannelijk en vrouwelijk scherp wordt aangezet. Heel anders dan de jeugdboeken uit mijn jonge jaren, die meer een stichtelijk en eenzijdig karakter hadden.

De complexe mannelijke en vrouwelijke karakters in dit verhaal ervaren strijd en moeilijke afwegingen, bijvoorbeeld dat in een geweldloze maatschappij geweld soms toch nodig is. En dat een vrouwelijke heerschappij en volledige bescherming van de natuur zijn blinde vlekken heeft en mannen en vrouwen het dus samen in overeenstemming op gelijk niveau moeten zien te rooien.

De maatschappijen van Thule en Baden zijn in scherp contrast. Thule is een utopie met scherpe kantjes, Baden is een dictatoriale autocratie die met geen mens rekening houdt. Dat laatste tekent de karakters van een aantal Badeners in het verhaal, alhoewel er ook positievere geesten onder de bemanning zitten, die aansluiting vinden. Die worden echter door hun officieren als verraders gezien.

Leuk om te lezen en verrassend voor een jeugdboek uit die tijd. Nog twee delen te gaan.