Muziek: Molto Moderato e Cantabile uit de Piano Sonate D894 van Franz Schubert, gespeeld door Paul Lewis

27 November 2024

Schoolstrijd, Schubert en een mislukte Invasie

De laatste Schermloze Avond van deze maand, nummertje tweehonderd drie en twintig alweer. Een bewogen week na mijn in procedures gestrande rechtszaak, En jawel, het werd nog een dagje een beetje winter met sneeuw die vrijwel direct weer weg dooide. Kleindochter Iris kon nog net een mini-sneeuwpop maken.

Opmerkelijk

Op een middelbare school in Bladel mondde een conflict tussen leerlingen uit in een politieactie waarbij uiteindelijk alle mannelijke leden van een bepaald gezin werden opgepakt wegens gewelddadig gedrag.

Twee broers hadden het begrepen op een leerling, waarop de conciërges ingrepen. Daarop verzetten de beiden de bakens richting de conciërges, daarin bijgestaan door nog een toegestormd zusje. De politie was inmiddels gebeld en pakte de kinderen op. Daarop kwamen de ouders en nog een grote broer verhaal halen, waardoor het opnieuw tot agressie kwam. Alleen de moeder ontliep de arrestatie waarbij tasers nodig waren om het volk in bedwang te houden. Een hele heisa op de school. Slachtofferhulp is ingeschakeld.

Tja, de familie-eer staat bij een bepaalde bevolkingsgroep blijkbaar zo hoog in het vaandel dat ze helemaal vergeten zijn dat ze hier geen geweldsmonopolie hebben.

Waarom haalde dit landelijk de dagbladen? Omdat het een uiting was van de onlangs veelgenoemde integratiecrisis, het gezin bleek van allochtone afkomst. De kranten zwegen echter hardnekkig over de oorsprong van deze mensen, je moet het integratieprobleem toch niet op de spits drijven, nietwaar? Op X gingen echter de maskers van de videootjes af. Of zouden ze AI hebben toegepast?

Hoe dan ook, de ietwat krampachtige nieuwspresentatie heeft een averechts effect, zodat men eerder in het probleem gelooft dan in het succes van integratie. Blijft men in vage termen, dan vermoedt/weet men dat er iets achter zit, benoemen ze de zaak, dan weet men het zeker en hebben we weer stof voor een week lang tweede kamer debatten over gebruik van woorden.

😉 Inderdaad we worden continu gealarmeerd en bezig gehouden met crises waarbij je altijd naar iemand kunt wijzen. De gangbare methode om het volk eronder te houden. Divide et impera. Als je het volk een beetje kwaad maakt, zijn ze door de verhitting beter te kneden. IJzer moet je immers smeden als het heet is?

Ik denk opeens aan een situatie begin negentiger jaren van de vorige eeuw. Mijn vader was hoofd van een basisschool in Amsterdam Nieuw-Zuid en was daar als onderwijzer annex bestuurder prima op zijn plek. Focus lag op onderwijs, voor bestuur was precies een dagdeel gereserveerd, exclusief vergaderingen. Dat ging prima, totdat het Departement eiste dat scholen een leerplan maakten en hij daardoor in de ambtelijke bureaucratie verstrikt raakte.

De school moest wegens een dalend leerlingenaantal met een aantal andere scholen fuseren, waardoor het een nogal multiculturele leeromgeving werd. Dat heeft mijn vader geweten. Hij raakte niet alleen zijn klas kwijt (hij moest tot zijn verdriet full-time directeur worden, met nog zwaardere leerplannen), maar kwam ook in aanraking met het getij van de tijd.

Een woedende allochtone ouder uit een bergachtige regio aan de Middellandse Zee in de buurt van de Straat van Gibraltar kwam verhaal halen op de lage cijfers van zijn kroonprins. Hij weet het aan de kwaliteit van het onderwijs en weigerde te geloven dat de leerprestaties van zijn oogappel ver beneden de maat waren en dat er ook niet zo veel wil om te leren in zat. De discussie raakte verhit en de allochtoon kwakte prompt een stoeptegel op mijn vaders voet.

Zes weken gips en dito arbeidsongeschiktheid voor Pa, want autorijden of sprinten om de bus en tram te halen gaat niet zo goed met een danig verzwaarde voet.

De kwestie schijnt destijds gesust te zijn om het ideaal van de opkomende linkse multiculturele samenleving in de hoofdstad niet al te zeer te schaden. Bij mijn weten kwam er nooit een aangifte wegens geweldpleging aan te pas. Theedrinken en erkennen dat jouw eigen cultuur ondergeschikt is aan het “ideaal” was toen al het parool. Daar hoefde je het Parool niet eens voor op te slaan.

Die “kunst” is inmiddels in Amsterdam blijkbaar geperfectioneerd. En slaat ook in Den Haag toe. Een slechte zaak: Ook onze Nederlandse cultuur is het bewaren waard.

***

Het begint ergerlijk te worden, dat Black Friday syndroom dat uit de Verenigde Staten is overgewaaid. Volgens de legende was deze dag vlak voor de feestdagenmaand de laatste gelegenheid om uit de rode cijfers in de zwarte te komen.

Nu domineert de kreet de etalages en mijn mailbox. Koop, koop, nu met Black Friday nog goedkoper, schreeuwen de advertenties.

Een nieuwe beweging? Black Prices Matter? 😉 Dan mogen ze wel eerst de BTW hier verlagen.

Muziek in de Luie Stoel

Ik vind een stukje klassiek op de mp3-speler: Schubert Piano Sonatas gespeeld door Paul Lewis. Een goede keus voor de stormachtige sfeer die Conall over het land brengt. Nee, de windkracht is nog niet zo zwaar dat de naam Conan (je weet wel, de strip-barbaar) op zijn plaats is.

Franz Schubert (1797 – 1828) schreef tijdens zijn korte leven binnen veertien jaar meer dan duizend stukken voor orkest, kamerensembles, vocaal ensemble, opera en piano.

Schubert leefde onder berooide omstandigheden, zijn vader moest negentien kinderen onderhouden en tijdens zijn eigen werkzame leven daarna lachte het fortuin hem niet toe, hij worstelde levenslang met schulden. Een door geldgebrek gedwongen slechte transactie met een hebberige muziekuitgever maakte het er niet beter op. Gelukkig had Schubert vrienden die van tijd tot tijd financieel bijsprongen.

Des te verrassender is zijn muzikale erfenis die men tot de Romantiek rekent. Weliswaar bleef hij trouw aan klassieke vormen, maar introduceerde hij duidelijke vernieuwingen die horen bij die stroming. Juist wegens die klassieke vormen werd hij door de mainstream na zijn dood niet voor vol aangezien.

Achtergrondmuziek wordt het Molto moderato e cantabile uit de Fantasie Sonate D894. Zeventien minuten, dus je kunt de blog rustig lezen.

Gitaar op Schoot

Ik ga voor ontspanning, vanavond. Ik studeer wat muziek voor de volgende opname en blader in Guitar Poems van Giuseppe di Girolamo, een leuke verzameling stukken waarin poppy arpeggio’s een belangrijke rol spelen.

Ik sluit de excursie af met Songs from the Heart van Maria Linnemann. Iets lastiger materiaal dan Girolamo, maar fijn om te spelen.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Wederom combineer ik nuttig met vermaak met het tweede deel uit de Thule trilogie van Thea Beckman (1923 – 2004): Het Helse Paradijs.

In De Kinderen van Moeder Aarde wist het Thuleense volk de dreiging van een Badens oorlogsschip te verijdelen en de overlevenden in de maatschappij op te nemen, zodat de expansionistische Badense staat niets over Thule zou horen.

In Het Helse Paradijs doen de Badeners een nieuwe poging met een eskader oorlogsschepen. De verovering van Thule lukt echter niet door de subtiele maar zeer effectieve tegenstand van de bewoners, die de natuur en het terrein aan hun kant hebben. Juist door die selectief tegenstrevende natuur wordt Thule een hels paradijs. Daardoor eindigt het verhaal zoals het eerste deel, de overlevende Badeners worden opgenomen in het Thuleense volk zodat het Badense thuisfront niets verneemt van de resultaten van de veldtocht.

In dit boek zijn de tegenstellingen tussen de vrij geweldloze Thuleense maatschappij en het Badense militarisme scherper. Volstrekte geweldloosheid blijkt na de oorlogsmisdaden van de indringers geen optie meer, wat de geweldloze bevolking moreel belast.

Ze hebben echter geen keus. De Thulenen schakelen op subtiele wijze de natuur in en maken gebruik van de onkunde van de Badeners die zelf thuis geen natuur van betekenis meer kennen. Hierdoor decimeren ziektes en wilde dieren het invasieleger. Ze maken de invasievloot onklaar met hulp van dolfijnen en hongeren de vreemdelingen uit. Dat dwingt hen uiteindelijk tot overgave.

De feitelijke hoofdpersoon in het verhaal is de Badense taalkundige Kilian die mee moest om de taal te analyseren. Via die taal en de moeilijke gesprekken met de Thulenen leert hij hoe bekrompen de Badeners zijn in hun al te viriele veroveringsdrang. Hij kiest uiteindelijk de kant van de Thulenen, omdat de Badense totalitaire arrogantie alleen maar problemen brengt, tot een directe dreiging voor zijn leven toe.

Het boek ademt een beetje de sfeer van de tweede feministische golf uit de zestiger en zeventiger jaren. Die kwam onder meer in het geweer tegen de mannelijke dominantie in (openbaar) bestuur en politiek. De door vrouwen gedomineerde maatschappij in Thule staat model voor hun idealen, ook al laat Beckman ook zien dat voor een goede maatschappij in Thule samenwerking met mannen nodig is.

Thea Beckman was overigens geen actieve feministe in de beweging (ook al was ze wel lid van de Dolle Mina’s), maar ze leefde wel als feministe, een vrouw die haar eigen ding deed tegen de maatschappelijke conventies in.

In haar jeugd kreeg ze geen vervolgopleiding omdat men vond dat de spinazieacademie voldoende was voor een huisvrouw die ze toch worden zou. Van de weeromstuit stopte ze passie in het schrijven, met een hele rits artikelen en boeken als resultaat en begon ze na haar vijftigste alsnog met een vervolgopleiding aan de universiteit waar ze sociale psychologie studeerde en afstudeerde op het effect van jeugdliteratuur op het gedrag van de jonge lezers.

Die eigenzinnigheid komt terug bij de belangrijke personages in haar boeken.