Dat Mistige Rooie Beest van Rogier van Otterloo in een arrangement door Cor Bakker
30 December 2020
Mistig Rood Beest en Toekomstvoorspellen
De laatste Schermloze Avond van dit jaar: Nummer 23.
Ik moet me daar wel even toe zetten. Ik heb vakantie deze week, dus dan is het ritme anders. Het is toch gelukt, ik heb genoeg te doen vanavond: Een wandelingetje in maanlicht, koffie met Cointreau, muziek in de luie stoel, gitaar en het leesboek zorgen ervoor dat de tijd vliegt.
Na het wandelingetje en de koffie geniet in muziek in de luie stoel. Ditmaal echt easy listening: de debuut-cd van Cor Bakker.
Mijn eerste kennismaking met Cor Bakker was op de muziekavond van de Deldense vereniging Het Nut. Wij zijn daar lid van geworden omdat ze interessante lezingen en muziekavonden verzorgen in het Parochiehuis in Delden. Het is een opvallende vereniging, ik behoor er met mijn bijna 64 jaar tot de jongeren.
Op die avond nam Cor Bakker ons mee langs zijn muzikale loopbaan. Met humor in licht Amsterdams accent (hij komt oorspronkelijk uit Landsmeer, het “Gallisch dorpje” dat zich nog steeds verzet tegen opslokken door buurman Amsterdam) en lichtvoetige pianomuziek presenteerde hij een onderhoudende muzikale autobiografie. Hoe hij begon als klein jochie op de piano, kennismaakte met Louis van Dijk en gaandeweg de muziek in ging en via online pianolessen probeerde om anderen mee te trekken in zijn passie voor de piano.
In zijn muziek is de invloed van Louis van Dijk zeer duidelijk, de jazzy speelsigheid, de improvisaties en sommige wendingen vormen een duidelijk erfenis. Bakker sprak dan ook met waardering en liefde over zijn oude leermeester die inmiddels overleden is.
Bakker’s eerste cd staat vol met arrangementen van Nederlandstalige liedjes en muziek ban eigen bodem zoals Het Dorp van Wim Sonneveld, Op een Mooie Pinksterdag van Andre van den Heuvel en Leen Jongewaard, Hilversum 3 van Herman van Veen en Dat Mistige Rooie Beest van Rogier van Otterloo. Vlot gearrangeerd met hier en daar een jazzy knipoog en ook sprankelend gespeeld.
Toen ik tiener was, had ik eerlijk gezegd een hekel aan Nederlandstalige liedjes. Titels zoals Ik lig op mijn Kussen stil te dromen en Huilen is voor Jou te laat spraken me niet tot de verbeelding en de muziek had naar mijn enigszins jeugdig elitaire idee een hoog volks hoempapa gehalte. Uiteraard realiseerde ik me niet dat de teksten van de Engelstalige liedjes net zo banaal waren, want ik beheerste niet voldoende Engels om dat te merken.
Later stelde ik mijn mening bij. De Nederlandse muze kent tal van liedjes die echt goed zijn en ook de juiste snaar raken. Sommige snaren worden immers slechts beroerd in je moerstaal. En zo krijg je de weemoed en nostalgie van Het Dorp en Op een Mooie Pinksterdag en de vrolijke weemoed van Hilversum 3, of liever gezegd de tijd daarvoor toen bouwvakkers nog opera-aria’s floten in plaats van de straat op stelten te zetten met techno-boemboem op de bouwradio.
Titelsong van dit blog is Het Mistige Rooie Beest, onderdeel van de soundtrack van Turks Fruit, een verfilming van het gelijknamige boek van Jan Wolkers met Rutger Hauer en Monique van der Ven in de hoofdrollen. Rutger Hauer is inmiddels overleden, Monique van der Ven is still going strong. Ja, als je naar dat jonge stel in Turks Fruit kijkt, merk je dat de tijd bepaald niet stil staat. Okee, het titelplaatje van de blog straalt hun jeugd nog uit.
Jan Wolkers lezen was in mijn middelbareschooltijd net geaccepteerd als literair lezen voor de lijst. Mijn vader had de boeken van Wolkers allemaal in de kast staan (hij was groot liefhebber van de Nederlandse letteren), dus ik hoefde niet naar de bibliotheek. Zodoende las ik Terug naar Oegstgeest, Turks Fruit en Kort Amerikaans voor de lijst en kende ik de verhalen al voordat ze verfilmd werden.
De film Turks Fruit zelf was in mijn tienerjaren min of meer een schandaal waar menig bioscoopbezoeker gniffelend naartoe ging. In die film hadden ze het zo maar over neuken en de schets van de penis van de hoofdpersoon als souvenir voor een liefje bracht een lach in iedere zaal. Mijn ouders gingen er dus naartoe, ikzelf mocht er nog niet in vanwege de leeftijdsgrens, maar werd wel nieuwsgierig. Uiteraard heb ik later de film zelf gezien en waargenomen dat die erotiek een mooie franje was, maar dat de sfeer rond het mistige rooie beest en haar tragisch einde de kern van het verhaal vormt.
Gastspeler in deze versie van dit stuk is Jean Toots Tielemans, die al meespeelde in de filmmuziek zelf. Ook hij is al overleden. Ik kom aardig in een oudejaarsstemming, geloof ik.
Tijd voor het boek. Ditmaal 21 Lessen voor de 21e Eeuw, de laatste van het drieluik van Yuval Noah Harari. Daar komen de problemen, milieucrisis, klimaatcrisis, overbevolking, technologische ontwrichting en mogelijk een wereldbevolking die zich dood verveelt en/of wordt overheerst door een biologisch geüpgradede elite. Dit boek kwam uit voor de coronacrisis de aandacht trok, dus mogelijk moet hij een stukje herschrijven.
Uit zijn vorige boeken bleek al, dat in zijn optiek de mensheid nogal een wissel trekt op de biosfeer van de Aarde. Ik denk ook dat onze huidige consumptiedrang niet zo door kan gaan, op gegeven moment is de koek op en kunnen we elkaar gaan afmaken in de strijd rond de eerste levensbehoeften. Het is daarbij de vraag waaraan de wereld het eerst ten onder gaat: vervuiling of een klimaatcrisis. Voer voor weer een aantal complottheorieën.
Hij schetst globalisatie en culturele vermenging als onvermijdelijk. Een Islamitische Staat wil dan terug naar het Arabië van de zesde eeuw, maar ze maken gebruik van het gedachtengoed en de economische middelen van deze tijd. Ze jagen zodoende een achterhaald ideaal na, je kunt nu niet meer terug in de tijd, je hebt stroom en internetproviders nodig voor je onthoofdingsfilmpjes via de Smartphone. Hij stelt dat globale samenwerking de enige weg is om de komende problemen met milieu en technologie aan te pakken. Tja, dan moet eerst de globalisatie als economisch slavernijprincipe worden getransformeerd in iets waar mensen terecht in geloven.
Kortom, ook dit boek stemt me enigszins somber. Een volgende keer ga ik iets vrolijkers lezen.
Het is vakantie, dus heb ik meer tijd en zin in de gitaar. Ik stuitte op Internet op drie delen Comme des Chansons van Thierry Tisserand, een alleraardigste collectie van licht populaire gitaarstukken die niet ontzettend moeilijk zijn. Een mooie gelegenheid om direct voor de muziek te gaan. Doorspelen van de collectie is echt leuk, ik ga een paar stukjes opnemen.
En zo sluit ik de Schermloze Avonden van 2020 af…
Ik hoop voor jou, beste lezer, en ook voor mij, dat 2021 een beter jaar wordt, met wederom een nieuwe voorraad Schermloze Avonden. Daar heffen we, net zoals het Turks Fruit koppel op het plaatje, het glas op!