Muziek: At the Races van Nightnoise op het album At the End of the Evening

5 Februari 2025

Niks op te merken, een Glimlach en de Ring

Schermloze Avond 233. We zijn Januari alweer uit. Een maand genoemd naar Janus, een Romeinse god die zowel voor- als achteruit kon kijken. 😉 Dat zou handig zijn bij beleidsvorming, met alleen naar de toekomst kijken kom je er niet.

Na twee dagen matige zonneschijn hangt de mist er weer. Verhalen over chemtrails en weermanipulatie duiken op. Of zou het door de windmolenparken op zee komen die bewolking veroorzaken? Het laatste woord over dit soort “vergroening” is nog niet gezegd.

Opmerkelijk

Heel opmerkelijk: Deze week heb ik het nieuws niet in de gaten gehouden op opmerkelijke zaken. Ik had er een keertje totaal geen zin in. Bovendien was ik druk met het samenstellen van een (fysiek) fotoalbum, de voordelige aanbieding daarvoor eindigt volgende week. Dus dat wordt scannen, bewerken, samenstellen en tekstcommentaar schrijven voor mijn jeugdfoto’s.

 😉 Zodoende voor de trouwe maar soms geërgerde lezers en lezeressen: Deze week dus geen reële of vermeende complot theorieën.

Muziek in de Luie Stoel

Blader, blader, daar is ie dan. At the End of the Evening van Nightnoise. Ik begin de avond ermee, vlak na een lekker maaltje zelfgemaakte erwtensoep. De stoel in de luie stand en spelen maar.

Nightnoise was actief in de zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw. De band combineerde traditionele Gaelic volksmuziek met jazzy en klassieke vormen in een New-Age sfeer. Daarmee konden ze goed terecht bij het new-age label Windham Hill. Uiteindelijk nam Nightnoise zes albums op bij dit label voordat de band in 1997 stopte met eigen platen opnemen.

Achtergrondmuziek wordt At the Races, een van de meest “Gaelic” nummers op deze CD.

Boek op Schoot

Voor mijn verjaardag kreeg ik van Erna een mooi boek: Met een glimlach de wereld rond, bespiegelingen van Marcel Messing. Met fraaie illustraties van Marianne van den Dungen.

Nee, nee, Messing’s glimlach is zeker niet de holle huichelachtige grijns van Rutte waarvan Wim de Bie in zijn programma Nationale Mental Coach veertien jaar geleden al een prachtige persiflage maakte.

Marcel Messing (*1945) is een bekende in esoterisch Nederland en tevens bij sommigen omstreden als wappie en vermeend verspreider van complottheorieën rond een boosaardige elite. Hij werd bekend door zijn boek Worden wij Wakker? uit 2006. Toentertijd zagen velen dit als een verzameling complottheorieën, maar nu blijken een aantal zaken domweg realiteit te zijn geworden. Uiteraard werd ik door dit alles extra nieuwsgiering naar de inhoud van het boek.

Het boek bevat een zestal bespiegelingen met als slot het gedicht Bekentenis van een Dwaas. Een van de interessante bekentenissen is: In God geloof ik niet/In een wereld vol bijgeloof/Is alles ongelooflijk. Inderdaad, er is blijkbaar heel wat geloof in bijgeloof veranderd.

Ik lees in de eerste drie bespiegelingen.

Kleine Filosofie van de Glimlach handelt over het echte contact van hart tot hart waarbij de glimlach een rol speelt. Verhalen uit het Boeddhisme verluchtigen het geheel. In Het Geheim van Geven en Ontvangen behandelt Messing de kosmische wet Wat je geeft, krijg je weer terug, die overigens ook voor slechte zaken geldt, al met al de basis van karma. Hij stelt de exorbitante verrijking van enkelen ten koste van velen aan de kaak. Bij hen is de balans verstoord.

Ik kom halverwege het hoofdstuk Haast en Stress. Hij beschrijft daarin de mechanisering van het leven, de tijdsdruk, de ketening aan de onnatuurlijke tijd, de effecten van de online dictatuur en de uiteindelijke digitale dementie met het gedrag rond de Smartphone als uitingsvorm.

Inderdaad, ik verbaas me zelf steeds meer daarover. Op straat zien mensen niks, alleen maar dat schermpje. Ook in de vrije natuur hangen ze aan dat ding en klagen over gebrek aan bereik als de antenne te ver weg staat. Ieder vrij moment moet worden opgeofferd aan het netwerk uit angst om iets te missen.

Ik ken de aantrekkingskracht van het ding, ik heb er zelf ook een. Gelukkig zonder Internet buiten de deur, maar ja, binnen is er wifi en dan kun je snel even Iks kijken. Om al snel tot de conclusie te komen dat het Niks is. Ook vanwege die aantrekkingskracht hou ik schermloze avonden. 😉 Ha, Ontken ik nu mijn eigen verslavingen?

In de vorige eeuw vond ik Internet een interessante plaats van ontdekking (ik ontdekte er de linkverslaving, voor je het weet ben je een uur aan het surfen). Nu probeert men “uit veiligheidsoverwegingen” dit ooit vrije netwerk om te vormen tot een soort ring van Sauron: Een netwerk om allen te vinden en in duisternis te binden… Met het geldende mainstream narratief zonder conflicterende (wappie-) meningen als nieuwe duisternis.

Plus een Internet van de Dingen waarbij men jouw gedrag, meningen en aanvaardbaarheid kan baseren op gegevens die apparaten zoals slimme meters, net-verbonden wasmachines en converters van zonnepanelen aan derden kunnen verschaffen.

Messing maakt mooie bespiegelingen waarbij ik me probeer te herinneren wat ik met mijn vrije tijd deed voordat er een computer was. Wat niet zeggen wil dat het alleen maar mineur is, deze website zou niet mogelijk zijn geworden zonder de technologische ontwikkelingen. Ik doe er nu dingen mee die ik in de vorige eeuw niet voor mogelijk had gehouden.

Je moet alles in dit boek wel even laten bezinken, het is geen ontspannende lectuur. Het is geen boek om de hele avond te lezen.

Gitaar op Schoot

Ik speel wat poppy stukjes van Di Girolamo en richt me speciaal op doorbindingen. Ik ben geneigd om er onbewust overheen te spelen, waardoor het effect vermindert. Toch zijn ze essentieel om de melodie uit het tokkelpatroon te halen.

Dat vraagt aanpassingen in de vingerzetting, iets langer vasthouden, iets later verplaatsen. Daarbij blijkt Di Girolamo’s eigen vingerzetting lang niet altijd optimaal.

Verhaal voor het Slapen Gaan

De weg gaat nog altijd door in In de Ban van de Ring van JRR Tolkien (1892 – 1973). Ik lees voor een deel herinnering en voor een deel nieuw detail. Het blijft een mooi en meeslepend verhaal.

In het beraad bij Elrond in Rivendel biedt Frodo aan om op reis te gaan om de ring te vernietigen. Hij krijgt reisgenoten mee, Sam, Pepijn, Merijn, de dwerg Gimli, de elf Legolas, de mensen Arathorn en Boromir en de tovenaar Gandalf.

Een poging om de Roodhoornpas in de Nevelbergen over te steken mislukt door slecht weer. Daardoor is het gezelschap gedwongen door de dwergenmijnen van Moria te trekken. Hier worden ze opgejaagd door Orks van Sauron en een Balrog, een mythisch wezen uit de tijd van het kwaad Morgoth. Gandalf weerstaat het monster, maar valt in de afgrond.

De reisgenoten kunnen ontsnappen en komen terecht in het elfenrijk Lothlórien. Daar kunnen ze een tijdje bijkomen voordat de reis verder gaat.