Muziek: Berceuse uit de Escenas Poéticas van Granados, gespeeld door Douglas Riva op piano
12 Februari 2025
Vrouwenbesnijdenis, Netcongestie en Straatvoetbal
Aflevering 234 van Schermloze Avonden. Een bezoekje aan een streetsoccer toernooi van mijn kleindochter zorgt voor een iets andere invulling dan normaal.
Opmerkelijk
Vrouwenbesnijdenis is een duivelse “traditie” die oorspronkelijk uit donker Afrika lijkt te komen, maar ook in landen daarbuiten en zelfs in (migranten) Nederland voorkomt. Verminking van haar geslachtsorgaan zorgt voor levenslang pijn, juist bij het bedrijven van liefde. Een walgelijk voorbeeld van vrouwenonderdrukking dat bij ons terecht Vrouwelijke Genitale Verminking heet. Een strafbaar feit.
Deze “traditie” en vooral het gedachtengoed daarachter moet naar mijn mening per direct van de wereld verdwijnen, goedschiks dan wel kwaadschiks. Wellicht helpt het om een parallel verschijnsel daarvan, de culturele mannenbesnijdenis, ook uit de wereld te bannen.
Voor mensen die menen dat dit soort praktijken de wil van hun godheid is, zeg ik simpelweg: Als hij/zij/het dat werkelijk zo gewild had, was dat wel in de schepping verwerkt. Mensen zijn niet nodig om vermeende “ontwerpfoutjes” van een godheid naar eigen fantasie te “corrigeren”.
Om verdwijnen van deze afschuwelijke praktijk aan te moedigen hebben we op 6 Februari een Zero Tolerance Day op vrouwelijke genitale verminking.
Burgemeester Halsema van Amsterdam luisterde hiertoe een evenement in De Balie op. In haar redevoering nam ze afstand van vrouwenbesnijdenis die blijkens in Amsterdam steeds vaker voorkomt.
Afstand? Nee, niet helemaal, zij meende tot besluit dat je toch ook met begrip moest omgaan met eeuwenoude tradities.
Hallo Femke, wat voor dag was het ook alweer? Zero Tolerance!
Ik heb totaal geen respect of begrip voor diegenen die de “eeuwenoude traditie” van vrouwelijke (en mannelijke) genitale verminking in stand wensen te houden. Ze begaan een geweldsmisdrijf. Opsluiten of deporteren, zou ik zeggen, dit soort gewoontes hoort niet in Nederland.
***
Netbeheerder Stedin en energieleverancier Eneco moedigen in Zeeland mensen aan om op zonnige dagen hun zonnepanelen uit te zetten om “het net niet te belasten” in de strijd tegen netcongestie. Die mensen krijgen zelfs geld om dat te doen.
😉 Zou dit bedrag de terugleveringskosten soms overstijgen? We blijven Hollanders, nietwaar, ook al wonen we in Zeeland.
Volgens Stedin waren de deelnemers uiterst gemotiveerd om hiermee de “energietransitie tot een succes te maken.” Een van de participanten hoopte zelfs dat dit uitschakelen in de toekomst automatisch zou gaan gebeuren. De energiemaatschappij hoopt deze vrijwillige afschakelactie uit te breiden.
Dus: Een dak vol zonnepanelen zet je uit als het mooi weer is. Een duidelijk achter de wagen gespannen paard dat op die wijze hinnikt dat energietransitie met een op levering gerichte infrastructuur een illusie is. Weggegooid geld.
Dit brengt me op een idee voor onze CO2 emissiebeperkingsgelovigen: Geef mensen geld als ze stoppen met ademen op dagen dat de Air Quality Index laag is. Uiteraard niet vergeten om de uitstootvermeerdering door crematie achteraf in de uit te keren premie te verwerken. Buiten adem voor een ander… Bekende slogan, niet?
***
De Ramandan, de Islamitische vasten, neemt een steeds grotere plaats in bij supermarkten in Nederland. Het is namelijk een glimlachend verdienmodel. Men biedt allerlei halal-hapjes te koop aan om de run op de eettafel voor en na de Mekkaanse zonsondergang te ondersteunen.
Ook onder Islamieten in Nederland zijn er arme mensen. Daarom houdt de Jumbo op het Kanaleneiland in Utrecht een Ramandan-inzamelingsactie voor (Islamitische) gezinnen die zich geen feestelijke Iftar (diner na zonsondergang in Mekka) of Suhur (ontbijt voor zonsopgang in Mekka) kunnen veroorloven.
Hallo Jumbo, hoe zit het met de rest van de Nederlanders? We hebben toch ook nog een voedselbank voor iedereen? Dit halal-inzamelingsgebeuren ziet er naar mijn idee nogal exclusiverend uit.
***
Ik stuitte deze week op een interessante term: Stochastisch Terrorisme. Eerst dacht ik dat het een nieuwe wiskundige uitdrukking was, Verschrikkende Statistiek bijvoorbeeld, speciaal erop gericht om mensen bang te maken. Dat zie je bijvoorbeeld bij klimaatmodellen waarbij waarschijnlijkheid in de media regelmatig tot zekerheid wordt verklaard.
Stochastiek heeft te maken met waarschijnlijkheidsrekening en statistiek. Het woord gissingskunst is in deze context ook gangbaar. Oftewel, je doet een gooi met een zekere waarschijnlijkheid, want wat niet kan is nog nooit gebeurd.
De Tweede Kamer kreeg een onderzoeksrapport van de stichting RAND, een Europese not-for-profit onderzoeksinstantie met Amerikaanse wortels. De titel was een variatie op het Feyenoord clublied: Van Woorden naar Daden.
Het rapport beschrijft een onderzoek naar de mogelijke consequenties van al dan niet verhulde en/of gecodeerde demoniserende, dehumaniserende of denigrerende (social) media uitingen in termen van geweld en terrorisme.
Gaat een tweet mogelijk leiden tot een moordpartij in het Binnenhof? Hoe zeker is dat?
😉 Apart, vroeger zeiden ze altijd “schelden doet geen zeer.” Nu zijn ze bang voor ieder woord.
RAND bekijkt dit aan de hand van een drietal “praktijkgevallen”, de bestorming van het Capitool, de fakkeldrager bij de woonstede van Kaag en de aanslag van Stephan Balliet in Halle in Duitsland.
Heel opmerkelijk aan de keuze van deze gevallen is dat het voorbeelden zijn van “rechts” terrorisme dat is aangevuurd door uitingen op social media. Iets dat het goed doet bij de linkervleugel.
Opmerkelijk is hierbij de afwezigheid van voorbeelden van links terrorisme en religieus -bijvoorbeeld Islamistisch- terrorisme, een lacune die RAND in de conclusie overigens toegeeft.
Jammer, ik zou best benieuwd zijn naar de samenhang tussen uitingen op Cestmocro en antisemitisch geweld in Amsterdam.
Conclusie van het rapport is dat Stochastisch Terrorisme een ongelukkige term is en dat meer onderzoek noodzakelijk is.
Toch zie ik hier de zoveelste trend om onder het mom van better safe than sorry iedere uitlating op social media onder een vergrootglas te leggen via bijvoorbeeld weinig transparante kunstmatige intelligentie algoritmen. Dat riekt naar complete surveillance, het stochastisch terrorisme van de “good boys”. Maar ja, hoe goed zijn die dan echt?
***
Onder grote belangstelling nam men een zogenaamde Focus-flitser in gebruik. Deze camera zou beter kunnen detecteren dat je een Smartphone gebruikt in de auto, een verkeersovertreding waar 430 Euro boete op staat.
Direct kende men deze camera allerlei magische eigenschappen toe. Hij zou de overtreder met de Smartphone in de hand kunnen herkennen en direct een boete toesturen. Men beweerde zelfs dat je al beboet kon worden met je hand in je haar. Uiteraard werd ik nieuwsgierig naar de technologie. Gezichtsherkenning? Kunstmatige intelligentie?
De soep bleek niet zo heet te worden gegeten. De camerahoek is iets anders zodat je beter zou kunnen zien of een bestuurder een Smartphone in de hand heeft. Om dat vast te stellen is nog steeds menselijke beoordeling van de beelden nodig.
Het is wel zo, dat er alweer meer surveillance camera’s boven de weg hangen. Staat daarmee ook gezichtsherkenning en trajectsurveillance in de steigers?
Achtergrondmuziekje
Ditmaal geen muziek in de luie stoel. Ik pak bij het schrijven Escenas Poéticas van Enrique Granados (1867 – 1916) gespeeld door Douglas Riva op piano.
Granados was een van de Spaanse componisten in de groep rond Felipe Pedrell (1841 – 1922) die zich inzette voor een herleven van Spaanse traditionele muziek in klassieke composities. Granados behandelde deze muziek op zijn eigen en ook romantische wijze, waardoor hij in zijn eigen land de bijnamen onze Schubert en Spaanse Chopin kreeg.
De invloed van “buitenlandse” romantici zoals Schumann, Schubert en Chopin is duidelijk in Escenas Poéticas, een suite in zeven delen. Achtergrondmuziek wordt het eerste deel Berceuse.
Street Soccer onder dak
Kleindochter Iris doet ook dit jaar met meisjes uit haar klas mee aan het street soccer toernooi voor basisscholen. Met teams van vier speel je op een klein speelveld met flexibele randen er omheen, zodat je kun caramboleren met de bal. De vloer is wel hard.
Haar team heet De Bitterballetjes, vader heeft speciale shirts laten maken. De kinderen hebben daarnaast een mooi spandoek gemaakt, dus ook de aanmoediging is rond.
De locatie is een hangar op de voormalige en binnenkort mogelijk weer actieve Vliegbasis Twente. Binnen zie ik allerlei overblijfselen van het verleden van de basis, motoren van de straalvliegtuigen die daar hebben gevlogen, een oude Mig-straaljager, een foto in de toiletruimte van Gloster Meteors, de eerste straaljager van de Nederlandse luchtmacht. Ik ben er ooit weleens geweest begin tachtiger jaren op excursie in de tijd dat er nog Northrop NF5 straaljagers gestationeerd waren, voor de F16 tijd.
De vliegtuigen zijn weg, nu zijn er een groot aantal voetbalveldjes afgezet en de eetwarenstal staat paraat met drinken en friet. Alles is vol in bedrijf, joelen, juichen, aanmoedigingen alom. Met op de achtergrond, nou ja achtergrond, de dreun van discoklanken afgewisseld door aankondigingen van wedstrijden.
Iris haar team slaagt erin om alle voorrondewedstrijden te winnen en gaat door naar de finalerondes die morgen gepland staan.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Verder en verder gaat het met In de Ban van de Ring van JRR Tolkien (1892 – 1973). In het eerste deel De Reisgenoten trekken Frodo en zijn reisgenoten door het elfenrijk Lothlórien en zakken de grote rivier de Anduin af naar het Zuiden. Halverwege zullen ze een besluit nemen welke kant ze op gaan naar Mordor.
Zo ver komt het niet. Boromir, een van de reisgenoten, probeert de Ring van Frodo af te nemen. Voor deze tot bezinning kan komen, vlucht Frodo met het voornemen om de queeste naar Mordor alleen te volbrengen. Sam merkt dat en volgt zijn meester, zodat ze samen het gezelschap verlaten.
Inmiddels vallen er Orks aan. Boromir valt, de Orks nemen de andere hobbits gevangen en voeren ze weg. Hiermee eindigt het eerste deel.
In deel twee, De Twee Torens, stelt Aragorn vast dat hij heeft gefaald. De drie overgeblevenen van het gezelschap, Aragorn, Gimli de Dwerg en Legolas de Elf bezorgen Boromir een uitvaart en gaan dan op jacht achter de Orks. De weg van Frodo ligt nu buiten hun bereik.
Na een afmattende achtervolging ontmoeten ze de ruiters van Rohan die de Orkbende had verslagen. Van de Hobbits vinden Aragorn en zijn makkers echter geen spoor.