Muziek: Due Tramonti van het album Eden Roc van Ludovico Einaudi

19 Februari 2025

Lijkkistritueel en lamlendigheid

Schermloze Avond 235. Mijn hoofd zit nogal dicht en ik ben blij dat ik een rijke voorraad zakdoekjes en kruidenthylenol heb. Vanavond ga ik vroeg naar bed. De donderdag-deadline voor deze aflevering ga ik zeker niet halen.

Opmerkelijk

Ik heb deze week moeite met kopij voor deze rubriek na het zien van de Hamas-media-freakshow rond de “uitwisseling” van de Israëlische gijzelaars. Ditmaal was het een wrang en misselijkmakend afzichtelijk ritueel met doodkisten. Daarin zaten naar verluidt een oude man en een moeder met twee kinderen, waarvan eentje nog een baby. Mijn misselijkheid werd groter toen later werd gemeld dat de moeder was verwisseld met het lijk van een anonieme Palestijnse en dat de kinderen al lang geleden gewelddadig om het leven waren gebracht.

Tja, geen slechte ruil voor Hamas, een paar doodkisten tegen een groot aantal levende gevangen strijders. Die zich opnieuw kunnen inzetten, niet voor de vrijheid van hun volk, maar voor hun beoogde totale vernietiging van het door hen gehate Joden ras.

Ik had oorspronkelijk een stukje geschreven dat me bij publicatie op X ongetwijfeld op een aanklacht en mogelijk veroordeling was komen te staan omdat daar het woord Apenheul in voorkwam. Zo’n aanklacht gaat -mits in de juiste context- tegenwoordig vrij gemakkelijk, hebben we bij Raisa Blommestijn kunnen zien. Opmerkelijk is daarbij dat de krasse politieke uitspraken van haat-imams richting de vernietiging van het Jodendom slechts met zeer grote uitzondering het gerecht bereiken.

😉 Maar helaas, ik publiceer niet op X en had deze week te weinig ruggegraat om dat hier te doen. Oi, de spellingchecker reageert, blijkbaar vindt de moderne Nederlandse linguïstiek dat je meer ruggen nodig hebt voor een enkele graat. Jawel, ruggengraat kun je niet alleen!

Het is deprimerend om te zien hoe de plaatselijke bevolking uitzinnig de handelingen toejuicht. Waarbij ze hun barmhartige en genadevolle god in vreugde aanroepen om wraak te nemen op hun eeuwig vervloekte tegenstanders onder de volkeren van het boek. En dan die vrolijk dansende kindertjes bij de vampiershow. Geïndoctrineerd tot hun eigen dood…

Ik vraag me werkelijk af wat de Hamas-leiders daar met dit soort freak-shows willen bereiken. Het stoot mij compleet af, net zoals die triomfantelijke filmpjes van 7 Oktober 2023. De beelden van die dode naakte Joodse vrouw die door de straten werd gesleept vervulden me al met afschuw. Dit georkestreerde ritueel met al die gemaskerde strijders met hun Jihad-bandjes en die joelende menigten voegen daar nog een graadje aan toe, ook richting de religieuze ideologie die achter deze bandjes zit. Er is sinds de barbaarse tijden van de zevende eeuw daarin blijkbaar weinig veranderd.

Als ik dit zo zie, vraag ik me af wat al die schreeuwende Palestina-demonstranten hier eigenlijk beogen: Dat dit Hamas-tuig aan de macht blijft, soms? Palestina wordt nooit vrij zo lang Hamas daar zit.

Algemene triestheid. De lust van het verder schrijven van deze rubriek ontging me dus deze week.

Muziek in de Luie Stoel

Met mijn duffe hoofd heb ik duidelijk behoefte aan iets rustigs in de luie stoel. Dat vind ik in Eden Roc, een album uit 1999 van Ludovico Eunaudi. Einaudi is een Italiaanse pianist en componist die zich in het genre van de minimal music beweegt. Hij heeft een aantal soundtracks op zijn naam staan. Ik maakte kennis met zijn muziek via de bewerkingen van Jeroen van Veen voor piano.

De titel van het album is de naam van een luxe hotel, waarbij het onduidelijk is of het om de accommodatie in Antibes, Ascona, Hawaii of Rhodos gaat. De nummers op het album zijn genoemd naar bekende locaties of bekende hotels.

😉 De achtergrondmuziek Due Tramonti is niet vernoemd naar locatie of hotel, maar naar een gebeurtenis waarmee men vaak reclame maakt in de folders: De gelegenheid om de zon in de zee te zien zakken.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Zoals gezegd, zaten er zoveel watten in mijn hoofd, dat ik lekker vroeg naar bed ging. Dus geen boek en gitaar op schoot. Kopje Kamillethee, een doos tissues en een zakje Fisherman’s Friend voor de keel op het nachtkastje en de ereader op schoot.

Ik ga verder met In de Ban van de Ring van JRR Tolkien (1892 – 1973). De Twee Torens schiet al op. De Hobbits Pepijn en Merijn ontsnappen aan de orkbende en vluchten het bos van Fangorn in. Daar ontmoeten ze de gelijknamige Ent, die erg boos is vanwege de activiteiten van buurman Saruman, de afvallige collega van Gandalf om zijn burcht Isengard tot Ork-kazerne om te toveren. De Enten organiseren een vergadering en besluiten tegen Isengard op te trekken.

Aragorn, Gimli de Dwerg en Legolas de Elf ontmoeten in datzelfde bos van Fangorn hun verloren metgezel Gandalf. Deze had de Balrog van Moria uiteindelijk toch overwonnen, maar had geruime tijd nodig voor herstel. Samen besluiten ze naar Koning Theoden van Rohan te trekken om hun hulp aan te bieden tegen Saruman en zijn hulp te vragen tegen Sauron.

Gandalf weet de koning te bevrijden van de slechte invloed van de raadgever Slangtong, een vazal van Saruman. Theoden knapt zienderogen op en neemt het bevel van een leger tegen Saruman op zich. Die mondt uit in de slag van de Hoornburcht en door hulp van de Enten uiteindelijk tot de val van Saruman.  Hetgeen in de verfilming aanleiding is tot vele gewelddadige special effects.

Na der slag worden de reisgenoten verenigd, op Sam en Frodo na, die zelfstandig richting Mordor worstelen.

Tolkiens werk is lastig samen te vatten. Beperken tot de hoofdverhaallijn haalt heel wat details weg die je juist bij herlezen beter waardeert.

😉 Ik kan er in ieder geval goed op slapen.