Muziek: The Road to You van het album Images of Metheny van Jason Vieaux
26 Februari 2025
Eretitels, Metheny en gebroken Stokjes
De 236e aflevering van Schermloze Avonden. Het blijft ’s avonds steeds langer licht, wat vandaag extra opviel door het onverwachte mooie weer. Sneeuwklokjes en krokusjes laten hun kopjes aarzelend zien. De Lente is in aantocht. Nee, nee, ik maak er geen klimaatalarm van. Dat doen er al genoeg.
Opmerkelijk
Verkiezingen in Duitsland. Een aardig percentage voor Alternative für Deutschland, maar niet voldoende voor een aardverschuiving. Desondanks zien sommigen hier de bruinhemden alweer door de straten marcheren op de klanken van het lied van een zekere Horst Wessel. Vaandel hoog en rijen hecht gesloten? 😉 Tja, dat zie je hier alleen bij Palestina-demonstraties en de evenementen van Extinction Rebellion.
Net zoals hier eet men de soep niet zo heet als die is opgediend. Verkiezingsbeloften, zoals die van gesloten grenzen, ontkent men direct. Mooi, dan kunnen we nog steeds in Duitsland tanken. Tot daar de pleuris uitbreekt vanwege de verhoogde CO2 belasting. Want Wir Deutschen denken Auto.
***
De eeuwwisseling bracht de eretitel Des Vaderlands voort voor dichters, denkers, theologen, fotografen en stripmakers. Het was wel een titel met een knipoog, een imitatie van het Angelsaksische Poet Laureate.
Ooit kreeg men die titel op basis van de wil van het gewone volk, maar al snel kwamen er commissies tussen die de literair en cultureel analfabete gewone Nederlanders moesten behoeden voor foute keuzes.
Vaderland? Wat is dat? Het wokisme woekert voort en verklaart deze aanduiding van de identiteit van een volk tot een laakbare exclusieve term en verstopt dit achter de kreet ouderwets. De titel moest opeens Der Nederlanden worden. Des Pays Bas, zouden de Fransen zeggen.
Als we over ouderwets spreken, is de term de Nederlanden dat zeker. Men gebruikte die term namelijk voor het gebied van Nederland, België, Luxemburg en een aantal Noordelijke departementen van Frankrijk. Na de val van Napoleon bestond er kortstondig een Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, totdat de Belgen zich afsplitsten en er gewoon Nederland overbleef.
😉 Aha, ik bespeur een verborgen ambitie: De wokies willen wellicht een Duizendjarig Rijk der Nederlanden stichten.
😉 Ik zou direct een efficiencyslag willen voorstellen, het ambt Dichter der Nederlanden zou dat van Nederland en België moeten combineren, want beide naties horen bij de Nederlanden. Dat zou mooi te verenigen zijn met de hereniging van Nederland met Vlaanderen. Allemaal Nederlands taalgebied, toch?
Toch lijkt me deze trend niet tot saamhorigheid te leiden. Wat heeft de kreet Dichter der Nederlanden nog voor inhoud als deze fanatici ook het begrip Moedertaal (Nederlands) als exclusief veroordelen? Zeker met het groeiend contingent van mensen die Nederlands weigeren te spreken en zich daardoor buitengesloten voelt.
Muziek in de Luie Stoel
Vandaag stuit ik op Images of Metheny van de gitarist Jason Vieaux.
Pat Metheny (*1954) is een jazz- en fusiongitarist. Zijn vader, moeder en grootvader waren actief in de jazz, zodat hij dit genre met de paplepel ingegeven kreeg. Als tiener begon hij gitaar te spelen en besteedde daar al zijn tijd aan. De vaardigheid die hij daarmee opdeed hielp hem aan een baan als docent elektrische gitaar toen hij 18 was. Blijkbaar was de elektrische gitaar in 1972 nog een unicum op de conservatoria.
Hij richtte een band op en bracht verscheidene solo albums uit. Daarmee ontwikkelde hij een karakteristieke jazzrock en fusion stijl waarin hij ook experimenteerde met gitaarsynthesizers.
Achtergrondmuziek wordt The Road to You, met een tikkie Lation fusion.
Gitaar op Schoot
Hoog tijd om te werken aan mijn voorspeelstukjes voor de volgende gitaaravond. Vorige week was ik verhinderd door een gezellig uitje.
Ik wijd me aan Maria uit de Westside Story in een arrangement van de gitarist J. Langenberg. Ik ga eerst maar eens terug naar het origineel, het oorspronkelijke liedje van Bernstein en Sondheim.
Ik luister twee versies, de film-versie met Richard Reymer en de opname van José Carreras met Bernstein als dirigent. Uiteindelijk spreekt die van Carreras me het meeste aan. Zijn dynamiek is prachtig, zeer expressief.
Hieruit blijkt een interessant verschil. Langenberg’s arrangement herhaalt de coupletten, bij Bernstein’s origineel blijft de begeleiding in stand, maar krijgt de zanger een melodieuze vrijheid.
Daarnaast beluister ik een blijkbaar gangbaar gitaar arrangement van Per Olov Kindgren. Mooi arrangement, en duidelijk moeilijker.
Ik probeer Carreras’s dynamiek te imiteren. Dat lukt niet goed, mijn dynamisch bereik is te beperkt. Duidelijk zacht spelen is een kunst!
Knutselen met Stokjes
Voor Sinterklaas kreeg ik een houtpuzzel, een luchtballon van de firma Robotine. Dit bedrijf heeft een heel assortiment houten 3D puzzels, ooit bouwde ik een mooie stoomlokomotief van dit merk. Dit is een mooie avond om weer eens met stokjes te knutselen.
Van dit pakket leerde ik dat het nuttig is om de handleiding van tevoren door te nemen. Dat blijkt al bij de eerste stappen van de bouw. Langzaam krijgt het ballon-gedeelte vorm.
De onderdelen zijn erg fragiel, terwijl je toch kracht moet zetten om de houtjes op de goede plek te krijgen. Ik ben erg voorzichtig, maar helaas…
Op gegeven moment schiet ik uit en terstond knappen er een aantal onderdelen af. Te dun om te plakken en reserves zijn er niet. Jammer… Het pakket kan in de prullenbak.
Nee, toch maar niet. Ik ga een nieuwe kopen, want ik wil hem wel bouwen. Dan heb ik aan het mislukte deel nog wat reserve-onderdelen. Je kunt niet weten.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Het tweede deel van In de Ban van de Ring van JRR Tolkien (1892 – 1973), De Twee Torens, gaat nu een rustiger fase in met de tocht van Frodo en Sam richting Mordor.
Na de scheiding van het gezelschap trekken Frodo en Sam dagenlang door het bergland van Emyn Muil en vinden met grote moeite een pad naar het zuiden, richting Mordor. Op hun weg liggen nu de Dode Moerassen.
Ze hebben een achtervolger, Smeagol oftewel Gollem, een vorige drager van de Ring, die wordt aangetrokken door zijn “Liefje”. Frodo weet Gollem te bewegen om op de Ring te zweren hen te helpen de weg naar Mordor te vinden.
Ze reizen door de Dode Moerassen en vinden de noordelijke toegang tot Mordor te zwaar bewaakt. Gollem weet een andere weg buitenom, maar verbergt zijn voornemen om de Hobbits te laten aanvallen door Shelob de Spin, een oude vriendin van hem.
Zo reizen ze door het voormalige Gondor district Ithilien en ontmoeten daar Faramir en zijn mannen van Gondor die daar een guerilla oorlog voeren. Faramir zwicht niet voor de verleiding van de Ring zoals zijn broer Boromir, een van de reisgenoten, dat wel deed.
De hobbits en Gollem sluipen richting Mordor via de Spinnenpas en zijn getuige van de uittocht van het leger van de Ringgeesten richting het Westen.
Gollems opzet mislukt. Sam weet de spin Shelob te verdrijven nadat deze Frodo al te pakken had genomen. Sam denkt dat Frodo dood is en neemt de Ring over om zelf de queeste te volbrengen. Tot hij een gesprek tussen Orks afluistert en hoort dat Frodo niet dood is maar verdoofd…
De sfeer van dit deel neemt een duidelijke keer, van de massaliteit van de oorlog tot de intimiteit van individueel overleven.