Muziek: Rondoncino uit de tweede sonate van Centone di Sonate van Paganini, gespeeld door Kraft en Hammer

5 Maart 2025

Coronaherdenking, Oorlogsbudget en Insectenrechten

De tweehonderd zeven en dertigste. Eindelijk hebben we een paar dagen zon, daar was ik behoorlijk aan  toe. Langer licht valt nu echt op. De krokussen in de tuin steken hun kopjes op. De Vlaamse Gaai doet zich te goed aan de pindaslinger in de vijgenboom. Het gaat de goede kant op!

Opmerkelijk

Vijf jaar geleden ontdekte men de eerste coronapatiënt in Nederland onder carnavalsvierders in Brabant. Het begin van de opmerkelijke en traumatische tijd van de coronacrisis.

Hier en daar duiken nu bij wijze van herdenking corona-anekdotes en terugblikken in de media op. Daar blijft het ongelukkigerwijze bij, men evalueert nauwelijks. De heldere terugblik op Corona blijkt een kokendhete brij waar men omzichtig omheen loopt. Heel apart, want normaal worden dit soort rampen achteraf uitentreuren uitgeplozen.

Daardoor blijft het werkelijke effect van de coronamaatregelen mistig. De oversterfte en de kwestie van de vaccinschade blijft buiten de mainstream boeken. Aan de “bewijzen” door de farmaceutische industrie voor veiligheid en effectiviteit van coronavaccins twijfelt een grote groep nog steeds niet. Daarnaast is de zorgcapaciteit nog verder teruggeschroefd terwijl men die in de corona tijd al zwaar onvoldoende achtte.

Het was een tijd waarin de neiging om elkaar de maat te nemen en te cancelen bij onwelgevallige meningen nog veel besmettelijker bleek dan welke corona-variant dan ook. Dat maat nemen was soms zelfs letterlijk, we hadden bij de koffiemachines op mijn werk PVC pijpen van anderhalve meter staan waarmee je kon vaststellen of je wel voldoende afstand hield.

De bodemloze put voor wapens voor een buitenlandse natie, economische oorlogvoering tegen een ander buitenlandse natie en een armoede genererende klimaattransitie vond men blijkbaar belangrijker toen corona in 2023 eenmaal geen gevaar meer leek. Alsof crises de methode zijn geworden om de focus van het volk te richten en wellicht aandacht af te leiden.

Wie de geschiedenis vergeet, moet haar opnieuw beleven, zegt men… Het zou vreselijk zijn als dat met deze crisis gebeurt, zeker voor degenen die ook nu nog onder de gevolgen lijden. Het heeft er helaas alle schijn van.

***

Het onderonsje tussen Zelensky en Trump in de Oval Office in Washington was het onderwerp van de week en reden voor veel MSM om Trump verder te framen. Veel mensen vergaten echter in hun verontwaardiging om de hele persconferentie te bekijken. Daaruit bleek dat de veiligheidsgaranties en herstelbetalingen die Zelensky eiste zodanig waren dat wat voor vredesonderhandelingen dan ook op voorhand zouden mislukken.

Ik begrijp Trump’s reactie en ben het er mee eens. Ik begrijp dat de Russen nooit akkoord zullen gaan met een Westerse “vredesmacht” in Oekraïne. Als je dat toelaat, heb je de NAVO met alle wapens en ambities direct aan je grens staan en als uiteindelijke reactie op die ambitie zijn ze nou net die oorlog begonnen. Een vredesmacht zou een verdere schending van de afspraken met Gorbatsjov c.s. in de vorige eeuw zijn dat de NAVO niet verder naar het Oosten op zou rukken in ruil voor de wiedervereinigung van Duitsland.

De EU raakte in alle staten en willen zelfs 700 tot 800 miljard van ons belastinggeld gaan uitgeven om de defensie op te krikken. Die oorlogshitserij maakt me zeer bezorgd, zeker nu zelfs ons eigen kabinet het niet bezwaarlijk vindt dat onze jongens en meisjes bij wijze van dienstplicht “voor Europa” in den vreemde kapot geschoten kunnen worden.

Die gigantische bedragen stemmen me duidelijk tot nadenken. 700 tot 800 miljard, dat zijn heel wat grondstoffen en een enorme bult arbeid, op te brengen door oppassende en bevlogen burgers. Even afgezien van het kweken van personeel dat al dat moois gaat bedienen. Wat koop je er werkelijk voor? De wankele zekerheid dat je terug kunt slaan zodat de wereld het tien- tot honderdvoudige moet lenen om de schade te herstellen? Wie verschaft die leningen dan?

Met dit soort bedragen denk ik steeds meer aan gebakken lucht die je niet kunt inademen.

Is dit soort acties goed voor de economie? Ik betwijfel het. Hoe betaal je dit? Lenen (uitgesteld belasten tegen vergoeding) en direct belasten. Men praat ons een klimaatschuld aan richting toekomstige generaties, maar deze nog veel venijniger financiële schuld om iemands gelijk in stand te houden blijft buiten beeld. Wie wordt hier nu eigenlijk beter van?

***

Het introduceren van insecten in onze voeding ter vervanging van vlees is een van de punten van de Groene Agenda. Daarvoor moet je insecten kweken en massaal doden om er lekkere kakkerlakburgers van te maken die je vermomd als vlees in de schappen van de supermarkt kunt drukken.

Humor is wel dat juist uit die groene hoek er nu weerstand komt. De actiegroep Wakker Dier vindt dat insecten nu ook rechten hebben en wettelijke garanties voor hun welzijn moeten krijgen. Kriebeltje de Mug mag op de barricaden. De vliegenmepper en de insecticide spuitbus worden verboden.

Opvallend: Insecten die je op moet eten krijgen rechten, degene die je moet bestrijden om zelf anderszins te eten te krijgen, hebben dat niet? Wel, je lost dat simpel op: Stop met die eetbare insectenwaanzin.

En dan maar hopen dat de er geen actiegroep Wakkere Plant het groene cohort komt versterken. Want dan zullen we met al die rechtszaken noodgedwongen op kannibalisme moeten overgaan.

Muziek in de Luie Stoel

Vanavond blader ik langs een stukje klassiek, Centone di Sonate, een set van achttien sonates voor viool en gitaar van Niccolò Paganini. Op drie CDs opgenomen door de gitarist Norbert Kraft en de violist Moshe Hammer.

Niccolò Paganini (1782 – 1840) was een van de vioolvirtuozen van de negentiende eeuw die wegens zijn door zijn lichaamsbouw voor velen onmogelijke techniek de bijnaam Il Diavolo kreeg. Die bijnaam zat hem wel dwars toen een priester hem na zijn dood een Christelijke begrafenis weigerde. Naast een vioolvirtuoos was Paganini een kundig gitarist.

Paganini had een vriend, de gitarist Luigi Legnani (1790 – 1877), waarmee hij weleens optrad en de combinatie viool/gitaar kon uitproberen. Verhaal gaat dat Paganini de Centone voor huismuziek doeleinden had gecomponeerd maar daarbij vooral de vaardigheid van de amateurviolist ietwat overschatte.

Als achtergrondmuziek kies ik Rondoncino uit de tweede Sonate van de Centone.

Boek op Schoot

Ik lees verder in Met een glimlach de wereld rond, bespiegelingen van Marcel Messing. Met fraaie illustraties van Marianne van den Dungen.

Marcel Messing (*1945) is een bekende in esoterisch Nederland en tevens bij sommigen omstreden als wappie en vermeend verspreider van complottheorieën rond een boosaardige elite. Hij werd bekend door zijn boek Worden wij Wakker? uit 2006.

Ik lees de bespiegelingen Geluk dat niet voorbij gaat en Ouderdom en de cultus van de eeuwige jeugd. Geluk zit in kleine dingen, zegt men, maar is niet blijvend. Net zoals de jeugd. Grappig, dan moet ik aan de mode-industrie denken. Aan kunstmatig geluk en een eeuwige jeugd die je kunt kopen als je tenminste genoeg geld hebt. Wat gaat daar een energie in zitten! Ja, als ik er goed over nadenk, zie ik overal verdienmodellen in de spiegels. Die verjongen blijkbaar eeuwig. Maar, hebben we al die glitter echt nodig?

Zucht… Die plannen voor die waanzinnige oorlogseconomie tekent dit stuk wel, geloof ik.

Verhaal voor het Slapen Gaan

De weg gaat altijd door in De Twee Torens uit In de Ban van de Ring van JRR Tolkien (1892 – 1973).

Een tijdje terug heb ik de DVDs van In de Ban van de Ring in een filmversie van Peter Jackson weer eens van zolder gehaald.

Juist door het lezen van de boeken, krijg ik een heel ander beeld van de film. Sommigen zeggen dat je bij een verfilming absoluut het originele boek niet moet lezen. Net zoals anderen zeggen dat je na het lezen van een boek geen verfilming moet bekijken. Dat is ook waar voor deze verfilming. Tja, ik had het oorspronkelijke verhaal al diverse malen gelezen voordat de film kwam en dan vallen er zaken op.

Tolkiens eerste boek en het eerste deel van de filmtrilogie –De Reisgenoten– komen aardig overeen, ook al mis ik het karakter Tom Bombadil en lijkt de verschijning van de elfenvrouw Arwen een overbodige toevoeging in de film.

In De Twee Torens is de afwijking veel groter. Gebeurtenissen en karakters zijn soms storend anders dan in het boek. Okee, het tempo van het boek is langzaam en bedachtzaam en de karakters zijn vrij standvastig. De film gooit gebeurtenissen door elkaar om de vaart er in te krijgen. Er zijn verhaallijnen en extra drama ingebracht om de spanning te verhogen. Karakters zoals Aragorn en Faramir wijken daartoe behoorlijk af. Ook de slag om de Hoornburg is duidelijk anders dan in het boek.

De film blijft een knap stukje werk, ook met de special effects. Iemand die de boeken niet gelezen heeft, zal nergens last van hebben. Persoonlijk vind ik de films wel een vervlakking ten opzichte van het boek.

😉 Mijn eigen beeld van het verhaal is me dierbaar.