Muziek: Arabesca uit 12 Danzas Espanolas van Enrique Granados, gespeeld door Norbert Kraft op gitaar, samen met een orkest.

9 April 2024

Vuurwerkverbod, DGO en Antroposofie

Schermloze Avond 242, een mooi symmetrisch nummer. Een zonnige avond na een genoeglijke middag schoolvoetbal kijken bij kleindochter Iris. Op een muurtje in de zon zag ik de uitgelaten kinderen in de kunstgraswei achter de bal aan rennen. Uit de speakers kwam zestiger-jarenmuziek en de sfeer onder de toeschouwers, ouders en grootouders, was vriendelijk. Nee, hier kan mevrouw Warringa met haar nieuwe Netflix serie Voetbalouders geen inspiratie opdoen voor spanning en intrige.

Opmerkelijk

De Tweede Kamer stemde in met een landelijk vuurwerkverbod, ingaande einde 2026. Nadien mag je met Oudejaar alleen nog maar knalerwten en sterretjes afsteken.

Ik verbaas me al jaren over de bedragen die bij vuurwerk omgaan. Goed, ik geef er zelf geen geld aan uit. Blijkbaar wil men daarboven nu wel bereiken dat men dit geld in werkelijk explosief en vernietigend oorlogsvuurwerk gaat steken, te beginnen met 800 miljard. Een slechte ruil.

Toch lijkt me dit zoveelste verbod nogal naïef. Alsof het probleem automatisch verdwijnt als je het verbiedt. In de Coronatijd zagen we al dat een vuurwerkverbod niks uithaalt en ook nu jatten jeugdigen de Cobra’s bij Pa van zolder om ze het hele jaar door in de buurt af te steken. Hoeveel surveillance moet je gaan instellen om dat te voorkomen? Wellicht moet je weer grenscontroles gaan invoeren om ook vuurwerkimport uit omliggende landen te verhinderen. Dit lijkt op nudging tot een politiestaat, alles in dienst van de “veiligheid”.

Lawaai maken met Oudejaar om het nieuwe jaar in te luiden is een traditie die met name door het vuurwerk sterk is gecommercialiseerd. In mijn jonge jaren waren donderslagen en duizendklappers het zwaarste vuurwerk, tegenwoordig is dat door gretig aanbod en goed verdienen aan de handel uit de hand gelopen met explosieven zoals cobra’s. Ja, dat is vooruitgang. Gain of function, zo gezegd. Wel, daaraan draagt de traditie geen schuld.

Er heerst de laatste jaren echter een trend om klassieke Nederlandse tradities en rituelen om zeep te helpen. Zwarte Piet moest weg en Sinterklaas is omstreden. Kerstmis moet opeens Winterfeest heten. Pasen mag je eigenlijk niet meer noemen. Carnaval is voor tokkies, de rechtgeaarde hoogopgeleide greendealer doet hier niet aan mee. De Christelijke vasten heeft zijn functie verloren.

Ondertussen duiken andere “tradities” zoals de Ramadan op. Iftar en Eid-al-fitr claimen tegenwoordig ongevraagd de publieke ruimte en verschijnen onder lofzangen aan de enige god van de Arabieren zelfs in Christelijke kerken waar men toch een andere god als enige vereert. Wat de profeet Mohammed bij leven in zijn bekeringsjihad in de zevende eeuw niet voor elkaar kreeg, gebeurt hier warempel zonder slag of stoot. En passant bieden die tradities zelfs de gelegenheid voor vlagverbrandingen, doodsbedreigingen richting Israël en verachting voor normen en waarden die niet de hunne zijn.

Een treffende illustratie van het boek Over het verdwijnen van Rituelen van de filosoof Byung-Chul Hang (*1959). Uithollen van eigen tradities en identiteit gaan ten koste van de eigen saamhorigheid en kracht. Met als resultaat zwakte richting culturen die (zelfs gewelddadig) met hun eigen tradities die van ons proberen te overvleugelen.

Is het vuurwerkverbod zodoende wellicht  een nieuwe stap in deze agenda?

***

De gemeente Hengelo komt met een primeur. Het eerste DGO van Nederland voor 1000 personen. Ai, weer die afkortingenmanie. Wat betekent het? Decentraal Georganiseerd Overleg? Defensie Gezondheidszorg Organisatie? Digital Government Research?

We hebben een nieuwe: DGO betekent hier Duurzame Gemeentelijke Opvang. Opvang voor ontheemden, kopt een van de mainstream dagbladen.

Aha, de daklozen krijgen nu woonruimte? Geenszins, DGO is een discreet bedekte term voor een AZC.

Duurzaam is het zeker. Met nadruk op duur. Er moet namelijk voor 21 miljoen verbouwd worden aan een beroemd pand in deze gemeente waar reeds asielzoekers verblijven.

Het bijzondere is, blijkbaar is dat tegenwoordig gebruikelijk, dat de gemiddelde Hengeloër er weinig tot niks van wist. Ja, je moet ook geen slapende honden wakker maken gezien de huidige maatschappelijke reuring rond AZCs, want daar krijg je alleen maar protestdemonstraties van.

Het was dus een een-tweetje tussen de “leidende” Hengelose politiek en het COA. Vandaar dat de burgemeester en de voorzitter van het COA breed grijnzend op de foto staan met zo’n glimlach van “kijk eens hoe goed wij het doen”. 😉 Die krijgen straks vast een lintje voor maatschappelijke betrokkenheid waarvoor de minister direct tekent.

Ooit was de kantoorkolos op zichtlocatie bij de A1 de directiezetel van het oostelijke PTT/KPN district. Toen de Nederlandse posterijen in een neerwaartse spiraal raakten, huurde de gemeente het pand als tijdelijk stadskantoor. Ze hadden ruimte nodig omdat het redelijk recente eigen stadskantoor naast het gemeentehuis werd gesloopt ten faveure van duurzame nieuwbouw.

Nee, het bestaande KPN gebouw was te duur om te kopen, nieuwbouw zou goedkoper zijn. Waarvan akte, dus het KPN-kantoor kwam op gegeven moment vrij voor de hoogste bieder. Daarom werd het optrekje een tijdelijk AZC, in eerste instantie voor Oekraïners en later stroomden de Noord-Afrikanen toe. Opeens blijkt de prijs van het gebouw niet meer te hoog, want de gemeente Hengelo kocht het toch in 2024. En nu is dat pand dus na verbouwing voor minimaal tien jaar een DGO.

Het lijkt me best lastig om een club van 1000 AZCers te onderhouden, zeker als onderlinge religieuze verhoudingen op scherp staan. Wel, afleiding genoeg in de buurt, uitzicht op een middelbare scholengemeenschap verderop en een mooi wandelgebied in de nieuwbouwwijk aan de andere kant van de snelweg. Het is wel een eind lopen naar het centrum, maar het dorpscentrum van Borne ligt op een steenworp daar vandaan.

Uiteindelijk dragen de bewoners van Hengelo vijf en een half miljoen plus de aankoopsom van het pand bij aan dit “voorbeeldproject”, dus rioolrechten, afvalbijdrage en onroerende zaak belasting zullen wel weer omhoog gaan. Het COA (lees de belastingbetaler, dus ook de Hengeloërs) komt met de overige miljoenen, niet alleen voor de verbouwing maar ook voor een premie per gehuisveste asielzoeker. Vestzak-broekzak, maar wel alles onder uit onze zak.

Nu was er om het gebouw AZC-proof te maken al het nodige aan verbouwd. Waarom dan weer 21 miljoen? Tja, dat schijnt te zijn omdat alle bewoners straks zelf moeten kunnen koken. 😉 Zou je niet beter dat pand kunnen slopen en iets nieuws bouwen? Dat is al eerder vertoond.

Het is niet verbazingwekkend dat met dit soort primeurs het vertrouwen in de overheid ietwat vermindert. Ik denk dat de gewone man hier het traditionele noaberschap toch wat dichter bij de deur denkt dan een politieke elite die in de kijker heeft wat sommigen globalistische cultuurverrijking noemen.

😉 Ondertussen hebben we er alweer een misbruik van het woord duurzaam bij!

Muziek in de Luie Stoel

Vandaag blader ik naar Granados Twelve Spanish Dances van Enrique Granados (1867 – 1916). Granados was een van de vertegenwoordigers van de Spaanse School die zich richtten op de traditionele Spaanse muziekvormen. Doce Danzas españolas is een van zijn pianowerken die voor klassieke gitaar zijn bewerkt in solo- duo en kwartetversies. Zelf heeft Granados zich nooit aan gitaarcomposities gewaagd, maar zijn muziek is dermate karakteristiek dat die op de klank van de gitaar past. Omdat een piano een groter bereik heeft dan de gitaar, is het vaak puzzelen voor de bewerker.

Een versie voor gitaar en orkest van deze stukken is een leuke ontwikkeling, ook al klinkt het soms wel vreemd als je de gitaar duo versie gewend bent.

Ik heb zelf in mijn duo-tijd bewerkingen van Granados’ muziek gespeeld, waaronder Arabesca, de achtergrondmuziek van dit blog. Het is de laatste van de twaalf Spaanse Dansen.

Boek op Schoot

Ik begin de avond met Rudolf Steiner over Muziek, een vertaling van een aantal voordrachten. Rudolf Steiner (1861 – 1925) was als filosoof en esotericus de grondlegger van de antroposofie, een beweging die de mens als geheel beschouwt (lichaam, ziel, geest) en niet als een scheiding van bijvoorbeeld lichaam en geest, zoals een aantal religies doen, of als een machine waar je bij problemen gewoon een paar onderdelen vervangt. De vrije scholen baseren zich op antroposofisch gedachtengoed.

Muziek speelt een rol in de beleving van mensen en de opvoeding van kinderen. Daar had Steiner zijn gedachten over die je in het boek terugvindt. Interessant materiaal, maar erg ingewikkeld voor iemand zoals ik die niet de hele antroposofie in zijn hoofd heeft. In het eerste deel legt Steiner verband tussen geestelijke oriëntatie en de leidende intervallen in de muziek. Zo beschrijft hij een ontwikkeling van septime via kwint, kwart en terts naar het octaaf. Het octaaf zou uiteindelijk de perfecte combinatie van externe en innerlijke muzikale beleving opleveren. Hierbij wordt het verhaal esoterisch, ik weet nog niet wat ik er als muzikant aan heb. Ik heb nog wat studie nodig.

Ik leg het eerste boek weg en schakel over naar Met de Dood Leven,  een coproductie van de schrijfster Ingrid van der Beele en de fotograaf Henk Ganzeboom. Een verzameling korte schetsen over de dood, het einde, herinnering, herdenking en een aantal andere thema’s die je bij dood en sterven tegenkomt. Iedere schets is geïllustreerd met een toepasselijke foto die een verrassend geheel vormt met het verhaal.

Herkenbaar, aangrijpend  en ontroerend, vermeldt de flaptekst. Dat klopt. Ik wijd er een aparte blog aan.

Gitaar op Schoot

Ik betrap me vandaag op ongecoördineerd gepingel van oude stukjes. Ter ontspanning, dat is de functie van een hobby, maar zo krijg ik natuurlijk geen enkel stukje opname klaar. Ik heb nog twee stukjes uit Diez Piezas Fugaces van Máximo Diego Pujol open staan: Pasan y Pasan en El Regreso.

Ik pak Pasan y Pasan, een arpeggiostuk waarbij je heel goed op de rechterhandvingerzetting moet letten. Vooral in de variatie op de eerste veertien maten is het enorm oppassen geblazen. Daarnaast is de overgang naar de laatste vier maten heel lastig soepel te krijgen.

Ik experimenteer er lustig op los en probeer diverse tempi uit. Ga je voor klank of tempo? Ik ga voor de klank en kies het tempo iets lager dan de componist voorschrijft. 😉 Dat is vrijheid van interpretatie.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik lees De Italiaanse Postkoets van Bertus Aafjes (1914 – 1993) uit. Mooie impressie van een Italië dat denk ik inmiddels naar Nostalgia is verhuisd.

Ik maak een notitie in mijn hoofd. Binnenkort is het boekenbeurs in Glanerbrug, wellicht kan ik daar een van Aafjes’ gedichtenbundels scoren. Ik zou Voettocht naar Rome graag nog eens lezen, 😉 die heb ik sinds de middelbare school niet meer gezien.