Muziek: Paradise Row van het album Seasons in the Tide van Magna Carta

23 April 2025

Gebedsoproep, Traditiekapen en Symboliek

Reeds 244 maal zag ik op de woensdagavond af van schermgebruik, geen computer, geen TV, geen Smartphone. Slechts e-paper vormt de uitzondering, want daar staat het gros van mijn leesboeken op. Soms is het best lastig om die gewoonte vast te houden. 😉 Wat aangeeft dat zij nodig is.

Opmerkelijk

In de Tweede Kamer loopt een wetsvoorstel om de versterkte Islamitische gebedsoproep te verbieden.

Moslims dienen vijf maal per dag een vast gebed, de Salat, tot Allah te richten. Om hen eraan te herinneren, roepen Muezzin vanaf een minaret van een moskee de gelovigen op tot gebed. Deze oproep is een gesproken en soms half gezongen geloofsbelijdenis waarin men Allah als de enige ware god presenteert en Mohammed als goddelijke boodschapper op de voorgrond wordt gebracht. Daarin ingekapseld zit de oproep tot het gebed.

De muezzin diende ooit duidelijk en melodieus van stem te zijn, anders kwam de boodschap niet over. Tegenwoordig krijgt deze geestelijke de hulp van moderne techniek, microfoons, versterkers en zeer stevige luidsprekers. Die versterking vergroot de reikwijdte van de oproep zodanig, dat je in de naaste omgeving van een moskee zeker in dicht bevolkte wijken van geluidsoverlast kunt spreken.

“Kerkklokken maken net zoveel herrie,” roepen de wokelingen, “die bellen je op een onchristelijk uur uit bed. Waarom wel kerklokken, maar geen Islamitische gebedsoproep? We leven toch in een land met vrijheid van godsdienst?”

Klokgelui is beperkt tot vaste tijden en gelegenheden. De tijd dat iedere mis via de kerktoren werd aangekondigd, is lang voorbij. Kerkklokken die de tijd slaan, zijn er steeds minder. Ook als waarschuwing bij rampspoed is de kerkklok in onbruik geraakt. Er zijn strenge regels voor de tijdsduur van het klokgelui bij erediensten.

In mijn beleving is klokgelui niet hetzelfde als een Islamitische gebedsoproep. Klokgelui is een signaal van een komende eredienst, geen gesproken boodschap. De kerngedachte van de (Christelijke) religie zit niet in dat signaal, die hoor je in de eredienst als je er naartoe gaat. Je belijdt je geloof dan in de eigen kring. Je hebt ook de vrijheid om dat signaal te negeren.

Dit is heel anders bij de Islamitische gebedsoproep die versterkt en dwingend een aantal malen per dag over een stad wordt uitgestort. Die is een complete gesproken geloofsbelijdenis in het Arabisch met de beruchte woorden Allahoe Akbar als begin en einde plus een duidelijke uiting van uitsluiting van ieder geloof buiten dat in Allah, de Islam dus. Met diverse Soera’s uit de Koran over dit onderwerp in gedachten, is dat geen boodschap die tolerantie uitdrukt. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daar erg ongemakkelijk bij voelen.

Dat is geen neutraal signaal zoals het klokgelui. Het laat de keuze niet aan jezelf. Dat zie je duidelijk in de houding van de Islam-orthodoxie ten opzichte van “afvalligen” van het eigen geloof en de gelovigen van andere religies.

Dat verschil is significant, het dringt de (boodschap van de) Islam nogal dwingend en prominent op aan andersgelovigen, het is bijna een provocatie die zegt: “Jouw god bestaat niet, er is alleen Allah en verder niets”.

Met zware versterking van de gebedsoproep overschreeuwt de Islam de openbare ruimte. Dat kun je zien als een aantasting van de vrijheid van godsdienst van andersdenkende gelovigen, die geen behoefte hebben om vijf keer per dag een bijzonder luide promotie van Allah over zich heen te krijgen.

Probeer het reciteren van de Christelijke geloofsbelijdenis eens voor een moskee in een Islamitisch land. Dikke kans dat je binnen een uurtje in het gevang zit of -erger nog- gelyncht bent door een woedende menigte Moslims die jouw geloofsbelijdenis als heiligschennis met de dood willen bestraffen. Die hebben heel goed naar hun gebedsoproep geluisterd…

Een verbod op versterking lijkt mij daarom een goede zaak. Nederland is een seculier land en geen islamitische staat. Een Muezzin die zuiver bij stem is, lijkt mij ruim en ruim voldoende. Uiteraard moet ook deze zich aan de hinderwet houden.

***

De pro-palestijnen zijn zeer creatief in het meeliften op Nederlandse tradities.

Dat begon al met een rood/groen/zwart vlaggetjesdag op Eerste Paasdag in Rotterdam. Allahoe Akbar in plaats van Jezus is herrezen. Een Islamitische versie van Daar juicht een toon, daar klinkt een stem.

Daar had hun grote voorbeeld uit de zevende eeuw, de krijgsheer annex profeet Mohammed, niet van durven dromen om de Roemi’s zo klop te geven. Een Jihad in plaats van een kruisweg. Niet dat het de Gazastrookbewoners veel oplevert, want die zijn in geen enkel land van hun geloofsgenoten welkom. De oliesjeiks kijken wel link uit met Hamas.

Nu hebben ze weer wat nieuws bedacht. Een parallel-dodenherdenking op 4 Mei, een uurtje voor onze eigen nationale twee minuten stilte. Op een opmerkelijke plek, de Laan van Reagan en Gorbatsjov in Den Haag, een wandelpad vlak naast het Malieveld. Tja, die combinatie herinnert ons er nog eens aan waar de oorlog rond Oekraïne feitelijk begonnen is, met de gebroken belofte van geen stap verder naar het Oosten. Maar daar gaat deze “inclusieve” dodenherdenking blijkbaar niet over…

Mijn sympathie hebben ze in ieder geval niet. Met hun acties schaden ze wat mij betreft de zaak meer dan ze goed menen te doen en verduisteren door hun tribale agressie het zicht op wat er gaande is.

Muziek in de Luie Stoel

De mp3-speler brengt me vanavond Seasons in the Tide, een album van de Engelse folk band Magna Carta uit 2001.

Magna Carta werd opgericht in 1969 en hield het in diverse formaties vol tot 2019. Ik kende hen voornamelijk van hun bekende albums Seasons en Lord of the Ages. Hierop kenmerkte de band zich met goede melodieën en fantasierijke liedteksten. De band toerde regelmatig in Nederland.

Seasons in the Tide, het laatste studio album van Magna Carta voordat de band voor geruime tijd uit elkaar viel, is een pessimistisch album dat in het teken staat van de relatieproblemen van het koppel Simpson/Taylor. Dat begint al in het titelnummer van het album. Andere nummers ademen een sfeer van nostalgie die niet meer terugkomt.

Achtergrondmuziek wordt Paradise Row, een nummer dat qua sfeer lijkt op Telegraph Road van Dire Straits.

Boek op Schoot

Ik lees weer een hoofdstuk uit Free your Mind, the new world of manipulation and how to resist it van Laura Dodsworth en Patrick Fagan.

Ditmaal gaat het over de invloed van symbolen. Een heel bekende is uiteraard het Nazi-symbool, een vijf en veertig graden gedraaide swastika, een religieus levens- en gelukssymbool dat je bijvoorbeeld in het Hindoeïsme tegenkomt. Bij velen wekt het gedraaide hakenkruis afschuw, bij een anderen nostalgie.

Symbolen zitten vaak verankerd in een collectief geheugen en kunnen worden gebruikt om onbewust bepaalde reacties op te wekken. Symbolen kunnen effectiever zijn dan taal, omdat ze soms uitdrukken wat in woorden moeilijk uit te leggen is.

Symbolen komen terug in logo’s van bedrijven en in zowel wereldse als religieuze rituelen en gebruiken. Aanhangers vinden zichzelf terug in die symbolen of maken ze zelf als bindende factor. Kijk naar de functie van memes in social media. En allerlei esoterische symbolen in soundclips en films.

Symbolen vind je ook terug in gebouwen in dienst van de macht. Adelaars, Aartsengelen en Drakenoverwinnaars zie je terug als versiering. Het bekende presentatiecentrum Aula Paolo VI in Vaticaanstad heeft de vorm van een gestileerde slangenkop, binnenin zie je de ogen van de slang en het toneel bevindt zich op de plaats van de bek. Een opmerkelijk symbool voor een zetel van het Katholieke geloof dat de oervrouw Eva veroordeelt omdat ze naar de slang geluisterd zou hebben.

Het boek geeft een aantal voorbeelden van (Satanische) symboliek bij elite feestjes zoals de beruchte Rothschild party in 1972 en de Spirit Cooking feestjes van Marina Abramovic, inclusief het drinken van (nep-)bloed als verjongingskuur. Vreemde hobby’s hebben ze daar in “hogere sferen”.

Het boek geeft wat handige tips in de omgang met symboliek:

• Wees attent op de symboliek in een boodschap, wees bewust van de vorm en de manier waarop die gebruikt of misbruikt  is.
• Neem kennis van de esoterische symbolen zodat je gebruik en misbruik kunt herkennen. Mythologie en sprookjes zijn een rijke bron van die kennis.
• Verwissel symbolen en werkelijkheid niet. Blijf met beide benen op de grond. 😉 Dat heet nou aarden.

Gitaar op Schoot

Vandaag staat Envolée van Maria Linnemann op de standaard. De titel betekent gevlogen of weg. Ik had al wat vooronderzoek gedaan op Youtube om eens te horen wat mogelijke tempi waren in de praktijk. Ik sympathiseer met een vrij langzame uitvoering. Leuk om zo te experimenteren. Ik vond een opmerkelijke concentratie die de hele sessie in stand bleef.

Ha, zo intensief heb ik lang niet meer gespeeld!

Verhaal voor het Slapen Gaan

Al bladerend op de E-reader keer ik terug bij Ursula Leguin (1929 – 2018). Ik maakte kennis met haar schrijven via de Aardzee trilogie, het boek dat me ervan overtuigde dat ik zelf ook Fantasy kon schrijven. Ze heeft ook een aantal mooie klassieke science fiction boeken geschreven. Waaronder Rocannon’s Wereld uit 1966, haar eerste boek.

De planeetonderzoeker Rocannon brengt als wetenschapper voor het Verbond van Alle Werelden de planeet Fomalhaut II in kaart.

Op die planeet wonen drie intelligente volkeren in diverse stadia van technologisch niveau. De bevolking is sterk verarmd geraakt door de zware belastingen van het Verbond om ver weg een oorlog tegen een niet nader genoemde kosmische tegenstander te bekostigen die wellicht ooit zal komen. (😉 Dat komt me wel erg bekend voor, het lijkt de EU wel met het oorlogsbudget en de koolzuurtaks.)

Het boek begint met een kort verhaal rond de vrouw Semley van het Angyaarse volk op Fomalhaut II die een familiereliek zoekt als bruidsschat en een tocht onderneemt naar de planeet onderneemt waarop Rocannon als conservator van een museum werkt. Daar is het familiehalssnoer terechtgekomen als betaling voor technologie door Semley’s voorouders. Rocannon geeft haar het halssnoer terug.

Als ze thuiskomt blijkt dat de tijd op haar planeet een stuk verder is dan ze ouder is geworden, een effect van de ruimtereis van acht lichtjaar heen en terug.

Later zien we de dochter van Semley terug als oude vrouw. Rocannon voert inmiddels studie uit op de planeet en heeft vriendschap gesloten met het Angyaarse volk. Hij ontdekt op gegeven moment dat zijn metgezellen en zijn ruimteschip door een onbekende vijand zijn vernietigd. Hij zit dus vast op Fomalhaut II en zijn thuisfront zal pas over acht jaar via zijn noodsignaal ontdekken wat er is gebeurd.

Rocannon vreest dat hij nu voor altijd vast zit op de planeet. Op een van zijn tochten ontdekt hij echter een verkenningsvaartuig van de vijand…