Muziek: Eeuwigelaan van het album Aurora van Edsart Udo de Haes

30 April 2025

Prikbereidheid, Stroom eraf en Tandjes bewapenen

De tweehonderd vijf en veertigste aflevering alweer. Na een weekje X-loeren, vraag ik me af of ik misschien een keertje het concept moet uitbreiden. Gewoon om te proberen, een SM-loze week. Geen Facebook, geen X.

Ik twijfel nog over Youtube. Is dat een sociaal medium? In mindere mate, ondanks de alternatieve nieuwskanalen.

😉 Wordt vervolgd!

Opmerkelijk

De Trouw kopt Vaccinatiegraad onder druk. Opmerkelijk is dat het artikel niet achter de betaalmuur zit. Nederland ziet een dalende graad ten opzichte van Europa. Men roept op tot een duidelijker vaccinatiebeleid, vooral bij ouderen.

Duidelijkheid? Net zoals bij de coronavaccins? Ik kan me dan wel indenken dat men dan juist even goed nadenkt voordat men de mouwen weer opstroopt…

***

Een stroomuitval teisterde Spanje, Portugal en delen van Frankrijk. 😉 Opvallend was dat dit net gebeurde nadat Spanje en Portugal lof hadden geoogst voor de bijdrage aan de EU Net Zero.

Lastig genoeg. Menigeen, net zoals ik als eenvoudige techneut, was nieuwsgierig naar de oorzaak.

Het gezegde Never waste a good crisis was maar al te waar. De oorzaken werden gezocht in een cyberaanval (pas op, de Russen en de Rechtsen!), klimaatomstandigheden door de opwarming van de aarde (jaja, daar zijn de Groenen weer met hun CO₂) en een gebrekkige aansluiting op de Europese Unie (Von der Leyen lacht weer om de Mediterrane mentaliteit van de Zuiderlingen). Vervolgens gingen noodpakketten als warme broodjes over de toonbank.

Hoogtepunt was het rare verhaal over warme luchtdeeltjes die de leidingen in resonantie zouden brengen. Zo verzint men de ene crisis na de andere.

Delen van Spanje zoals de Balearen en de Canarische Eilanden met een zelfstandig elektriciteitsnet bleven echter buiten schot.

Tja, als je het complete elektriciteitsnet van Europa aan elkaar koppelt, wordt het gebied waarin een onbalans in vraag/aanbod van energie zich kan voortplanten en problemen veroorzaken veel groter. Die onbalans wordt nog eens vergroot door onbetrouwbare “groene” energiebronnen zoals zonnepanelen en windmolens.

Het verhaal van de Spaanse eilanden laat een oplossing zien: Bouw een robuust lokaal net dat minder afhankelijk is van het buitenland. Als we dat zouden instellen, krijg je wel problemen met onstabiele energiebronnen nu de stabiele factoren, olie-, gas- en kerncentrales door het Groene Koopje zijn uitgeschakeld. Je zult die stabiele factoren dus weer moeten activeren. 😉 Jammer voor Extinction Rebellion. Ze moete maar als troost zien dat je toch echt (fossiele) stroom nodig hebt om je mobieltje op te laden voor demonstratie Whatsappjes.

Deze stroomstoring laat gewoon zien dat te veel globalisatie zo zijn valkuilen heeft.

***

De bemoeienis van het Koningshuis met de politiek is niet altijd even gelukkig. Tijdens de Coronacrisis riep de koning op om niet normaal te maken wat niet normaal is. Tja, dat schopte tegen de benen van het Nieuwe Normaal van Rutte en De Jonge cum suis. Die wilden liever elleboogstoten en vuistslagen in plaats van knuffels.

Ditmaal was Willem Alexander meer beducht op commentaar van zijn vrouw (“Je hebt een beetje dom gedaan”, weet je nog?)

Daarom riep hij tijdens een uitje naar de Defensiebasis Vredepeel ( 😉 Opvallende naam, nietwaar?) geheel in overeenstemming met het huidige narratief enthousiast op tot een bewapening tot op de tanden. Daarmee maakt hij normaal wat niet normaal is. 😉 Dat levert hem vast een nachtzoen van Maxima op. En de warme dank van de gerelateerde industrie.

Bedoelt hij nu dat ik een granaatwerper met ammo en een handig automatisch wapen moet kopen waarmee ik me na een cursus zelfverdediging kan verweren tegen welke overheidsbemoeienis dan ooit? Nee, nee, het gaat niet om je eigen tanden maar om het collectief gebit. De koning propageert zeker niet tegen het geweldsmonopolie van de staat. Hij vindt dat je als burger geld, goed en leven moet investeren, zodat de staat nog beter geweld kan gebruiken.

Een beetje wrange implementatie van Je Maintiendrai. Zou de Nederlandse Airforce One al geprogrammeerd zijn voor het geval dat de pleuris uitbreekt? Bestemming Stille Zuidzee?

Muziek in de Luie Stoel

Het mooie weer inspireert me om een stukje zonnige muziek op te zoeken. Dat wordt Aurora, een album uit 2012 van Edsart Udo de Haes.

Edsart Udo de Haes (*1981) is een Nederlandse flamencogitarist die ik ken van het Twents Gitaarfestival en het Gitaarfestival Nordhorn. Ik heb zelfs masterclasses bij hem gevolgd, waar ik ontdekte dat flamenco toch mijn stijl niet is. 😉 Dat bespaarde me heel wat bezoekjes aan de nagelstudio, want je slaat je nagels er bijna af! In die tijd speelde hij in een ensemble met onder andere de zanger Mario Garcia Blanco. Ik heb een aantal spetterende optredens van hen gezien tijdens de gitaarfestivals.

Aurora is een prettige mix van flamenco met jazzy invloeden. Het gitaarspel is strak en transparant. Daarnaast speelt er een prachtig zingende fretless bas mee. Sommigen zullen het softcore-flamenco noemen, voor mij is het een lekker toegankelijk album.

Achtergrondmuziek wordt Eeuwigelaan, het enige nummer met een Nederlandse titel. Een rustige jazzy hommage aan een heel duur straatje in De Haes’ geboorteplaats Bergen (Noord Holland). De schrille overgang van ooit een kunstenaarsdorp naar de kunstmatigheid van de optrekjes van de rijken.

Boek op Schoot

Afgelopen week was de Boekenbeurs in Glanerbrug. We gaan daar al een paar jaar naartoe om interessante tweedehands literatuur te scoren. De boeken zijn niet super prijzig, ook al zijn de prijzen wel substantieel gestegen. Ik was op zoek naar een tweedehandsje van De Voettocht naar Rome van Bertus Aafjes.

Zo kwam ik bij de boekenkast voor Nederlandse poëzie terecht. Helaas, geen Voettocht. Wel een aantal gedichtenbundels. Ik stuitte op een heel oud bundeltje van Jacques Perk (1859 – 1881). Aan de jaartallen kun je zien dat hij zijn pensioen niet gehaald heeft.

Mijn herinneringen gingen direct terug naar de Nederlandse literatuurlessen in de laatste twee klassen van het Gymnasium. Onze leraar Nederlands, Hr. De Vries, begon met de Tachtigers, een generatie opstandige schrijvers uit de late negentiende eeuw. Een van de voorlieden van deze stroming was Willem Kloos (1859-1938). Deze ontdekte Jaques Perk als proto-tachtiger.

Drie euro was genoeg voor de aankoop. Het boekje heb ik nu voor me liggen, de 12^e druk uit 1934, het sterfjaar van mijn grootvader, mijn vader was toen net een jaar. Harde kaft en een aantrekkelijke lay-out met een boekversiering in rood van een zekere JB Heukelom. Gedrukt door Uitgeverij Van Looy die later opging in Sijthoff. Het boekje ademt geschiedenis met een verre reuk van sigaren, ongetwijfeld van de vorige eigenaar.

Het boekje bevat de gedichten van de Mathilde-cyclus, vlak na Perk’s dood uitgegeven door Willem Kloos en Carel Vosmaer (1826-1888). De beide heren vullen een belangrijk deel met hun eigen inleidingen.

Willem Kloos bijt in deze uitgave de spits af met een indruk van Perks werk. Wat hij in feite schreef was een manifest voor de beweging van de Tachtigers. Deze kwamen in opstand tegen de saaie en bedaagde gevestigde schrijversorde die zich onder meer bezig hield met zeer religieus en belerend dichtmateriaal. Esthetiek en L’ Art pour l’ Art, de kunst als persoonlijke uitdrukkingsvorm, stonden echter bij de Tachtigers op de eerste plaats.

De schrijver/dichter Carel Vosmaer richt zich meer op de biografie van Perk en haalt voorbeelden uit diens brieven en oeuvre aan. Vosmaer was redacteur van het literaire blad De Nederlandsche Spectator en had ooit gedichten van Perk geweigerd. Later sloot hij zich bij de Tachtigers aan.

De heren beschreven alles in bloemrijke taal waarvoor je als lezer de tijd moet nemen. Uit hun proza komt Perk over als een duidelijke figuur uit de Romantiek. Zijn vader, een dominee van de Waalse Kerk bracht hem in contact met de literaire wereld en begon hij te dichten. Zijn leven werd een zoektocht, hij meldde zich zelfs aan voor een poolexpeditie.

Al snel vond hij zijn muzen, vrouwen waar hij wanhopig verliefd op was, ook al waren ze onbereikbaar. Voor Mathilde Thomas schreef hij meer dan 100 sonnetten die hij helaas bij leven bijna nergens kon slijten omdat zijn lyriek te modern werd gevonden.

In die tijd leefden Romantici kort. Perk bleek geen uitzondering, hij overleed op 22-jarige leeftijd aan tuberculose terwijl zijn ster net begon te rijzen.

Ja, ik moest me even inlezen in het Sonnet als vorm. Kwatrijnen, Terzinen en de Volta. Bloemrijke taal en mooi gedicht! Wonderlijk dat die in zijn tijd als te modern werd beschouwd. Ik denk niet dat zijn poëzie in deze snelle tijd van Show don’t tell veel waardering vindt.

Zelf ben ik wel blij met deze toevalstreffer uit lang vervlogen tijden, zeker door de interessante bijdragen van Kloos en Vosmaer. Ja, het is even volhouden, deze taal vraagt geduld. 😉 Prima toch, voor een Schermloze Avond.

Gitaar op Schoot

Ik ben druk met de update van de DOS Amigos Homepage voor wat betreft de bladmuziek en het geluid. Zodoende kom ik stukken tegen die ik al jaren niet meer op de standaard heb gehad.

Vandaag pak ik Ten Brazilian Folk Tunes in een bewerking van Isaias Savio (1900 – 1977) met medewerking van Carlos Barbosa Lima (1944 – 2022). Ooit was dit boekje mijn eerste kennismaking met Zuid Amerikaanse ritmen.

Nee, het ging lang niet zo soepel als ik me herinnerde. Ik speelde het boek vroeger regelmatig door, maar de herinnering is nogal vervaagd. Dat merk ik duidelijk. Tja, er zit niks anders op dan te accepteren dat de routine weg is en er opnieuw aandacht aan te besteden alsof het nieuwe muziek is. Langzaam doornemen.

Warempel, er komen wat herinneringen terug. Plus de behoefte om sommige zaken anders aan te pakken.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik lees Rocannon’s Wereld uit, het eerste boek van Ursula Leguin (1929 – 2018). Het blijkt later bij de Hainish-verhalen te horen.

De planeetonderzoeker Rocannon brengt als wetenschapper voor het Verbond van Alle Werelden de planeet Fomalhaut II in kaart. Zijn ruimteschip wordt vernietigd door buitenwereldse opstandelingen die een basis op de planeet vestigen.

Rocannons ruimteschip bevatte een radio die geen last heeft van de vertraging door de snelheid van het licht. Contact is direct, terwijl traditionele signalen er acht jaar over zouden doen voordat ze zijn thuisplaneet bereiken, zodat hij pas over 16 jaar antwoord zou hebben. Hij vermoedt dat de opstandelingen eenzelfde apparaat hebben. Dat zou hij kunnen gebruiken om zijn thuiswereld te waarschuwen. Die zouden dan actie kunnen ondernemen.

Hij besluit de wildernis in te trekken met een aantal leden van de lokale bevolking. Een lange reis door onbekend gebied. Na veel verwikkelingen met klimaat en enge wezens bereiken ze de vijandige basis. Rocannon weet het bericht door te seinen en moet dan maken dat hij wegkomt omdat zijn thuisplaneet ook wapens heeft die sneller dan het licht werken.

Hij zit nog steeds vast, omdat de ruimteschepen van zijn volk beduidend trager zijn. Pas in een later boek van de Hainish serie wordt dit opgelost. Hij overlijdt voordat zijn volksgenoten na vele jaren landen.

Nee, dit verhaal heeft niet de kwaliteit van de Aardzee trilogie. Het is wel leuk lezen om vast te stellen dat de basis van haar vertelstijl zich al heeft gevormd.