Muziek: Evensong van het album Dawn of a new Century van Secret Garden

21 Mei 2024

Lijntrekkers, Pensioenroof en Ontkenners

Schermloze Avond 247. Het zonnetje schijnt naar binnen en verlicht de orchideeën op de vensterbank. Ooit hoorde ik dat deze bloemen het een keertje deden en daarna nooit weer. Sommigen beweerden dat je dan de plant net zo goed weg kon gooien. Dat bleek dik mee te vallen, ze tonen al jaren een cyclus van bloei en rust. Sindsdien krijg ik een gevoel van dankbaarheid als er weer bloemen komen.

Opmerkelijk

In Den Haag trok men dit weekend een rode lijn. Een echte vredesdemonstratie tegen Israël, dat in de Gazastrook in een hardnekkige strijd verwikkeld is met de Islamistische verzetsbeweging Hamas. Dit als reactie op de onverkwikkelijke gebeurtenissen van Oktober 2023. Zeker honderdduizend demonstranten, meldde de organisatie trots. Allemaal mensen die een rode lijn trokken richting het volgens hen genocidale geweld tegen de Palestijnse bevolking.

😉 “Vrede” en “demonstreren tegen” klinkt me wel een beetje als contradictio in terminis.

Sommigen zullen met weemoed hebben teruggedacht aan de grootste vredesdemonstratie op Nederlands grondgebied ooit. Dat was de demonstratie tegen plaatsing van de kruisraketten in 1983 toen meer dan een half miljoen mensen opkwamen. Zij trokken een duidelijke lijn tegen de plaatsing van provocerend wapentuig door de NAVO, die overigens door de toenmalige machthebbers hautain werd genegeerd.

Toen leek de lijn nog op een stukje solidariteit, een gemeenschappelijke gedachte. Nu lijkt mij deze rode lijn louter een symbool van polarisatie. Ik vraag me af of er nog een blauwe lijn komt, tegen de oprispingen van antisemitisme die vanuit de Propalinisten overal opduiken.

Polarisatie, inderdaad. Ik miste bij dit gebeuren namelijk een vitale en zeer significante component. De demonstratie richtte zich louter tegen Israël. Plus de vermeende ondersteuning van het beleid van deze staat door ons kabinet.

De andere partij in het conflict, de terroristische organisatie Hamas, bleef volledig buiten schot. Deze organisatie huldigt genocidaal geweld tegen alle Joden. Genocide op de Joden staat in hun statuten en ze offeren hiervoor blijkbaar ook graag hun eigen volk op. Het lijkt een spel om de afkeuring van westerlingen en hun eigen Umma in den vreemde. Als wapen tegen hun aartsvijand, Israël en de Joden.

De rode lijn gold dus niet voor beide kanten. Een aantal demonstranten liep met de bekende banieren van de Islamistische doodscultus van Hamas. Uiteraard ontbraken ook de keffiyehs niet.

Hamas is daar vast erg blij mee. Ondertussen verdwijnen alle andere rode lijnen van Islamistisch genocidaal geweld compleet in de ruis. Denk eens aan Jemen, Syrië en Soedan met veel grotere aantallen slachtoffers.

De mensen protesteerden onder meer tegen de blokkade van humanitaire hulp richting Gaza. Klopt, dat specifieke protest is terecht. Maar zorg er dan wel voor dat iedereen te eten en hulp krijgt zonder tussenkomst van Hamas. Zodat zij geen gelegenheid krijgen om hun eigen volk te chanteren en onderdrukken via een lege maag en een hoop ellende. Geef niet alleen “de andere kant” de schuld van het mislukken van die hulpacties. Alleen dan komt er ruimte voor een dialoog in plaats van een destructieve ideologische monoloog.

Wordt het niet eens tijd voor een wereldwijde rode lijn tegen Hamas-like-gedachtengoed? Wie weet krijgt Allah dan eindelijk de kans om werkelijk barmhartig en genadevol te worden.

Echter: Ik vrees dat je het Malieveld daar niet vol mee krijgt…

***

De nationale pensioenroof neemt een aanvang nu het voorstel van Agnes Joseph is verworpen. Zij wilde de huidige pensionado’s inspraak geven in de keuze van het systeem.

Invoering van een nieuw pensioensysteem is in belangrijke mate afgedwongen door de EU in ruil voor een minimale “coronasteun”. Daarvoor heeft Nederland inmiddels al meer bijgedragen dan zelf teruggekregen.

Deze dwang is een constructie die het toenmalige kabinet Rutte met medewerking van Kaag en Hoekstra (waar hebben deze lieden nu hun riante baantjes?) zelf heeft bedacht.

Zij vonden blijkbaar dat het Nederlandse pensioensysteem te riant was voor de burger en te goed in de slappe was zat naar EU begrippen. Statistieken tonen inderdaad aan de Nederlandse pensioenen goed zijn gedekt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Spanje waar men het geld voor pensionado’s nog moet drukken.

Waar gaan dus onze pensioenbuffers naartoe? Niet naar onze eigen mensen, blijkbaar. Dit is volledig dedain voor de belangen van Nederlandse pensionado’s. Dat is vast wel een Parlementaire Enquete waard.

Ik ben een van deze Nederlandse pensionado’s die 40 jaar premie heeft betaald om mijn pensioenuitkering van nu bij elkaar te sparen. Een premie die was gebaseerd op een resultaatverplichting, de beloofde uitkering bij het bereiken van de pensioenleeftijd. Een resultaatverplichting die door allerlei “maatregelen” onderweg beduidend minder werd dan toen ik met premie betalen begon.

Het nieuwe systeem wijzigt dit in een inspanningsverplichting om met de door jou betaalde pensioenpremie “het beste ervan te maken”.  Een beurs-casinosysteem, want ja, daar heb je toch geen invloed op? We doen toch ons best, ook al is het eindresultaat misschien niet optimaal? Dat is inspanningsverplichting. Bij de dokter krijg je ook geen garantie voor genezing, het beoogde resultaat.

Mijn  bezwaar is dat ik 40 jaar premie betaald heb in het oude systeem en nu opeens sneller potentiële kortingen op mijn pensioen kan oplopen. Ik krijg immers geen loonsverhogingen meer om beurseffecten te compenseren. De pensioenopbouw is gestopt, iedere korting is verlies.

Het lijkt mij terecht om je een keuze te laten en open te zijn over voor- en nadelen. In plaats daarvan roept men aan de linkerkant dat het ingelegde pensioengeld helemaal niet van jou is. De kreet “je betaalt ook premie voor een ander” komt ook heel socialistisch weer langs. Ja, juist dat credo dat we uit de Coronatijd kennen maakt mij nu kopschuw.

De pensioenroof bij het ABP in de vorige eeuw komt me voor de geest. En ook de EU aast op de centjes van de oudjes om wapens te kopen. Daarmee kun je andere oudjes (en jonkies) afschieten. Dan is er daarna weer geld nodig om de daarmee veroorzaakte vuurwerkschade te herstellen.

En zo hebben we alweer last van lieden die niet na kunnen denken. Zelfs al suggereert de naam van een van de tegenstemmende partijen het tegendeel. Misschien kunnen die hun naam beter in Dacht veranderen.

***

We hebben er een nieuwe soort ontkenner bij. Naast Corona-ontkenner, Holocaust-ontkenner en Klimaat-ontkenner, kennen we nu (Gaza-)Genocide-ontkenners.

Duidelijk pejoratieve termen, want als ontkenner weet je de waarheid wel, maar negeert haar gewoon. En dat is toch schandalig, want je kunt je niet meer verschuilen achter niet-weten.

Nee, Genocide-ontkenners zijn niet nieuw. In Turkije wonen er een heel stel die nog steeds niks willen weten van de Armeense genocide in 1916, een perfect georganiseerde moordpartij die rond een miljoen slachtoffers eiste.

De term Genocide-ontkenner kwam voor in een Tweede Kamerdebat over de verwikkelingen in Katwijk. De lokale bevolking -door de politieke partij Denk geframed als Genocide-ontkenners- kwam daar in opstand. Tegen een door een Islamitische organisatie afgekondigde anti-Israël demonstratie bij een kerkgebouw waarin de stichting Christenen voor Israël de Israëlische Onafhankelijkheidsdag vierde.

Genocide-ontkenners, de hypocrisie droop er vanaf. Wat zou er gebeuren als we bij een moskee gaan demonstreren tegen de moordpartijen in Jemen of het genocidaal manifest van Hamas? Dan heb je binnen de kortste keren matten met de Ummah uit de Schilderswijk, Feijenoord en Slotervaart.

Er was terecht geen steun voor dit debat.

***

De aanval op ex-kamervoorzitster Arib middels het lekken van een integriteitsrapport via het NRC in 2022 blijkt een doelbewuste actie van activistische ambtenarij. Hiervoor is een persvoorlichtster van de Tweede Kamer aangeklaagd. Bij veroordeling komt ze er met een taakstraf vanaf, maar een verdere carrière kan ze denk ik wel vergeten.

Arib werd destijds hierdoor gewipt en daarmee kon voorkomen worden dat zij in de Parlementaire Enquêtecommissie voor Corona zou voorzitten. Daarmee zou zij een gevaar vormen bij de beoordeling van de acties van de “zittende macht” in die tijd, lees het VVD/D66 kabinet Rutte.

Dit lijkt mij op een typisch gevalletje “verantwoordelijkheid laag in de organisatie”. Jaren geleden werd in Hengelo een secretaresse ontslagen omdat zij fout gehandeld zou hebben. Dat was in opdracht van een wethouder, die alles ontkende. Desbetreffende wethouder bleef buiten schot en bracht het zelfs tot burgemeester in een naburige gemeente.

Het feit dat dit soort acties lopen in wat iedereen juichend een democratische rechtsstaat noemt, komt mij behoorlijk krom over. Ik krijg het idee dat een (links-)activistische ambtenarij een groter gevaar voor de rechtsstaat vormt dan wat voor rechts kabinet dan ook.

😉 Daar heeft Trump in ieder geval geen last van: Nieuwe verkiezingen, nieuwe ambtenarij.

Muziek in de Luie Stoel

Ik vind iets rustigs op de mp3-speler: Dawn of a New Century van Secret Garden, een album uit, de naam zegt het al, de vorige eeuw. 1999 om precies te zijn, toen we nog bevreesd dienden te zijn voor de Millenium Bug.

Het Noorse duo Secret Garden (bijgestaan door talloze sessiemuzikanten) begon als vertegenwoordiger op het Eurovisie songfestival met een bijna compleet instrumentaal nummer, er zat net genoeg tekst in om aan de mededingingsvoorwaarden te voldoen. Ze werden winnaars, blijkbaar had het publiek genoeg van Love You Baby in alle talen.

Secret Garden is nog steeds actief met rustige muziek in de Keltische en New-age sfeer. Voor de achtergrondmuziek houden we het ook rustig met Evensong.

Boek op Schoot

Vandaag heb ik geen zin in lastige literatuur en neem een afslag op de e-reader naar mijn eigen boek Dagboek. Het verhaal van een ogenschijnlijk harmonieus gezin dat zich via gezinstherapie geconfronteerd ziet met diverse lang lopende lijnen van onderhuidse spanningen.

Het verhaal is nu een jaar of drie oud en ik heb het idee om het een keertje uit te geven, ik heb nog een paar ISBN-en tegoed voor mijn uitgeverij. Daarom wordt het nu tijd voor een kritische redactie in de hoop dat ik inmiddels als schrijver ver genoeg van het boek af sta…

Redigeren begint met lezen. Dat beginnetje maak ik vanavond.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik ga verder met de Aardzee trilogie van Ursula Leguin (1929 – 2018) en wel het tweede boek De Tomben van Atuan.

In het eerste deel, Machten van Aardzee, ontdekt de magiër Ged een stel oudjes op een eenzaam eiland. Ged doet wat hand- en spandiensten voor hen en krijgt van de vrouw de helft van een oud amulet. Dit blijkt het amulet van Erreth-Akbe te zijn, een machtige magiër uit het legendarisch verleden. Volgens de legende zal de drager van dit amulet vrede brengen.

Ged, inmiddels Archimagus, gaat op onderzoek in de Kargse landen waar de rest van het amulet verdwenen zou zijn. Dat brengt hem naar een sinistere plaats, de Tomben van Atuan.

Ged is niet de hoofdpersoon  van het boek.  Dat is de priesteres Arha die als kind bij haar ouders werd weggehaald omdat zij de reïncarnatie van de juist gestorven priesteres zou zijn. Zij wordt opgevoed in de ruïnes van de Naamlozen, oude godheden die inmiddels overvleugeld zijn door concurrerende religies, maar toch nog een plek hebben in de Tomben van Atuan, een zeer groot onderaards complex.

De (werkelijke) Naam is erg belangrijk in de Aardzee boeken. Als je naamloos bent, sta je feitelijk buiten de schepping en vertegenwoordig je de leegte van het kwaad, het ongeschapene.

Arha weet niets van de wereld buiten de dienst aan de Naamlozen en de politieke intriges rond haar ambt en is volledig geindoctrineerd. Zij leert in het duister het labyrint van de tomben kennen en ontdekt op gegeven moment Ged die via een geheime deur is binnengedrongen.

Arha is verontwaardigd over de heiligschennis en sluit hem in, om van honger en uitputting te sterven. Ze is echter ook nieuwsgierig en houdt hem in leven om meer van hem te weten te komen. Dat brengt haar voortdurend in conflict met de rituelen van de plaats, met voor haar vreselijke gevolgen als men de schending ontdekt.

Via Ged leert ze de buitenwereld kennen en bovenal goedheid en vertrouwen, volledig in tegenspraak met het kwaad van de Naamlozen. Na enige tijd sluit Arha Ged op in de schatkamer in  het hart van het labyrint. Daar vindt hij de andere helft van het amulet van Erreth-Akbe en maakt het heel. Hij geeft Arha het amulet, nadat hij haar bij haar werkelijke naam Tenar heeft genoemd, zonder evenwel de macht uit te oefenen die deze kennis hem over haar geeft.

Arha/Tenar wordt zich bewust van zichzelf en wil haar eigen weg gaan, weg van de Naamlozen. Ze gaat samen met Ged op pad. De kwade entiteit van de Tomben probeert hen tegen te houden, wat Ged als magiër volledig uitput. Desondanks bereiken ze de open lucht, waarop de Naamlozen via een aardbeving de Tomben vernietigen en daarmee ook hun eigen macht.

Ged en Tenar varen terug naar de eilanden van Aardzee. Tenar is zich sterk bewust van haar nieuwe levenspad, waar ze eigenlijk niets van weet, maar laat zich overhalen om de Ring van Erreth Akbe te openbaren.

Het verhaal heeft een sterk filosofische inslag, vooral door Arha/Tenar’s onzekerheid over haar levenspad. Een opmerkelijke stijl van fantasy waarbij het imperialisme van het bekende game of thrones op de allerlaatste plaats staat. Die kleinschaligheid met diepte sprak me destijds sterk aan en werd een voorbeeld voor mij om zelf te gaan schrijven.