Muziek: Safety in Numbers van het album Narada Guitar 2 door Artie Traum

28 Mei 2025

Knuffeldieven, Propalinisten op de Veluwe en De Verste Kust

De tweehonderd acht en veertigste. Na een dagje krachtige Meiregen schijnt de zon weer naar binnen. Mijn lief Erna geniet ontzettend van de lange lichte avonden in dit seizoen. We gaan richting de langste dag! Daglicht is handig bij het boek op schoot…

Opmerkelijk

Vorige week was het drama van Winschoten volop in het nieuws. Een gescheiden vader die in verstands- en gevoelsverbijstering met zijn kinderen  bewust het water in reed en zo zelfmoord pleegde plus de moord op zijn kinderen. Een waanzin die heel wat mensen schokte. Zodoende kwam er een herdenkingsplek met knuffels vlak bij de plaats waar de kinderen verdronken waren. Een duidelijke uiting van verbondenheid en respect van de mensen in de omgeving.

Deze week rouleerde er echter een filmpje op Facebook van enkele jongeren die op deze plek luid lachend en grollend als een soort Beavis en Butthead met de knuffels aan het gooien waren. Vervolgens laadden ze de grootsten in een auto. Het gezicht van een hen kwam waarschijnlijk onbedoeld in beeld en daarnaast verraadde de intonatie van hun stem hun afkomst.

“Jezus, alweer die licht getinte jongens…” ging het door me heen.

Ik walgde van dat tuig, maar dacht toch na over hun beweegredenen. Ze ontheiligden een grafmonument en bespotten een tragedie en plaatsten zich buiten normen en waarden die we hier kennen. Ze hadden totaal geen respect voor rouw. Waarom deden ze dat? Online cursus Taliban voor beginners? Leergang martelaar in wording? Een actie Maak Mohammed Populair in de Wereld zonder Cartoons?

Ik kon geen direct rationeel argument bedenken behalve complete zielloze stupiditeit. Knuffels jatten van een herdenkingsplek… Net zoiets als bloemen jatten van een kerkhof. Dat bedenk je zelfs niet als je gesnoven hebt…

Dietrich Bonhoeffer (1906 – 1945) schreef ooit: “Domheid is een gevaarlijker vijand van het goede dan kwaadaardigheid.” Hij reflecteerde hiermee op de volgzaamheid van het Duitse volk in de Nazi-tijd. De Nazi’s executeerden hem vlak voor de bevrijding.

Wat deze jongens deden legt een schandvlek op hun hele bevolkingsgroep. Of ze nu aangepast zijn of niet, of ze in AZCs zitten of in de Schilderswijk, of ze op een gewone fiets rijden of rondscheuren op een fatbike, het maakt niet uit. Hiermee kweken ze een gevoel dat sommigen racisme zouden noemen. Huidskleur, intonatie en specifiek gedrag als stigma.

Je moet echt totaal stupide zijn om zoiets te willen.

😉 Tja, mijn eerste reactie zegt genoeg… alweer van die licht getinte jongens.

Op X is inmiddels hun identiteit bekend en worden ze met allerlei allochtone ideologieën in verband gebracht. Ik vermoed dat slechts een paar jaar opsluiten of deportatie ze uit de gevarenzone kan houden. Echter, die reacties op X getuigen wel van een andere aard stupiditeit die net zo schadelijk is. Eentje waar alleen de wapenfabrikanten van profiteren…

Ik hoop dat ik tegen die stupiditeit bestand ben. ☹ Wel een uitdaging! Want stupiditeit is zeer besmettelijk, zo leerde de Coronacrisis mij.

***

Vijf jaar na dato blijft de coronacrisis een hete brij waar men omzichtig omheen draait. Dat merkten we al bij de installatie van de parlementaire enquêtecommissie Corona.

Eerst werd de beoogde voorzitster Khadija Arib gewipt, iemand die zich als een terriër in de rol van het bestuurlijke establishment zou hebben vastgebeten. Dit jaar bleek haar val een complot van activistische ambtenarij die blijkbaar bang was voor onthullingen rond de Coronagekte.

Daarna haakten enkele leden af wegens de werkdruk.

En nu stopt het FVD-lid Gideon van Meijeren met zijn deelname omdat hij zich gehinderd voelt door een staf van ambtenaren die bepaalt tot welke gegevens hij toegang krijgt en welke betrokkenen hij mag ondervragen. Iets wat naar mijn idee afbreuk doet aan de kwaliteit van de enquête, je bent per slot van rekening met waarheidsvinding bezig.

Ze hebben het weer voor elkaar. Met zijn vertrek is een angel uit de enquête getrokken. Ik snap zijn dilemma, als je ondanks de “werkafspraken” die je hinderen om de waarheid te vinden in de commissie blijft zitten, maak je jezelf medeplichtig aan een resultaat dat verantwoordelijken uit de wind houdt. Wat is de waarde van een op dergelijke wijze geprotocolleerd “onderzoek”?

Wellicht wordt het hoog tijd voor een parlementaire enquête over de parlementaire enquête. De resultaten zijn namelijk twijfelachtig: Zaken worden weliswaar geëvalueerd, maar hebben nauwelijks gevolgen voor de betrokkenen. Het rapport gaat in de kast, men doet een plas en alles blijft zoals het was.

Bij de enquête over woningcorporaties signaleerde men een afwezig moreel kompas bij de directeuren, maar deed men geen pogingen om de betrokkenen te corrigeren, de Maserati-man van Rochdale heeft al lang een andere auto. De schuldenberg voor de sociale woningbouw bleef in stand met alle gevolgen van dien voor bijvoorbeeld de betaalbaarheid van huren.

De enquêtes over de Toeslagenaffaire brachten weliswaar het toenmalige kabinet Rutte III ten val, maar de rechtvaardige afwikkeling sleept zich nog steeds voort. Ondertussen zijn een groot aantal hierdoor uit huis geplaatste kinderen overleden of verdwenen.

De enquête over de gaswinning in Groningen bracht perfide geldzucht en arrogant dedain van Den Haag richting de provincie aan het licht. Geen gevolgen voor de betrokkenen, geen compensatie voor de Groningers plus een grotere energie-afhankelijkheid van het buitenland omdat de groenen de gasputten dicht hebben laten gooien om de energietransitie te versnellen.

Het wordt hoog tijd om deze papieren tijgers maar weer eens tanden te geven. Anders blijft de bestuurlijke elite gewoon doen waar ze zin in hebben.

***

De organisatie Christenen voor Israël is een doorn in het oog van de Propalinisten, specifiek van degenen die onder de vlag van het Islamistische Ummah for Gaza opereren. Deze lieden sparen zodoende subsidies noch moeite om “constructief aanwezig” te zijn bij bijeenkomsten van deze organisatie. Ze proberen bezoekers met Hamas-vlaggen, Islamitische godsverheerlijking, scheldkanonnades, besmeurde Israëlische vlaggen en bebloede babypopjes spitsroeden te laten lopen. Dat alles om hen op “betere” gedachten te brengen.

Het was raak bij De Schakel in Nijkerk. De politie was in de buurt om geweld in te dammen en kwam binnen met een instructie voor de Christelijke deelnemers. Men drukte hen op het hart om buiten vooral geen oogcontact te zoeken of in gesprek te gaan, omdat het “fysieke emoties”, lees geweld, op zou kunnen roepen bij de demonstranten. Veel hielp dat niet, want in Barneveld was het daarna ook weer hommeles bij een andere bijeenkomst.

De instructie deed me aan de woorden van mijn moeder denken toen we in mijn kindertijd op straat een grommend wild koppel huisdieren zonder begeleiding moesten passeren.

“Kijk ze niet aan, die honden,” zei ze, “want als je dat doet vallen ze je aan. Als je naar ze kijkt, ben jij de vijand.” Met kloppend hart liepen we ze zonder kijken voorbij. Het bleef bij gegrom.

Zat die politiewoordvoerster daaraan te denken? Propalinistas, jullie zijn toch weldenkende mensen? Toch? Het blijft toch bij grommen, nietwaar…? Of rekken jullie soms het demonstratierecht over de grens op?

Muziek in de Luie Stoel

Vandaag stuit ik op Narada Guitar 2 The Best of two Decades. Een verzamelaar uit 2000 met nummers in de New-age. Jazz- en Lounge sfeer waarin de gitaar een belangrijke rol speelt.

Narada is een godheid uit het hindoeïsme die zowel patroonheilige van de muziek als van de dieverij is. Een leuke twist voor de naam van een platenlabel, want er moet per slot van rekening geld verdiend worden. Ik hoop maar dat de contracten voor de aangesloten musici geen pure diefstal zijn.

Narada brengt sinds 1983 New-Age easy listening na een begin als postorderbedrijf voor Nieuwetijdsmuziek. Leuke muziek die rust en complexiteit combineert, een aardige afwisseling van de klassieke muziek die ik meest draaide. Er is van alles, van wereldmuziek naar gitaar-jazz en gespeeld door goede musici. Samplers en compilations vormen een aardig deel van de Narada discografie. Een soort digitale duurzaamheid, dat hergebruik van bestaand materiaal.

Achtergrondmuziek wordt Safety in Numbers, een jazzrock nummer van de gitarist Artie Traum (1943 – 2008). Hij vormde onderdeel van de Greenwich Village folk beweging en ontwikkelde zich als pop- en jazzgitarist. In die rol was hij producer, songwriter en sessiemuzikant voor collega’s in het veld.

😉 Safety in Numbers… Dat zijn die budgetten voor “veiligheid” ten laste van de belastingbetaler die we steeds in de media zien langskomen? Defensie… Klimaat… Immigratie… etc. etc.

Boek op Schoot

Al bladerend op de e-reader kwam ik Kluitjesvolk van Marianne Zwagerman (*1916) tegen. Zij kwam in opspraak door de bekende “dor hout” uitspraak tijdens de Coronacrisis. Deugend Nederland bestempelt haar als ultrarechts omdat ze zaken soms bij de naam noemt. Ik herinner me haar uitspraken over de plannen voor een AZC in een Natura2000 gebied in de Vechtstreek, waarbij stikstofregels opeens niet meer bestonden. Tegenwoordig is ze bekend met haar Dwarsnieuws podcasts.

In Kluitjesvolk beschrijft Zwagerman Nederland als rubberentegelparadijs. Tegen ieder gevaar formuleren we hier regels en als dat niet helpt, komen er protocollen bovenop. Echter, het blind (😉 en blond, dat was mijn typefout) vertrouwen op regels en protocollen blijkt vaak veel gevaarlijker, omdat deze het gezond verstand uitschakelen en daarnaast constructief eigen initiatief ondergraven. Een regeltjesverslaving.

Inderdaad, Nederland zit vol met regeltjes en faciliteiten voor risicomijding, waardoor risico’s juist ontstaan. Neem de weg-versmallende versperringen met paaltjes in straten waarin men ervoor wil zorgen dat er geen racebaan ontstaat. Deze versperringen werken competitiegedrag van automobilisten in de hand, waardoor de racebaan op de korte trajecten tussen de versperringen ontstaat. Ja, ze roepen dan “dat moet je de automobilist aanrekenen”. Tja, ondertussen is de situatie per saldo veel gevaarlijker geworden dan daarvoor. Rubberen tegels zorgen er soms voor dat men juist onvoorzichtiger wordt omdat men erop rekent.

Een andere kwaal komt regelmatig voor: Problemen tackel je met een zak geld. Bij voorkeur van de belastingbetaler die niet direct last van dat probleem heeft. Bijvoorbeeld 800 miljard voor Europese “veiligheid” waarbij ze er niet bij vertellen wie die veiligheid uiteindelijk moet gaan leveren met een partijtje trekkers overhalen.

Het boek toont een groot aantal hilarische en soms schrijnende gevallen van regeltjesdrift en massavolgzaamheid. Daarbij vraag je jezelf soms af hoe mensen zo gek kunnen zijn. Heel soms zijn de sketches ietsje te humoristisch en generaliserend, dat wel. De boodschap is wel duidelijk: Wees je bewust van de angsten en zekerheden die je leven bepalen en doe daar iets aan als je kunt en durft. 😉 En verdwaal vooral niet in een regeltjesdoolhof.

Verhaal voor het Slapen Gaan

Ik lees in het derde deel van de Aardzee trilogie van Ursula Leguin (1929 – 2018), getiteld De Koning van Aardzee. Persoonlijk vind ik dat deze titel de lading niet dekt, de Engelse titel The Farthest Shore, de verste kust, geeft beter aan waar het boek over gaat, een reis naar de rand van een wereld.

Ged is na zijn avonturen in de Tomben van Atuan Archimagus van Gont geworden. Hij krijgt bezoek van de jonge kroonprins Arren van Enlad die  namens zijn vader raad komt vragen: De hofmagiër is zijn spreuken vergeten en kon bepaalde noodzakelijke rituelen niet uitvoeren. Dat probleem bleek op meerdere plekken in hun rijk voor te komen, heksen en genezers wisten de woorden van hun spreuken niet meer.

Arren is zeer onder de indruk van Ged en biedt hem zijn diensten aan. Ged overlegt met zijn raad en besluit op onderzoek te gaan naar de oorzaak van deze weglekkende kennis.

Bij hun eerste stop op het eiland Hort ontmoet Ged collega magiërs die hun kunde zijn kwijt geraakt, maar er naar hun zeggen iets beters voor hebben teruggekregen. Zij zijn volgelingen geworden van een tovenaar uit een ver verleden die weet hoe ze eeuwig leven kunnen krijgen. Dat heeft wel een prijs, ze raken hun zin om te leven kwijt. Arren laat zich bijna verleiden tot die weg, wat een inherente spanning tussen hem en Ged veroorzaakt. Arren begrijpt de doodsangst, maar snapt niet dat Ged het leven domweg als eindig aanvaardt.

Ged en Arren openen de jacht op deze magiër die overal zijn sporen nalaat op de eilanden van de Aardzee archipel van allerlei lieden die hun beloofde eeuwige leven leiden en ten prooi vallen aan zinloosheid. Zelfs de draken die op een heel ander bestaansvlak leven, worden er slachtoffers van. Op die tocht komen ze na allerlei avonturen aan de verste kust, het eiland Selidor in het uiterste westen.

Hier jagen ze de magiër na tot in het dodenrijk en verslaan hem door hem te overtuigen dat eeuwig leven de balans verstoort en dat hij daarmee nooit rust zal vinden, want de angst blijft.

Daarna volgt een barre tocht waarin Arren zichzelf en de totaal verzwakte Ged uit het dodenrijk weer naar de leven sleept. Met die strijd tussen leven en dood toont hij zich waardig om koning van Aardzee te worden, zoals voorspeld in een oude profetie van zijn geslacht. Hij wordt gekroond en Ged (die zijn magische krachten heeft opgeofferd) legt zijn ambt van Archimagus neer en verdwijnt in de vergetelheid.

Het verhaal bevat een zeer filosofische achtergrond, het dilemma van leven en dood als evenwicht en (aards?) eeuwig leven als een illusie. Dat doet me denken aan wat ik mezelf als kind al afvroeg: Stel dat iedereen eeuwig leeft… Dan is de wereld binnen de kortste keren zo vol dat er geen plek meer is. Heeft het dan nog zin dat er kinderen geboren worden? Dan sterft het elan en de wil om iets van het eindige leven te maken, net zoals in het verhaal van de tocht naar de verste oever.

Mensen geloven in een eeuwig hiernamaals, ook al is de definitie hiervan nogal vaag. Mijn lief merkt dan altijd op dat het haar niks lijkt om voor altijd op een gouden stoeltje te moeten zitten, of met een trompetje te moeten rondvliegen. Anderen geloven weer in een cyclus van eindeloos terugkeren totdat alle lessen zijn geleerd en er niets meer te leren valt.

Dat brengt je duidelijk op gedachten rond zinvol leven.

Hoe het ook zij, dit verhaal verklankt het thema dat op de eerst pagina’s van trilogie al is verwoord:

Slechts in zwijgen het woord,
slechts in duisternis licht,
slechts in sterven het leven.

Dat is de balans waar deze fantasy over gaat.