Muziek: Sanctus 1 van net album Dona Nobis Pacem van de groep Pedal Point
Muziek: Carnival Fugue van het album Focus III van Focus, het origineel van bovenstaand nummer
13 Januari 2021
Sanctus, Rome en Cijfers
Jubileumnummer: Schermloze Avond 25!
De eerste werkweek van het jaar. Dat viel niet mee na twee weken gewenning aan de wekker een uur later. Voor zevenen het bed uit, om zeven uur present in het thuiswerk kantoor. Ik kijk uit naar het moment dat ik weer fysiek naar het werk kan en gewoon weer mensen kan spreken over dingen. Tja, dan moeten ze niet voor de zoveelste keer de Rutte-doctrine toepassen. Weer drie weken lock-down erbij. Er zijn inmiddels al enkele collega’s met stille trom gepensioneerd. Als dit zo doorgaat, overkomt mij dat ook.
Kortom, ik ben wel weer toe aan een schermloze avond, dan kom ik ook niet in de verleiding om nieuws te bekijken.
Muziek in de leunstoel brengt me ditmaal Dona Nobis Pacem van de Nederlandse groep Pedal Point. Een onderneming uit de vorige eeuw van Thijs van Leer. Even ophalen: Focus, het jodelen van Hocus Pocus en het meezingen met Sylvia, Introspection met Van Otterloo en nog meer. Je zou Van Leer een beetje de Nederlandse Ian Anderson noemen. Hij is nog steeds muzikaal actief, trouwens.
Dona Nobis Pacem is een pop-zetting op de tekst van een Latijnse mis met de delen Kyrie, Credo en Sanctus. Het ritueel van de Rooms Katholieke kerk. Ik moet eerlijk zeggen, ik was van huis uit Protestant, maar ik voelde me wel aangetrokken tot de sfeer in Katholieke kerken, de rituelen, het Latijn, de beelden en het kaarsje branden. Daarvoor kom ik ook nu nog weleens in een kerk, ook al ben ik het vertrouwen in de organisatie een beetje kwijtgeraakt.
Demonstratienummer is Sanctus I, met de typisch Van Leeriaanse harmonische wendingen, die we zo goed van Focus kennen. Sanctus I heeft ook een duidelijke link daarmee, het is een remake van het nummer Carnival Fugue van het album Focus III. Ik doe het nummer erbij ter vergelijking. En juist dat album legt voor mij weer de link naar het katholicisme, in het bijzonder het Katholieke machtscentrum Rome.
Ik kocht Focus III toen ik in de eerste vijfde klas van het gym zat. De plaat begint in stijl met een nummer dat is opgebouwd rond een Latijnse tekst van Vergilius. In dat jaar vond ook de traditionele werkweek plaats. Voor gymnasiasten betekende dat een reisje Rome.
Een echt avontuur: Twee dagen in de trein, waarbij we tot onze schrik de verwrongen resten van een wagon zagen staan bij de Appenijnentunnel: Pas daarvoor opgeblazen door een communistische beweging. Overnachten in couchettes waarbij ik mijn wegwerpdekentje verloor omdat onder mij een stelletje klasgenoten bezig was met het liedje Voulez vous coucher avec moi? Ja, daar kun je een couchette ook voor gebruiken.
En dan Rome zelf, de drukte, de barokke kerken, het Forum dat ten onder gaat aan toeristen die allemaal een stukje Eeuwige Stad willen meenemen, de St. Pieter (helemaal naar boven in de koepel), het Vaticaans Museum (zalen vol kunsthistorie), de catacomben, de prachtige donkerharige Italiaanse meisjes (onze leeftijdklasse werd vaak bewaakt door strenge nonnetjes), pizza in vierkante stukken en slempen met goedkope wijn op de kamers.
Een mooie week waarin er van werken niet zo heel veel kwam. Maar wel cultureel!
Ik ben weer helemaal wakker voor het lezen. Ik had net een nieuw ebook aangeschaft: Het Best Verkochte Boek Ooit van Sanne Blauw. Zij schrijft over manipulatie met cijfers, een praktijk die we in deze coronacrisis regelmatig tegenkomen. Ik verbaas me al het hele jaar over de cijferbrij die met een bepaald doel (“het van de urgentie overtuigen” van de domme Nederlandse burger) zonder context wordt gegenereerd.
Een verhelderend verhaal over hoe je tot cijfers komt, het gevaar van steekproeven en hoe cijfers zand in de ogen strooien. Nu begrijp ik hoe de media aan beweringen komen dat driekwart van de Nederlandse bevolking vindt dat vaccinatieweigeraars opgesloten, uitgesloten en beboet moeten worden. Het is maar net welk clubje je vraagt, nietwaar? Al met al zet ik een steeds grotere zoutpot naast de krantenbak.
De gitaar bracht me wat lol met de stukjes van Thierry Tisserand. Technisch niet moeilijk en heel geschikt om in een goede sfeer te spelen. Daar fleur ik van op.
Bedtijd komt niet als verrassing, ik ben moe, dus zitten we om tien uur bij het leeslampje. Ik ga weer even terug naar de Middeleeuwen met De Eenzame Bruid van Ellis Peters. Broeder Cadfael lost de moord weer op en de eenzame bruid gaat een betere toekomst tegemoet met een man van haar keuze. Dat kiezen was geloof ik een zeldzaamheid in de Middeleeuwen, vrouwen werden uitgehuwelijkt.
Eind goed, al goed, dus. Dan kan het licht uit. Morgen om half zeven rinkelt de wekker weer. Rinkelen? Nee, dat is uit de tijd. We hebben een Internetradio. ClassicNL. Met als enige nadeel die ongelooflijk stomme Bauhaus-bouwmarkt reclame als de wekker af gaat. Je zou er een abonnement voor nemen om van die zenuwpees af te zijn.