Muziek: Baba o Riley van The Who op het Album Who’s Next
24 Februari 2021
Teenage Wasteland en Getting In Tune
De tweede Schermloze Avond in de dertigers, nummer 31!
Deze week werd het lente in Nederland. Ongelooflijk, wat een mooi weer voor de tijd van het jaar! In mijn jonger en iets oudere jaren was het in Februari meestal guur en koud en leefde de hoop op een Elfstedentocht weer op. Wel, dat was dit jaar maar heel eventjes, we gingen in een keer van -15 graden naar +15 graden. De sneeuwduinen in de tuin smolten roemloos weg.
De lente zit in de lucht, de mensen worden opstandig tegen de opsluiting in de coronaregeltjes. Parken lopen vol, velen gaan op stap om een stukje zon mee te pakken. We merken het zelf als we in Delden gaan wandelen, de parkeerplaats bij Het Hoogspel is in de weekends nog nooit zo vol geweest. Desondanks blijft het op de wandelpaden aardig rustig, er is ruimte genoeg.
Ik snap het wel. Ik ben zelf ook moe van de regeltjes, mensen die elkaar de maat nemen, de angst en de maskers op straat, die verrekte stapels weggegooide mondkapjes in de plantsoenen, de avondklok die blijkbaar opeens blijvend is, de bezoekbeperking en de stomme opmerkingen van Grapperhaus dat je strafbaar bent als je ’s avonds na negenen met je ene gast nog even op je eigen balkon of in je eigen afgesloten tuin staat te praten.
Dan is een opstandig luchtje scheppen met even heel kort het gevoel dat je alles weer mag een verademing. Tuurlijk, half Nederland valt er weer overheen. Ik ga er geen oordeel aan toevoegen. Ik snap het gewoon dat mensen even willen uitwaaien, zeker omdat het nu zo langzamerhand in de media verschijnt dat corona niet meer weggaat. Ik zou graag de ontwerper van dit virus eens spreken (jawel, er is zelfs een patent op het coronavirus aangevraagd, ook al hebben ze corona zelf nog niet compleet kunnen isoleren). Ik heb wel mijn mening over gefabriceerde ziekten…
Over ziekten gesproken. Naema Tahir schreef in de Trouw over ongezonde media. Dat klopt, van zowel social media als regular media word je tegenwoordig niet vrolijk, omdat ze per definitie slecht-nieuws-geil zijn. Misschien start ik wel een blog Medialoze Dagen, met alleen mijn eigen nieuws. Zou dat helpen? Een dag van de week naar geen enkel (social) medium kijken?
Die vermoeidheid uit zich vandaag bij mij in een extralange sessie Muziek in de Luie Stoel. Twee albums: Fragile van Yes en Who’s Next van The Who. Ik zit duidelijk in de nostalgische mode. Vluchten in de tienerjaren heeft soms wat.
Fragile heeft als bekendste nummer Roundabout met de vette baslijn vanChris Squire en de opvallende vocals van Jon Anderson. Verder vind ik de plaat als een combinatie van psychedelische en symfonische elementen interessant, maar niet zo goed als het latere Close to the Edge. Heart of the Sunrise, het laatste nummer, brengt me met de tekst Love comes to you and you follow terug naar de verliefdheden van vroeger.
Na deze toch niet zo heel rustige plaat had ik niet de fut om uit de stoel te komen, dus pakte ik een volgend album op de mp3-speler. Dat werd Who’s Next van The Who, met het onnavolgbare drumwerk van Keith Moon, soms lijkt het alsof hij twee bass-drums heeft. De plaat is een spin-off van een ooit geplande maar nooit gerealiseerde rockopera. Na het succes van Tommy was het begrijpelijk dat ze daarmee verder wilde, maar deze keer liep dat stuk.
Achtergrondmuziek van deze blog wordt Baba o Riley, het openingsnummer van het album. Ditmaal speciaal voor de tieners van nu, want het liedje zingt Don’t cry/Don’t raise your eye/It’s only teenage wasteland.
Wasteland, woestenij, dat is het voor tieners op het moment. Geen school, geen sport, geen feestjes, geen grote aantallen vrienden in het Vondelpark, geen ontmoetingen en zeker geen Brommers Kiek’n. Ja, dat laatste is in het echt toch het leukste in het echie, Pornhub filmpjes gaan wegens gebrek aan fysiek gevoel toch al snel vervelen.
Ik klaagde in mijn tienertijd best weleens over om elf uur thuis moeten zijn als je ook nog een uur in de bus moest zitten. Voor tienen al weg: Dan is een feestje nog nauwelijks op gang. Maar nu? Een avondklok die ieder feestje in de kiem smoort? Ik heb echt met de jongs en meisjes te doen. Ik had nog een rits vrienden in de klas, waardoor ik graag mijn tweede leven op school en daar omheen doorbracht. De tieners van nu mogen niet eens naar school… Ja een dag per week misschien, als het RIVM er niet voordien tegenaan schopt.
Het nummer Getting in Tune (I’m in tune/And I’m gonna tune/Right in on you) brengt me op de gitaar. Deze week kwam mijn 432 Hz stemvork aan, zodat ik niet langer een stemapparaat nodig heb om mijn gitaar wat lager te stemmen dan standaard. De 432-stemming bevalt me goed, de gitaar klinkt mooier en vooral rustiger van toon. Dat lijkt me in deze tijd van al dat coronalawaai een goed idee. Daarmee kan ik verder op mijn Tisserand-expeditie, ik ben inmiddels in het tweede boek van Comme des Chansons aangeland. Binnenkort op Youtube.
Het boek besluit de avond. Ook deze week heb ik geen zin in moeilijk leesvoer. In De Gouden Speld is Broeder Cadfael druk met de oplossing van de moord op de schout, die al gewond was geraakt bij een slecht afgelopen strafexpeditie. De dochter van de schout verdenkt de jongen die verliefd op haar is omdat hij een moord voor haar zou doen om haar vader te overtuigen om hem haar hand te geven. Hoe het afloopt, vertel ik volgende week.