Muziek: Bolero van Maurice Ravel in een uitvoering van Tomita op het Album Different Dimensions
10 Maart 2021
Verkiezingscampagne, Moog en Nadenken
Schermloze Avond drie maal elf. Soms is het wel lastig om het een gewoonte vast te houden, maar ook deze keer is het gelukt.
We zijn inmiddels een eind in Maart gevorderd. Ik krijg steeds een gevoel dat ik de controle over de tijd kwijtraak. Ja, ik doe mijn ding, ik werk netjes thuis, ik krijg ook wel zaken af, maar het levert soms minder energie op. Dat is minder positief nu ik ook niet zo veel energie heb.
Minder positief, je zou haast zeggen, da’s niet zo erg met de betekenis die het woord positief tegenwoordig heeft gekregen: Als je positief test, ben je immers aan de beurt?
Normaal gesproken zou er nu een verkiezingscampagne aan de gang zijn, maar daar merk ik weinig van. Reclamespotjes op de radio hoorde ik, dat is iets nieuws dit jaar, een heel partijprogramma in tien seconden. Wat ga ik stemmen? Ik heb een paar verkiezingsprogramma’s doorgenomen, maar ik krijg het gevoel dat die over een ander leven gaan. Ik neig naar een proteststem. Partijen die een vaccinatiepaspoort in hun vaandel voeren, vallen bij mij direct af.
Volgende week is het al zover: Wat wordt het, stembewijs inleveren bij een in plastic verpakte commissie? Ik ga wel naar een stembureau, hoe dan ook.
Muziek in de Luie Stoel, die traditie is weer helemaal terug. Ditmaal met Different Dimensions van Tomita. Ooit kocht ik Pictures at an Exhibition van Mussorgsky in zijn uitvoering. Een leuke variant op de versie van Emerson, Lake and Palmer uit die tijd. Variant, dat wel, want de oorspronkelijke versie van het stuk staat bij mij nog steeds bovenaan.
Tomita speelde (hij is inmiddels overleden) de Moog synthesizer, een analoog muziekinstrument waarop je heel wat potmeters moest draaien en kabeltjes moest pluggen om een bepaald geluid te produceren. Een stevige klus voor een polyfone mixdown, want je moest vaak stemmen apart inspelen.
Ik maakte al vroeg kennis met de combinatie Moog Synthesizer en klassieke muziek, met name door de Switched on Bach platen van Walter later Wendy Carlos. Dat waren leuke uitvoeringen met klanken die je op geen “normaal” instrument kon maken, waardoor je soms een verfrissende uitvoering kreeg.
Achtergrondmuziek is ditmaal de Bolero van Ravel, waarbij de toenemende dynamiek van het stuk door Tomita aardig is gereproduceerd.
Achter het boek van deze week zit een aardig verhaal. Ik volg allerlei corona-nieuws op een afstandje, en heb daar mijn eigen gedachten over. Toch is het lastig om die gedachten niet te veel te laten beïnvloeden door media en politiek, of meningen van mensen over anderen in die context, wat je op Facebook vaak tegenkomt in de wappies-versus-schaapjes oorlogen.
Door toeval kwam ik op Youtube een paar filmpjes tegen van Mieke Mosmuller, een Nederlandse arts, filosofe en publiciste. In die filmpjes kwam ze met een aantal interessante topics rond de coronacrisis, waaronder vaccinaties, mediamanipulatie en groepsdenken. Op een rustige ingetogen manier, waarbij je tijd krijgt om er zelf over na te denken. Dus niet worden weg geschreeuwd zoals in het incident tussen Haga en De Jonge in de Tweede Kamer. Zelf nadenken is ook een vast onderwerp van haar presentaties. Niet je alles laten zeggen, maar ook zelf onderzoeken, ook met corona. Iets dat me ontzettend aanspreekt.
Internet gaf interessante informatie over haarzelf en haar publicaties. Gezien het onderwerp heb ik ook uit nieuwsgierigheid even gezocht of men meende dat zij een complotdenkster is, want zo worden mensen met een tegengeluid regelmatig genoemd. Tot mijn verrassing wist Google mij niets te melden. Alleen bij een van haar filmpjes vond ik in de reacties een scheldpartij tussen tegen- en voorstanders.
Ik nam haar boekenlijst eens door. Een behoorlijke verzameling publicaties over allerlei verschillende onderwerpen, uitgebracht bij haar eigen Uitgeverij Occident. Daar kwam ik een boek tegen, getiteld Ik doe wat ik wil! Vrijheidsfilosofie voor jongeren. Ik raakte geïntrigeerd door de titel en heb het boek besteld. Ook al ben ik geen jongere meer, wellicht leer ik er iets van. Erna bestelde wat mee, over meditatie en een meeslepend boek over haar gesprekken met Toon Hermans.
Met haar benadering in de filmpresentaties in mijn achterhoofd schat ik in dat dit geen boek over ongecontroleerd egoïsme is. Dat klopt. Het boek gaat over vrijheid, maar geen vrijheid waarbij je anderen onder schoffelt, maar wel een vrijheid die je toestaat om zelf ergens iets over te denken zonder het gevoel te krijgen dat je daarmee anderen schade doet. Om echt een eigen gefundeerde mening te vormen en zo ook ergens betekenis aan te geven (mening geeft meaning). Zonder indoctrinatie door onzekere wetenschap, (social) media en dwingende politiek.
Het is stevige leeskost, ik ben net begonnen, maar het is nog te vroeg voor een samenvattende impressie. Het is niet iets dat ik in een avondje uit lees. Dat is het avontuur van deze week.
Na een tijdje ben ik toe aan de gitaar, een duidelijke positieve afleiding in deze tijd. Zeker op een Schermloze Avond speel ik bijna net zo lang als in mijn jonge jaren iedere avond deed. Dat brengt wat rust in de tent. Ik bereid me voor op een volgende gitaarles en verdere uitbreiding van mijn Youtubekanaal dat heel langzaam meer abonnees begint te krijgen.
In bed lees ik ontspannend. Voorlopig heb ik genoeg deeltjes in voorraad van onze botanische monnik Broeder Cadfael.
In Een Wisse Dood werd de moordenaar van de edelman bekend. Twee pelgrims, de dader die boete deed en de vriend van de vermoorde edelman die hem in de gaten hield om hem zodra hij van de boetevoorschriften afweek om te brengen. Met een twijfelachtige rol voor de Bisschop van Winchester die de moordenaar had ingehuurd om iemand anders om te brengen. Ja, dat waren roerige tijden!
In het volgende deel Een Hard Gelag, komen twee geestelijken uit het verwoeste Winchester om asiel vragen in Cadfael’s abdij. Een oude kruisvaarder en zijn stomme maar niet doofstomme metgezel dragen een geheim bij zich. Daar ga ik de komende tijd achter komen.