Muziek: Be Near van het album Wonderfall van Ryan Farish
21 April 2021
Testsamenleving, Prikken en een Wereldatlas
Schermloze Avond Zes maal Zes plus Drie.
Keek op de Week: Men kondigt versoepelingen aan, maar het voelt voor mij niet zo. Dat is voor mij pas het geval wanneer ze die vermaledijde mondkapjes niet meer verplicht stellen. Dan krijg je een echte verademing.
Ondertussen verschijnen steeds meer merken zelftesten op de billboards. Ik blijf het raar vinden dat men je ziek verklaart totdat je het tegendeel aantoont.
Nou ja, aantoont…. Een PCR test als gouden standaard definiëren zoals ik De Jonge in een debat hoorde doen, vind ik wel een erg grote waardering voor een test die eigenlijk niks aantoont zonder gedegen vervolgonderzoek. In de rechtsstaat ben je onschuldig totdat men het tegendeel bewijst. De omgekeerde wereld van de corona(zelf)testen is dus eigenlijk een schande voor de rechtsstaat. Ik ben niet van plan om me telkenmale te “bewijzen” als gevaarloos individu als ik ergens naartoe wil.
Muziek in de Luie Stoel: Dat gaat een beetje moeizaam vanavond de keuze valt op Wonderfall van Ryan Farish, een lekker voortkabbelend stukje techno. Ik kan er warempel bij slapen. Als achtergrondmuziek dient Be Near, het rustigste nummer van de cd.
Het Boek: Ik heb Prikken Ja of Nee van Daan de Wit uit gelezen. Een interessant boek dat pro en contra van de coronavaccins naast elkaar zet, maar ook wat context geeft rond de getallen die ons al meer dan een jaar in de greep houden. Het is onthutsend om te zien hoe absolute en relatieve getallen rond vaccin-effectiviteit gebruikt worden om een punt te maken en de publieke opinie en volksangst te bespelen in een heilige graal narratief. Ik ben het er mee eens dat deze vaccinatie-actie het grootste experiment in de geschiedenis is. De wijze waarop pharma-concurrenten hun vaccinproducten aanprijzen en “aantonen” met getallen is een schokkende illustratie van commerciële marketing en licht zwalken rond de waarheid. Ach, had ik nu werkelijk gedacht dat het anders zou zijn? Ik had mijn beslissing al genomen, maar het boek heeft die bevestigd.
Het Boek 2: Ik heb nog ruimte voor een tweede boek, Atlas van de Belevingswereld van Jean Klare en Louise van Swaaij. Levenswandel en psychologie in kaart gebracht in Bos-Atlas stijl. Voorzien van scherpe en humoristische omschrijvingen.
Het boek brengt me terug naar mijn jonge jaren. Mijn vader, hij was onderwijzer, bracht een afgedankte Bos-atlas mee naar huis, voorzien van een sobere bruine kaft. Het feit dat Indonesië werd gepresenteerd als Nederlands-Indië en dat Duitsland nog in het bezit was van Silezië en Oost-Pruisen dateerde de atlas duidelijk. De kaarten intrigeerden me mateloos. Ik begon de grillige vormen eerst over te trekken en daarna met de hand over te tekenen. Uren ben ik bezig geweest met de ruige kusten van Alaska, Noord-Canada en Groenland. Gaandeweg werden de kusten, bergen, eilanden, rivieren en steden die van mijn eigen wereld. De stap richting Fantasy was gezet.
Gitaar op Schoot brengt me naar oud maar nog niet opgenomen repertoire. Bebita van Julio Sagreras en Fleur de Lys van Edward R. Day. Inderdaad, even laten rijpen heeft effect. Dat is echter nog niet genoeg voor een goede opname. Nog even door oefenen, dus.
Boek 3 voor het slapen gaan: In De Witte Roos blijkt het forensische werk van Broeder Cadfael bij de moord op een kloosterbroeder te zijn opgemerkt en misbruikt door de dader, de neef van de weduwe die uit is op haar bezittingen. Daarom geeft deze zijn karakteristiek afgesleten laarzen haastig weg aan een ander en vermoordt deze vervolgens, zodat het slachtoffer wordt geïdentificeerd als moordenaar. Dat valt net iets te veel op. Uiteindelijk krijgt de weduwe haar witte roos en gloort een lang en gelukkig voor haar en de trouwe edelsmid. Het is toch mooi een verhaal te lezen dat goed en rechtvaardig afloopt.
Tijd voor dromenland!