Muziek: Alfonsina y el Mar van Ariel Ramirez, gespeeld door Polly Ferman op piano
12 Mei 2021
Trouwdag, Alfonsina, en een Profeet
Schermloze Avond Vijfmaal Acht plus Twee. Kenners van het Transgalactisch Liftershandboek zullen nu glimmende ogen krijgen: Het getal is immers Het antwoord op de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles.
In de boeken van Douglas Adams werd dit getal uitgerekend door een computer ter grootte van een planeet die zijn bewoners Aarde noemen. Of dit antwoord nuttig is? Wel, als je het eenmaal begrijpt zal volgens de overlevering het universum vernietigd worden en vervangen door een nog veel ingewikkelder exemplaar.
Dat duurt nog wel even, ik vind het nu al ingewikkeld genoeg.
Keek op de Week: Ditmaal concentreer ik me op mijn eigen leven, deze week hadden Erna en ik onze 39e trouwdag. Met aanloopperiode erbij zijn we nu 42 jaar een stel. 😊 Als ik naar het bovenstaande kijk, lijkt dit geen toeval! Ik ben dankbaar voor deze jaren die ons twee prachtige dochters en een lieve kleindochter hebben opgeleverd.
Tevens hebben we voor het eerst naar een demonstratie tegen de Coronamaatregelen en vaccinaties meegemaakt. Het was een kleinschalige gebeurtenis in het Prins Bernhardplantsoen in Hengelo. Geen geweld, geen ME, ze hadden zelf beveiligers ingehuurd. Mensen deden hun zegje, soms met trillende knieën van de plankenkoorts en een protestzanger a la Bob Dylan liet in het Nederlands de zestiger jaren herleven.
Mensen uitten hun zorgen over hun omgeving en hun kinderen op een ongekunstelde manier. Alleen de lange redevoering van een oude dame die haar boek wilde presenteren over Illuminati en Rothschilds en Nazi’s die de wereld tot slaaf willen maken viel een beetje uit die lijn. Het publiek had dan ook wat moeite om geconcentreerd te blijven.
Omdat er geen relletjes ontstonden, karakteriseerde de established press deze bijeenkomst als een teleurstellende opkomst van een halve man en een paardenkop. Toch liet deze gelegenheid zien wat er onder mensen leeft.
Het was een gemoedelijke sfeer van nabijheid. Mensen knuffelden elkaar, geen mondkapje te zien en geen wanklank te horen. Ik merkte wel dat ik wat ouder ben geworden, anderhalf uur staan was toch het maximum.
Muziek in de Luie Stoel: Ik begin ditmaal verkeerd met Sleep van Enigma, ik kon bij deze stevige techno niet echt in slaap vallen. Dus schakel ik over naar Música para piano de Ariel Ramírez door de pianiste Polly Ferman. De Argentijn Ramírezis hier bekend geworden door zijn Missa Criolla. In Argentinië heeft hij echter het tweede volkslied achtergelaten, het bekende Alfonsina y el Mar, tevens de achtergrondmuziek bij dit blog.
Alfonsina y el Mar gaat over de Argentijnse dichteres Alfonsina Storni (1892 – 1939). Toen ze haar gezondheid en haar liefde was kwijtgeraakt, schreef ze haar laatste gedicht Voy a dormir en verdronk zich in zee bij Mar del Plata. Tja, als dit geen verhaal is voor een Argentijnse tango… Ramírez had dat goed in de gaten.
Boek op Schoot: Ik heb een mooie versie van De Profeet van Kahlil Gibran van Erna gekregen voor de trouwdag. In dit boek geeft de profeet Almustafa zijn filosofie op diverse onderwerpen bij zijn afscheid van de bewoners van de fictieve stad Orfaleze.
Ik hoorde voor het eerst van dit boek door citaten die bij een doopplechtigheid werden voorgelezen. Daarna heb ik het werk in diverse contexten gelezen, maar steeds als ik het oppak, blijft het weer nieuw, er zit een tijdloze wijsheid in.
De lay-out van dit boek valt me op: Er zit voldoende witruimte tussen de alinea’s. Heerlijk, want die ruimte geeft je lucht om de inhoud te laten bezinken. Die ademhaling is erg belangrijk bij het lezen. Ik hou van een open lay-out, dus ik lap meestal “schrijfregels” rond witruimtes aan mijn laars. Ja, wat zijn die regels eigenlijk? Zo te zien een manier om zo veel mogelijk op papier te proppen: drukkosten, dus.
Ik zoek ijverig naar een passend citaat voor dit blog, maar kan zo snel niets vinden. Later bij het schrijven valt mijn oog echter op een regel uit het hoofdstuk Geven. Ik lees En is de angst voor gebrek zelf geen gebrek?
Dat doet me denken aan mij aarzelende rekenpartijen met de pensioenplanner en het nijpend gevoel dat ik niet voldoende binnenkrijg om van te leven als ik volgend jaar met pensioen wil. Dan vergeet ik waarom ik werkelijk met pensioen wil gaan. Gewoon, omdat ik vind dat het mooi is geweest. Daarbij denk ik ook wel na over wat voor gebrek er blijkbaar in mijn huidige werk is geslopen, dat ik ermee stoppen wil… De vermoeidheid door de huidige crisis speelt daarbij een rol.
Gitaar op Schoot: Ik worstel al een tijd met een strek en daaropvolgende flageoletpassage in het Menuet uit Agréments de Foyer van Jose Ferrer. Het lastige daarvan is, dat je vastzit in een flinke strek tussen eerste en vierde vinger en dan opeens je blik moet draaien naar boventonen op de twaalfde en negentiende fret. Ik puzzel nog steeds.
Boek voor het slapen gaan: Ditmaal is dat De Laatste Eer waarin Broeder Cadfael een medebroeder Haluin op een bedevaart begeleidt.
Haluin is na een ongeluk aan de dood ontsnapt en invalide geworden en wil op bedevaart als boetedoening voor een geliefde uit een ver verleden die hij onteerd zou hebben door haar zwanger te maken, een grote schande voor een ongehuwde vrouw in die tijd.
De adellijke moeder van het meisje stelde de familie eer boven alles en wilde bovendien wraak nemen omdat ze zelf een oogje op Haluin had en door hem was afgewezen. Ze deed net alsof het meisje door abortus was overleden, zodat Haluin die inmiddels kloosterling was geworden, werd verteerd door schuldgevoel. De realiteit was echter anders, het meisje werd zwanger en al uitgehuwelijkt en trad na het overlijden van haar echtgenoot in het klooster in.
Cadfael en Haluin komen op de bedevaart in contact met de dochter van Haluin’s geliefde die in eenzelfde soort situatie verkeert en uitgehuwelijkt gaat worden om een verboden liefde onmogelijk te maken. Diezelfde adellijke moeder schrikt niet terug voor moord om dat geheim te bewaren. Cadfael brengt haar tot inkeer, waardoor ze haar daden bekent en haar dochter toch kan trouwen met degene waarvan ze houdt. Haluin vindt rust omdat hij zijn geliefde in een nonnenklooster treft en ze beiden vrede krijgen met hoe het leven gelopen is.
Op naar het volgende boek: Het Rechte Pad.