Muziek: Ancient Passage van het album Desert Spirit van Dan Gibson en Daniel May
2 Juni 2021
Bermtoeristen, Solitudes en Hongerspelen
Schermloze Avond Drie maal Vijftien. š Weet je nog wat je dacht toen je vijftien was? Ik ben āt vergeten, denk ik.
Keek op de Week: De zomer is begonnen, eindelijk. Hier en daar zie je dat installatiebedrijven Aircoās bevestigen. Een vrij energie-intensieve methode om het hoofd koel te houden. Een echte vicieuze cirkel, opwarming van de aarde tegengaan door nog meer energie te verstoken.
Het weer was zo mooi, dat ik mijn lange pauzerondje op de fiets weer kon doen. Een traject langs verlaten weggetjes in de buurt. Ondanks die verlatenheid telde ik op die tien kilometer ook tien bermtoeristen, die vermaledijde weggeworpen en achtergelaten mondkapjes. Het ene gedragseffect (daar waren die nutteloze en schadelijke mondkapjes voor, weet je nog?) lokt blijkbaar het andere uit. Tel uit je winst als eentje per kilometer berm een normaal verschijnsel is. Hoe lang is het Nederlandse wegennet ook alweer?
Ik heb weleens gelezen van mensen die uit idealisme afval langs wegen opruimen. Een goed initiatief. Maar niet voor mondkapjes, want de mediacampagne van de regering is erin geslaagd om ons zo bang te maken dat we ons eigen mondkapje al niet durven aan te raken. Laat staan het opruimen van die van een anderā¦
Goed, ik heb in ieder geval geen bijdrage geleverd aan deze afvalberg. Ik doe nog steeds met mijn eerste transparantje.
Muziek in de Luie Stoel. Vanavond pak ik Desert Spirit van Dan Gibson en Daniel May met gitaar en traditionele Indiaanse blokfluit in de hoofdrol.
Als je weleens in een reformzaak bent geweest, ken je Gibson vast wel. De man van de Solitudes serie. Hij is inmiddels overleden, maar hij pionierde ooit met opnames in de vrije natuur en mixte die met rustige muziek tot een New-Age genre. Vandaar dat je op veel van de Solitudes vogels hoort, of bosgeluiden, geruis van de zee is ook populair en op een nummer vind je zelfs het knapperen en knisperen van een kampvuur. Hij huurde allerlei musici in en produceerde meer dan 250 albums die behoorlijk goed verkochten.
Met deze muziek droom je zo weg, de lange lijnen vertragen je tempo en maken even wegdommelen gemakkelijk. Het nummer Ancient Passage vormt de achtergrondmuziek bij dit blog.
Of deze muziek een goede weergave is van een woestijnatmosfeer, dat weet ik niet. Er zit wel weidsheid en ruimte in, maar daar houdt wat mij betreft de vergelijking op. Ik ben nog nooit in een woestijn geweest.
Boek op Schoot: Na het kijken van de film Hunger Games ben ik aan de drie boeken daarvan begonnen. Een best akelig verhaal over een elite, het district Capitool, die met strakke hand over werkvolk in twaalf districten regeert in een post-apocalyptisch Amerika.
Eens per jaar organiseren ze een mediaspektakel, de Hongerspelen, waarin tieners, tributen geheten, uit die districten het in een gigantische arena tegen elkaar moeten opnemen totdat er slechts eentje overleeft. Dit als herinnering aan de opstand van de districten in een ver verleden waarbij ze door het Capitool werden verslagen en als teken dat de elite toch altijd wint.
Waarom heten de Hongerspelen zo? Wel, het district van de winnaar krijgt een jaar extra voedsel zodat hun hongersnood een keertje wat minder is. Dit cynische gebaar houdt de gang er een beetje in.
Het speelveld is volledig geregisseerd door een stel spelmakers dat om het publiek te vermaken allerlei dodelijke elementen toevoegt aan de strijd op leven en dood van de tributen waarvan er slechts eentje mag winnen.
Die winnaar wordt vervolgens rondgetoerd in een ander mediaspektakel dat het domme volk duidelijk moet maken wie de baas is. Dat is de prijs voor de winnaar die misschien nog erger is dan de dood: verder leven als slaaf van de elite in een gouden kooi en een liedje fluiten als zij dat willen. Weiger je dat, dan worden je familie en vrienden gestraft.
De tirannie van de elite is zeer duidelijk uit de beschrijving van de barre leefomstandigheden en de onderdrukking van de werkslaven uit de districten afgezet tegen bijna gruwelijke weelde van de upper-class.
Wat daarbij opvalt is het mediacircus rond de Hongerspelen dat enerzijds bedoeld is om de districten te onderwerpen en anderzijds tegemoetkomt aan het platte vermaak van de elite. Die doen aan sponsoring op basis van populariteit en weddenschappen om wie wanneer sterft alsof ze naar een film kijken en geen weet hebben van de echte doden en de manipulatie van de beelden. En gemanipuleerd wordt er, plakken en knippen is een kunst.
Het boek is in de ik-vorm geschreven vanuit het gezichtspunt van de hoofdpersoon Katniss Everdeen, een van de vechters in de arena. Dat is lastig schrijven, want je moet alles brengen vanuit de beleving van de hoofdpersoon. Bij wijle is dat spannend, soms is het puur langdradig omdat de zielenroerselen van Katniss wat gekunsteld opborrelen. Heel soms was een ander gezichtspunt op het verhaal verfrissend geweest.
Uiteindelijk werpt ze zich op als opstandeling tegen het Capitool, maar ze merkt ook dat de elite onder de opstandelingen al snel de idealen vergeet waarvoor ze vechten en op hun eigen gewin uit zijn. Dat is een geschiedkundig feit, de dood van menige revolutie, menige opstandeling ontwikkelt zich vroeg of laat tot onderdrukker en roept een nieuwe generatie opstandelingen op.
Het genre is Young Adult Science Fiction. Het tempo is hoog, š haast een beetje te hoog voor mij als pre-pensionado. De Hongerspelen en de opstand tegen het Capitool bieden ruimte voor een behoorlijke portie gruwelijk geweld en flitsende actie. Om de tere zieltjes van de jeugd niet verder te prikkelen, ontbreekt de seks compleet, verder dan een paar kussen komt het niet. Het is dan ook een raadsel hoe Katniss aan het einde van de trilogie moeder van twee kinderen is geworden terwijl ze daar eigenlijk geen zin in had. Blijkbaar zijn de ooievaars nog niet uitgestorven.
Wat goed is uitgewerkt is haar karakterontwikkeling. Het is geloofwaardig wat je leest. Dat sleept je door het boek heen, steeds weer de vraag āhoe gaat ze daar mee om? Hoe reageert ze nu?ā Hier blijkt wel het nadeel van het bekijken van de film. Haar non-verbale expressie die uit het verhaal zou moeten blijken, is al gemaakt door de hoofdrolspeelster van de film. Daardoor sla je hier en daar toch stukjes over in het verhaal, je eigen fantasie is buiten spel gezet.
Tevens komt er goed uit de verf hoe een heerszuchtige elite met hoogwaardige technologie en compleet geregisseerde media een manipulatieve tirannie kan vestigen waarin de onderdanen ook echt geloven dat ze geen kant op kunnen. Iedereen wordt gevolgd tot op de laatste stap en het laatste woord en bestraft zodra hun gedrag abnormaliteiten vertoont, de natte droom die men nu met bijvoorbeeld coronapaspoorten al wil gaan volgen. Je moet zo verdomd oppassen dat volgen niet gaandeweg in ver-volgen verandert.
Het is wel een zwart-wit beeld, de elite is wreed, nietsontziend en totaal niet geĆÆnteresseerd in het lijden van de anderen, ze zijn slechts gericht op hun eigen genot en voortbestaan, waarbij ze zaken als genetische manipulatie niet schuwen. Ook een stille angst die we in Agenda 2030 tegenkomen…
Dat lijkt me niet helemaal realistisch, er moeten ook daar mensen zijn die de werkelijkheid zien en daar iets mee willen doen. Als dat niet zo zou zijn, zou ik voorgoed mijn vertrouwen in mijn medemensen verliezen. Maar ja, dat is ook geschiedenis, wie ābinnen de clubā afwijkt van de elitaire doctrine, gaat eraan. Dat hebben we aan de affaire Omtzigt gezien. Dat zwart-wit beeld maakt het eenvoudiger om de slachtpartijen te lezen aan het einde van de trilogie, een soort net goed gevoel, nu krijgen ze een koekje van eigen deeg.
Een ding is zeker: Ik zou niet willen leven in een maatschappij zoals in dat boek wordt geschetst. Daarom moeten we er alles aan doen dat het ook niet zo ver komt. Dat betekent dus met een heel kritische blik kijken naar plannen zoals The Great Reset en Agenda 2030!
Gitaar op Schoot: Jawel, het lukte me om de lastige flageoletjes uit een Menuet van Ferrer in Ć©Ć©n keer rond te krijgen. š Het wordt weer tijd voor een gitaarles.
Boek voor het Slapen gaan: Tja, met die trilogie ben ik nog wel even bezigā¦