Muziek: Oblivion van Astor Piazzolla, gespeeld op piano door Jeroen van Veen
7 Juli 2021
Testpaniek, Naming and Shaming en Piazzolla
De Schermloze Avonden zien Abraham in het aantal weken! We zijn bijna het jaar rond. Ditmaal een aflevering met wat kruiderij van de plek waar Abraham de weg wel weet.
Keek op de Week: Nachtclubbesmettingen, slavernijexcuus en een aanslag op een misdaadjournalist tekenden deze week.
Het begon met de nachtclub Aspen Valley in ons nabuurdorpje Enschede. Een goede twee weken terug werden de maatregelen ook tot mijn grote opluchting versoepeld. Dat gaf aanleiding tot enige feestvreugde.
De testpaniek sloeg echter om zich heen, zodat er binnen een week na het gezellig samenzijn in de nachtclub de besmettingsmeter al uitsloeg met een cancel en shaming uitbarsting richting de gasten die met de toegangstesten gefraudeerd zouden hebben. Tja, het is zomer en dan is de incubatietijd wat korter door het mooie weer? Laat me niet lachen. Wederom krijg de jeugd de schuld, net zoals vorig jaar. Die reactie voel je overal nu na net twee weken hervatten van de maatregelen dreigt.
Wat steeds door blijft gaan is een door de media dankbaar gepromote achtergrond-angst. De versoepelingen lijken schijn, heel even de teugeltjes vieren en dan weer aantrekken, alleen met angst hou je de meute in bedwang. Dat we weer straf krijgen omdat we niet naar Meester Hugo geluisterd hebben. Dat er stoute kindertjes in de klas zitten die op hun donder moeten krijgen, maar dat net zoals vroeger op de Gereformeerde School de goeden maar onder de kwaden moeten lijden.
Ter afleiding was het deze week feest voor de woke-activisten. Amsterdam bood excuses aan voor de slavenhandel. Prompt komt het bericht dat een Surinaamse jurist heeft becijferd dat 50 Miljard Euro herstelbetalingen voor dat land op zijn plaats zou zijn. Duur excuusje, waar gaan ze dat van doen? Wij hebben dat geld nooit gezien. Iedere Surinamer zou dan zo’n 75 Euro krijgen. Of zou het daar wat minder evenredig verdeeld worden?
Het is mij zo langzamerhand duidelijk dat de woke groepen na een misschien idealistisch begin veelal hetzelfde doen als degenen die ze bekritiseren, bijvoorbeeld met hun dwingende eisen tot aanpassing van de Van Dale, zodat de blanke top der duinen voortaan witte top der duinen moet heten. Dat lied uit 1870 is trouwens ook gecanceld omdat het racistische sentimenten van blank-superieur nationalisme zou opwekken. Daarnaast dienen de teksten in geschiedenisboekjes, de standbeelden en de straatnamen ‘gezuiverd’ te worden, lees vervangen door vertegenwoordigers van het gedachtengoed van de woke-cultuur.
Censureren van de geschiedenis lijkt mij persoonlijk onverstandig. Als je niet meer mag weten wie destijds een rol speelden en hoe ze dat deden, hoe kun je dan als redelijk mens besluiten dat je het zelf zo niet aan zou pakken omdat je het schandalig of racistisch vindt? Iemand die awake is, kan tot die conclusie komen, iemand die woke is, loopt daar blijkbaar wraaklustig omheen onder het schelden op blanke, eh witte, superioriteit.
Als je de geschiedenis probeert uit te wissen, komt zij gegarandeerd terug, want je moest er toch iets van leren, nietwaar? Of hopen de wokies soms dat zij nu de rol kunnen spelen die hun tegenstanders vroeger hadden?
Ik ga me niet excuseren voor het gedrag van mijn (verre) voorouders, ik heb aan dit leven al genoeg.
Daar dreigde trouwens net een overtreding in de ogen van een andere woke-groepering. Ik schreef over de geschiedenis als zij. 😉 Ik heb nog een Dikke Van Dale van voor de beoogde gender neutrale omwenteling in de Nederlandse taal.
Op mijn tochtjes over internet kwam ik een site tegen met de titel Ben jij woke? Het bleek een quiz te zijn over woke-gerelateerde terminologie. De eerste vraag was Wat is cisgender? Eerlijk is eerlijk, ik had de term nog nooit gezien, dus ik was al genadeloos gezakt en veroordeeld tot aanhanger van ultrarechts gedachtengoed.
Cisgender bleek zelfs niet in mijn Dikke van Dale uit 2005 te staan, dus googelde ik even. Het betekent iemand van wie de genderidentiteit overeenkomt met het geboortegeslacht. Een meerderheid van de mensheid, dus.
Het voorvoegsel Cis- bracht me terug naar mijn gymnasiumtijd. 😉 Ooh, opgepast, alweer zo’n instituut van anti-woke en racistische cultuuroverdracht. Inderdaad, de Romeinen hadden slaven. Zij noemden een slaaf servus, dit woord vormt de wortel van ons woord service. Ook maar ontwoken?
In Latijnse geschriften werd gewag gemaakt van Gallia Cisalpina en Gallia Transalpina. De Romeinen bekeken de wereld vanaf hun stad. Cisalpina was aan hun kant van de Alpen (de streek van Milaan), Transalpina is aan de andere kant van de Alpen (de kant van Lyon en Dijon op). De Alpen vormden een strakke natuurlijke scheidslijn waarachter ze zich veilig waanden. Het was dan ook een hele schok voor ze dat de Carthager Hannibal met zijn leger en olifanten over diezelfde Alpen in de Tweede Punische Oorlog Italië binnentrok.
Als ik daarnaar kijk, dan is Gender de scheidslijn tussen de begrippen Cisgender en Transgender. Is dat nou zo’n dringende reden om alles genderneutraal te maken? Ik ben een man, ik val op vrouwen, ik ben daar tevreden mee. Ik heb geen enkele reden om mensen die anders in hun geslacht of voorkeur staan te discrimineren. Dat doe ik ook niet. Maar ik hoef niet als “teken van goed en solidair gedrag” mezelf te gaan gender-neutraliseren. Ik mag er zijn, net zoals zij. Punt uit.
Het laatste punt laat ik rusten. Ik wens hem een voorspoedig herstel toe.
Het duurde even, maar het is tijd voor Muziek in de luie Stoel. Ditmaal Para el Angel, muziek van Astor Piazzolla, gespeeld door Jeroen van Veen op piano. Van Veen is vooral bekend geworden door zijn opnamen van minimal music van bijvoorbeeld Einaudi, Pärt en Glass, en van zijn registratie van de muziek van Yurima.
Het is zo, de Argentijnse tango’s klinken anders dan met een ensemble met bandoneonspeler, of de versies op gitaar, maar ik vind deze interpretatie op piano aangenaam en duidelijk het luisteren waard. Het karakter van Piazzolla’s muziek komt duidelijk naar voren. Ik weersta de verleiding om Adios Nonino als achtergrondmuziek te nemen. In plaats daarvan hoor je Oblivion, vergetelheid. Dat is misschien weleens goed in deze tijd van continu ergens aan herinnerd worden.
Bij de CD zit een interessante biografie van Piazzolla die vertelt hoe hij met de muziek opgroeide, in tango-orkesten speelde en probeerde aan te sluiten bij de westerse compositietraditie. Uiteindelijk liet hij die gelukkig varen ten gunste van de ziel van zijn eigen muziek: De Argentijnse tango.
Boek op Schoot heeft vanavond twee afleveringen. Allereerst ben ik nog niet klaar met Illusies van Ingeborg Bosch. Ik ben toe aan het hoofdstuk over angst, ook een afweerreactie tegen in de kindertijd opgelopen trauma’s. Interessant in het licht van wat er nu in de maatschappij gebeurt.
Tweede sessie is gewijd aan Pandemie van de Angst van Kees van der Pijl. Hij is een van de auteurs van de geruchtmakende uitgeverij De Blauwe Tijger die door de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) als staatsgevaarlijk werd aangemerkt als doorgeefluik van anti-overheidspropaganda, nepnieuws en complottheorieën.
Wel, een goede reden om de zaak maar eens zelf te onderzoeken. Het blijkt een deprimerend boek waarin treffend wordt beschreven hoe de (corona)angst de mensen in hun greep houdt en hoe die angst door politiek en media wordt onderhouden en mogelijk zelfs geëxploiteerd.
Ik heb zelf de indruk dat die angst inderdaad wordt onderhouden. Kijk maar naar de getallen die eerst werden uitgedrukt in doden, daarna in coronagevallen en daarna in besmettingen. De absolute waarde van het getal trekt de aandacht, voor de context daarvan moet je speuren, die zit vaak verstopt. Relatieve getallen zoals procentuele stijgingen van besmettingen hebben hetzelfde effect. Je moet steeds op zoek naar de context. Alleen kijken naar getallen in combinatie met enge plaatjes maakt de mensen op zijn zachtst gezegd ongerust.
Wat het exploiteren betreft, haak ik af. Dat dit alles minutieus gepland en uitgevoerd wordt door een oligarchische elite wil er bij mij nog niet zo heel erg in. Want dat zou een elite zijn die denkt dat ze de wereld alleen kunnen runnen, en dat loopt op gegeven moment vanzelf stuk. Ook oligarchen moeten eten.
Het boek grossiert in allerlei dwarsverbanden van instellingen (met hordes afkortingen) die me vaak speculatief overkomen. Waarin bezielende leiders hun ziel aan de duivel verkocht zouden hebben om deel uit te maken van een heersende elite die de mensheid tot slaaf wil maken en in het kader van “redding van het milieu” de mensheid als grootse vijand hiervan wil decimeren. Het komt mij nogal speculatief over, vooral als de auteur het heeft over gebruik van de mens als bio-computer voor crypto-mining. Dan duikt ook steevast de nano-chip hoax van Gates weer op, die ons via vaccinaties zouden worden toegediend. Ik ben nog steeds benieuwd waar ze de batterijtjes voor deze elektronica verstoppen. De zware metalen daarvan zorgen vast voor bijwerkingen.
Ik maak me echter wel zorgen over de surveillance maatschappij die nu ontstaat door digitale paspoorten voor alles en nog wat. Dit gecombineerd met een stasi-achtige samenleving van nette burgers die elkaar graag de maat nemen en vol overtuiging de ander bij de overheid gaat aanmelden om gestraft en uitgesloten te worden.
De drek die ik op Social Media voorbij zie komen zegt me dat zo’n surveillance-maatschappij althans tijdelijk kans van slagen heeft. Tot de geschiedenis haar weer inhaalt. Ik hoop natuurlijk wel dat de leiders van de revolte dan niet de plaats van de elite gaat innemen en op dezelfde wijze gaat acteren. Ik ben daar een beetje pessimistisch in, want de geschiedenis toont aan dat iedere revolutie vroeg of laat zijn kinderen opeet.
Op naar de Gitaar op Schoot: Ik ben een tijdje aan het opnemen, maar het lukt me vandaag niet echt. Perfectionisme zit me dwars. Ik zal de opnames morgen eens beluisteren, wellicht zit er toch een goede tussen.
Lezen voor het Slapengaan brengt me in het avontuur Een Lieve Lust met Broeder Cadfael. Het vorige boek Een zijden Haar krijgt een onverwachte ontknoping. De dode vrouw heeft een naam gekregen en blijkt door een tragisch ongeluk om het leven gekomen te zijn met als achtergrond een familiedrama van een zieke echtgenote en een echtgenoot die met haar medeweten en goedkeuring zijn heil bij een ander zoekt.
In het nieuwe boek maakt Broeder Cadfael een reis naar zijn geboorteland Wales en raakt in gevangenschap van een bende Ierse Vikingen uit Dublin. Uiteraard moet er ondertussen nog een moord worden opgelost.