Muziek: Wish you were Here van het gelijknamige album van Pink FLoyd
14 Juli 2021
Nostalgie en wantrouwen
Schermloze Avond nummer een en vijftig. In Frankrijk bestormde men 232 jaar geleden de Bastille. Nu heeft men daar coronamaatregelen. Krijgen we een nieuwe Franse Revolutie? De Gele Hesjes lijken weer terug te keren.
Keek op de Week: De versoepelingen hebben het precies twee weken volgehouden, we zitten weer anderhalve maand met beperkingen. Het illustere tweetal Rutte & De Jonge excuseerde zich voor het feit dat ze de volgzaamheid des volks hadden overschat, het kwam mij meer over als eigen schuld, klootjesvolk, jullie hebben het aan jezelf te danken!
Ondertussen wordt er in de media weer paniek gezaaid rond vaccinaties met dreigende getallen richting ongevaccineerden zonder duidelijke context. Procenten werken bijvoorbeeld heel goed ten opzichte van de periode waarin het aantal al laag was. Ook vergeten ze gemakshalve de populatie te noemen waarover het gaat, zodat de onvoorbereide lezer denkt dat dit over het gehele volk gaat. Het is werkelijk hard nodig om kritisch te blijven, geloof helpt hier niet.
Het weer werkte niet bijzonder mee voor een goed humeur, dus ik was duidelijk toe aan Muziek in de Luie Stoel. Ditmaal brengt de swipe actie op mijn mp3-speler me op Wish You were Here van Pink Floyd.
Dit album was een van de eerste platen die ik kocht toen ik uit huis wegging, een soort symbool van de vrijheid dat ik aanschafte in een klein platenzaakje Popeye aan de Emmaweg in Hengelo, redelijk in de buurt van mijn studentenhuis op de campus van de toenmalige Technische Hogeschool Twente.
Mijn sympathie voor Pink Floyd omvat drie albums: Meddle, Dark Side of the Moon en Wish you were Here. De albums voor die tijd waren me iets te psychedelisch, de albums daarna deden me minder omdat mijn interesse verschoof naar de klassieke gitaarmuziek.
De titel Wish You were Here geeft wat mij betreft de sfeer weer uit de tijd dat ik de elpee kocht. Uit huis gaan betekent afscheid, je laat vrienden (en soms meer dan dat) achter en staat voor een nieuwe uitdaging om je relaties vorm te geven. Dat geeft soms ene gevoel van nostalgie: wish you were here.
Die nostalgie komt ook terug in een aantal verhalen die ik in dit blog op Pink Floyd songs geschreven heb, te weten Sleepy Time (op het gelijknamige nummer van Meddle) en Vissenkom I en Vissenkom II (beiden op het nummer Wish you were Here).
Achtergrondmuziek wordt dan ook het nummer Wish you were Here, een hommage aan contact, aan het begin van het nummer treffend uitgebeeld door de gitarist die meespeelt met een verre collega op zijn transistorradio.
Het nummer brengt me oude vriendschappen in herinnering, waarvan de meesten zijn verwaterd of vervaagd, en sommigen zelfs door overlijden zijn beëindigd. Soms denk je weleens terug met een gevoel van wish you were here, hoe zou het met je gaan? Niet dat dat veel helpt, want soms schrijnt het gevoel van verlies een beetje mee. Ik kan in ieder geval het beste wensen…
Boek op Schoot: Ik heb Pandemie van de Angst uit. Het beschrijft de coronapandemie en vooral de lockdown maatregelen en vaccinatiedwang als middelen van een elitaire oligarchie om de wereld te disciplineren die na de financiële crisis van 2008 opstandig is geworden tegen de macht van de rijken van de wereld. Soms komt dat over als science fiction.
In dat boek komen wel wat interessante en verontrustende “bijzaken” aan de orde.
Allereerst het vriendjesnetwerk dat allerlei organisaties lijkt te verbinden. Prominenten blijken in talloze organisaties rollen te vervullen en de belangen van hun klasse te lobbyen. Zo worden er in instanties als de United Nations en de World Health Organization lobbycampagnes gevoerd die weinig te maken hebben met het oorspronkelijke doel van deze organisaties.
Er gaan gigantische subsidiebedragen rond, waarbij “liefdadigheidsorganisaties” een heel andere rol lijken te vervullen dan het publiek in algemene zin aanneemt. Daarbij speelt het industriële complex een rol, zoals een farmaceutische industrie die heel graag een markt van 7 miljard vaccinaties per priksessie zou verwerven en ook graag ziet dat dit hele traject regelmatig wereldwijd wordt herhaald. Een marktwerking met bijwerkingen, zogezegd.
Daarnaast las ik het een en ander over de bio-wapenindustrie die streeft naar wapens “die de vijand vernietigen, maar het economisch potentieel niet aantasten.” Onderdeel daarvan vormt “functie-opwaardering” van virussen en bacteriën om ze besmettelijker, resistenter en dodelijker te maken en experimenten met allerlei organismen om bijvoorbeeld de voedselketen van de vijand te vernietigen.
Een waanzinnig streven, want je kunt proberen je vijand te vernietigen door hem dodelijk ziek te maken of zijn voeding af te snijden, maar vroeg of laat keert dat zich tegen je, want jij bent mens, net zoals zij. De pest die je over de muren van de vijand schiet, komt net zo dodelijk bij jou terug. En dan zijn er alleen maar verliezers. Het gaat mijn begrip te boven dat die idioten dat niet zien.
Officieel zijn bio-wapens verboden, maar een aantal landen ontwikkelt ze wel degelijk, vaak onder de dekmantel van de ontwikkeling van geneesmiddelen tegen mogelijk potentiële pandemieverwekkers. Daarbij experimenteren ze met “functie-opwaardering” van ziekteverwekkers waar de natuur via mutatie zelf honderden jaren over zou doen.
Het lijkt me niet ondenkbeeldig dat het coronavirus werkelijk uit een laboratorium in Wuhan is ontsnapt, of zelfs vrijgelaten, met de bekende gevolgen voor het klootjesvolk. Ik vraag me weleens af welk karma de mensen opbouwen die dit op de wereld loslaten. De hel is nog veel te vriendelijk voor deze lieden.
Een derde onderwerp was de surveillance-maatschappij met de moderne IT-middelen die ik ook al tegenkwam in de boeken van Harari en het werk van Martijn en Tokmetzis. Omdat dit technisch mogelijk is, verontrust me dat het meest, zeker als mensen zelfs lichamelijk kunnen worden gebrandmerkt met zaken als geïnjecteerde nanotechnologie. Het zijn dan wel geen chips uit de complottheorie rond Bill Gates, maar de mogelijkheden zijn aanwezig voor biometrische surveillance.
Kortom, Pandemie van de Angst was geen vrolijk leesvoer. Het is geen boek dat je een goed vertrouwen geeft in de goede bedoelingen van degene die zich boven jou stellen en de media die ze gebruiken om het volk te “informeren”. Wat niet wegneemt dat ik een aantal verbanden die in het boek worden gelegd speculatief vind.
Hoog tijd voor Gitaar op Schoot. Ik besteed de sessie aan het opnamerijp maken van een stukje van Ferrer, getiteld La Chasse. Ja, in zijn tijd was de jacht een duidelijke hobby van de upper class, dus het gaat er tussen het hoorngeschal vrolijk aan toe.
Verhaal voor het Slapen Gaan brengt de ontknoping van Broeder Cadfaels avontuur in Een Lieve Lust.
We krijgen een inkijkje in de machtsverhoudingen van Wales in de twaalfde eeuw. Een opstandige broer van de heerser van Wales huurt een clubje Denen uit Ierland in om zijn aanspraak op de heerschappij kracht bij te zetten. De betaling van de huur levert echter wat problemen op, waardoor de rechtmatige heerser in het zadel blijft en de broer zijn vermogen kwijtraakt.
De titel wordt pas in het laatste hoofdstuk duidelijk als een meisje in Cadfaels gezelschap ontsnapt aan een gedwongen huwelijk dat haar vader, een hoge geestelijke, had gearrangeerd om zijn reputatie te redden. Het meisje raakt tijdens de gevangenschap verliefd op een van de Denen en springt bij hen in de boot als ze terugkeren naar Ierland.
Eind goed, al goed en op naar het volgende deel: Een Heilige Dief.