Muziek: Stone Flower van het album Caravanserai van Santana
28 Juli 2021
Geitenwortel, Caravanserai en Korte Verhalen schrijven
Drie en Vijftigste Schermloze Avond, de eerste van Jaargang Twee.
Keek op de Week: De zoveelste valse hoop, geen festivals tot 1 September. Vreemd, zo lijkt dat steeds te gaan, “ja, dan en dan mag dit weer.” Daarop nog geen week later “nee toch maar niet.” Dit spel wordt zo langzamerhand ongeloofwaardig.
De baas van het Lowlands festival meent precies te weten waar dit aan ligt: de ongevaccineerden in het ziekenhuis. Tja, met deze uitlating krijg ik bepaald geen motivatie-injectie om me een paar dagen in de modder van Flevoland te gaan wentelen om wat techno en trance op te vangen, zeker niet met de huidige grondwaterstand. Deze heer krijgt ruim podium om de polarisatie verder aan te wakkeren. De gewraakte ongevaccineerden in het ziekenhuis zijn waarschijnlijk blij als ze ooit nog op een podium kunnen klimmen.
Afgelopen week was ook de sterfdag van mijn vader. Hij overleed in 2013 na een verblijf van bijna negentien jaar in een geriatrische inrichting. Hersenziekte. In die negentien jaar werd hij een onbekende met hier en daar een schim van herinnering, waarvan we geen idee meer hadden waar de man en de vader die we ooit kenden was gebleven. Hij leefde te midden van een apart stel vogels, getuige een van mijn verhalen getiteld Summertime in Blue.
Het rare van zo’n traject is dat je herinneringen aan hem en ook een beetje zijn betekenis net zo vervaagde als hijzelf. Ik ben blij dat ik de laatste jaren van zijn leven nog een aantal herinneringen te boek heb weten te stellen in de bundel Ergens Weet ik het Nog. Dat gold zowel voor mijn vader als voor mijzelf, anders was ik het kwijt geweest. Misschien maak ik er ooit een echt boek van…
De rouw om dit proces is over bijna twintig jaar uitgesmeerd, en zodoende kan ik vrede hebben met zijn dood. Het is heel jammer dat hij een groot aantal grootvadersmijlpalen niet heeft kunnen meemaken. Dat geeft mijn eigen grootvaderschap nu extra betekenis.
Muziek in de Luie Stoel. Bladeren op de mp3-speler bracht me dit keer in een stil hoekje van mijn verzameling: Caravanserai van Santana. Hiermee slaat hij een heel andere richting dan die van zijn eerste populaire albums. 😉 De toenmalige directeur van zijn platenlabel noemde het carrière-zelfmoord. Hij kreeg geen gelijk, overigens.
Een aparte elpee met duidelijke jazz-rock kenmerken en een enorme hoeveelheid percussie in Latijns-Amerikaanse ritmes. De meeste nummers zijn instrumentaal. Avontuurlijk, maar heel soms te druk. Toch heb ik een leuke achtergrondmelodie voor dit blog: Een zetting van Stone Flower, een melodie van Antonio Jobim. Het liedje ademt optimisme en een kus in de warme zonneschijn. Dat is nog eens een medicijn tegen de coronastemming! 😉 Haast besmettelijk.
Boek op Schoot: Korte Verhalen Schrijven van Ton Rozeman. Hij benadert het korte verhaal als een foto met begrippen zoals licht, kader, kleur, vignettering, lagen en Bokeh (onscherpte rond een object in focus). Er komt veel informatie langs, maar wat je er echt aan hebt, blijkt pas bij het zelf schrijven van een verhaal. Tja, en dan komt er een probleempje, je ziet en identificeert de effecten uit het boek vaak zelf niet. Wat dat betreft is de blurp veelzeggend: Die roemt weliswaar zijn verhalenbundels met een paar recensentencitaten, maar die gaan helemaal niet over het boek in kwestie. Wellicht is het ’t beste om met de opgedane kennis in het achterhoofd eens een korte verhalenbundel te lezen.
Desalniettemin krijg ik weer wat ideetjes om in mijn eigen korte verhalen uit te proberen. Ik schrijf dan ook snel een samenvattinkje van een nieuw verhaal om uit te werken en een paar zaken uit te proberen.
Gitaar op schoot: In eerste instantie ben ik voldoende rustig om bij een opname in de muziek te blijven, maar na een aantal pogingen om perfectie te bereiken, slaat toch de onrust weer toe. Toch, een van de opnames wekt tevredenheid, ondanks een klein accentfoutje dat waarschijnlijk alleen ikzelf hoor.
Gelukkig liet mijn vrouw daarna de onrust met een chakra-kristalbalans weer verdwijnen.
Verhaal voor het slapen gaan: Cadfael komt weer van stal. De Heilige Dief komt tot een onverwachte ontknoping als de moord gepleegd blijkt door een hebberig lid van een langstrekkend muziekgezelschap die collectegeld achterover had gedrukt en bang was voor ontdekking. De monnik die eerder verdacht was, trekt als muzikant de wereld in en vindt de liefde bij de zangeres van het muziekgezelschap. De overige leden lijden daar echter niet onder, die komen in dienst bij een rijke edelman.
Nu wacht mij het vijftiende en laatste deel van de serie: De Verloren Zoon. Hierin gaat Cadfael op zoek naar zijn zoon die tijdens de oorlog in Engeland gevangen wordt gehouden, waarbij hij de kans loopt uit het klooster uitgestoten te worden.