Muziek: O Presidente.., van het album Guitar Passions van Sharon Isbin
18 Augustus 2021
Taliban, Siciliaanse Keuken en Etudes van Mertz
Schermloze Avond Zevenmaal Acht: Tweede week van de vakantie begint.
Keek op de week: Tien jaar na de aanslagen in New York neemt de Taliban Afghanistan weer over en worden ze beloond met een mooie voorraad moderne wapens uit het Westen voor hun Sharia-kruistocht. Er bekruipt me een duidelijk cynisme rond de veelbelovende “Westerse” democratische normen en waarden die hier na 9/11 gevestigd zouden worden en die nu even snel weer worden opgegeven. Hebben mensen hier voor niks hun leven geofferd?
Op dat laatste voel ik wel direct een vraag: “Zou je dat zelf ook doen?”
Ja, dan ben ik gewoon even stil en heb respect voor degenen die dat gedaan hebben en meer moed hebben dan ik. Opoffering voor een groter doel stond altijd hoog in het vaandel. Dulce et decorum est pro patria mori –het is zoet en goed voor het vaderland te sterven– schreef de Romeinse dichter Horatius reeds in een gedicht waarin hij de Romeinse burgers strijdlustig wilde maken tegen de Parthen die na de Romeinse nederlaag bij Carrhae in 53 voor Christus, in het huidige grensgebied van Turkije en Syrië, een bedreiging vormden voor de oostelijke provincies. Studenten voegden in de negentiende eeuw aan deze regels nog iets toe, sed dulcius pro patria vivere, het is zoeter voor het vaderland te leven. Dat lijkt mij persoonlijk ook.
Het hangt er denk ik sterk vanaf in welke mate jij of degenen waar je voor staat bij een conflict betrokken zijn en of je ook vertrouwen hebt in dat grotere doel. Wellicht zijn we hier verwend geraakt door 75 jaar vrijheid die vanzelfsprekend lijkt. Gezien de grote plannen om de maatschappij te verdelen in pro- en anti-vaxers (ook een vorm van “medi-sharia” zou ik zeggen) zou het best weer eens nodig kunnen zijn om ook hier in Nederland voor de vrijheid te vechten. Vrijheid van toegang tot het openbare leven, bijvoorbeeld.
Muziek in de Luie Stoel: Guitar Passions: Sharon Isbin & Friends, een samenwerkingsproject van de klassiek gitariste Sharon Isbin met een aantal instrumentalisten. Ik heb haar een keer live horen spelen in het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw. Een mooi gitaarconcert in de Twentse Schouwburg in Enschede. Tja, het wordt nu een stuk moeilijker om een theater binnen te komen met de verplichting van test- of vaccinatiebewijs. Toentertijd was het kaartje kopen en binnenlopen, nu dien je eerst gedrogeerd te zijn met onbekende lange-termijn effecten voordat je van een optreden mag genieten. O tempora, o mores…
Achtergrondmuziek wordt O Presidente… van Thiago de Mello, een Braziliaanse musicus die een tijdje in de Verenigde Staten heeft gewoond, op de vlucht voor het regiem in Brasilia. Het liedje is een vrolijke noot, met vermoedelijk een maatschappijkritische inslag.
Boek op schoot en Verhaaltje voor het slapen gaan: Het is nog steeds vakantie, dus lees ik licht. Ik ben inmiddels bezig in de vierde Montalbano, De Stem van de Viool. Zoals gezegd, Montalbano is een beduidend groffere figuur dan zijn tegenhangers Baantjer en Maigret, wat op zich wel weer verfrissend is, want het geeft een druk mediterraan sfeertje in de dialogen. Een ding is zeer duidelijk, Montalbano is gek op de Siciliaanse keuken. In bijna ieder hoofdstuk passeert er wel een forse maaltijd, ofwel thuis, ofwel in restaurantjes langs de weg. Ach, dat hoort er een beetje bij, Baantjer heeft zijn cognacjes, Maigret pikt regelmatig een biertje en een Calvados.
Daarnaast is Montalbano doodsbang voor promotie, want hij weet ook wel dat je net zolang wordt gepromoveerd totdat je incompetent raakt en daarnaast, hoe hoger in de boom, des te harder de wind. De hogere echelons in de verhalen zijn dan ook continu verwikkeld in politiek en mafia. In het boek De gestolen twaalfuurtjes weet hij iemand te chanteren die voorkomt dat hij meer goudgalon op zijn schouders krijgt. Tot zijn grote opluchting.
Gitaar op Schoot: Via de Mertz-opnames van Graziano Salvoni stuitte ik op een aantal Etudes Mertz’ Schule für die Gitarre. Niet gek moeilijk en prima geschikt voor een paar opnames. Voor de verandering pak ik een keer mijn studie-Contreras, een gitaar met een Ceder-bovenblad en een wat ingetogener klank dan de Kwakkel, een goede sound voor deze stukken. Ook gemakkelijke stukken vragen voorbereiding: Ik slaag er echter in om er een stelletje bevredigend op te nemen.
Met de aantekening dat ik in het vervolg voor mijn Youtube filmpjes ook de gitaar moet vermelden waarmee ik het stuk ingespeeld heb.