Muziek: Mrs. Vanderbilt, van het album Band on the Run van Paul McCartney and Wings
25 Augustus 2021
3G, Band on the Run en Montalbano
Schermloze Avond nummer 57: Mijn geboortejaar.
Keek op de Week: Duitsland gaat over op 3G. Wat zeg je, dat oude netwerkprotocol dat in Nederland volgend jaar wordt afgeschaft? Nee, 3G, dat zijn de nieuwe Corona-maatregelen voor toegang tot alles behalve de essentiële voorzieningen: Gezond, Getest of Gevaccineerd, waarbij het mondkapjesprotocol in stand blijft. Een nieuwe stap richting de medische apartheid. Wir impfen Deutschland in die Freiheit zurück, kraaide een minister voor de tv.
Wat gaan we straks misschien ook hier krijgen? (Ons Spic & Span duo heeft nogal de neiging om achter Mama Merkel aan te lopen) Een 3G keurmerk bij je huisdeur met tweemaal per week een overheidsinspecteur op bezoek of je nog wel koosjer bent?
Gevolg is wel, dat ik mijn geliefde Gitaarfestival Nordhorn op de buik kan schrijven. Het tiende jubileum van dit festival ging vorig jaar al niet door en zoals het er nu uitziet, is het einde verhaal voor mij als deze maatregelen blijvend zijn. Ze zijn er gek genoeg voor. Een wrange afsluiting van een hoofdstuk waarvan je hier een geschiedenis kunt lezen.
Ik geniet van mijn vakantie, het weer valt best mee en we vermaken ons thuis. We zijn toch nog op een last-minute gestuit die aardig betaalbaar was. Niet zo lang als we gewend waren, maar het is toch een uitje.
Muziek in de luie stoel: Een oudje uit 1973, Band on the Run van Paul McCartney and Wings. In dit album vond McCartney weer wat elan terug na zijn vertrek bij The Beatles. Het album werd opgenomen in Nigeria en de band ondervond aan den lijve dat dit land de nodige gevaren kent. Hoe dan ook, dit album draagt iets mee van de Beatle-sound, wat aangeeft wat de rol van McCartney naast Lennon is geweest.
Ikzelf ben niet zo’n fan van The Beatles, ik vond instrumentale pop in die tijd leuker. De reden dat ik het hier plaats is de herinnering aan dit album in mijn studentenflat historie. Toen ik op de Matenweg in Enschede woonde, werd deze plaat op ondoorgrondelijke wijze het flat-album. Ofwel, op ieder flatfeestje werd Band on the Run integraal gedraaid en uitbundig meegezongen. Zeker na wat toediening van Grolsch en iets sterkers was iedereen uitstekend bij stem.
Achtergrondmuziek bij dit blog wordt Mrs. Vanderbildt. De kreet Ho, hey ho uit het liedje werd de studentenflat-jingle. Beangrijker is echter de frase What’s the use of worrying? Ik ervaar die vraag nog weleens als ik mopperig word bij het consumeren van nieuws.
Boek op Schoot en Gitaar op Schoot gaan vanavond niet door. Even bijpraten met mijn jongste dochter uit Amsterdam levert me de laatste nieuwtjes en een goed gevoel op. Plus verontwaardiging over de twintig jaar wachttijd voor een sociale huurwoning waar zij door een gelukkig toeval aan is ontkomen. Huisjesmelkers zoals Prins Bernard Junior maken het er daar niet beter op. Ach, hij had mijn sympathie ook al verloren omdat hij een band gevraagd had om op te treden bij zijn veelbesproken Formule 1 elite-feestje, maar niet van zins was om de band maar enige tegemoetkoming voor de moeite te geven. Artiesten moeten net zo goed eerlijk betaald worden, van exposure bij een stel kakkers rookt de schoorsteen niet.
Verhaaltje voor het Slapen Gaan: Een nieuwe Camilleri: Het Geduld van de Spin. Montalbano revalideert na een schotwond, maar betrekt zichzelf toch bij een ontvoeringszaak van een mooi jong meisje. Na drie verhalen heb ik de stereotypen al aardig in de gaten. Niet alleen de copieuze maaltijden die de commissaris overal naar binnen werkt, maar ook de karakteristieken van de ijverige maar niet zo slimme telefonist Catarella en de behoedzame manoeuvres van zijn adjunct Augello en de acties van de trouwe Fazio. Lekkere herkenbaar, het draagt bij aan het ontspannen lezen.