Schermloze Avonden (58)

Muziek: Tara, van het album Two Horizons van Moya Brennan

1 September 2021

Frans Bauer en Een Kat achterlaten

Schermloze Avond 58, ditmaal een speciale uitzending vanaf ons vakantieadres bij Orvelte.

Keek op de Week: Ik heb weinig naar media gekeken deze week. Toch vielen me twee dingen op die met elkaar te maken hebben. Allereerst het dappere optreden van Frans Bauer bij Humberto Tan, waar Erna me op wees. Daarnaast de interessante aflevering van het Black Box TV nieuwskanaal rond de vaccin-reclamecampagne van de overheid. De overeenkomst tussen deze twee topics is Weet wat je Eet. Of liever gezegd het gebrek aan kennis hiervan.

Ik ben zelf geen fan van zijn muziek, maar Bauer’s rol viel me bijzonder op. Hij zat gezellig bij een talkshow met een paar mede-artiesten waaronder Gerard Joling en Lee Towers. Al snel kwam de hete aardappel van deze tijd langs: De Prik. Vol trots werd een clipje vertoond waarin een dirigent zich voor een concert en plein public liet vaccineren.

Frans Bauer verklaarde dat hij de vaccinbeslissing privé vindt, dat er informed consent moet zijn, en dat niemand iets met die keus te maken had en dat hij als artiest daarin geen voorbeeldfunctie wil vervullen. Daar ben ik het van harte mee eens. Dat schoot de anderen compleet in het verkeerde keelgat.

😉 Of moet ik zeggen in de verkeerde arm?

Joling kwam met net zo’n stom voorbeeld als Hugo de Jonge destijds: “Ja, maar als je al dertig jaar naar de Chinees gaat, dan weet je toch ook niet precies wat erin gaat?”

Datzelfde voorbeeld kwam langs bij de Black Box TV uitzending die ging over de vraag of de overheid over de schreef gaat bij de reclamecampagne voor het coronavaccin.

De stommiteit van de “Chinees” en “Frikandel” vergelijking zit hem naar mijn idee in het volgende.

Als ik ziek word van het loempiaatje en dat gebeurt me vaker, spreek ik de Chinees daar op aan. Desnoods via een gerechtelijk onderzoek: Welke ingrediënten stopt hij erin? Waar komen die vandaan? Hoe ziet zijn keuken eruit (het bereidingsproces)? Zitten daar fouten in, dan is hij aan de beurt, want daar zijn strakke regels voor.

Krijg ik echter fatale bijwerkingen door een vaccin, dan vindt men dat heel jammer voor me, maar een gerechtelijk onderzoek komt er niet, want de Pharma-boys zijn juridisch immuun verklaard. Niks geen onderzoek naar ingrediënten, proces en bijwerkingen.

De staat zou die verantwoordelijkheid overnemen, maar gezien zaken zoals de Toeslagenaffaire is de doofpot waarschijnlijk heel diep. Jij bent dood en jij hebt pech gehad. That’s Life, maar je doet het toch voor elkaar, hè? Gevallen voor het vaderland of zoiets. Maar wel onder dwang van datzelfde vaderland.

Dat simplisme van de vaccinpromotie door de overheid en met name De Jonge werd door de juristen bij Black Box TV snel onderuit gehaald, de overheid breekt zelfs de wetten die zij aan de Pharma oplegt: het doel van het middel wordt niet genoemd, het feit dat de vaccins nog steeds experimenteel zijn wordt onder de tafel geschoffeld en de bijwerkingen tellen al helemaal niet. De minister van VWS waagde het zelfs om te verklaren dat er totaal geen bijwerkingen waren, iets wat zelfs de pharma nooit zou garanderen. Een schandaal! Zo’n man hoort niet op die post.

De talkshow reflecteerde iets dat steeds sterker lijkt te worden: De haat tegen vaccintwijfelaars die inmiddels al worden weggezet als antivaxers, ofwel lieden die bewust de coronacrisis verlengen. Illustratief was de voorpagina van De Volkskrant van 1 September die ik in het voorbijgaan las: Vaccinatiegraad Stokt! Antivaxers krijgen hier wel heel veel vrijheid. Behoorlijk suggestief: Is dit geen haat zaaien?

Dit gaat de verkeerde kant op. Ik sta zelf achter Bauer’s uitspraak: Of ik geprikt ben of niet, is privé, dat hoef ik niemand te vertellen, zelfs niet via een vaccinatiebewijs! Dat standpunt zal ik met hand en tand verdedigen.

Muziek in de Luie Stoel: Het vakantieadres heeft geen luie stoel, dus ik ontspan me even lekker op het bed. Vandaag Two Horizons van de Clannad-zangeres Moya (ook wel bekend als Máire) Brennan. De Brennan familie richtte samen met twee ooms in 1970 de band Clannad op. In eerste instantie was het een folk-band, later kwamen er pop- en new-age elementen bij.

Ik maakte voor het eerst kennis met de muziek van Clannad toen ik naar de tv-serie Robin of Sherwood keek, begin negentiger jaren. De muziek vormde een mooie eenheid met de sfeer van de serie. Het was in een tijd dat ik naast klassieke cd’s ook weer wat pop en new-age begon aan te schaffen.

Moya Brennan ging net zoals haar zuster Enya op de solotoer. Haar eerste albums stonden nog dicht naast de traditionele folk, in Two Horizons schoof ze op richting new-age met een stevig synthesizer aandeel. Achtergrondmuziek voor dit blog wordt Tara, een heuvel die wordt gezien als het mythische centrum van Ierland, hier bevinden zich neolitische graven en andere monumenten.

Boek op Schoot: In Beilen bezochten we een boekwinkel die geen lid was van een keten zoals AKO en Bruna. Het was een zaakje met een heel eigen sfeer, ook door de ingebouwde wereldwinkel, dat werd gerund door een ouder stel, ze stonden allebei achter de toonbank. Zo’n huiselijke sfeer doet kopen, en zo stuitte ik op Een Kat achterlaten van de Japanse auteur Haruki Murakami. Een kort boekje in een heel aparte layout met ongeknipte katernen.

Murakami beschrijft hierin een aantal herinneringen aan zijn vader die in de tweede wereldoorlog in China had gevochten. Het verhaal begint met een poging om een huiskat ergens achter te laten. De reden blijft onduidelijk, maar vader en zoon fietsen naar zee, de kat in een doos. Ze laten het dier los en gaan naar huis. Daar bleek de kat slimmer te zijn dan hen, hij stond hun bij de deur op te wachten. De vader was hierdoor zo ontroerd, dat de kat nooit meer is weggegaan. De metafoor van dit verhaal zijn banden die ondanks het feit dat ze al jaren en mogelijk permanent verbroken zijn, zich toch weer manifesteren. Dat vormt de basis voor de herinneringen aan puur alledaagse dingen die Murakami in zijn boek opneemt.

Hij schrijft op gegeven moment: We ademen nu eenmaal allemaal de tijdgeest in van onze generatie en ondergaan de zwaartekracht ervan. We ontwikkelen ons allemaal binnen dit raamwerk Dat is geen kwestie van goed of slecht, zo is het nu eenmaal.

In het boek komt dat duidelijk naar boven, het leven van zijn vader in de oorlog afgezet tegen dat van de auteur erna. Hij heeft zich verzoend met het generatieconflict en is zich er van bewust dat dit de volgende generatie net zo gaat. Die verzoening leidt tot herstel van de band met zijn vader vlak voor diens dood.

Herinneringen dragen veel met zich mee. Dat was de reden dat ik de laatste vijf jaar voor zijn dood mijn herinneringen aan mijn vader heb vastgelegd in Ergens weet ik het Nog. Ik was me ervan bewust dat ik zonder die herinneringen mijn vader en mezelf zou vergeten. Ik weet niet of het een publiceerbaar boek is geworden. Ik zou het grondig moeten redigeren zonder de inhoud geweld aan te doen. Het was al moeilijk genoeg om die herinneringen te beschrijven zonder historische mooimakerij en verzachtende nostalgie.

Over katten gesproken, ik las deze week ook Bob de Straatkat van James Bowen. Een aandoenlijk verhaal over een kat die het leven van een drugsverslaafde straatmuzikant uit Londen opvrolijkt en hem op het spoor van een verslavingsloos leven zet. Leuk om te lezen.

Gitaar op Schoot: Ik ga ijverig verder met de twee laatste stukjes uit Comme des Chansons 2 van Tisserand: Picking in the Rain en Valse Bohème. Ik krijg de slag te pakken voor de opnames thuis.

Verhaal voor het slapen gaan: Commissaris Montalbano werpt zich in De Geur van de Nacht op een zwendelzaak waarbij de liefde tussen twee homo’s en die van een dodelijk verliefde vrouw een sleutelrol vervullen in de misdaad. Ook in dit boek is een flinke plaats ingeruimd voor Montalbano’s eet-uitspattingen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven